Γράφει η Ευδοκία Αραβαντινού-Σιμωνέτου
Φωτογραφίες: Χάρης Δεληγιάννης
Είναι, κατ’ αρχήν, συγκρότημα για ραδιοφωνικές ακροάσεις, για να σου κρατήσουν διακριτική συντροφιά τα ήσυχα βράδια και να τα ντύσουν με την αχλή μιας γαλλικής Nouvelle Vague κινηματογραφικής ταινίας. Οι ηχογραφήσεις τους είναι μαγευτικές, οι δίσκοι τους χάδι στο αφτί, τα cover τους είναι soundtracks για ερωτευμένα βράδια στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι με κρασάκι ανά χείρας και χαμηλό φωτισμό. Σε ένα δεύτερο χρόνο, ωστόσο, το μουσικό project των Olivier Libaux και Marc Collin είναι εξαιρετικά και αναπάντεχα απολαυστικό να το δει κανείς ζωντανά και από κοντά κι εγώ ήμουν αρκετά τυχερή να παρευρίσκομαι – αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας – στο πολυαναμενόμενο αθηναϊκό τους live στο Fuzz εκείνο το πρώτο Σάββατο του χειμώνα.
Η αναμονή ήταν μεγάλη. Τα opening acts, που ήταν “to be announced” (tba), δεν ανακοινώθηκαν ποτέ κι έτσι το χρόνο από τη στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες στις 20.00 μέχρι την εμφάνιση του συγκροτήματος (γύρω στις δυόμιση ώρες αργότερα) κάλυψε μουσική από το laptop που βρισκόταν σε μια άκρη της σκηνής. Κι ας ξεροστάλιασαν τα όργανα πάνω στη σκηνή να περιμένουν τους μουσικούς τους, κι ας κουραστήκαμε οι από κάτω από την τόση ώρα ορθοστασίας, κι ας αρχίσαμε τα χειροκροτήματα μπας και βγουν. Οι Nouvelle Vague είναι Γάλλοι και ως εκ τούτου ο προγραμματισμένος χρόνος εμφάνισης δεν επαναπρογραμματίζεται, δυστυχώς.
Ας είναι. Όταν τελικά οι προβολείς της σκηνής φώτισαν το συγκρότημα και ο χώρος γέμισε μουσική, ξεχάσαμε αμέσως την κούραση της αναμονής. Μπροστά μας, δυο λαμπερές παρουσίες, η μελωδική Melanie Pain, βασική τραγουδίστρια των Nouvelle Vague, και η εκρηκτική Élodie Frégé, άρχισαν να τραγουδούν μια μικρή lounge εισαγωγή αυτού που επρόκειτο να είναι ένα από τα γοητευτικότερα lives στα οποία έχω παρευρεθεί.
Και ήταν γοητευτικό για πολλούς λόγους. Ένας εξ αυτών ήταν ότι ακούσαμε λιγότερο γνωστά τραγούδια. Διαμαντάκια που δεν έγιναν μεγάλα hits αναδείχθηκαν, όπως το “Love comes in spurts” και το “I could be happy”, και μπλέχτηκαν με πολύ γνωστά και αγαπημένα, όπως το “Dance with me” και το “In a manner of speaking” – προσωπικά μου έλειψε το “Mala Vida” που δεν ακούστηκε. Ήταν, επίσης, και η τόσο αρμονική εναλλαγή μεταξύ απαλών, νοσταλγικών (lounge, όπως προείπα) μελωδιών με πιο γρήγορες, χορευτικές, πιο δυναμικές «πορτογαλικές» bossa nova εκτελέσεις. “Bossa Nova”, όπως λέμε “Nouvelle Vague”, όπως λέμε χορός για τους επί σκηνής και χορός για το κοινό, αγκαλιές για τα ζευγάρια, ματιές μεταξύ αγνώστων, ένα ποτήρι που σπάει στο πάτωμα και κανείς δεν του δίνει σημασία…
Κυρίως, όμως, ήταν η σκηνική παρουσία των μουσικών αυτό που μας γοήτευσε. Ο Olivier Libaux και ο Marc Collin ήταν οι πιο διακριτικοί της σκηνής. Ο ένας στην κιθάρα του και ο άλλος στα πλήκτρα, συντόνιζαν σιωπηλά αυτό που συνέβαινε γύρω τους : Δυο γυναικάρες με φωνάρες να τραγουδούν, να παίζουν με θεατρικότητα με τους υπόλοιπους μουσικούς και με τους από κάτω και να χορεύουν με ταυτόχρονη σαγήνη και αθωότητα, αφήνοντας σε στιγμές άφωνο το κοινό τους. Η Élodie Frégé καταχειροκροτήθηκε σε ένα σκοτεινό και άκρως προσωπικό “I can’t escape myself”, ενώ προς το τέλος λιώσαμε με την ατμοσφαιρική φωνή της Melanie Pain στο “Melt with you”. Κι έπειτα, ήταν κι εκείνος ο θεότρελος Γάλλος με τα κρουστά του –του οποίου το όνομα δε βρήκα πουθενά και δεν έμαθα ποτέ–, που πήρε τη σφυρίχτρα του, πήρε και το τύμπανό του, το έστησε ξαφνικά στη μέση της σκηνής και έκανε ένα δεκάλεπτο one-man show με ήχους βγαλμένους από κάποιο καρναβάλι τροπικών κλιμάτων και διάθεση για πολύ χειροκρότημα, χειροκρότημα που απαίτησε και τελικά κέρδισε από όλους μας.
Μας ρώτησαν οι τραγουδίστριες με τη ναζιάρικη διάθεση των ερωτευμένων : Vous êtes amoureux? Μα, και ποιος δεν ερωτεύτηκε εκείνο το βράδυ, και ποιος δεν θέλησε να μην περάσει ποτέ η ώρα και να παγιδευτούμε όλοι σε εκείνο το noir σκηνικό που έβραζε από νοσταλγικά συναισθήματα και φωτεινή ενέργεια; Το encore που ακολούθησε δεν ήταν αρκετό και γι’ αυτό, μόλις τελείωσε το live, η μαγεία της ατμόσφαιρας χάθηκε σα φούσκα που σπάει, αφήνοντάς μας μόνο την ανάμνηση αυτού που ζήσαμε. Άξιζε, όμως, κι ας ήταν και για λίγο…
“Ever fallen in love with someone
Ever fallen in love In love with someone
Ever fallen in love In love with someone
You shouldn’t’ve fallen in love with…”
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…