Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη

Διανύοντας τη γνωστή διαδρομή από το μετρό του Κεραμεικού μέχρι την είσοδο της Τεχνόπολης, και με τη σκέψη “αν η Τεχνόπολη γίνεται 20, εμείς πόσο είμαστε”, βρεθήκαμε προσκεκλημένοι το βράδυ της Τρίτης στο γνώριμο και αγαπημένο open space του Δήμου Αθηναίων για το πάρτι των 20 χρόνων του. Ένα πάρτι που άνοιξε το “Erotica Project” του Monsieur Minimal και έκλεισε με το δικό του μοναδικό τρόπο ο Μιχάλης Ρακιντζής.

Χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση από την ώρα έναρξης που ήταν στις 21.00 ο Monsieur Minimal βρέθηκε στη σκηνή μαζί με το ωραίο και δεμένο team των μουσικών του και την ώρα που μπαίναμε στο χώρο μας υποδέχτηκαν οι πρώτες νότες του “Erotica”. Η αλήθεια είναι πως κυνηγούσα καιρό να δω τη live εκδοχή του συγκεκριμένου project του Monsieur Minimal τον οποίο εκτιμώ πολύ και το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Ωραίες ενορχηστρώσεις, καθαρός ήχος και πολύ ωραίο feeling το οποίο έδεσαν και έντυσαν με τις φωνές τους η Ανδριάνα Μπάμπαλη και ο Δάκης που εμφανίστηκαν στη σκηνή λίγο μετά. O Monsieur Minimal απέδειξε ακόμα μία φορά ότι η electro μουσική μπορεί να είναι εξαιρετικά μελωδική, ενώ η Ανδριάνα Μπάμπαλη με αυτή τη συνεργασία φαίνεται να έχει κάνει μία από τις πιο έξυπνες επιλογές στην καριέρα της, καθώς συνδυάζει ιδανικά την αέρινη και ονειρική αύρα της με ένα πιο δυναμικό και ενδιαφέρον ήχο. Και φυσικά ο Δάκης, ο οποίος είναι αδιαμφισβήτητα ο “star” του σχήματος, με μία ακαταμάχητη περσόνα, χιούμορ, παρουσία και μία αναλλοίωτη φωνή – σε σημείο σύγχυσης ότι ακούω cd! A, και την πιο σωστή …προφορά στην προσφώνηση του Monsieur Minimal που έχω ακούσει ποτέ!

Αυτό όμως που δίνει πάντα τον παλμό σε μια συναυλία είναι η ανταπόκριση του κόσμου, ο οποίος είχε πάει με σκοπό να διασκεδάσει απενοχοποιημένα μακριά από τις επιταγές του τρίπτυχου “κουλτούρα-τέχνη-διανόηση” και αυτό ήταν και το πιο ωραίο που συνέβη το συγκεκριμένο βράδυ. Για περίπου 1½ ώρα λοιπόν αυτή η ωραία ομάδα επί σκηνής μας παρουσίασε σχεδόν όλα τα τραγούδια του “Erotica”, με ωραίο δέσιμο με την προσωπική δισκογραφία των ερμηνευτών, καθώς και με 2-3 παλαιότερα και κλασσικά πλέον του Monsieur Minimal, όπως την “Πάστα Φλώρα”, το “Party” και το “Love Story”. Από τις πιο ωραίες στιγμές ήταν και το “Spell” της Ανδριάνας Μπάμπαλη, το οποίο επιβεβαίωσε τις μεγάλες τις δυνατότητες στο αγγλόφωνο ρεπερτόριο. Αυτό όμως που το κοινό αδημονούσε να ακούσει ήταν τον Δάκη να ερμηνεύει κομμάτια της προσωπικής του δισκογραφίας όπου εκεί έγινε κυριολεκτικά …αλαλούμ! Από το “Τόσα καλοκαίρια” μέχρι το “Μίλα μου” σε ντουέτο με την Ανδριάνα Μπάμπαλη, μέχρι το “Τσάι με λεμόνι”, τη “Μερσεντές” και το “Μια σου λέξη”, το κοινό πήρε αυτό το οποίο αποζητούσε: κέφι, χορό, τραγούδι και ένα θέαμα που συνδύαζε το ρετρό με το μοντέρνο, χωρίς εκπτώσεις και αρπαχτές.

