Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Γιάννης Μπάρλας
Βρεθήκαμε στην μουσική σκηνή «Σφίγγα» και απολαύσαμε την μοναδική παράσταση της Ρίτας Αντωνοπούλου στην Αθήνα, λίγο πριν ξεκινήσει την καλοκαιρινή της περιοδεία. Ένα «χορταστικό» και πλήρες πρόγραμμα με έντονες και ξεχωριστές στιγμές.
«Δεν αντέχω χωρίς την επαφή…έτσι να βρεθούμε όπως ξέρουμε πρόσωπο με πρόσωπο για να τραγουδήσουμε παρέα και να σας παρουσιάσω και καινούριο τραγούδι»!
Αυτή ήταν η ανάρτηση της αγαπημένης καλλιτέχνιδας στο facebook πριν λίγες μέρες και κάπως έτσι μας υποδέχτηκε στο… «ραντεβού μας» την Παρασκευή το βράδυ.
Την αντικρίσαμε να στέκεται μπροστά στο μικρόφωνο με δέος και μια λιτότητα που θαρρείς και είναι έμφυτη. Η σεμνή αλλά επιβλητική ταυτόχρονα παρουσία της, η εκφραστικότητα και η αμεσότητα κύρια χαρακτηριστικά της εμφάνισής της.
Τραγούδια παλιά, αγαπημένα, καθώς και νέα τραγούδια αποτέλεσαν το ρεπερτόριο της Ρίτας γι’ αυτή τη μοναδική βραδιά. Δυνατές στιγμές από τα προσωπικά της τραγούδια αλλά και πολλά από αυτά που αγάπησε στην μουσική της πορεία, έτσι όπως μόνο εκείνη ξέρει να ερμηνεύει, με τον δικό της τρόπο. Πλαισιωμένη από τους εξαιρετικούς μουσικούς της, οι οποίοι είναι από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής, τον Μανώλη Ανδρουλιδάκη στην κιθάρα, τον Θύμιο Παπαδόπουλο στα πνευστά και τον Σταύρο Καβαλιεράτο στο μπάσο, μας χάρισαν μια υπέροχη βραδιά.
Η αμεσότητα που την χαρακτηρίζει ήταν ολοφάνερη σε όλη την διάρκεια του live. Μου έδινε την εντύπωση ότι «έμπαινε» στο κάθε τραγούδι και το έκανε κομμάτι της, γινόταν ένα και βυθιζόταν σ΄αυτό. Ζούσε την κάθε στιγμή παρασύροντας και εμάς μαζί της, χαϊδεύοντας ευαίσθητες χορδές της ψυχής του κοινού, με την βαθιά, αισθαντική και συνάμα δυνατή φωνή της. Μια φωνή με ιδιαίτερη χροιά που έχει την δυνατότητα να σε ταξιδεύει, να σε μεταφέρει εκεί που το μυαλό αδειάζει και εσύ μένεις απλά να απολαμβάνεις τον ήχο της μαγικής αυτής φωνής.
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η βραδιά μας, με «ταξιδιάρικη» διάθεση. Πρώτο κομμάτι το «Πίσω μη μ’ αφήνεις» σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου από το δίσκο της «Πάμε ξανά απ’ την αρχή», ενώ συνέχισε να μας ταξιδεύει με το μοναδικό «Τι να θυμηθώ» του Απόστολου Ρίζου. Έπειτα, απολαύσαμε την καταπληκτική ερμηνεία της στην «Παλίρροια» ενώ το κοινό δεν σταματούσε να φωνάζει «Μπράβο Ρίτα» στο τέλος κάθε τραγουδιού της!
«Ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης, δεν παίζει μόνο κιθάρα, τραγουδάει κιόλας…», μας …ενημέρωσε η Ρίτα, δίνοντας έτσι την σκυτάλη στον γνωστό και ταλαντούχο σολίστ, ο οποίος μας τραγούδησε τον «Kemal» του Χατζηδάκη, ξεδιπλώνοντας για μια ακόμη φορά και το ερμηνευτικό του ταλέντο.
