Φωτορεπορτάζ: Ματίνα Φουντούλη

40 χρόνια Χειμερινοί Κολυμβητές” ήταν ο τίτλος της συναυλίας του συγκροτήματος την Παρασκευή στην Τεχνόπολη, και εγώ στα 30κάτι μου δεν τους είχα δει ούτε μια φορά σε μια εντελώς δική τους συναυλία, από αυτές τις 10-20 που δίνουν κατά μέσο όρο κάθε χρόνο, όπως έγραφε το δελτίο τύπου. Και αυτό έπρεπε κάπως να αλλάξει. Κυρίως γιατί οι καιροί για συναυλίες είναι δύσκολοι, και αυτό μάλλον το είχε καταλάβει και ο Αργύρης Μπακιρτζής όταν στην αρχή του live, στο σπάσιμο του πάγου με το κοινό έκανε τις ίδιες ερωτήσεις περί πρώτης φοράς του κοινού “Πως την πατήσατε έτσι και ήρθατε εδώ σήμερα; Θα φταίει ο εγκλεισμός“!

Ήταν εμφανές λοιπόν από τη πρώτη στιγμή της συναυλίας -που λόγω των μέτρων άρχισε στην ώρα της, έχει και τα καλά του αυτός ο νέος ιός τελικά- ότι η βραδιά θα κυλήσει όχι μόνο με μουσική, αλλά και με χιούμορ και ιστορίες τραγουδιών και ανθρώπων που έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία του συγκροτήματος, και που θα κάνουν τις ζεστές αθηναϊκές βραδιές του Ιουλίου ένα τσακ δροσερότερες.

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με μια αεροβόλτα πάνω από τον Παγασητικό σε ένα πρόγραμμα που το ένιωθες κι εσύ ότι φτιαχνόταν εκείνη τη στιγμή σύμφωνα με τη διάθεση του κόσμου. Κάθε τραγούδι και μια εισαγωγή, μια συζήτηση με το κοινό μέχρι να βρεθεί το επόμενο. Και κάπως έτσι το αισθανόσουν κι εσύ ότι όλα εδώ γίνονται με βάση εσένα και τη διάθεση σου. Ένα live ραδιόφωνο που ζητάς τραγούδι και παίζει, κάπως έτσι. Φυσικά, ένα ραδιόφωνο έχει και κάποια σταθερές που ξέρει ότι δε γίνεται να μην τις παίξει, όπως είναι το Μικρό καφέ, το Τώρα που Παντρεύεσαι, Γιατί δεν πεθαίνεις γιατί, Κάθε πρωί σ’ αναζητώ, Ψες το βράδυ, Η ροδιά, Κυρά μου που γυρίζεις μόνη.

Αλλά θα επιμείνω και πάλι ότι στις συναυλίες των Χειμερινών Κολυμβητών -κι ας μην έχω μεγάλη εμπειρία επί του θέματος- το σημαντικό δεν είναι τα τραγούδια, το σημαντικό είναι οι ιστορίες που θα ακούσεις, τα παραμύθια – γιατί μη μου πείτε ότι αυτή “η βελούδινη φωνή”, η ίσως πιο λυρική φωνή ελληνικού συγκροτήματος, δεν σας παραπέμπει εύκολα σε κάποιον παραμυθά μιας άλλης εποχής που κρέμεστε από το στόμα του να ακούσετε τις ιστορίες, τους μύθους, τις αφηγήσεις που έχει να σας διηγηθεί;

Έτσι και την Παρασκευή ακούσαμε σκανδιναβικές ιστορίες από το Βιβλίο Στοκχόλμη, παρασκηνιακές ιστορίες από την ταινία “Έρωτας στη χουρμαδιά” του Σταύρου Τσιώλη που παρεμπιπτόντως πέρασε 1 χρόνος από τον θάνατό του, ιστορίες αποτυχημένων τραγουδιών του συγκροτήματος στην Ελλάδα που όμως στη Νότια Κορέα βρεθήκαν πάνω και από τους Rolling Stones, ιστορίες ενός τσιγγάνου ποιητή της Βαγδάτης του 9ου αιώνα, οικογενειακές ιστορίες από το Καϊμακσταλάν, αιρέσεις, μύθους και εκφράσεις του κακού από την Αρμενία, ιστορίες από τους Οραματιστές της Ικαρίας, φυσικά τις γνωστές, σε κάποιους, ιστορίες της κατάρριψης του Στελθ, ακόμα πιο φυσικά ιστορίες και (μυστικές) συνταγές μαγειρικής που προέκυψαν από την καραντίνα του Απριλίου.

Εκτός από τον Αργύρη Μπακιρτζή και τα υπόλοιπα ήδη γνώριμα μέλη του συγκροτήματος, συναντήσαμε επί σκηνής, στο φλάουτο και στη φωνή, την επίσης γνώριμη από άλλα μουσικά σχήματα, Εύη Μάζη για μια -μεταξύ άλλων- ερμηνεία στη μελοποίηση αποσπάσματος του Άσμα Ασμάτων, σε μια μικρή παραλλαγή από το βιβλίο Αφροδίτη σε μετάφραση του Γιώργου Τσουκαλά

Λίγο πριν το τέλος ήταν ακόμα προγραμματισμένο να ανέβει στη σκηνή μια χορωδία 15 ατόμων για το κλείσιμο της συναυλίας, που όμως τα 15 άτομα έγιναν 5 για τους γνωστούς λόγους, όμως και πάλι η προσαρμογή τους ήταν άμεση και σχεδόν το ίδιο απολαυστική.

Ο τελευταίος αποχαιρετισμός του Μπακιρτζή με ένα “Καλό κουράγιο να ξαναβρεθούμε” ήταν σίγουρα και η καλύτερη διάψευση ότι, όχι, αυτή δεν ήταν η τελευταία συναυλία των Χειμερινών Κολυμβητών όπως αναρωτήθηκε ο ίδιος στην αρχή από τις φήμες που κυκλοφόρησαν, οπότε και μέχρι τότε, ελπίζουμε να ειδωθούμε ξανά στα Μικρά Καφέ πριν ή μετά από τις Βουτιές με το Κεφάλι…

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here