Αρχική MC3 Ένα “Μοναστήρι της Τέχνης” με μια κλασική… ιέρεια, τη Δήμητρα Παπίου!

Ένα “Μοναστήρι της Τέχνης” με μια κλασική… ιέρεια, τη Δήμητρα Παπίου!

Φεβ 1, 2018

Γράφει ο Γιάννης Τσούμαλης
Φωτογραφίες: Μάριος Γκούβας

Σκέφτομαι να ξεκινήσω ετούτη την «άυλη εντύπωση» της Δευτεριάτικης μουσικής βραδιάς με την Δήμητρα Παπίου «χωρίς παραβολές», όπως τραγουδά κι η ίδια σε καινούργιο της δίσκο σε μουσική Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Αν χρησιμοποιούσα παραβολή, θα μπορούσα να φορτώσω συμβολισμό τον μυστικιστικό τίτλο του χώρου που εμφανίζεται (“El Convento del Arte” = “Μοναστήρι της Τέχνης”) σε συνδυασμό με την υποσχετική ατμόσφαιρά του, τη σκηνή του, όπου κυριαρχεί ένα μεγάλο, ξύλινο τραπέζι και την πολυτέλεια των οργάνων της ορχήστρας να τα παίζουν δεξιοτέχνες μουσικοί που αντιλήφθηκαν απόλυτα (και ακολούθησαν) την αισθαντικότητα της «ιέρειας».

Οι Δευτέρες σε μουσική σκηνή έχουν ένα μεγάλο στοίχημα, το οποίο δεν επιβάλλεται τόσο έντονα τις Παρασκευές, τα Σάββατα και τις Κυριακές. Είναι η έλλειψη «ψυχολογίας προς έξοδο». Αν η ψυχολογία αυτή αλλάξει άμα τη εμφανίσει του καλλιτέχνη και καταφέρεις να διασκεδάσεις την αίσθηση της έναρξης της εβδομάδος, ο καλλιτέχνης με την ομάδα του έκαναν κάτι καλό. Φαίνεται εξ αρχής. Εδώ η Παπίου το κέρδισε από τη στιγμή που μας επιβίβασε στο «Υπερωκεάνιο» των Νικολακοπούλου και Κραουνάκη εγκαινιάζοντας ένα πολύχρωμο πρόγραμμα.

Το πρόγραμμα, λοιπόν, (το οποίο δε θα προδώσω) παρουσιάζει τη γυναίκα καπάτσα, ερωτευμένη, πόρνη, καταναλώτρια, δεσμευμένη και αδέσμευτη, σαγηνεύτρια και σαγηνεμένη, με αναφορά περαιτέρω στον άνθρωπο που «θέλει να τα σπάσει», να «γιορτάσει» τον πόνο και τον καημό του (τα εισαγωγικά είναι προσθήκη του πολιτισμού μας που θηρεύει την ουσία και στα άσχημα της ζωής), να ξεχαστεί, να θυμηθεί… Ένα πρόγραμμα περιεκτικό, λαϊκό με αρκετά στοιχεία τζαζ και blues που χαϊδεύουν την αυθεντική μελωδία παιχνιδιάρικα και μαγικά (εξαιρετική η διασκευή του «Πασατέμπου»), και –μολονότι δεν γνώριζα κάποια κομμάτια– είναι ικανό να σου επιβληθεί να το ακούσεις. Μαθαίνεις το ρεφρέν που δεν ήξερες και μετά, το δεύτερο κουπλέ σε συνεπαίρνει και σιγοτραγουδάς. Λίγοι ερμηνευτές το καταφέρνουν αυτό. Κι η Παπίου εδώ το καταφέρνει με το παραπάνω.

Δωρική ερμηνεύτρια. Λαϊκή τραγουδίστρια. Φωνή σαν εκείνες του Klaus Meine ή του Μπιθικώτση που σφραγίζει ερμηνευτικά τα τραγούδια στο χρόνο. Έξι χρόνια απουσίας και, όπως είπε, «μάζεψε πολύ συναίσθημα κι αποφάσισε να το μοιραστεί». Κι ήρθε σαν παλιό (με την έννοια του κλασικού) ραδιόφωνο που επιβάλλει την εποχή του. Είναι μια ντίβα υποταγμένη στο νόημα και στις νότες, πράγμα που την καθιστά επί σκηνής ειλικρινή και αστραφτερή. Σε στιγμές ανατριχιαστικού συναισθηματισμού το μικρόφωνο στέκεται μακριά από το στόμα και στο κρύσταλλο της καθρεφτίζεσαι. Σκάβει και σου βρίσκει συναίσθημα, γιατί έσκαψε κι η ίδια και βρήκε συναίσθημα.

Η παράσταση σκηνοθετείται από την ομάδα SO 7 (Φρόσω Κουρού – Δημήτρης Κουρούμπαλης). Εξαιρουμένης της έξυπνης παρουσίας του επιβλητικού τραπεζιού στη σκηνή, καθότι παρέχει στη μοναξιά της ερμηνείας ένα ωραίο «παιχνίδι», η σκηνοθεσία «στολίζει» την παράσταση με την έννοια που δίνει ο Σεφέρης στο ρήμα («[…]καὶ τὴν τέχνη μας τὴ στολίσαμε τόσο πολὺ ποὺ φαγώθηκε ἀπὸ τὰ μαλάματα τὸ πρόσωπό της […]», Ένας γέροντας στην ακροποταμιά). Δυστυχώς, εδώ το συναίσθημα συχνά υπηρετεί τη σκηνοθεσία με τρόπο συχνά βερμπαλιστικό. Απόλαυσα την Παπίου σε στιγμές που δεν την ένοιαζε πως θα στηθεί. Εκεί «φτιάχτηκα».

Παρουσία Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Μάνου Ελευθερίου, Γιάννη Ζουγανέλη και λοιπών ημών, η Δήμητρα Παπίου καταχειροκροτήθηκε στο τέλος. Έκλεισε με το αιώνιο «Αυτή η νύχτα μένει», που μόνο με τη σφραγίδα της το δέχεται το μέσα μου τελωνείο. Είχε προηγηθεί μια ερμηνεία – κατάθεση της Παπίου της «Χοντρομπαλούς» του Γκάτσου και του Ξαρχάκου, αλλά και το εξαιρετικό του Μαχαιρίτσα και Ελευθερίου «Είχαμε όνειρα». Και τα τρία τελευταία τραγούδια, ομολογουμένως, αποτέλεσαν μία από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς και φόρτισαν τη ψυχή για τα μελλούμενα!