Γράφει η Ματίνα Φουντούλη
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας

Όταν, τον Ιούνιο, είχαν ξεκινήσει να ανακοινώνονται σιγά σιγά τα μέτρα και οι οδηγίες κάτω από τις οποίες θα πραγματοποιούνται πλέον οι συναυλίες και οι υπόλοιπες πολιτιστικές εκδηλώσεις, η Ματούλα Ζαμάνη ήταν από τα πρώτα ονόματα που σκέφτηκα ότι αποκλείεται να μπορέσει να πραγματοποιήσει έστω μία συναυλία -δε θέλαμε περισσότερες τότε, έστω μία. Γιατί τα λάιβ της Ματούλας, δεν είναι απλές συναυλίες. Είναι ένα island hopping στο Αιγαίο. Παίρνεις το καράβι από τον Πειραιά για Ικαρία, μετά πας Πάρο, μετά Δονούσα στου Κέδρου τη δροσιά, μετά μπαίνεις για λίγο Σκοπελίτη για να βγεις Κουφονήσι και μια βουτιά στο Πόρι και επιστρέφεις πια, όχι Πειραιά, αλλά Αμοργό καθώς δε μπορείς πια να αποχωριστείς το απέραντο γαλάζιο. Ε όλα αυτά δε μπορούν να γίνουν με τις αποστάσεις που πλέον πρέπει να διατηρούμε, φορώντας μάσκες και αντισηπτικά. Όλα αυτά γίνονται μόνο με φόρα για μια βουτιά στις Σεϋχέλλες, στον Μούρο, στο Λιβάδι. Κατά προτίμηση κρατώντας σφιχτά κάποιο χέρι.

Να όμως που (ευτυχώς) έγιναν στην Τεχνόπολη την περασμένη Πέμπτη. Και θα έχω να λέω (ελπίζω τουλάχιστον, 2020 έχουμε ακόμα) ότι εγώ στα νιάτα μου έχω ζήσει λάιβ της Ματούλας Ζαμάνη …καθιστή! Μια συναυλία που ξεκίνησε με τους στίχους της Λένας Κιτσοπούλου από την Γκόλφω του Καραθάνου “Είναι η αγάπη χείμαρρος χυμά και σε συντρίβει” και μάς έδειξε από την αρχή τις διαθέσεις της Ματούλας για αγάπη, συντροφικότητα και αγώνα που πάντα διακατέχει τις συναυλίες της και που προσπαθεί να περάσει στο κοινό -που μεταξύ μας, αν δεν τις είχε ήδη και εκείνο, μάλλον δε θα ήταν κοινό της.

Από τραγούδια, όχι ότι έχει και πολλή σημασία, αλλά τα είχε όλα. Δικά της, παλιά, νέα και πολύ νέα -εκείνη η μπαλάντα του Καραντίν Ντε Πασκουάλε που θα μάς ενώνει πάντα, βλάχικα και κλαρίνα και νησιώτικα, Θανάση, πολύ Θανάση φυσικά και εκείνο το “μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο” που φέτος ακούστηκε λίγο διαφορετικό στ’ αυτιά σου, έναν πολύ ακουστικό Τσιτσάνη, πιο κοντά, όσο γινόταν κοντά, χωρίς μικρόφωνα και όργανα σαν να ήσουν στην παραλία της Αγίας Άννας στην Αμοργό, Το τι και το Ε φυσικά, πάντα Το Τι και Το Ε που υπάρχει μια σοβαρή πιθανότητα να έχει ξεπεράσει πια σε… πωλήσεις το πρωτότυπό του, αν κρίνω από τα χειροκροτήματα, προτάσεις για βιβλία και ραντεβού για την ανάλυσή τους το επόμενο καλοκαίρι στις επόμενες συναυλίες.

Είχε μια Ματούλα πιο ροκ σταρ φέτος με την ηλεκτρική της κιθάρα που δεν ήθελε να φύγει από τη σκηνή και που παρακαλούσαμε να παίζει μέχρι τις 4 η ώρα. Και είχε και εκπλήξεις, Τέτοιες που όταν άκουσες για πρώτη φορά τη λέξη έκπληξη κάτι μέσα σου φώναζε ρυθμικά “Θα-νά-σης, Θα-νά-σης!”. Αλλά όχι, λίγο πριν το τέλος, η Ιουλία Καραπατάκη ανέβηκε στη σκηνή για ένα τόσο τρυφερό ντουέτο της Τσιγγάνας που μάλλον ξέχασες τις προηγούμενες φωνές που βγήκαν από μέσα σου και στα αυτιά σου είχες μόνο τη φωνή της Ιουλίας. Και αυτό ήταν απόλυτα δικαιολογημένο.

Είχε ανάσες, πολλές ανάσες, από αυτές που δεν περιορίζονται από τη μάσκα. Είχε πολλά solo των εξαιρετικών μουσικών, παρέα, ομάδα της Ματούλας επί σκηνής. Τραγούδια για τα ζώα, τα αδέσποτα ζώα κυρίως και το περιβάλλον. Και είχε και αφιερώσεις. “Μη σταματάτε να μιλάτε ποτέ γι’ αυτούς που αδικούνται”. Παύλο, Ελένη, Βαγγέλη, Ζακ. Και ένα Αερικό πολύ ήσυχο και καθιστό για τα δεδομένα του που όμως έπρεπε κι αυτό να προσαρμοστεί φέτος. Αλλά, αερικό είναι αυτό και έτσι κι αλλιώς δεν προσαρμόζεται, απλώς ησυχάζει και δυναμώνει ανάλογα με τις συνθήκες που το περιβάλλουν. Και είχε και encore, ναι encore -το έχουμε σχεδόν ξεχάσει φέτος και μάλλον γι’ αυτό ίσως σ’ έπιασε στη μέση της διαδρομής για την έξοδο από την Τεχνόπολη. Προσαρμοσμένο βέβαια κι αυτό, και λίγο βιαστικό να προλάβουμε τα νέα ωράρια, αλλά το είχε. Είπαμε κανείς δεν ήθελε να φύγει εκείνη τη βραδιά.

Και μπορεί στην αρχή της συναυλίας η Μάτα μας, για να βοηθήσει στην προσαρμογή αυτών των νέων συνθηκών που πλέον πραγματοποιούνται οι συναυλίες να μας προέτρεψε να φανταστούμε ότι φέτος είμαστε σε σχέση, από εκείνες που διατηρούν όλες τις… απαραίτητες αποστάσεις, μας υποσχέθηκε, όμως ότι του χρόνου, του χρόνου θα έχουμε χωρίσει, και θα γίνει χαμός. It’s a promise Ματούλα. Θα το θυμόμαστε αυτό, και θα τον περιμένουμε αυτόν τον χαμό πως και πως!

——————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here