Φωτο-ρεπορτάζ Ματίνα Φουντούλη

20 χρόνια κρατάει το ταξίδι της Πένυ Ραμαντάνη στη  δισκογραφία. Και αν το όνομα με το πρώτο άκουσμα δε σου λέει κάτι, σίγουρα θα σου πει η φωνή. Γιατί αποκλείεται να μην έχεις σιγοτραγουδήσει κάποια στιγμή σε αυτά τα 20 χρόνια τις “Γαλάζιες Ερωμένες”, το “Πέτα με Ψηλά”, τα “Δε Χρωστάω σε Κανέναν”, “Αλλάζεις”, “Με τρομάζεις” ή “την Κασέτα”, και να μην έχεις νιώσει την τρομερή οικειότητα που σου έβγαλε αυτή η τόσο όμορφη και ζεστή φωνή της. Και αν γίνανε όλα αυτά, καιρός να αρχίσεις να σιγοτραγουδάς το “Πάντα Ξημερώνει”, το “Χορεύω”, το “Να ‘σουν Εδώ”…
Για όλους αυτούς τους λόγους βρεθήκαμε την περασμένη Πέμπτη στη Σφίγγα για να ακούσουμε ξανά αυτή τη φωνή, κάποια από εκείνα τα τραγούδια με έναν φρέσκο ήχο, αλλά και καινούριες μουσικές προτάσεις.

Ντο Δίεση” λοιπόν λέγεται η νέα μπάντα με την Πένυ και τον Δημήτρη Νίτη πρωταγωνιστές, αλλά και μια δυνατή παρέα μαζί τους. Και αφού στην αρχή μαζεύαμε από το internet με το μαρτύριο της σταγόνας ένα – ένα τα τραγούδια που βγάζανε τα παιδιά, ήρθε η ώρα να τα μαζέψουν σε ένα cd και να τα παρουσιάσουν live. Και η παρουσίαση ήταν από εκείνες τις ωραίες, τις παλιές, που θύμιζε τα παλιά τα πάρτι. Είχε καλούς φίλους, είχε συγκίνηση, είχε ιστορίες από τα παλιά, είχε φωτάκια και κεράκια, αλλά πάνω από όλα είχε καλή μουσική. Το πρώτο πράγμα δηλαδή που ζητάς από ένα πάρτι.

Φυσικά και περιελάμβανε και τραγούδια από τα παλιά -20 χρόνια είναι αυτά- αλλά η έμφαση θεωρώ δόθηκε στα καινούρια. Και δικαίως θα πω γιατί σίγουρα είναι ωραία η νοσταλγία του να θυμάσαι και να τραγουδάς ακόμα αυτά που άκουγες στη Δευτέρα Λυκείου, αλλά είναι ακόμα πιο όμορφο όταν η φωνή που σου θυμίζει το τότε συνδυάζεται με έναν νέο ήχο, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η κιθάρα του εξαιρετικού Δημήτρη Νίτη και μαζί με τους ευαίσθητους στίχους της Πένυ -όπως ήταν πάντα εδώ που τα λέμε- σου δίνουν ένα νέο, φρέσκο αποτέλεσμα και αποτελούν ιδανικό συνδυασμό. Και όταν λίγο πριν το τέλος του πρώτου μέρους του live ανεβαίνει και στη σκηνή η πρώτη καλεσμένη, φίλη αγαπημένη των παιδιών και δική σου, η Ευσταθία και προσθέτει λίγο και από το δικό της ταλέντο και ταπεραμέντο στο πάρτι, αρχίζεις να ζεσταίνεσαι για τα καλά και να περιμένεις τα καλύτερα για το δεύτερο μέρος.

Και ναι, δε σε διαψεύδει αυτή η προσμονή. Γιατί το δεύτερο μέρος μετατρέπεται σε μια ροκ συναυλία με πυροτεχνήματα και συνθήματα, αφήνοντας για λίγο πίσω τη νοσταλγία που είχες μέχρι εκείνη την ώρα. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν έχεις να κάνει με τους Εκείνος κι Εκείνος σε ένα ρεσιτάλ κιθάρας μαζί με τον Δημήτρη και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε ένα ρεσιτάλ …γενικώς! Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν και ο Μάνος Ξυδούς μπαίνει στο παιχνίδι με την Πένυ να θυμάται, να μιλάει και να αφιερώνει σε εκείνον το τραγούδι που έχεις ακούσει όσο λίγα κατά τα σχολικά σου χρόνια; Άσε με άνθρωπε να κάνω ό, τι αισθάνομαι /  Βαρέθηκα για πράγματα σωστά να μου μιλάνε.

Και φτάνοντας πια στο τέλος, κανείς να μη θέλει να φύγει από το πάρτι, κι ας έγινε πιο ακουστική η ατμόσφαιρα. Ήταν εκείνη η ερμηνεία του “Όλα σε θυμίζουν” από αυτή τη φωνή που μπορεί και να ξέχασες λίγο ότι ήταν εκείνη η στιγμή που ήθελες να ακούσεις το “Είναι στιγμές” όπως τότε, στο Δίπλα στο Ποτάμι. Ήταν εκείνη η στιγμή του “Τζιβαέρι” και του “Θεός αν είναι” που ξέχασες τελείως ότι δεν έχουν παίξει (ακόμα) τα “Χάρτινα Φανάρια”. Ήταν εκείνη η στιγμή του One against the world που σε έκανε να θες να αποκτήσεις αυτό το cd και επειδή δεν είχες εύκαιρο θρανίο να χαράξεις το στιχάκι, το σημείωσες πρόχειρα στο κινητό για να το στείλεις εκεί που πρέπει αργότερα.

We gave a meaning to this trip / we make forever just a drip.

————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here