Συνέντευξη στη Μάρω Παναγή
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας
Φωτογραφίες live (αρχείου): Χαρά Γερασιμοπούλου
Η Ιουλία Καραπατάκη είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος, μια ταλαντούχα καλλιτέχνιδα. Την είχα δει στο πρώτο της live παρέα με τον Σωκράτη Μάλαμα στον Σταυρό του Νότου, πριν περίπου ενάμιση χρόνο και μου είχε αφήσει την εντύπωση ενός πολύ ευχάριστου ανθρώπου, αυθεντικού, αλλά και μιας ξεχωριστής φωνής.
Η πρώτη μου εντύπωση επιβεβαιώθηκε με τη συνάντησή μας. Είχα απέναντί μου μια κοπέλα πολύ άνετη, συνέχεια χαμογελαστή, που μιλούσε ωραία και συνειδητοποιημένα και η κουβέντα μας έρεε αβίαστα. Μπορεί το όνομα της να έγινε γνωστό από τη συνεργασία της με τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στον δίσκο «Με στόμα που γελά», αλλά στο κοινό του ρεμπέτικου και λαϊκού ήταν ήδη αγαπημένη. Με το ρεμπέτικο σχήμα Kompania, αλλά και με άλλα, γυρίζει εδώ και περίπου 15 χρόνια (από 20 χρονών!) τα αθηναϊκά κουτούκια παίζοντας κιθάρα και ερμηνεύοντας παλιά τραγούδια.
Σύντομα, θα συμβεί και ένα ακόμη σημαντικό βήμα στη μουσική της πορεία, η κυκλοφορία του δίσκου «Τα δεύτερα, γιατί κουράστηκαν τα πρώτα» σε μουσική Φώτη Σιώτη και στίχους Θοδωρή Γκόνη, όπου θα είναι η κεντρική ερμηνεύτρια (ο δίσκος κυκλοφορεί το Φθινόπωρο). Παρόλα τα πολλά χρόνια εμπειρίας, η Ιουλία βγάζει μια απίστευτη φρεσκάδα, σαν μόλις τώρα να ξεκίνησε και σίγουρα έχουμε να δούμε πολλά ακόμη από εκείνη! Και ανυπομονούμε!
Ας αρχίσουμε από τα βασικά! Πού μεγάλωσες και πώς άρχισε η ενασχόληση με τη μουσική;
Μεγάλωσα στην Ηλιούπολη και στον Υμηττό. Είχαν σχέδιο οι γονείς μου, με γράψανε κιθάρα τετάρτη δημοτικού και αργότερα θα πήγαινα σε μουσικό σχολείο και δεν το ήξερα! Οπότε γράφτηκα κιθάρα και έτσι ξεκίνησα. Στο σχολείο πέρασα πάρα πολύ καλά.
Όταν τελείωσες από το μουσικό σχολείο συνέχισες να κάνεις μαθήματα;
Φωνητική δεν έκανα στο σχολείο και στο ωδείο σταμάτησα την κιθάρα στο λύκειο λόγω φόρτου εργασίας και ωραρίου και συνέχισα μόνη μου. Με το που τελείωσα το σχολείο είχα την τύχη να δουλέψω κατευθείαν.
Γιατί είναι τόσο ιδιαίτερο το μουσικό σχολείο;
Η μουσική το κάνει ιδιαίτερο. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας πολύ πιο άμεσος, είσαι πολλές ώρες με τους συμμαθητές σου, κάναμε 8ωρα και 9ωρα, μετακινούμασταν με πούλμαν, τρώγαμε στο σχολείο. Μέσω της μουσικής κοινωνικοποιείσαι πολύ πιο εύκολα. Τα καλύτερα μου χρόνια ήταν. Είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που λέω ότι πάω ξανά στο σχολείο άνετα.
Οπότε πέρασαν τα χρόνια, δούλευες συνέχεια… και τώρα;
Τώρα δουλεύω ακόμα περισσότερο αλλά περνάω πολύ ωραία. Ζω ένα πολύ ωραίο όνειρο.
