«Όταν θα πάρω σύνταξη» ονομάζεται το νέο λαϊκό τραγούδι του Γιάννη Διονυσίου σε στίχους του Παπαγιώργη και μουσική του Στέφανου Δορμπαράκη.
Ένα τραγούδι βγαλμένο από το παρελθόν που πηγάζει μέσα από τα βιώματα της εποχής του στιχουργού και ντύνεται με ρυθμό αργού ζεϊμπέκικου παραπέμποντας στο κλασικό αυθεντικό ρεμπέτικο. Μια παλιά νοσταλγία που παίρνει σάρκα και οστά στο σήμερα μεταμορφώνοντας τον καημό από τα πάθη της ζωής σε μοιρασμένο πόνο όταν ενωθούν οι καρδιές, όπως αναφέρει και ο ίδιος ο στιχουργός.
Ο συνθέτης – μουσικός Στέφανος Δορμπαράκης έχει συνεργαστεί με καταξιωμένους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες, καθώς και με διακεκριμένες ορχήστρες τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια συμμετέχει σε διάφορα μουσικά σχήματα όπως το «POLIS Ensemble» και το «Νότιο Τόξο».
Tο 2016 κυκλοφόρησε την πρώτη του ανεξάρτητη δισκογραφική απόπειρα με τίτλο «Λευκό Γράμμα» αποτελούμενη από πρωτότυπες οργανικές συνθέσεις του ιδίου, ενώ έχει εκδώσει μέχρι στιγμής τρία βιβλία και μία ποιητική συλλογή.
Γιάννης Διονυσίου: τραγούδι
Βασίλης Κορακάκης: μπουζούκι, μπαγλαμάς
Dasho Kurti: ακορντεόν
Γιάννης Παπαγεωργίου: κιθάρα
Θοδωρής Κουέλης: κοντραμπάσο.
Η ηχογράφηση/μίξη/mastering έγιναν από τον Γιάννη Ταβουλάρη, ενώ η βιντεοσκόπηση/μοντάζ από τον Πάνο Ηλιόπουλο.
Όταν θα πάρω σύνταξη
θ᾽ ανοίξω καφενέ
να έρχονται οι φίλοι μου
να πίνουν ρεφενέ.
Να λέμε για τα πάθια μας
πώς πέρασ᾽ η ζωή μας
και να μετράμε τους καημούς
με κάθ᾽ αναπνοή μας.
Ο μοιρασμένος ο καημός
μισεύει και τον πόνο
σμίγουν οι δόλιες οι καρδιές
μένει μια πίκρα μόνο.
Ο μοιρασμένος ο καημός
μισεύει και τον πόνο
όταν ενώνοντ’ οι καρδιές
μέν’ η χαρά τους μόνο.
Κάθε καημός κι ένας αχός
μιας ώρας κρεμασμένης,
μοιάζει κρυφός να ᾽ναι λυγμός
ζωής τρικυμισμένης.
Μ᾽ ένα φλυτζάνι του καφέ
στο χέρι το μπεγλέρι
μεριάζ᾽ η θλίψη κι έρχεται
θαλασσινό αγέρι.