Η «Άγρια Φράουλα» είναι νέο τραγούδι σε μουσική Πόπης Μάλφα και στίχους Φανής Γέμτου. Βασικό του θέμα η αγάπη χωρίς έρωτα. Η αγάπη μεταξύ ενός παντρεμένου ζευγαριού με οικογένεια που δε στηρίχθηκε ποτέ στον θαυμασμό.
Όταν όμως, σε μια απρόσμενη στιγμή, Εκείνη έρχεται σε επαφή με τα βαθύτερα ένστικτά της, η φαντασίωση για κάτι πυρηνικό, πιο βαθύ, αναμοχλεύει την αίσθηση και τον φόβο του ισόβιου συμβιβασμού.
Η «Άγρια Φράουλα» συμβολίζει εκείνο που υπάρχει μέσα μας, στον πυρήνα μας, στο κέντρο μας, που δεν είναι ορατό, ούτε εξημερωμένο. Είναι η πιο βαθιά εκδοχή μας, η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, η άγρια και γλυκιά μαζί που μας καθορίζει. Το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν επικοινώνησαν ποτέ βαθιά με τον/την σύντροφό τους, νιώθοντας εγκλωβισμένοι κάποια στιγμή μέσα στην ίδια τους την επιλογή.
Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ζωντανά από τη Φανή Γέμτου και τον Αντώνη Παλαμάρη στη μουσική θεατρική παράσταση Vocalove Diaries (Κυριακή 19 Φεβρουαρίου- Κυριακή 9 Απριλίου 2023) στο Μουσικό Βαγόνι του Τρένου του Ρουφ/ Orient Express και κατόπιν ηχογραφήθηκε στο στούντιο Pi-kermit.
Ερμηνεία: Φανή Γέμτου
Στο πιάνο η Πόπη Μάλφα.
Ηχοληψία: Χάρης Γερουλάκης
Στο αυτοκίνητο εγώ δίπλα
Κι εσύ πάντα οδηγός
Με γυαλιά και με μουστάκι
Να γκαζώνεις
Στης διαδρομής τα σκέλια εκδρομές.
Τα παιδιά στο πίσω κάθισμα
Σε φωνάζουν δολοφόνο
Με ένα σπρέι άγριας φράουλας
Σε ψεκάζουν
Με λεκέδες μαρμελάδας για ντεκόρ.
Τα δέντρα φεύγουν
Κι εμείς γελάμε
Ο χρόνος άγευστος σαν αστραπή
Οι μέρες μάθανε να προσπερνάνε
Κι εγώ σ’ αγάπησα
Σε πόνεσα
Σε νοιάστηκα
Μα ούτε στιγμή δε θαύμασα το ροζ λεκέ σου
Απ’ άγρια φράουλα
Στην εξοχή.
Τα βράδια πάντα εκεί ένα φως
Εσύ το θες, να μη φοβάσαι
Κι εγώ τις νύχτες αρχηγός
Φοράω μουστάκι για να έχω πάσο
Στων αντρικών μυαλών τις διαδρομές.
Σε μια απ’ αυτές
Είδα έναν άντρα
Με όμορφα χέρια
Μεγάλα μάτια,
Χωρίς γυαλιά
Σε ένα ασανσέρ
Η μυρωδιά του
Έβρεχε έξω
Μες στους ορόφους
Όλα δικά του
Σε μια στιγμή
Όλη η ζωή
Μονάχα εκεί
…κι η αναλαμπή….
Τα δέντρα φεύγουν
Κι εμείς γελάμε
Ο χρόνος άγευστος σαν αστραπή
Οι μέρες μάθανε να προσπερνάνε
Κι εγώ σ’ αγάπησα
Σε πόνεσα
Σε νοιάστηκα
Μα ούτε στιγμή δε θαύμασα το ροζ λεκέ σου
Απ’ άγρια φράουλα
Στην εξοχή.
Πόσες ζωές είναι δικές μας
Αν δεν ανήκουμε ούτε σ’ αυτή;
Κι εγώ σ’ αγάπησα
Σε πόνεσα
Σε νοιάστηκα
Μα ούτε στιγμή δε θαύμασα το ροζ λεκέ σου
Απ’ άγρια φράουλα
Στην εξοχή.
Το μεσημέρι που θα γυρίσεις
Έχει παστίτσιο για φαγητό
Θα ρθω το βράδυ,
Θα ανοίξω ήσυχα την πόρτα
Μη σε ξυπνήσω
Και πριν ξαπλώσω
Θα κατεβάσω το γενικό.