Γράφει η: Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας
«Βράδυ Σαββάτου». Αυτός είναι ο τίτλος των εμφανίσεων του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και της Βιολέτας Ίκαρη, που πραγματοποιούνται από 2 Νοεμβρίου ως 4 Ιανουαρίου στη μουσική σκηνή Αnodos Stage.
Βρεθήκαμε το πρώτο Σάββατο του Νοέμβρη, στην πρεμιέρα των δυο καλλιτεχνών και περάσαμε τόσο όμορφα που φαίνεται ότι θα βρεθούμε εκεί αρκετά ακόμη βράδια Σαββάτου!
Λίγο μετά τις 23.00, με ένα λιτό και γλυκό καλωσόρισμα, οι δυο καλλιτέχνες άνοιξαν το πρόγραμμα και μας υποδέχτηκαν στην πρεμιέρα τους. Ενώ είχα ακούσει αρκετές φορές το ντουέτο «Απέραντη ερημιά» από τον δίσκο της Βιολέτας «έλα και ράγισε τον κόσμο μου» είχα μια αγωνία να δω πως ακριβώς θα ταιριάξουν επί σκηνής. Η αγωνία και η περιέργεια, έδωσαν τη θέση τους στη χαρά και την έκπληξη καθώς ήταν απόλυτα ταιριαστοί και παρουσίασαν ένα πληθωρικό και ιδιαίτερο πρόγραμμα.
Από τις πιο όμορφες και «δυνατές» στιγμές , η υπέροχη η ερμηνεία των δύο καλλιτεχνών, όταν τραγούδησαν «Το Αμαρτωλό», σε στίχους της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Ο Βασίλης συγκινημένος, δήλωσε ότι ήταν ένα παιδικό όνειρο να πει το συγκεκριμένο τραγούδι.
Ο αιώνιος έφηβος, ο ροκάς της καρδιάς τόσων γενεών, με τη χαρακτηριστική άνεση και απλότητά του, μας χάρισε στιγμές που αδημονείς να ζήσεις –και ξέρεις εκ των προτέρων- ότι αυτό θα γίνει σε live του Παπακωνσταντίνου. Τραγούδια που συνόδευσαν τις πρώτες μικρές «επαναστάσεις» μας, ως εφήβους, τραγούδια που σιγοτραγουδούσαμε για τον σχολικό μας έρωτα, κομμάτια και μουσικές που κουβαλάμε πάντα μέσα μας και ψάχνουμε ευκαιρία να τα τραγουδήσουμε ξανά και ξανά, να νιώσουμε λίγο πιο ελεύθεροι, λίγο πιο έφηβοι, κι ας πέρασαν τα χρόνια… Είναι πολλά αυτά που μας συνδέουν με τα τραγούδια του Βασίλη και εικάζω, ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουν παραπάνω από ένα αγαπημένα.
Μαθημένοι από τις συναυλίες, οι φίλοι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, δεν θα μπορούσαν παρά να εκφραστούν με τα συνθήματα που χρόνια τώρα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος τους. «Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε» και τη σκυτάλη παίρνει το άλλο γνωστό «Τελεία και παύλα, Βασίλη είσαι ……». Και αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι εφικτό τελικά να ακούς και να τραγουδάς Βασίλη χωρίς να …βγάζεις τα εσώψυχά σου, να αφήνεσαι ελεύθερος και να ταξιδεύεις με τις μουσικές και τους στίχους. Με εκείνους τους στίχους που εξομολογούνται ότι «αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει» ή με τους άλλους στίχους που σε προειδοποιούν «γι’ αυτό κρύψου να μη σε ξαναδώ…» με εκείνες τις μουσικές που στέλνουν χαιρετίσματα στην εξουσία και τις άλλες που δηλώνουν «Φοβάμαι»…
Και τι γίνεται όταν βλέπεις στη σκηνή μια όμορφη παρουσία να σκορπά στο χώρο μελωδίες με καταβολές από έντεχνο και λαϊκό μέχρι …βυζαντινό και παραδοσιακό; Νιώθεις δικαιωμένος και απόλυτα ικανοποιημένος από την επιλογή σου να βρεθείς εκεί και να απολαύσεις μια ξεχωριστή βραδιά.
