Φωτορεπορτάζ: Ματίνα Φουντούλη
Εκείνη τη βροχερή ημέρα που ο Δήμος Αθηναίων είχε προγραμματίσει να φωταγωγήσει επίσημα την Αθήνα με κέντρο την πλατεία Συντάγματος, εμείς βρεθήκαμε λίγο πιο δίπλα από την κεντρική πλατεία της πόλης, στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου στη Φιλελλήνων και μάλλον φωτίσαμε την ψυχή μας.
Ταξιδεύοντας σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις κατά καιρούς, πάντα ζήλευα τις εκκλησίες που η χρήση τους δεν είχε αποκλειστικά θρησκευτικό χαρακτήρα. Είτε ήταν το μπαράκι Le Stanze στο εσωτερικό μιας παλιάς εκκλησίας της Bologna με τα μανουάλια να σε υποδέχονται στην είσοδο, είτε ήταν η θεματική pub Frankenstein φιλοξενούμενη μέσα σε μια εκκλησία του 19ου αιώνα στο Εδιμβούργο, είτε ήταν ο Καθεδρικός Ναός Αγίου Βίτου της Πράγας και οι χριστουγεννιάτικες μελωδίες από το εντυπωσιακό εκκλησιαστικό του όργανο, είτε η βραδιά gospel μουσικής στον Καθεδρικό της Βασιλείας. Μέχρι που άκουσα κάποια στιγμή και για τις μουσικές βραδιές της Αγγλικανικής Εκκλησίας στην Αθήνα και τα σημαντικά ονόματα που κατά καιρούς έχει φιλοξενήσει, αλλά για τον έναν ή τον άλλον λόγο μέχρι την περασμένη Τρίτη δεν είχα παρευρεθεί.
Ίσως η ποίηση και οι στίχοι του Παρασκευά Καρασούλου σε συνδυασμό με τις φωνές των Πολυξένης Καράκογλου και Θοδωρή Νικολάου κάτω από τον τίτλο “Της ομορφιάς το άγριο φιλί” να ήταν ιδανικά για τη γνωριμία μου με αυτόν τον χώρο. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς ακούσαμε ανέκδοτα προς το παρόν τραγούδια από την έκδοση που πρόκειται να κυκλοφορήσει από την Μικρή Άρκτο με αυτόν τον τίτλο. Με το πρώτο άκουσμα το ομότιτλο σε μουσική Γκωτιέ Βελισσάρη και η “Πραγματικότητα” σε μουσική Γιώργου Ανδρέου ήταν αυτά που ξεχώρισα και αγάπησα λίγο παραπάνω. Όμως και αυτά όπως και τα υπόλοιπα τρία που ακούστηκαν (“Τα μάτια του ποιητή”, “ο κύριος Γκωγκέν”, “Ξανακερδισμένος χρόνος” σε μουσική Γκωτιέ Βελισσάρη) θέλουν σίγουρα περισσότερο χρόνο για να αφομοιωθούν. Γιατί είπαμε αυτό που ακούσαμε την Τρίτη στην Αγγλικανική Εκκλησία είναι ποίηση – η πρώτη αίσθηση όμως σίγουρα μάς έκανε να περιμένουμε και τα υπόλοιπα με ανυπομονησία, καθώς είδαμε και το όνομα της Ελένης Καραΐνδρου στους μουσικούς της έκδοσης αυτής.
Αυτά τα ανέκδοτα τραγούδια, λοιπόν, μπλέχτηκαν όμορφα με παλιότερες δημιουργίες του στιχουργού. Τα περισσότερα, τυχαίο μάλλον, ήταν από το δίσκο “Δον Κιχώτες” του 2001 σε μουσική του Θοδωρή Οικονόμου και ερμηνεία της Μαρίας Δημητριάδη. Και ήταν και μια από τις προσωπικές αγαπημένες στιγμές της βραδιάς με την Πολυξένη Καράκογλου στην ερμηνεία του “Εφτά ζωές”. Από το δίσκο “Παλίρροια” της Δήμητρας Γαλάνη το 1989 σε μουσική του Στέφανου Κορκολή που τότε μπορεί να είχε βγάλει το “χιτ” “Δεν είσαι εδώ” όμως έκρυβε και τα διαμαντάκια “Περπάτησε η ομορφιά” και “Τα πιο μεγάλα θαύματα”, που ακούστηκαν εδώ. Πάλι με τη Δήμητρα Γαλάνη, αυτή τη φορά και σαν μουσικό, το 1991 βγάζουν τον δίσκο “Φως” και τα “Μια σταγόνα”, “Στο πάτωμα τα ρούχα σου”, “Περιουσία” και “Δυο μέρες μόνο” -σε ανδρική ερμηνεία του Θοδωρή Νικολάου εδώ, εξαιρετική επίσης, πλημμυρίζουν με αγάπη την Αγγλικανική Εκκλησία και το 2019.
