Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Βρεθήκαμε στην πολυαναμενόμενη συναυλία των Πυξ Λαξ που την περιμέναμε δυο χρόνια τώρα, οπότε η ανυπομονησία έφτασε στο ζενίθ καθώς μπαίναμε στον χώρο του Ολυμπιακού σταδίου. Με αφορμή λοιπόν αυτή τη συναυλία, διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά ότι το αγαπημένο ελληνικό ροκ συγκρότημα, εξακολουθεί μετά από 30 χρόνια να ενώνει τους απανταχού φίλους του, να τους προσφέρει δυνατές συγκινήσεις όπως άλλοτε, να προκαλεί ανατριχίλα με μελωδίες και στίχους, να αναμοχλεύει μυριάδες συναισθήματα και να φέρνει στην επιφάνεια μακρινές αναμνήσεις.
Ένα πλήθος κόσμου, από νέους που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν οι Πυξ Λαξ έκαναν τα πρώτα μουσικά βήματά τους, από ανθρώπους που πέρασαν την εφηβεία τους συνοδευόμενοι με τα τραγούδια τους και από μεγαλύτερους που τους ακολουθούν από τη δημιουργία του συγκροτήματος μέχρι και σήμερα. Η μεγάλη επιτυχία τους θεωρώ ότι είναι τούτη: ότι εξακολουθούν και ενώνουν τόσες γενιές, με την μουσική και τους στίχους τους. Ότι μπορούν τόσοι άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών να απολαμβάνουν με τον ίδιο τρόπο το μουσικό έργο τους, να τους δίνει πνοή και ώθηση να συνεχίσει να υπάρχει και να μας μαγεύει. Μπάμπης Στόκας και Φίλιππος Πλιάτσικας, μπορεί να μεγάλωσαν, μπορεί να πέρασαν 30 χρόνια, μπορεί στην πορεία οι δρόμοι που ακολούθησαν να ήταν …σόλο αλλά συναντήθηκαν ξανά, προσφέροντάς μας κάτι όμορφο από εκείνα τα παλιά.
Μια μουσική βραδιά που μας μετέφερε με μαεστρία από τη μια δεκαετία στην άλλη, διασχίζοντας πεπατημένες, όμορφες αλλά και λησμονημένες διαδρομές…
Το μόνο σίγουρο είναι ότι γνωρίζεις από πριν και πας προετοιμασμένος ότι κάτι «μεγάλο» θα συμβεί, ότι η βραδιά αυτή του Ιουλίου θα είναι πολύ διαφορετική. Τραγούδια που όσες φορές κι αν τα έχεις ακούσει, ποτέ δεν τα χόρτασες, στίχους που έχεις σιγοτραγουδήσει παλιά και τώρα, οι ίδιοι στίχοι έχουν αποκτήσει άλλο νόημα και άλλο βάρος. Ωρίμασαν κι εκείνοι θαρρείς με την πάροδο τόσων χρόνων ή μήπως ήταν πάντα ώριμοι κι εσύ τους ερμήνευες διαφορετικά, δίνοντάς τους το δικό σου προσωπικό στοιχείο; “Τραγούδια που ‘γιναν με δάκρυα στα μάτια, τραγούδια που ‘γιναν απλά η αφορμή”…
Το ταξίδι μας άρχισε με το ομότιτλο κομμάτι από τον τελευταίο τους δίσκο «μια μέρα πριν τον χειμώνα», ενώ ακολούθησε «ένα γράμμα μόνο», πάλι από τον ίδιο δίσκο. Όλοι όμως περιμέναμε καρτερικά να ακούσουμε κάτι από τα παλιά και αγαπημένα, από τις μεγάλες επιτυχίες που καθιέρωσαν τους Πυξ Λαξ. Και αυτό έγινε καθώς γυρίσαμε πίσω στο 1996 και στο «όλο μ’ αφήνεις να σ’ αφήσω» για να μιλήσουμε έπειτα για “ανόητες αγάπες” και “λόγια ψεύτικα”, με το κοινό να έχει πλέον ζεσταθεί και οι πρώτες δυνατές νότες να προκαλούν δόνηση στο ΟΑΚΑ. Ένα τεράστιο και αναπάντητο «Γιατί» που μας βασανίζει χρόνια τώρα ήρθε ξανά στο προσκήνιο και δημιούργησε ακόμη πιο δυνατό παλμό και ένταση.
Σε εκείνο το σπασμένο βαγόνι με την αφήγηση της ιστορίας του senior, οι πρίγκιπες της Δυτικής όχθης, μας πήραν από το χέρι και μας οδήγησαν σε δρόμους μυστικούς, σε παραμύθια που μιλάνε για αγάπες παλιές και ανόητες, σε όνειρα και ανεκπλήρωτες προσδοκίες που επιβάλλουν σιωπηλά «να με θυμηθείς», σε ουρανούς με χελιδόνια, σε κόσμους που ένα «get in love» θα είναι πάντα αρκετό να μας ξεσηκώσει.
