Γράφει η Μάρω Παναγή
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας

Τη Δευτέρα 9 Δεκέμβρη βρεθήκαμε στον Σταυρό του Νότου, στο νέο μουσικό project του Δημήτρη Μυστακίδη παρέα με τον Christian Ronig και άλλους έξι δεξιοτέχνες φίλους μουσικούς του. Με ένα πλούσιο, αναπάντεχο πρόγραμμα που περιλάμβανε ακόμα και funky διασκευές ρεμπέτικων, ελληνικών επιτυχιών σε αγγλικό στίχο, τσιφτετέλια και μπαλάντες, η παρέα του Μυστακίδη θα βρίσκεται στον ΣτΝ για άλλες έξι παραστάσεις (20,27/12 & 3,10,17,24/1).

Ο Μυστακίδης επανέρχεται λοιπόν με καινούργιο δίσκο («Εδώ & Εκεί») αλλά και με μια ιδέα που δεν περιμέναμε. Ναι μεν τον έχουμε συνηθίσει να στήνει παραστάσεις γύρω από μια θεματική, όπως τα «Εγκλήματα» στο ρεμπέτικο πέρυσι, αλλά πάντοτε μαζί με τη λαϊκή του κιθάρα. Τώρα, ξεφεύγει από τα γνώριμα μονοπάτια και πειραματίζεται, με τόνο εξομολογητικό και αυτοσαρκαστικό, μπλέκει είδη μουσικής και αγαπημένα κομμάτια.

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερους συνοδοιπόρους για αυτή την προσπάθεια. Οι τρεις πιο παλιοί του φίλοι και συνεργάτες Φώτης Σιώτας (βιολί, βιόλα, τραγούδι), Δημήτρης Λάππας (κιθάρες&μπουζούκι), Θοδωρής Κουέλης (ηλ. κόντραμπασο), και οι Στάθης Άννινος (πιάνο), Κώστας Καλατζής (κρουστά), Πρόδρομος Μυστακίδης (τύμπανα), ως νεότερες προσθήκες στην παρέα, είναι δεξιοτέχνες μουσικοί που πλαισίωσαν εξαιρετικά το project βάζοντας και τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο μέσα.

Ο Γερμανός καλλιτέχνης Christian Ronig που άφησε τη δημοσιογραφία γιατί αγάπησε το ελληνικό τραγούδι, καταπιάστηκε με τη διασκευή ρεμπέτικων και λαϊκών κομματιών και τη μετάφραση τους στα αγγλικά και γερμανικά και μάλιστα πρόσφατα κυκλοφόρησε και τον δίσκο του “Greece is mine”. Η σύμπραξη τους, επομένως, σίγουρα θα ήταν ένα ιδιαίτερο εγχείρημα.

Όπως εύστοχα είπε και ο ίδιος ο Μυστακίδης στην αρχή της συναυλίας, θέλησε να κρατήσει την ουσία των τραγουδιών που παρουσίασε, δηλαδή τον στίχο, και να αλλάξει  το ηχητικό περιβάλλον. Ξεκίνησε, λοιπόν, με το ξακουστό ρεμπέτικο «Εγώ θέλω πριγκηπέσσα» και το «Νόστιμο τρελό μικρό μου» του Βαμβακάρη κάνοντας αυτό ακριβώς: πειράζοντας μελωδίες και τέμπο, κρατώντας την ουσία.

Αργότερα βγήκε στη σκηνή ο Christian Ronig και τραγούδησε διάφορα διασκευασμένα κομμάτια στα αγγλικά, όπως το «Καίγομαι και Σιγολιώνω» και το «Μινόρε της Αυγής». Ήμουν αρκετά δύσπιστη ως προς το πώς θα ταίριαζαν στη σκηνή οι δύο καλλιτέχνες και πώς θα μπλέκονταν οι διαφορετικές αισθητικές τους, αλλά τελικά έδεσαν και το με το παραπάνω. Ο αγγλικός στίχος του Ronig και η ατμοσφαιρική του μουσική σε κομμάτια χιλιοτραγουδισμένα στα ελληνικά ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο που σε έκανε να ξαναδείς το κομμάτι αλλιώς.

Το πρόγραμμα ουσιαστικά ήταν βασισμένο στην ιδέα της «αντροπαρέας» αλλά και στο σπάσιμο των στερεοτύπων γύρω από αυτήν. Ποδόσφαιρο, έρωτες, γάμος, φανταριλίκι, προσωπικές ήττες και νίκες, εξομολογήσεις και φόβοι… Όλα αυτά εκφράστηκαν μέσα από τραγούδια των Χειμερινών Κολυμβητών, του Παπάζογλου, του Χιώτη, του Kohen, του Κηλαηδόνη, του Θανάση Παπακωνσταντίνου, του Περίδη και πολλών άλλων.

Παρακολουθήσαμε ένα πολύ ωραία δουλεμένο πρόγραμμα όπου τα κομμάτια έδεναν και νοηματικά και υφολογικά και στιχουργικά. Βραδιά με αστείες ιστορίες, γέλια, συγκινητικές στιγμές και πάνω απ’ όλα μια βραδιά παρέας!

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