23/11/2010
Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Φωτογράφηση: Νίκος Οικονόμου
www.musiccorner.gr
Βράδυ Παρασκευής, λίγο πριν τις έντεκα το βράδυ. Η μουσική σκηνή “Stage” στην περιοχή Σφαγεία της Θεσσαλονίκης έχει αρχίσει να υποδέχεται το κοινό του «Βασίλη», του μοναδικού «αιωνίως έφηβου ροκά» μιας Ελλάδας που αναστενάζει στα τραπέζια χορεύοντας τσιφτετέλι κι έχει κατακλυστεί από πλήθος άφωνων, αρσενικών και θηλυκών.
Οι ηλικίες κυμαίνονται από 18-20, έως 40-45. Η πρώτη κλίμακα, είναι η νέα γενιά που καλείται να μεγαλώσει ο «Βασίλης». Η δεύτερη, έχει ζήσει τη «χρυσή» εποχή του με τα γεμάτα στάδια, το ατέλειωτο «χτύπημα» στους ρυθμούς του και του κλασικού συνθήματος «Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε»! Θέλει όμως κι άλλο, γιατί κάθε φορά είναι και διαφορετική…
Ώρα δώδεκα παρά τέταρτο. Ο χώρος είναι πλέον ασφυκτικά γεμάτος και τα γκαρσόνια πάνε κι έρχονται φορτωμένα μπολ με ξηρούς καρπούς, κουβάδες με παγάκια και μπουκάλες ουίσκι. Ξαφνικά, τα φώτα χαμηλώνουν και η ορχήστρα βγαίνει σε μια σκηνή που είναι διαμορφωμένη έτσι ώστε να θυμίζει μπαρ: Ένας πάγκος και πάνω μπουκάλια με διάφορα ποτά. Η Τάνια Κικίδη κάνει την εμφάνισή της και ξεκινά με δύο ξένα τραγούδια για να «προθερμάνει» το κοινό που αδημονεί να δει τον «Βασίλη του».
Δώδεκα παρά δέκα. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ανεβαίνει στη σκηνή μέσα σε αποθέωση, κρατώντας την κιθάρα του και μια «Σφεντόνα», για να μας «ξανασυστηθεί» από την αρχή. Αυτοσαρκάζεται («Τη μύτη μου και καμάρι μου»), χαμογελά, «παίζει» τραγουδώντας κι όταν οι τραγουδιστικές «συστάσεις» τελειώνουν, ο χώρος πλημμυρίζει από τα χειροκροτήματα και τα σφυρίγματα. Καλησπερίζει το κοινό και του ζητά να τον ακολουθήσει σε μια βραδιά γεμάτη νοσταλγία, συγκίνηση και γεμάτη «ροκιές». Ναι, είναι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου που εδώ και 36 χρόνια έχει καταφέρει να κρατά γερά στα χέρια του τις καρδιές των νέων αλλά κι εκείνων που αισθάνονται νέοι…
Ακολουθούν τρία τραγούδια από τον τελευταίο του δίσκο με τίτλο «Το παιχνίδι παίζεται»: Το ομότιτλο, η «Πεταλούδα» και μια σπαρακτική ερμηνεία στο «Μαμά» του Σαρλ Αζναβούρ, με ελληνικούς στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου. Επιτείνει την αναμονή για τα «παλιά» με «Τα πουλιά της αγάπης» (ή αλλιώς «Πού ταξιδεύεις και πού πας») από το προηγούμενο άλμπουμ «Ουράνια τόξα κυνηγώ» κι από εκεί και πέρα, το κουβάρι της ιστορίας αρχίζει να ξετυλίγεται…
Εν αρχή ην η «Πρέβεζα» του Γιάννη Γλέζου σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη. Ακολουθεί το «Πού είσαι» του Γιώργου Τσαγκάρη σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη από το «Φυσάει» και μετά, μπαίνουν στο παιχνίδι ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Νίκος Καββαδίας: «William George Allum», «Θεσσαλονίκη» και «Το μαχαίρι» αρχίζουν σιγά-σιγά ν’ ανεβάζουν την αδρεναλίνη, ενώ η συνέχεια περιλαμβάνει «Της αγάπης μαχαιριά» και μια σειρά αγαπημένων και «κλασικών» στιγμών του τραγουδιστή: «Να γράφεις να τηλεφωνείς», «Βικτώρια», «Σα να μη σ’ έχασα ποτέ», «Σε θέλω», «Οδός Ελλήνων», «Οι μέρες που δικάζουν» (ντουέτο με την υπέροχη Μαρία που έπαιζε και βιολί…) και η κορύφωση του πρώτου μέρους έρχεται με τον «Στρατιώτη» και τα «Χαιρετίσματα», εν μέσω πραγματικής αποθέωσης. Πώς περάσανε δύο και πλέον ώρες, χαμπάρι δεν πήραμε…
Κι ενώ όλοι περιμένουμε στο διάλειμμα οι συντελεστές να κατέβουν για λίγο στα καμαρίνια, μας περιμένει μια έκπληξη. Ουδείς φεύγει από τη σκηνή! Η ορχήστρα παίζει τη μουσική της «Όμορφης πόλης» του Μίκη Θεοδωράκη, ο Βασίλης ανάβει τσιγάρο, βάζει ένα ποτό και συζητά με τους συνεργάτες του. Ξαφνικά, με μια κίνηση το πετάει στο πάτωμα, το πατάει, αρπάζει το μικρόφωνο και ξεκινά να ερμηνεύει την «Όμορφη πόλη» που για ένα πεντάλεπτο ακούγαμε σε ορχηστρική μορφή.
