Η Σίλια Κατραλή παρουσιάζει το νέο single της με τίτλο «Ένας κλόουν στη Διονυσίου».
Σε μουσική του Νικόλα Αδέσποτου και στίχους της Σίλιας Κατραλή το τραγούδι «Ένας κλόουν στη Διονυσίου» αποτελεί το τρίτο single από το άλμπουμ της Σίλια «Μια Εδέμ με χαμηλό ενοίκιο». Το τραγούδι έχει οπτικοποιηθεί από την ίδια, και συνοδεύεται από μία άρτια σκηνοθετημένη ταινία μικρού μήκους.
Πρόκειται για μια αυτοτελή αφηγηματική ιστορία για έναν κλόουν, που τριγυρνά καμιά φορά στο κέντρο της πόλης, ρίχνοντας τη μαγική του σκόνη πάνω απ’ τους ανθρώπους της, επεμβαίνοντας έτσι με κάποιον τρόπο – μάλλον κωμικό – στην εξέλιξη μιας κατά παράδοξο τρόπο αυθαίρετης καθημερινότητας.
Κυκλοφορεί από την Walnut Entertainment!
Το Κουκάκι το Σεπτέμβρη μοιάζει με ένα θλιμμένο πυροτέχνημα της φύσης
Έχω αφήσει μία ελπίδα στο παράθυρο
θα είναι εκεί η ελπίδα όταν γυρίσεις
Τα σοκάκια αντηχούν φωνές παιδιών που ξεφαντώνουν
μα ως εδώ μου είπαν δεν έφτασε κανένας
Κι όσο κυλάει το δειλινό οι σκιές μας μεγαλώνουν
μέχρι τη νύχτα θα ‘χουμε γίνει οι σκιές μας Τα λουλούδια τώρα να, χαμογελούν με σημασία
σα να ουρλιάζουνε τα πάντα κι ύστερα ησυχία
Τότε τον είδα εκεί να στέκεται σκυφτός μες στην πλατεία
το επάγγελμα του ήταν η μουσική και η μαγεία
Κι ένας κλόουν στη Διονυσίου κάνει επιμέλεια σεναρίου
πόσο κοστίζει η διαδρομή μεταξύ σοβαρού και αστείου;
Μου λέει σε λίγο ένας νέος κόσμος θα φανεί μα είναι οι κόσμοι κάποτε γερνούν κι αυτοί και δε γνωρίζουμε αν έμειναν εκεί
αν έρχονται ή πηγαίνουν
άλλοι ερωτεύονται για λίγο κι άλλοι για πολύ ωστόσο όλοι πεθαίνουν
Του χαμογέλασα και του ‘πα το όνομα μου με κοίταξε διστακτικός για μια στιγμή
Τον διαβεβαίωσα πως η αγάπη εδώ δεν πέθανε
απλώς δεν έχει ακόμα γεννηθεί
Κι εκείνος έμεινε ακίνητος να περιμένει κάτι λείπει κι απόψε η ψυχή μα έχουμε το πάρτυ κι είπε πως η ζωή συμβαίνει μόνο πάνω στο σχοινί
όλα τα υπόλοιπα είναι απλά αναμονή
Κι αν έτσι πέρασε ο καιρός κι αν κύλησε ιστορία
κι αν το αποτέλεσμα ήταν τελικά η διαδικασία
νόμιζα έβλεπα βαθιά μες στην καρδιά του με εκείνος είχε κρύψει το Παρίσι στη σκιά του
Κοιτά ξανά μες την κρυστάλλινη του σφαίρα είναι ο ίδιος στην πλατεία βρίσκεται ακόμα εκεί
Και ψιθυρίζει πως θα έρθει εκείνη η μέρα που θ’ ανέβουμε και πάλι στο σχοινί.