Από τη συνεργασία του με τον Μάριο Φραγκούλη, πήγαμε πίσω στο 1999 για να δούμε… τον εαυτό μας παιδί, στον δίσκο “Φεγγάρι ερωτευμένο” αλλά και στο 2005 για να μπούμε μέσα στους Δρόμους του ουρανού από τον δίσκο “Ο κήπος των ευχών”. Και τα δύο σε στίχους του Θοδωρή Οικονόμου. Μένουμε στην εποχή εκείνη, που μεσουρανούσε η Lyra. Το 1992 κυκλοφορεί από την εταιρεία ο πολυσυλλεκτικός δίσκος “Το φίλημα του χρόνου” με ερμηνεύτρια την Βούλα Σαββίδη και περιλαμβάνει το “Για χάρη σου” σε μουσική του Παντελή Θαλασσινού”, ενώ το 2003 κυκλοφορεί ο δίσκος “Γράμμα στον Πατέρα μου”, συμπεριλαμβανομένου του ομότιτλου σε μουσική -ακόμα μια συνεργασία τους- του Θοδωρή Οικονόμου.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ενορχηστρωτικά είχαν και τα τραγούδια που ακούστηκαν από τις παιδικές θεατρικές παραστάσεις “Τα καινούρια ρούχα του βασιλιά” σε μουσική του Μιχάλη Καλογεράκη και “Ο Ιάσονας και το χρυσόμαλλο δέρας” σε μουσική του Νίκου Κυπουργού.
Για να φτάσουμε μέχρι το σήμερα και την τελευταία συνεργασία του με τη Δήμητρα Γαλάνη στον δίσκο “Αλλιώς” σε μια επίσης εξαιρετική ερμηνεία της Πολυξένης στο “Αν” αλλά και σε ένα ιδανικό κλείσιμο της βραδιάς με τη “Μικρή Πατρίδα” ως ντουέτο, από το δίσκο του 1996 σε μουσική του Γιώργου Ανδρέου, έναν δίσκο που επίσης είχε την τιμητική του τη βραδιά αυτή.
Δε συνηθίζω, δε μ’ αρέσει σε ένα live review να γίνεται αυτή η καταγραφή των τραγουδιών της βραδιάς (που μόλις έγινε!), θέλω να παραμένει το στοιχείο της έκπληξης για κάποιον καθώς υπάρχει ακόμα μια βραδιά την Τρίτη 17/12. Όμως παίρνοντας το πρόγραμμα στα χέρια μου μπαίνοντας μέσα στην εκκλησία και διαβάζοντας τα τραγούδια που θα ακουστούν σχεδόν πήγα ταξίδι στον χρόνο. Από το 1989 που με το ζόρι στεκόμουν όρθια και περπατούσα, μέχρι το 2013 του “Αλλιώς” και τα κινηματογραφικά του τραγούδια που ταυτιζόσουν λίγο παραπάνω, το λες και μια ζωή. Οπότε, και ο κάθε ακροατής σίγουρα θα βρει τα δικά του σημεία αναφοράς μέσα σε αυτό το ταξίδι που αξίζει να κάνει. Σε αυτό το ταξίδι, θα έχουμε όμως ένα κοινό σημείο αναφοράς. Τον Παρασκευά Καρασούλο με τους στίχους του που τελικά αποδεικνύεται ένας ιδιαίτερα καθοριστικός άνθρωπος σε αυτό το ταξίδι.
Οι φωνές, δε, των δύο παιδιών, βασικών ερμηνευτών της βραδιάς, της Πολυξένης και του Θοδωρή, είχαν δέσει σε όλη τη βραδιά αρμονικά, τόσο μεταξύ τους όσο και με αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο, που δημιουργούσαν ένα αποτέλεσμα μοναδικό. Την Πολυξένη την ήξερα ήδη, τόσο από τον “Άνθρωπο” όσο και από τον προσωπικό της δίσκο που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό, τις “Ζακέτες”, αλλά δεν είχε τύχει να την ακούσω live, κι ας την “κυνηγούσα” καιρό. Με τον Θοδωρή -που θα είναι και ο βασικός ερμηνευτής της έκδοσης αυτής που πρόκειται να κυκλοφορήσει- ήταν εντελώς πρώτη επαφή και συνάντηση με τη φωνή του και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.
Και ναι, ο επίλογος δε θα μπορούσε να είναι άλλος από δυο στιχάκια που ίσως ταιριάζουν απόλυτα στο κλίμα και τον δημιουργό της βραδιάς. Γιατί εδώ κανείς δεν φώναξε, απλώς μάθαμε. Ή έστω έτσι ελπίζουμε…
Πρέπει τα χέρια ν’ αγαπούν / Αυτά που αγκαλιάζουν
Τα αυτιά να μάθουνε να ακούν / Αυτά που δεν φωνάζουν
(Αλλιώς, Δήμητρα Γαλάνη)
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…