Το μικρόφωνο πάλι σε εκείνη όπου με ήπιες, μειλίχιες, αρμονικές κινήσεις «γέμιζε» την σκηνή. Την ακούσαμε και μας άρεσε πολύ, να ερμηνεύει το ιδιαίτερο τραγούδι «Γκιώνης», όπου μας «διηγήθηκε» την ιστορία που εξελισσόταν μεταξύ δύο αδερφών, ενώ από το ρεπερτόριο δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει ο «Πιτσιρικάς», από τα πλέον αγαπημένα τραγούδια της ερμηνεύτριας. Στην συνέχεια τραγούδησε ένα κομμάτι από την παράσταση «Του Έρωτα…» στην οποία συμμετείχε κατά τους προηγούμενους μήνες, σε ένα μικτό θέαμα, όπου η μουσική συναντούσε το θέατρο.
Απόλυτα συγκινητική και ανατριχιαστική η ερμηνεία στο τραγούδι «Μάνα». Μια ερμηνεία που πραγματικά σε καθήλωνε. Τι να πει κανείς γι’ αυτό το τραγούδι; Από το πρωτότυπο και ξεχωριστό θέμα του, τους στίχους, την μουσική… Η Ρίτα, έχει έναν λόγο παραπάνω, αφού και η ίδια ως μάνα ενός κοριτσιού δεν ερμηνεύει απλά το τραγούδι αλλά το «ζει». Στην κόρη της δεν παρέλειψε φυσικά να αφιερώσει και το τραγούδι «Αστέρι μου- φεγγάρι μου», φανερώνοντας μας και την τρυφερή πλευρά της μητρότητας.
Εκεί που το μαγαζί ξεσηκώθηκε κυριολεκτικά και έγινε ένα το κοινό με την καλλιτέχνιδα και τους μουσικούς, ήταν στο ντουέτο που τραγούδησε η Ρίτα με τον Μανώλη Ανδρουλιδάκη, τα «Διόδια» του Σιόλα. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην τραγουδά, να μην ζει και να μην απολαμβάνει την καταπληκτική αυτή ερμηνεία. Πραγματικά από τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς.
Η Ρίτα δεν παρέλειψε να μας κάνει να …«αμαρτήσουμε», χαρίζοντάς μας τρία τραγούδια σερί αναφερόμενα στην …αμαρτία ! Έτσι, αφού μας κέρασε το «γλυκό το πιοτό της αμαρτίας», συνέχισε με το «Ιστορία μου, αμαρτία μου» και ολοκληρώνοντας με το «Δικό σου αμάρτημα» δεν μας άφησε περιθώρια να μην συλλογιστούμε με όμορφο τρόπο …«αμαρτίες μας»!
«Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε»
Δεν μπορεί να μην σε παρασύρει στο ρυθμό της ακούγοντας αυτούς τους στίχους και βλέποντας μια Ρίτα πάνω στην σκηνή, τόσο εκφραστική που θαρρείς ότι οι νότες είναι «εργαλείο» να ξεδιπλώσει , να δείξει και τέλος να εναποθέσει την ψυχή της σε κάθε ερμηνεία.
Στο συγκεκριμένο live , ακούστηκε για πρώτη φορά και ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι του Σταύρου Σιόλα. Το τραγούδι φέρει τον τίτλο «Το λευκό φανελάκι» και θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό, όπως μας αποκάλυψε η γνωστή ερμηνεύτρια.
Τραγούδια που μας χαρίζει σε κάθε εμφάνισή της, είχαμε την τύχη να απολαύσουμε και αυτή τη φορά: το «Αερικό», το «Δε γίνεται αλλιώς» την «Εσμεράλδα» και το «Άσμα Ασμάτων», είναι κάποια από αυτά που ξεχωρίσαμε, που αγαπάμε ιδιαίτερα και θέλουμε να ακούμε ξανά και ξανά από την φωνή της Ρίτας Αντωνοπούλου.
Μετά από …απαίτηση του κοινού ακούστηκε «Ο Αντώνης» και το «Πώς να σωπάσω», ενώ την όμορφη βραδιά έκλεισε το «Αυτή η νύχτα μένει». Η Ρίτα μας χαιρέτησε λέγοντας με έμφαση ένα εγκάρδιο, ζεστό και τεράστιο «ευχαριστώ». Έφυγε για να …επιστρέψει σε λίγο πίσω, αφού το απαιτητικό κοινό της ζητούσε επίμονα …«ακόμη ένα Ρίτα»! Και η Ρίτα εκεί, να μην χαλάει χατίρι, να στέκει, να τραγουδά και να αποσπά το πιο δυνατό μας χειροκρότημα, όπως της αξίζει!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…