Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Φωτογραφίες: Μανώλης Χιώτης, Τώνια Δραγούνη

Για να εγγραφεί αληθινά στο μυαλό και την καρδιά μας ένα τραγούδι χρειάζεται, πέρα από τη μουσική, τον στίχο και την ερμηνεία, να μας ξυπνά –ή και να μας γεννά– μνήμες και συναισθήματα. Ένα μπουκέτο τέτοιων τραγουδιών ερμήνευσαν η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και η Ορχήστρα Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας, στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Παρακολουθώντας την πρεμιέρα τους την Παρασκευή, 6 Μαρτίου –λίγο πριν η πανδημία, πλέον, του κορονοϊού αρχίσει να επιβάλλει περιορισμούς στη λειτουργία των χώρων εκδηλώσεων–, σκεφτόμουν πως τα τραγούδια που περιλαμβάνονται στη συγκεκριμένη παράσταση είναι κυτταρικά. Με το που ακούς τις πρώτες νότες κάθε μελωδίας κάτι μέσα σου σκιρτά. Αναπολείς στιγμές, ανασαίνεις μυρωδιές και περνούν μπροστά στα μάτια σου εικόνες που, ακόμη κι αν τις έχεις δημιουργήσει με τη φαντασία σου από αφηγήσεις και αναγνώσματα, χωρίς να τις έχεις ζήσει ο ίδιος, νιώθεις ότι αποτελούν κομμάτι του DNA σου.

Αυτό το ταξίδι «Με Άρωμα Ανατολής»… και Μεσογείου και Βαλκανίων μάς έκανε βόλτα από το «Μαρόκο» έως την «Αλεξάνδρεια» και από τους διονυσιακούς ήχους του Bregovic και της βαλκανικής παράδοσης μέχρι το Αιγαίο και την προκυμαία της Σμύρνης. Οι εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις του έμπειρου Ανδρέα Κατσιγιάννη και η ερμηνευτική δεινότητα όλων των μελών της Εστουδιαντίνας πέτυχαν να φέρουν στ’ αυτιά μας κάθε τραγούδι εξίσου οικείο, καθαρό και ολοκαίνουργιο, σ’ ένα πρόγραμμα που το χαρακτήριζαν το πάθος, η ισορροπία και η αρτιότητα. Στοιχεία αναμενόμενα, ασφαλώς, σε κάθε τι που παρουσιάζει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Η σπουδαία ερμηνεύτρια ήταν δε ιδιαίτερα συγκινημένη και ευχαρίστησε το κοινό «για την αγάπη και το θάρρος» του, όπως είπε χαρακτηριστικά. Και πάνω στη σκηνή με τους εξαιρετικούς φωτισμούς, τα ανατολίτικα φανάρια, τις λαμπάδες και το ολόγιομο φεγγάρι, μάς έκανε, γι’ ακόμη μια φορά, δώρο την απίστευτη ενέργειά της κι αυτό το ολοκληρωτικό δόσιμο της φωνής και της ψυχής της σε κάθε ερμηνεία.

Προσωπικά, κρατώ τη συναισθηματική ισορροπία στην, ορχηστρική και φωνητική, απόδοση των σμυρναίικων –που βαδίζουν διαρκώς ανάμεσα στη χαρά της ζωής και τον βαρύ καημό–, το πόσο βαθιά δικό της έκανε το «Άνθρωποι Μονάχοι», την οικουμενικότητα των δημιουργιών του Τσιτσάνη (μακάρι να τη δούμε σύντομα να τον ερμηνεύει εκτενέστερα), την απίστευτη στιγμή της στο «Μαύρο Χιόνι» και την πιο λιτή και ουσιαστική συναισθηματική δήλωση που έχει γραφτεί ποτέ σε τραγούδι, μ’ αυτό το ασύγκριτο «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ».

Στο τέλος της βραδιάς, νέες εικόνες και συναισθήματα με είχαν πλημμυρίσει. Κι αυτό είναι, ίσως, το πιο πολύτιμο και συγκινητικό δώρο που μας κάνει η Τέχνη: ανοίγει τον νου, γλυκαίνει την καρδιά και θεραπεύει, ψηλώνει την ψυχή. Κι όλα αυτά τα χαρίσματά της γίνονται ακόμη πιο ανεκτίμητα όταν μας περιβάλλει σκοτάδι –ακριβώς γιατί μας υπενθυμίζουν ότι η ελπίδα, ακούραστη, πάντα περιμένει να λάμψει, διαλαλώντας σε ολόκληρη την πλάση την υπεροχή του φωτός.

Ορχήστρα Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας
Ανδρέας Κατσιγιάννης – Σαντούρι, Φωνητικά
Κυριάκος Γκουβέντας – Βιολί
Σταύρος Κουσκουρίδας – Κλαρίνι, Καβάλ, Φλάουτο
Δήμος Βουγιούκας – Ακορντεόν
Φίλιππος Ρέτσιος – Πιάνο, Φωνητικά
Απόστολος Βαλαρούτσος – Κιθάρα, Φωνητικά
Κώστας Γεδίκης – Μπουζούκι, Λάφτα, Μαντολίνο
Κώστας Κωνσταντίνου – Κοντραμπάσο
Νίκος Σαμαράς – Τρομπέτα
Ανδρέας Παπάς – Κρουστά
Κώστας Μερετάκης – Κρουστά
Δημήτρης Νάσσιος, Γιώργος Τομπαζιάδης – Φωνητικά

Ενορχηστρώσεις: Ανδρέας Κατσιγιάννης & Εστουδιαντίνα

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here