Η τελευταία σου επαγγελματική δουλειά είναι ο δίσκος που ετοιμάζεις με τον Φώτη Σιώτα «Τα δεύτερα» όπου είσαι η κεντρική ερμηνεύτρια. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Γνώρισα τον Φώτη πέρυσι μέσω του Σωκράτη. Ο Φώτης έχει ασχοληθεί με το λαϊκό. Στη Θεσσαλονίκη παλαιότερα έπαιζε πολύ λαϊκά, στη συνέχεια βέβαια πήρε μία διαφορετική μουσική πορεία. Όταν γνωριστήκαμε τραγουδούσαμε μαζί ρεμπέτικα και άρχισε η αγάπη του ξανά για αυτή τη μουσική. Έτσι μου έχει πει ο ίδιος. Βρήκε φωνή, ας πούμε, και ήταν και η συγκυρία που είχε τους στίχους του Θοδωρή Γκόνη κι έτσι προέκυψε ο δίσκος.
…δεν είχα ξαναγράψει με τόσο μεγάλη ορχήστρα! Σε ένα μεγάλο booth ήταν όλα τα βιολιά, σε ένα μικρότερο τα κρουστά και εγώ έγραφα στο διάδρομο έξω, δεν χωράγαμε…
Είναι πολύ ιδιαίτερος δίσκος. Από τα δύο singles που έχουν ήδη κυκλοφορήσει, φαίνεται πως ακόμα και η ηχογράφηση γίνεται με ξεχωριστό τρόπο όπως γινόταν παλιά, με όλα τα όργανα, δηλαδή, ταυτόχρονα. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Ήταν φανταστικά. Ο Φώτης προτίμησε αυτόν τον τρόπο να γράψουμε και ήταν πολύ ωραία. Δεν είχα ξαναγράψει με τόσο μεγάλη ορχήστρα, ενώ έχω ξαναγράψει στούντιο όλοι μαζί, αλλά όχι έτσι. Σε ένα μεγάλο booth ήταν όλα τα βιολιά, σε ένα μικρότερο τα κρουστά και εγώ έγραφα στο διάδρομο έξω, δεν χωράγαμε! Τα τραγούδια είναι πολύ ιδιαίτερα. Λαϊκίζουν, αλλά δεν είναι λαϊκά. Βασικά είναι λαϊκά, διότι απευθύνονται στον πολύ κόσμο αλλά έχουν και κάτι πολύ ιδιαίτερο. «Τα δεύτερα» που βγήκαν είναι το πιο ιδιαίτερο κομμάτι του δίσκου, τα υπόλοιπα είναι πιο βατά ακουστικά. Η συνεργασία με τα παιδιά ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, γράφαμε 10 ώρες στο στούντιο, έφερνε η μαμά του Φώτη φαγητά…
Δίστασες πριν να τα χαρακτηρίσεις «λαϊκά»… Αλήθεια, τι πάει να πει λαϊκό;
Κάθε τραγούδι που απευθύνεται στον απλό κόσμο άμεσα. Δηλαδή εγώ θεωρώ λαϊκό και τον Σωκράτη και τον Θανάση. Δεν ήθελα πριν να πω λαϊκό με την έννοια του μπουζουκιού που έχει αποκτήσει τα τελευταία χρόνια, με την έννοια του σκυλάδικου. Εμένα, βέβαια, μου αρέσει και αυτό στο τσακίρ κέφι, χορεύω δεν έχω κανένα πρόβλημα, δεν βάζω ταμπέλες στη μουσική.
Όταν λένε ότι η Ιουλία είναι μία λαϊκή τραγουδίστρια;
Δεν με ενοχλεί καθόλου. Λαϊκό έγραψε ο Χιώτης, ο Ζαμπέτας, ο Άκης Πάνου, τραγούδησε η Πόλυ Πάνου… Δεν με ενοχλεί να με λένε λαϊκή τραγουδίστρια.
