Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Τελευταία βραδιά του Μαΐου και η Ελεωνόρα Ζουγανέλη αποφάσισε να κάνει την προακρόαση της νέας της δισκογραφικής δουλειάς σε κλίμα… οικογενειακό. Έτσι, μας υποδέχθηκε στο σπίτι της, όπου, μαζί με φίλους και συνεργάτες, είχαμε τη χαρά να ακούσουμε τα καινούργια της τραγούδια και να αναλογισθούμε… «Πού Με Φτάσανε οι Έρωτες»! Αυτό είναι, άλλωστε, το ζήτημα που θέτει ο τίτλος του δίσκου, ο οποίος θα κυκλοφορήσει τη Δευτέρα, 11 Ιουνίου από τη Minos-EMI / Universal. Μετά από περίπου τρία χρόνια προετοιμασίας και ακρόαση εκατοντάδων –κυριολεκτικά– τραγουδιών, η Ελεωνόρα επέλεξε δώδεκα, τα οποία, ως συνήθως, μιλούν στην καρδιά της.
Τη μουσική αυτή… πόρτα μάς την είχε ανοίξει πριν από λίγους μήνες, με τα επιτυχημένα «Δεύτερα Κλειδιά», σε μουσική του Γιώργου Καραδήμου και στίχους της Sunny Μπαλτζή. Το κομμάτι αγαπήθηκε και τραγουδήθηκε πολύ, και, όπως φάνηκε από την πρώτη ακρόαση του δίσκου στο σύνολό του, θα εξακολουθήσει να συγκαταλέγεται σε αυτά που έχουν ξεχωριστή θέση στο ρεπερτόριο της Ελεωνόρας. Ένα από τα ατού της νέας της δουλειάς, εξάλλου, είναι ότι κάθε τραγούδι έχει τη θέση του σε αυτήν και όλα μαζί δημιουργούν μια σωστή ροή, που οδηγεί τον ακροατή αβίαστα από το ένα στο άλλο.
Ο δίσκος είναι εκλεκτά πολυσυλλεκτικός, καθώς τις δημιουργίες υπογράφουν οι Άρης Αποστολόπουλος, Φίλιππος Γράψας, Γιώργος Καραδήμος, Στέφανος Κορκολής, Πόλυς Κυριάκου, Κώστας Λειβαδάς, Δημήτρης Μαραμής, Sunny Μπαλτζή, Νίκος Μωραΐτης, Σπύρος Παρασκευάκος, Μάκης Σεβίλογλου, Σταύρος Σιόλας, Αγλαΐα Σφήκα, Ελένη Φωτάκη και Γιάννης Χριστοδουλόπουλος. Τις ενορχηστρώσεις έχει επιμεληθεί ο Ευριπίδης Ζεμενίδης, ο οποίος έχει καταφέρει να συνδέσει όμορφα όλα τα διαφορετικά ακούσματα αυτής της δουλειάς: επιρροές από ήχους παραδοσιακούς, λαϊκότροπα και ακουστικά κομμάτια, αλλά και πιο «ηλεκτρικούς» ρυθμούς.
Προσωπικά, ξεχώρισα το ομότιτλο του album, σε μουσική Δημήτρη Μαραμή και στίχους Ελένης Φωτάκη –είναι ίσως το πιο «λεπτοκεντημένο», ατμοσφαιρικό τραγούδι της δουλειάς. Τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια φέρουν την υπογραφή του Σταύρου Σιόλα (ειδικά ο «Γεροπλάτανος» είναι πολύ ειδική περίπτωση τραγουδιού), ενώ ο ήχος του πιάνου στα «Αγάπη Δεμένη» του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου και «Το Μηδέν Αντί για Σένα» των Στέφανου Κορκολή και Νίκου Μωραΐτη, «εφοδιάζει» το album με πιο κλασικές αρμονίες. Ωστόσο, το πιο λαϊκό στοιχείο είναι το κυρίαρχο, κι αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στο, κατά τη γνώμη μου, πιο προφανές “hit” του δίσκου, το «Αν Αντέχεις» των Κώστα Λειβαδά και Αγλαΐας Σφήκα.
Το κυριότερο προσόν αυτού του δίσκου είναι ότι σε κάνει, από την πρώτη κιόλας φορά, να θέλεις να τον ακούσεις ολόκληρο και να αρχίσεις να τραγουδάς μαζί με την Ελεωνόρα, η οποία αναδεικνύει κάθε κομμάτι με την ερμηνεία της –όλα τους, άλλωστε, είναι κομμάτια της ψυχής της, ακριβώς όπως αυτή η δουλειά είναι προϊόν αγάπης και συνεργασίας μεταξύ φίλων. Πόσο σπάνιο είναι αλήθεια στις μέρες μας να σου δημιουργεί ένας δίσκος την ανάγκη να αφιερώσεις χρόνο στην ακρόασή του, προκειμένου να ακούσεις ένα-ένα τα κομμάτια του και να αφουγκραστείς μελωδίες και συναισθήματα. Να απολαύσεις τις ιστορίες που σου αφηγούνται και να θέλεις να σε συντροφέψουν και πάλι, κάπως σαν αγαπημένη ανάμνηση. Κι ύστερα, να επιθυμείς να ακούσεις τον δίσκο ξανά, να ανακαλύψεις ή να επιβεβαιώσεις ποιο είναι το δικό σου αγαπημένο τραγούδι, αυτό που μιλά για τη δική σου ιστορία, για τον δικό σου έρωτα. Και να χαμογελάσεις γλυκά ή να αφήσεις τα δάκρυα να κυλήσουν λυτρωτικά από τα μάτια –ή και τα δυο μαζί. Κι αν ακόμη δεν έχεις βρει… πού σε φτάσανε οι έρωτες, υπάρχει πάντα χρόνος –και τρόπος– να το ανακαλύψεις, και μάλιστα υπό τους ήχους ενός άκρως μελωδικού soundtrack!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…