Ακολουθεί άλλος ένας Θεοδωράκης με το «Ποιος τη ζωή μου» και τη σκυτάλη παίρνουν η Τάνια Κικίδη και η Μαρία, παίζοντας και τραγουδώντας γνωστές ξένες ροκ επιτυχίες. Μια απ’ αυτές, η αυθεντική εκδοχή του «Σεμπάστιαν» με την Κικίδη, ενώ ο Παπακωνσταντίνου ερμήνευσε το δεύτερο μισό στα ελληνικά. Η Μαρία εντυπωσιάζει με το «Αυτή η νύχτα μένει» και ο Βασίλης ξαναμπαίνει στη «μάχη» συνεχίζοντας την αναδρομή στο πλούσιο δισκογραφικό «μπαλαντικό» παρελθόν του: «Βράδυ Σαββάτου», «Γεια σου», «Πάρε με», «Σ’ ακολουθώ», μια «ιδέα» από το «Πόρτο Ρίκο» και κάπου εκεί, να και ο Νικόλας Άσιμος: «Αγαπάω κι αδιαφορώ», «Μπαγάσας» και «Θα ‘ρθω να σε βρω», μ’ ένα εκπληκτικό ορχηστρικό σόλο που κράτησε για περίπου δέκα λεπτά. Τότε είναι που η ιαχή «Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε» αρχίζει να δονεί την ατμόσφαιρα…
Η βραδιά σιγά-σιγά πλησιάζει στο τέλος της. Κι εκεί που αρχίζουμε να «γκρινιάζουμε» για τραγούδια που δεν έχουμε ακούσει, μένουμε με το στόμα ανοιχτό: Ο Βασίλης ερμηνεύει «Ανάθεμά σε» και «Στο’ πα και στο ξαναλέω», αλλά και «Τέλι-τέλι» και «Πριγκηπέσα», κάνοντας αστεία με τον κόσμο και λέγοντας διάφορα επί σκηνής. Και ξαφνικά, παραπονιέται για πόνους στη …μέση και στα νεφρά! Το επιμύθιο; Το γνωστό δημοτικό τραγούδι «Δε μπορώ μανούλα μ’ δε μπορώ», οπότε όλοι αρχίζουμε να κοιτιόμαστε μεταξύ μας από την έκπληξη…!
Θεωρητικά, το πρόγραμμα κλείνει με το «Ευτυχώς». Ο Βασίλης παρουσιάζει τους συνεργάτες του, ευχαριστούν το κοινό και υποκλίνονται. Ωστόσο, ο κόσμος φωνάζει και ζητάει «κι άλλο». Εκείνος λέει χαριτολογώντας: «Έχω την αμυδράν υποψίαν ότι θέλετε κι άλλο» κι ένα ομόφωνο «ΝΑΙ» γεμίζει το χώρο. Δε μας χαλάει το χατίρι: «Στέλλα», «Να κοιμηθούμε αγκαλιά», «Δεν υπάρχω», «Πριν το τέλος», «Ελλάς» και για το οριστικό κλείσιμο μιας μαγικής βραδιάς, ένας εξαιρετικός συνδυασμός των «Για σένα τραγουδώ» και «Από μένα το Βασίλη». Το ρολόι έδειχνε τρεις και είκοσι τα ξημερώματα…
Έφυγα χορτασμένος, γεμάτος και χαμογελαστός. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά έπρεπε να φτάσω στα 33 (και κάτι ψιλά…) για να δω για πρώτη φορά live τον Βασίλη, με τον οποίο κατά ένα σημαντικό ποσοστό μεγάλωσε η δική μου γενιά – κι εγώ φυσικά. Δεν τα είχα καταφέρει ποτέ για διάφορους λόγους κι έμενα πάντα με τις εντυπώσεις των φίλων μου που μου λέγανε για την απίστευτη επικοινωνία που υπάρχει μεταξύ εκείνου και του κόσμου και της εκπληκτικής ατμόσφαιρας που δημιουργεί. Τώρα, έγινα κι εγώ μέλος αυτής της μυσταγωγίας έστω και σ’ αυτή την ηλικία. Δεν πειράζει όμως. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Άλλωστε, φαίνεται ότι τα σημαντικά πράγματα γίνονται όταν φτάσεις τα χρόνια του …Χριστού και του Μεγάλου Αλεξάνδρου!
ΥΓ: Όσοι θέλετε να τον δείτε, τρέξτε να προλάβετε. Παρασκευή και Σάββατο (26 & 27/11) τελευταίες παραστάσεις. Μη τον χάσετε…
Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες από το live
 |
 |
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…