…η νέα φουρνιά των παιδιών που έχει βγει είναι πολύ δημιουργική και ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Περάσαμε μία εποχή που δεν γινόταν τίποτα λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν ξέρω, είχε κλειστεί ο κόσμος, σκοτάδι παντού. Τώρα τελευταία βγήκε αυτή η νεολαία που είναι πιο ατίθαση και αποφάσισε να κάνει το δικό της…
Όλο και περισσότεροι νέοι καλλιτέχνες κυκλοφορούν τη δική τους δουλειά σε αυτή την κατηγορία του λαϊκού/ρεμπέτικου, ενώ παλιά είχε παγώσει αυτό για πολλά χρόνια, σαν να είχαμε βάλει σε ένα μουσείο τους παλιούς…
Η νέα φουρνιά των παιδιών που έχει βγει είναι πολύ δημιουργική και ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο και να μεγαλώσει όλο αυτό. Περάσαμε μία εποχή που δεν γινόταν τίποτα λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν ξέρω, είχε κλειστεί ο κόσμος, σκοτάδι παντού. Τώρα τελευταία βγήκε αυτή η νεολαία που είναι πιο ατίθαση και αποφάσισε να κάνει το δικό της. Ευτυχώς. Υπάρχει, βέβαια, πολύ μεγάλη αναπαραγωγή των παλαιών καλλιτεχνών, διότι δεν έχει πεθάνει το παλιό λαϊκό τραγούδι. Το ότι τώρα συμβαίνουν πολλά πράγματα καινούργια είναι μία δήλωση ότι υπάρχει ακόμα, είμαστε εδώ, το παλεύουμε με όποιο τρόπο, με όποια μέσα. Γιατί και τα μέσα δεν βοηθάνε πλέον, δεν βγαίνουν δίσκοι.
Πώς σχολιάζεις αυτήν τη νέα εποχή όπου έχουν περάσει οι δισκογραφικές και όλη η παραγωγή;
Αυτό με τις δισκογραφικές είχε παραγίνει. Δηλαδή ο καλλιτέχνης δεν έπαιρνε τίποτα και το μεγαλύτερο ποσοστό το έπαιρνε η δισκογραφική. Τώρα το internet είναι ένα πολύ καλό μέσο επικοινωνίας, αλλά το live είναι το καλύτερο και όσο μπορούμε πρέπει να τα στηρίζουμε. Καλό θα ήταν σαφώς να χρηματοδοτούνται οι δίσκοι και νομίζω ότι είμαστε σε καλύτερο δρόμο τώρα σε σχέση με τον τρόπο που έβγαιναν τα cd και τα διαχειρίζονταν οι εταιρείες. Κυρίως, όμως, η δουλειά σήμερα γίνεται από τα live.
Σε χαώνει όλο αυτό με το internet;
Είναι πάρα πολλή πληροφορία, ειδικά άμα δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς. Όλοι πέφτουμε στη λούπα του να ακούσουμε πάρα πολλά πράγματα, του να τα κρίνουμε όλα αυτά. Για να πω ότι ένα τραγούδι μου αρέσει πρέπει να το ακούσω δέκα φορές. Τώρα με τόση πληροφορία δεν θα το ακούσεις δέκα φορές, εκτός αν το αγαπήσεις με την πρώτη. Αλλά εγώ πολύ σπάνια το παθαίνω αυτό. Δεν το καταλαβαίνεις με την πρώτη ένα τραγούδι. Βέβαια, με τον Θανάση και τον Σωκράτη το παθαίνω όπως και με του Φώτη τα τραγούδια. Δηλαδή μου έστειλε στο messenger όταν πρωτοέγραφε το «Τα λόγια είναι γράμματα» από τον δίσκο, παιγμένο με μία κιθάρα και το έπαθα αυτό.
