Γράφει ο Γιάννης Μαυρόπουλος
Μπορεί στις τελευταίες μέρες του Αυγούστου κάποιοι να βρήκαν αστείο να… “πεθάνουν” τον Αντώνη Βαρδή, όμως ο θάνατος δεν αστειεύεται. Δεν σου χτυπά την πόρτα να δει αν απαντήσεις. Με τον πιο σκληρό και βίαιο τρόπο σε αρπάζει, μακριά από αυτούς που αγαπάς και σου στερεί τη ζωή. Τα ξημερώματα της Τρίτης, 2 Σεπτεμβρίου, ο τραγουδιστής, στιχουργός, δημιουργός Αντώνης Βαρδής έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 66 ετών. Ως ακόμη ένα θύμα της χειρότερης ασθένειας που μαστίζει την ανθρωπότητα. Ως ακόμη ένας μεγάλος καλλιτέχνης που θα κάνει πιο πλούσια τη γειτονιά των αγγέλων…
Γεννημένος στο Μοσχάτο, στις 7 Αυγούστου του 1948, φαινόταν από μικρή ηλικία ότι έχει το γονίδιο του τραγουδιού στο αίμα του. Σε ηλικία μόλις 6 ετών στο Φαληρικό, τραγουδά μαζί με Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Ζαμπέτα και Ρένα Ντάλια. Από μικρός στα… βάσανα, και μάλιστα δίπλα σε μεγάλα ονόματα, προφέρει τις πρώτες του μελωδίες. Το ταλέντο του αδιαμφισβήτητο, ακατέργαστο. Που θάβεται όμως για τα καλά μέσα του, για λίγα (ευτυχώς) χρόνια. Οι οικονομίες της οικογένειάς του δεν έφθαναν και φυσικά ο τότε μικρός Αντώνης δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά: Όλοι στο σπίτι του δούλευαν, ο καθένας με τον τρόπο του να βοηθήσει για να βγαίνουν τα προς το ζην. Μοιραία, λοιπόν, δεν πήγε ποτέ στο Γυμνάσιο. Η δουλειά και τα χρήματα προείχαν. Για την οικογένεια. Σε ψιλικατζίδικο, σε οικοδομή ως βοηθός υδραυλικού, σε χρωματοπωλείο, σε βενζινάδικο… Πέρασε από πολλές δουλειές, χωρίς φυσικά μέσα του να έχει χαθεί το ταλέντο και η αγάπη για το τραγούδι. Εκεί λοιπόν, μέσα στο πετρέλαιο, βρέθηκε ο θησαυρός για τον Αντώνη Βαρδή. Και το όνομα αυτού; VICKINGS. Μαζί με φίλους, συγκροτούν την μπάντα στα τέλη του 1965, υπογράφοντας δύο μεγάλες επιτυχίες: το “Francoise” του Αντώνη Στεφανίδη και το “Katherine” του Αντώνη Βαρδή. Ήταν το πρώτο σκαλοπάτι για τον Βαρδή που τον βοήθησε να ανέβει πιο ψηλά και να συνεργαστεί με μεγαλύτερα ονόματα. Τα μέλη του γκρουπ ήταν οι Αντώνης Βαρδής, Γιώργος Μελέκης, Νίκος Μητσόπουλος, Γιώργος Μυλωνάς, Γιάννης Ιωάννου, Αντώνης Πανταζής, Αντώνης Στεφανίδης, Τάσος Λαδάς και Σταύρος Χαμουρτιάδης.