Μετά από χρόνια σκληρής και κοπιαστικής δουλειάς, η Βιολέτα Ίκαρη, στάθηκε στη σκηνή δίπλα σ’ αυτόν που θαύμαζε από παιδί. Για την Ίκαρη αποτελούσε όνειρο η συνεργασία της με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Η «Απέραντη ερημιά», τραγούδι που περιλαμβάνεται στο δίσκο της Βιολέτας, ήταν και η αφορμή που έφερε κοντά και ένωσε καλλιτεχνικά τους δύο υπέροχους αυτούς ανθρώπους. Αυτή την «Απέραντη ερημιά» την άκουσα πρώτη φορά live και διαπίστωσα ότι μπορεί κάλλιστα να αποτελεί ένα «διαμαντάκι» της ελληνικής έντεχνης συλλογής. Συγκινητική η κίνηση της Βιολέτας που στο τέλος του τραγουδιού, αγκάλιασε αυθόρμητα τον Βασίλη, διάχυτη στο βλέμμα της η ευγνωμοσύνη και η λατρεία της γι’ αυτόν τον άνθρωπο!
Η Βιολέτα ήρθε και «ράγισε τον κόσμο μας», του έδωσε λίγο από το χρώμα και τη μαγεία που κουβαλάει η Ικαριώτικη ψυχή και «ζητώντας άνθρωπο» τραγούδησε με την καρδιά της. Κοιτάζοντάς την, θαύμαζα την αμεσότητα και την επικοινωνία με τον κοινό της. Με το μπρίο που την χαρακτηρίζει και το κέφι να περισσεύει, ερμήνευσε αρκετά κομμάτια, με κάποια να ξεσηκώνουν τον κόσμο ενώ υπήρξαν και άλλα όχι τόσο γνωστά αλλά εξίσου όμορφα, όπως «το Χελιδονάκι». Μας άρεσε ιδιαίτερα η ερμηνεία της στο «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» αλλά και στο «Θεέ μου μεγαλοδύναμε».
Μέρος του προγράμματος, αποτέλεσε και ένα αφιέρωμα στον μεγάλο Γρηγόρη Μπιθικώτση όπου ακούστηκαν κάποια από τα χιλιοτραγουδισμένα και αγαπημένα κομμάτια του… Μια «μέρα Μαγιού» εμφανίστηκε εκείνο το όμορφο αμάξι με δυο άλογα, μας πήρε και μας σεργιάνισε στη «φτωχογειτονιά» και το ταξίδι πίσω στο χρόνο αποτέλεσε μια ακόμη από τις όμορφες εκπλήξεις που έκρυβε η βραδιά της πρεμιέρας.
Ιδιαίτερη μνεία στον Απόστολο Μόσιο, που με το γνώριμο και οικείο πλέον στυλ του, μας κράτησε συντροφιά, ερμηνεύοντας κάποια κομμάτια από το δίσκο του «Βεγγαλικό» αλλά και τραγούδια άλλων αγαπημένων καλλιτεχνών. Μαζί του και η Μαίρη Μπρόζη, με “όπλο” το βιολί της, σημάδευε απ’ ευθείας στις ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μας και μας μάγευε. Ήταν πραγματικά καταπληκτικοί και οι δυο τους.
Να αναφέρουμε, ότι στον όμορφο, καθαρό και απόλυτα προσεγμένο χώρο του Αnodos stage, με την άψογη εξυπηρέτηση, βρέθηκε και η Ελένη Ράντου με την κόρη της, προκειμένου να απολαύσουν και να χαρίσουν το πιο ζεστό χειροκρότημα στον δικό τους Βασίλη…
Εν κατακλείδι, οι δύο καλλιτέχνες μας χάρισαν ένα πλούσιο, όμορφο και «διαφορετικό» πρόγραμμα. Έφυγα με την εντύπωση, ότι όσες φορές και να πάω θα υπάρχει κάτι διαφορετικό που θα μου αρέσει παραπάνω …γιατί κάθε «Βράδυ Σαββάτου» από εδώ και στο εξής, θα είναι το ένα πιο όμορφο από το άλλο!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…