…σαφώς το 2019 δεν γίνεται να παίζεις ένα τραγούδι με τον τρόπο που το παίζανε το ‘50 και το ‘60. Είναι άλλα τα μέσα, άλλοι οι άνθρωποι. Είναι ωραίο να ξαναδίνεις ζωή στο παλιό…
Εκτός από το να δημιουργείς κάτι δικό σου υπάρχει και η επανεκτέλεση, να παίρνεις κάτι παλιό και να το ξαναερμηνεύεις. Αυτό το κάνετε κατά κόρον με την Kompania και με τα υπόλοιπα σχήματα… Πώς αντιλαμβάνεσαι αυτό το κομμάτι της επανεκτέλεσης;
Όπως λέει και Σωκράτης, έχουμε βγάλει ψωμί από αυτούς τους παλιούς ανθρώπους..! Η επανεκτέλεση μου αρέσει. Η αλήθεια είναι ότι οι διασκευές έχουν παραγίνει, έχουμε κάνει swing ό,τι χασαποσέρβικο έχει ο Χιώτης. Μου αρέσει αυτό αλλά θεωρώ ότι παραέγινε. Σαφώς το 2019 δεν γίνεται να παίζεις ένα τραγούδι με τον τρόπο που το παίζανε το ‘50 και το ‘60. Είναι άλλα τα μέσα, άλλοι οι άνθρωποι. Οπότε ούτως ή άλλως λέγοντας ένα τραγούδι, ακόμα και εμείς που δεν τα παίζουμε ακριβώς διασκευές και κρατάμε το στυλ και το ύφος, θεωρώ ότι διασκευές κάνουμε από τη στιγμή που βάζουμε το προσωπικό μας ύφος μέσα. Είναι ωραίο να ξαναδίνεις ζωή στο παλιό.
Ο κόσμος πώς το δέχεται αυτό;
Γουστάρει πολύ. Το ρεμπέτικο ειδικά είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε σε μία εποχή κατά την οποία η Ελλάδα είχε προσφυγιά και πόλεμο. Ο Ρούκουνας το ‘33 έγραψε ένα τραγούδι που ονομάζεται «Κρίση» (το έχουμε κάνει και με την Kompania) και άμα το ακούσεις περιγράφει τη σημερινή κατάσταση.
Αγαπημένοι παλιοί;
Λατρεύω Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέυ, τρελαίνομαι για Χιώτη, Παπαϊωάννου, Τσιτσάνη… Δεν μπορώ να βγάλω κανέναν! Έχω 30 τραγούδια αγαπημένα από τον καθένα!
Τι πάει να πει ο όρος «ρεμπέτισσα» (εκτός του ότι προφανώς τραγουδάει το συγκεκριμένο είδος); Μάλιστα σε χαρακτηρίζουν και εσένα έτσι…
Εκείνη την εποχή υπήρχε μία μαγκιά, το πιστεύανε αυτό που κάνανε, το ζούσανε, το θέλανε. Αυτό εννοούνε· ότι ο άλλος βγάζει μια αγάπη για αυτό που κάνει. Εμένα δεν μου αρέσει, σου ξαναλέω, να βάζω ταμπέλες, δεν θα χαρακτήριζα κανέναν είναι «τέτοιος» ή είναι «τέτοιος».
Πώς σχηματίστηκε η Kompania;
Εγώ είμαι δεύτερη φουρνιά Kompania. Αρχικά ήταν η Κατερίνα Τσιρίδου τραγουδίστρια και μπουζουξής ο Δημήτρης Κρανίδας και για τους δικούς τους λόγους ο καθένας αποφάσισαν να αποχωρήσουν από το σχήμα και έπεσε στο τραπέζι η ιδέα για μένα και τον Θοδωρή Πετρόπουλο και μπήκαμε σαν νέα μέλη.
Γνωριζόσασταν από πριν με τους υπόλοιπους;
Ναι, ειδικά με τον Σωτήρη και τον Τζίμη, τον Νίκο δεν τον ήξερα προσωπικά. Με τον Σωτήρη είμαστε και κουμπάροι, έχω βαφτίσει το μικρό του παιδί.
