«Σαν όνειρο» περίεργο ήταν αυτό που ζήσαμε. Η Δανάη, ο Άκης, ο Μάνος, ο Σταύρος και η Έλενα, μέσα από την φωνή της Γιώτας Νέγκα, μας δείχνουν σκηνές της καραντίνας, σκηνές που όλοι ζήσαμε. Διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικές παραστάσεις και ανάγκες αλλά με κοινή συνισταμένη την ιδιαίτερη αυτή εμπειρία της πανδημίας και του εγκλεισμού στο σπίτι. Προβληματισμός και ανησυχία αλλά όλα αυτά με μια αισιοδοξία, γιατί…
«Θα έρθει αυτή η στιγμή, που θα γίνει στους δρόμους γιορτή
και η αγκαλιά και το χάδι, η επαφή, το φιλί
θα είναι εκεί…»
O Tάσος Γιαννίκος μετά την εμπειρία της πανδημίας και των λοκ ντάουν, κυκλοφορεί το “Ημερολόγιο καραντίνας” με τη συμμετοχή των Γιώτα Νέγκα, Δημήτρη Μητσοτάκη, Ερωφίλη, Σαββέρια Μαργιολά και Χάρη Μιχαηλίδη, σε στίχους και μουσική που έγραψε ο ίδιος και ενορχηστρώσεις του Γιάννη Μπαϊρακτάρη. Τραγούδια που γράφτηκαν στην καραντίνα και μιλάνε για όλη αυτή την περίεργη κατάσταση που ζήσαμε.
Όλοι μοιραστήκαμε κοινές εμπειρίες.
Η Γιώτα ένιωσε πως όλο αυτό είναι «Σαν όνειρο» περίεργο και περιμένει τη στιγμή που θα γιορτάσουμε την απελευθέρωση. Ο Δημήτρης σκέφτεται αν είναι «Κατάρα ή ευχή» και αν μπορεί μετά από αυτή την περιπέτεια να αρχίσει κάτι καλύτερο. Ο Χάρης μπούχτισε κλεισμένος στο σπίτι και θέλει να πάει «Θάλασσα ή αλλού». Η Σαββέρια με τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας δεν μπορεί να συναντήσει το αγόρι της και νιώθει σα να ζει έναν «Ερώτα στα χρόνια της χολέρας». Και η Ερωφίλη αναρωτιέται «Και τώρα..» τι?
5 τραγούδια γραμμένα μέσα στην καραντίνα για την καραντίνα!
Σαν όνειρο μοιάζει αυτό, που κρατάει εδώ και καιρό
Που στο σπίτι με έχει κλείσει, και με έχει τσαντίσει
Να ξυπνήσω αλήθεια προσπαθώ
Μα δε βρίσκω ποιος φταίει και τι, είναι αόρατη η απειλή
Με κρατάει κλειδωμένη, κι έξω τώρα πως βγαίνει
Για να αρχίσει ξανά η ζωή
Μα θα έρθει αυτή η στιγμή,
που θα γίνει στους δρόμους γιορτή
κι η αγκαλιά και το χάδι, η επαφή, το φιλί
θα είναι εκεί
κι όλα αυτά που σου λείψαν πολύ
θα είναι απλά η αφορμή
ώστε ο φόβος, το δάκρυ, για ότι έχει συμβεί
θα χαθεί
μες το όνειρο μοιάζω μικρή, να αντιδράσω δεν είμαι ικανή
προσπαθώ να πιστέψω, πως σύντομα θα ξεμπλέξω
και θα ‘ρθει αυτή η στιγμή
το πως, το που, το γιατί, θα είναι δική μου επιλογή
θα ακουμπάω ότι θέλω, θα ανασαίνω όσο θέλω
θα αγγίζω θα δίνω φιλί
τα μάτια που κλείνω, η αλήθεια που φτύνω
αυτό που με πάει, χαμηλά με πετάει
συμβουλή που πονάει, στη καρδιά μου ξεσπάει
να μην αγγίξω, να μη μ’ αγγίξουν, να μη βήξω, να μη βήξουν
από μακριά και αγαπημένοι, μα αν το χάσω αυτό τι μένει
ποια θάλασσα με περιμένει, με δυναμίτες όλοι ζωσμένοι
να κάνω ναι υπομονή, μα να ‘ ρθει όμως μια στιγμή
όχι στο πίσω, όχι στο τώρα, να πάρουμε και λίγη φόρα
να ονειρευτούμε δίχως φραγμούς, δίχως όρια και δισταγμούς
για ένα κόσμο μαγικό, που να ‘χει νόημα να ‘χει σκοπό
κι όσο θα είμαστε κλεισμένοι και θυμωμένοι και πιεσμένοι
να σκεφτούμε να φανταστούμε, πως θέλουμε λοιπόν να ζούμε