Αυτοδίδακτος, στον ελεύθερο χρόνο του από το βενζινάδικο, σκάλιζε νότες και ακομπανιαμέντα στην κιθάρα του, και ετοιμαζόταν για την ανέλιξή. Η μουσική του γίνεται γνωστή στα μεγάλα ονόματα της εποχής και σιγά σιγά ο κόσμος αρχίζει να μαθαίνει το όνομά του. Αποκορύφωμα το 1973, όπου το τραγούδι “Πόσο πολύ σε αγάπησα” φθάνει στα αυτιά του Γιώργου Νταλάρα, στο πλαίσιο ενός διαγωνισμού. Μόνο ο θαυμασμός μπορεί να χαρακτηρίσει τα σχόλια που λάμβανε ο νεαρός τότε τραγουδιστής, που συνέχισε το έργο του και στην πορεία έκανε πολλές και σημαντικές συνεργασίες με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου (“Φεύγουν καράβια”), τον Γιάννη Πουλόπουλο (“Θέλω να μ’ αγαπάς”), τη Δήμητρα Γαλάνη (“Μ’ αγαπούσες θυμάμαι”), τον Γιώργο Νταλάρα (“Κάτω απ’ την κληματαριά”), τον Γιάννη Πάριο (“Αχ, αγάπη”), τη Χαρούλα Αλεξίου (“Ξημερώνει”). Συνεργάστηκε επίσης με τους Άννα Βίσση, αδελφούς Κατσιμίχα, Αντώνη Ρέμο, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Χάρη Βαρθακούρη και τον γιο του, Γιάννη Βαρδή. Η δισκογραφία του επίσης πλούσια με 11 άλμπουμ από το 1978 (“Οραματίζομαι”) έως το 2003 (“Ό,τι έχω σ’ το χαρίζω”).
Η μουσική του Αντώνη Βαρδή, πάντα αυθεντική, αληθινή, γεμάτη συναισθήματα και βιώματα, τον έκανε ξεχωριστό και πάντοτε αγαπητό από το κοινό του. Τραγούδια όπως “Κάτι τέτοιες νύχτες”, “Ίσως”, “Θέλω να σε δω”, “Ποτέ δεν θα μάθεις”, “Θα ‘θελα να ήσουνα εδώ”, “Θα εκραγώ”, “Ποτέ δεν σε περίμενα”, τον καταξίωσαν ακόμη περισσότερο ως καλλιτέχνη.
Μα ο άνθρωπος Αντώνης Βαρδής ήταν εκείνος που έκλεβε την παράσταση. Χωρίς να επιζητεί την δημοσιότητα, ήταν πάνω απ’ όλα ζεστός άνθρωπος, ειλικρινής, ανοιχτός. Προσπαθώντας πάντα να εκπληρώσει τα παιδικά του όνειρα και τους στόχους που έθεσε ξεφεύγοντας από το στάδιο της εφηβείας. Επιζητούσε να αγαπηθεί, αυτό που θα προσφέρει να είναι αποδεκτό από τον κόσμο και να τον λατρέψει για αυτό που θα κάνει στη ζωή του. Γι’ αυτό μάλιστα και ήθελε, αν δεν είχε γίνει τραγουδιστής, να ασχοληθεί με το επάγγελμα του γιατρού. Αλλά η μοίρα τον ήθελε να αφήσει το στίγμα του πάνω στην κιθάρα, να μαγέψει τον κόσμο με μελωδία και όχι με γιατροσόφια. Εκεί που η έμπνευση έβρισκε πάτημα για νέους στίχους και μελωδίες: “Πώς μου ήρθε αυτό το πράγμα, το οποίο είναι ανεξήγητο; Όσο ανεξήγητο είναι να το εξηγήσω στον εαυτό μου, τόσο είναι και σε έναν άλλο. “Πώς γράφεις τραγούδια;”, μου λένε πολλές φορές. Είναι ανεξήγητο. Δεν το θεωρώ σπουδαίο, αλλά είναι ανεξήγητο”, είχε πει για τη… θεόσταλτη αυτή έμπνευση. Ενδιαφέρον είχε και η άποψή του για τους νέους μουσικούς: “Να ασχολούνται ερασιτεχνικά… Οι καιροί είναι δύσκολοι”.
Ήταν θεός για τον γιο του, Γιάννη Βαρδή. Ήταν έμπνευση για όλους, όσοι ταξίδεψαν με τα τραγούδια του. Μέσα από το αίμα του -εκτός από νικοτίνη- περνούσε αγάπη, που φρόντισε να μας μεταφέρει με τη μουσική του. Ίσως, κάτι τέτοιες νύχτες θα θέλαμε όλοι να ήταν εδώ, για μια τελευταία συναυλία, για μια τελευταία νότα. Από το χθεσινό βράδυ, τον χαίρονται οι ουρανοί. Και ποιος ξέρει; Μπορεί να βρει την ξεκούραση σε ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα και να ταξιδεύει. Μαζί με το τσιγάρο που κρατά, το χαμόγελο του θα στολίζει έναν άλλο κόσμο…
Καλό Παράδεισο, Αντώνη Βαρδή…