Και το μουσικό μας ταξίδι συνεχίζεται με μια ξεχωριστή ιδιαίτερη ροκ πινελιά που ζωγράφισε κατά το παρελθόν κάποιες από τις πιο όμορφες στιγμές μας, στιγμές που αγαπήσαμε, που δεθήκαμε, που ερωτευτήκαμε, στιγμές που κρύβουν μια γλυκιά μελαγχολία στη θύμισή τους αλλά ζούνε πάντα σε μια γωνιά της καρδιάς και του μυαλού μας. Ανοίξαμε το χρονοντούλαπο και ξεχύθηκαν από μέσα όλα όσα κρύβουμε για χρόνια. Συναισθήματα, αναμνήσεις και προσδοκίες, όλα τυλιγμένα με ένα πέπλο μελαγχολίας, με εκείνο της μοναξιάς που είναι όλα και τίποτα… Ο Φίλιππος Πλιάτσικας, δεν παρέλειψε να μας διηγηθεί και την ιστορία που αποτέλεσε έμπνευση για την δημιουργία αυτού του κομματιού.
Ξεστρατίσαμε ακολουθώντας τους Πυξ Λαξ για να χαθούμε στα βήματά τους, καθώς ως γνήσιοι ονειροπόλοι και ατίθασοι, όπως μας είχαν συνηθίσει από παλιά, ξέραμε ότι όσο και να τραγουδάνε «Πούλα με», το κοινό τους δεν τους αφήνει και δεν τους πουλά ακόμη κι αν αύριο είναι αργά… Ένα κοινό που πραγματικά έμοιαζε εκστασιασμένο στο συγκριμένο κομμάτι.
Και έπειτα ήρθαν οι παλιές αγάπες. Εκεί που όλα τα χείλη τραγουδούσαν, εκεί που τα μάτια βούρκωναν και οι φωνές έσπαγαν, εκεί που οι ανάσες γίνονταν βαριές και οι εκρήξεις που δημιουργούνταν στο είναι του καθενός, μικρά βεγγαλικά που έριχναν λίγο ακόμη φως στην όμορφη τούτη βραδιά. Εκεί που ο χρόνος έμοιαζε να σταματά και να αναλογίζεσαι πως ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο…
Το μεγάλο επετειακό πάρτι των Πυξ Λαξ συνεχίζεται, σε μια συνουσία μυστική, όπου αρκετοί ήταν οι ένθερμοι που πέταξαν τα ρούχα τους ψηλά, όπως επιτάσσει και το άσμα, ενώ ήταν καταπληκτική η αίσθηση να ακούς τόσες χιλιάδες κόσμου να αναρωτιούνται όλοι μαζί «τι είναι αυτό που μας ενώνει». Η όμορφη καλοκαιρινή βραδιά γινόταν πολλές φορές πιο φωτεινή από τα καπνογόνα που άναβαν στην αρένα του σταδίου και έδιναν στον ουρανό το δικό τους ξεχωριστό χρώμα, το χρώμα της «φωτιάς» που είχε ήδη ανάψει.
Από τις πιο δυνατές και ξεχωριστές στιγμές, η συγκίνηση να έχει χτυπήσει κόκκινο και όλο το πλήθος να τραγουδά με μια φωνή «έπαψες αγάπη να θυμίζεις». Συναισθηματικά φορτισμένη η ατμόσφαιρα και στην ερμηνεία του «να με θυμηθείς», σε μια εκτέλεση όπου παιζόταν μόνο με κιθάρα και πιάνο. «Πάμε να πούμε τώρα ένα ψέμα»; μας παρότρυνε ο Μπάμπης Στόκας, και αρχίσαμε να μετράμε μικρές στιγμές, να πίνουμε σταγόνες κρασί για να καταφέρουμε να φωνάξουμε αυτό το ψέμα: «δεν θα δακρύσω πια για σένα»!! Στη συνέχεια, ο Φίλιππος Πλιάτσικας αφιέρωσε το «Χωρίς ντροπή» στον μεγάλο απόντα της σκηνής, στον εμπνευστή του εγχειρήματος, στον άνθρωπο που δημιούργησε και πίστεψε σε αυτό το συγκρότημα, στον αείμνηστο Μάνο Ξυδούς.
Ανοίξαμε πανιά και αρμενίσαμε σε μια ωραία θάλασσα που κινείται πάντα και εκεί στο βαθύ μπλε της βουτήξαμε και αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ, σε ένα αέναο αλισβερίσι χαράς και θλίψης για όλους εκείνους που πέρασαν από τη ζωή μας. Λίγο πριν το τέλος, ακούσαμε ακόμη ένα τραγούδι από τη νέα τους δουλειά: το κομμάτι έχει τίτλο «απ’ την αρχή», και ο Φίλιππος Πλιάτσικας το αφιέρωσε στους φίλους του από την παλιά του γειτονιά που βρίσκονταν εκείνο το βράδυ στη συναυλία.
Για encore, απολαύσαμε ένα από τα πιο μελωδικά κομμάτια του συγκροτήματος, την «Πυξίδα». Ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί και εκείνοι μας αποχαιρετούσαν συμβουλεύοντας μας:
«Zήσε μονάχα τη στιγμή και άσε το μετά, ένα σωσίβιο η ζωή που ξεφουσκώνει αργά»…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…