Με ένα μικρό διάλειμμα για τις απαραίτητες αλλαγές, ο Μιχάλης Ρακιντζής ανέβηκε στη σκηνή με τη “σούπερ” μπάντα του, όπως αναφερόταν και στο δελτίο τύπου και για να χρησιμοποιήσουμε μια φρασεολογία των 90s, έκανε χαμό! Πρώτο κομμάτι το “14 Φλεβάρη” και από το πρώτο άκουσμα το κοινό αφηνίασε και δε χαλάρωσε μέχρι το φινάλε! Και φυσικά ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό, ιδιαίτεροι φωτισμοί, εφέ και πολύ beat, μας γύρισαν κυριολεκτικά 20 χρόνια πίσω και στα τραγούδια που ακούσαμε και θυμηθήκαμε, και στον τρόπο με τον οποίο διασκεδάσαμε – χωρίς όμως το θέμα να είναι παλιομοδίτικο, ή εκτός εποχής. “Νανά”, “Κάνε μια ευχή”, “Μωρό μου φάλτσο” και πολλά ακόμα, “παλαβά” όπως τα χαρακτήρισε ο Ρακιντζής, μιας και ο κόσμος έκανε έκδηλη την προτίμησή του. “Τι σου λείπει”, “Κάνε μια ευχή” – εκεί πήγα παραπάνω από 20 χρόνια πίσω -, “Προκαλείς”, “Δικός σου για πάντα”, “Μη μου μιλάς  για καλοκαίρια” και φυσικά το “S.A.G.A.P.O.” για το οποίο το κοινό παρακαλούσε από την έναρξη και φυσικά υποδέχτηκε με λατρεία – αποδεικνύοντας τη δύναμη του cult following σε κάτι που τα media έχουν εξοστρακίσει.

Έχοντας δει το Μιχάλη Ρακιντζή live ακόμα μία φορά σε σχετικά μικρό και κλειστό χώρο, δεν είχα εικόνα ούτε του full band live του αλλά ούτε και του πιστού και φανατικού κοινού που τον ακολουθεί. Και πραγματικά το χάρηκα γιατί θεωρώ ότι είναι από τους καλλιτέχνες που αδικήθηκαν από τo εγχώριο media system, το οποίο βρήκε το αιώνιο εξιλαστήριο θύμα του για την κακή παράδοση της Ελλάδας στη Eurovision, μιας και δεν έχουμε με τι άλλο να ασχοληθούμε. Μπορεί λοιπόν η μουσική του Μιχάλη Ρακιντζή να μην είναι αυτή που θα βάλω να ακούσω στον ελεύθερο χρόνο μου, αλλά δε μπορώ να μην αναγνωρίσω την διαρκή του αναζήτηση για νέα μουσικά μονοπάτια, τον πρωτοποριακό ήχο για την εποχή που μεσουρανούσε – μην ξεχνάμε ότι υπήρξε από τους πρώτους στην Ελλάδα που χρησιμοποίησε ηλεκτρονικό υπολογιστή για να συνθέσει – καθώς και το δρόμο που άνοιξε για πολλούς μεταγενέστερους καλλιτέχνες στα 90’s και 00’s.

Φεύγοντας λοιπόν κατά τη διάρκεια του τελευταίου κομματιού του encore για να προλάβω το μετρό, συνειδητοποίησα για ακόμα μία φορά πόσο χαίρομαι που μεγάλωσα στα 90’s, σε μια εποχή πολύ ποπ, αθώα, κιτς και απενοχοποιημένη που μου επιτρέπει να διασκεδάζω δημόσια στα 30plus μου με Δάκη και Ρακιντζή, παρά την απορία των γονιών μου που δεν επιλέγω κάτι πιο “politically correct” για μία από τις σπάνιες πλέον μουσικές μου εξόδους στην Αθήνα – οι οποίοι βέβαια Ρακιντζή μου τραγούδαγαν το μακρινό ’90. Προσωπικά θα ξαναπήγαινα ευχαρίστως!

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here