Γράφει η Ματίνα Φουντούλη
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας

Έχω πει πολλές φορές ότι οι μουσικές παρέες είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί σε επίπεδο συναυλίας. Μια τέτοια παρέα συναντήθηκε τη Δευτέρα 27 Ιουλίου στην Τεχνόπολη -η παρέα του Μανώλη (Φάμελλου), του Στάθη (Δρογώση) και της Ανδριάνας (Μπάμπαλη). Του Μανώλη που παίζει κιθάρα, μαντολίνο, φυσαρμόνικα και κρυφτό, του Στάθη που παίζει πιάνο, ακορντεόν και σκάκι και της Ανδριάνας που παίζει κιθάρα και αναρωτιέται για τη φύση του ανθρώπου και των πραγμάτων… όπως διαβάσαμε στο δελτίο τύπου.

Από την πρώτη στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή και οι τρεις, ήταν λίγες οι στιγμές που έμενε κάποιος μόνος του ή ακόμα και μόνο δύο από τους τρεις. Ακόμα λιγότερες οι στιγμές χωρίς πειράγματα και χιούμορ μεταξύ τους και (παιδικές) ιστορίες ανάμεσα στα τραγούδια. Τραγούδια γνωστά τα περισσότερα, που όμως η σχεδόν 6μηνη αποχή από κάθε άλλη συναυλιακή δραστηριότητα και των τριών καλλιτεχνών και ίσως και του κοινού, τα έκανε να ακούγονται με περισσότερη λαχτάρα, και άρα περισσότερο ενθουσιασμό. Ε και ίσως και λίγο παραπάνω άγχος, όπως μάς εξομολογήθηκε η Ανδριάνα.

Και πως αλλιώς να γίνει όμως, όταν ξεκινάει η συναυλία με την Ευτυχία που περιμένουμε να ‘ρθει και στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι εκείνη η αίσθηση των καλοκαιρινών συναυλιών που σε καμιά περίπτωση δε μπορούν να αντικατασταθούν από ένα live streaming και μερικές ακόμα ώρες μπροστά σε μια οθόνη, που σχεδόν συνηθίσαμε τους τελευταίους μήνες -όχι, ποτέ δε θα τη συνηθίσουμε. Πώς αλλιώς να γίνει όταν ακούς ντουέτα που έχεις λατρέψει με άλλες φωνές, εδώ να σου παρουσιάζονται ξανά λίγο διαφορετικά, και να σε κάνουν να τα αγαπήσεις αμέσως το ίδιο ή και παραπάνω. Όπως έγινε με την Νύχτα του Στάθη Δρογώση με την Ανδριάνα Μπάμπαλη αντί της Μαρίας Παπαγεωργίου, όπως έγινε με τον υπεραγαπημένο (και καταραμένο σύμφωνα με τον δημιουργό του), Μονόλογο για δύο, με την Ανδριάνα και τον Μανώλη, αντί των βασικών ερμηνευτών, Πάνου Μουζουράκη και Μαρίζας Ρίζου. Όπως έγινε με το Φιλί από Δυόσμο που επιλέχθηκε για το κλείσιμο της συναυλίας σε ένα τρίο -Στάθη, Ανδριάνας, Μανώλη- τόσο μα τόσο διαφορετικό από εκείνο το πρωτότυπο της Μποφίλιου, αλλά την ίδια στιγμή σου ‘κλεινε το μάτι σαν να σου έλεγε ότι το ξέρει ήδη πως θα το αναζητάς σύντομα στο youtube σε αυτή την εκδοχή.

Και ύστερα, πώς να μην ξεκινήσει καλά η βδομάδα σου όταν έχεις επιλέξει αυτήν την παρέα για το βράδυ της Δευτέρας. Όταν ακούς τον Στάθη Δρογώση να μιλάει πάντα (και να τραγουδάει) με μια ιδιαίτερη αγάπη και νοσταλγία για τα Φώτα που Σβήνουνκι ας ανήκουμε στις ευαίσθητες ηλιακές ομάδες όσοι τα θυμόμαστε– τον Μανώλη Φάμελλο, αυτόν τον τόσο ευφυή μουσικό να αυτοσαρκάζεται συνεχώς, και την ίδια στιγμή να σε εντυπωσιάζει τόσο πολύ καλλιτεχνικά για ακόμα μια φορά, την Ανδριάνα Μπάμπαλη, την ήρεμη δύναμη της συναυλίας που όμως τη σωστή στιγμή ξέρει να σου πετάει το σωστό ξόρκι και να σε μεταφέρει σε μια άλλη ρομαντική εποχή, με γαλλικά φιλιά και vintage μπαλάντες.

Και επειδή αυτές οι παρέες, οι τόσο δεμένες, πάντα θα σου έχουν και εκπλήξεις κατά τη διάρκεια μιας τέτοια βραδιάς, εδώ είχαμε δύο. Η πρώτη ήταν από τον Στάθη Δρογώση που σε πρώτη παγκόσμια αποκλειστικότητα ακούσαμε ζωντανά το νέο τραγούδι “Στο Παγκράτι” που γράφτηκε την εποχή του κορονοϊού και ερμηνεύει μαζί με την πρωτοεμφανιζόμενη, και εξαιρετική, Ελεονόρα Μανόνα που υπογράφει και τη μουσική του τραγουδιού, ενώ η δεύτερη είναι σχεδόν αυτονόητη. Και είναι, ας το πούμε, το τέταρτο μέλος αυτής της παρέας που φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει, ως άλλος …Phil Colins, ο Οδυσσέας Τσάκαλος που αφού ερμήνευσαν όλοι μαζί το Δε Πειράζει, έμεινε ως το τέλος επί σκηνής συμμετέχοντας σε αυτήν την ορχήστρα φάντασμα.

Και κάπως έτσι, Περνούσαν οι Μέρες, η ώρα, τα λεπτά της συναυλίας, χωρίς ποτέ να Είναι Αργά για Θαύματα -δεν ήθελες θαύματα άλλωστε μια τέτοια βραδιά, καλή μουσική ήθελες και μια καλή συναυλία να δροσίσει λίγο τον σχεδόν καύσωνα του Ιουλίου, ωραίους τύπους με σοφές ιστορίες να σου διηγηθούν, ίσως και λίγο (ή πολύ) αστείες να πεθάνετε στα γέλια αγκαλιά και να είναι πάλι όπως παλιά, από αυτούς τους τύπους που θα τους κρατούσες μια θέση δίπλα σου στο τρένο, και που σίγουρα θα τους συγχωρούσες αν ήρθαν αργά στη ζωή, γιατί ήρθαν τελικά και έγιναν η μοίρα σου. Ναι, με τέτοιους τύπους θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε και να στηρίζουμε συναυλίες παντού -αλλά και η ιδέα της Αρεοπαγίτου τον χειμώνα ως ένας από τους φόβους του Στάθη Δρογώση για το καλλιτεχνικό, συναυλιακό μέλλον, ίσως να μην είναι (πολύ) άσχημη. Προς το παρόν, αυτό το καλοκαίρι με αυτήν την παρέα, έγινε σίγουρα πιο Μεγάλο και Πιο Φωτεινό!

——————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here