Και έδεσε η παρέα!
Πολύ! Είναι όλοι …”βλαμμένοι” (γέλια)! Είναι …πειραγμένα τα παιδιά! Συνεννοούμαστε και περνάμε καλά.
Κάνατε και tour στο εξωτερικό.
Ναι. Ήταν πολύ ωραία. Με την Kompania ταξιδεύουμε κυρίως. Στην Ελλάδα παίξαμε τον χειμώνα στις «Χίλιες και δύο νύχτες» για αρκετό καιρό, αλλά κινούμαστε κυρίως στο εξωτερικό. Μέχρι πριν 2 χρόνια ήταν δύσκολο για μεγάλα σχήματα να υπάρχουν στην Αθήνα. Στο εξωτερικό το θεωρούν και λίγο έθνικ. Τον δίσκο σκέψου τον κάναμε στη Σουηδία, με μία σουηδική εταιρεία, με αποτέλεσμα να κάνουμε πολλά live εκεί. Έχω πάει τέσσερις φορές στη Σουηδία! Έχουμε πάει Βέλγιο, Παρίσι, έχουμε παίξει σε θέατρα, σε πολλά…
Σας αντιμετωπίζουν λίγο σαν φολκλόρ;
Όχι. Γουστάρουν πάρα πολύ, δεν καταλαβαίνεις πώς κάνουν με τον Μάρκο. Αυτό το πρωτογενές, ο ήχος ο άγριος… τρελαίνονται! Ακόμα και αν δεν ξέρουν τα κομμάτια. Στην Ολλανδία πήγαμε στο Χρόνινγκεν και είχαν Ολλανδοί σχήμα που τραγουδούσαν ελληνικά ρεμπέτικα και στη Σουηδία το ίδιο. Έχουν κάνει και μεταφράσεις Ελληνικών τραγουδιών στα σουηδικά. Είναι τρέλα.
Η συνάντηση με Θανάση και Σωκράτη πώς έγινε ακριβώς;
Γνώρισα πρώτα τον Θανάση. Μου έστειλε μήνυμα ο γιος του ο Κωσταντής επειδή ο Θανάσης δεν ασχολείται με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθόλου, ούτε καν με το κινητό του, ότι ήθελαν να κάνω μία συμμετοχή στον δίσκο «Με στόμα που γελά». Είπα ένα ντουέτο με τον Σωκράτη και έκανα δεύτερες στη «Λάθος μοιρασιά» που ήταν επανεκτέλεση. Μετά, τον Ιούνιο έφυγε η Λαμπρινή Καρακώστα και με πήραν τηλέφωνο από τον Σωκράτη…
Όταν ήρθε το μήνυμα από τον Κωσταντή και όταν ήρθε το τηλεφώνημα από τον Σωκράτη πώς αντέδρασες;
Έπαθα …εφτά εγκεφαλικά! Τους είπα «κάτσε μισό λεπτό να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο»! Δεν το πίστευα. Στον Κωσταντή είπα ότι μου κάνετε πλάκα, ότι έχετε βάλει κάποιον να με τρολάρει…
Σε είχανε βρει από το YouTube έτσι;
Ναι. Ο Θανάσης ασχολείται πάρα πολύ με αυτό, ακούει, δηλαδή πάρα πολύ.
…έχει βρει το νόημα ο Θανάσης… Είναι πολύ σκεπτόμενος άνθρωπος. Αντιμετωπίζει τα πράγματα και τη ζωή διαφορετικά…
Και πήγες στο στούντιο που έχει ο Θανάσης, τον «Αχό»;
Στο Μεγαλόβρυσο, ναι. Ήταν τέλεια και έχει κάνει πολύ καλή δουλειά ο Θανάσης. Το στούντιο είναι υπέροχος χώρος. Έχει βρει το νόημα ο Θανάσης… Είναι πολύ σκεπτόμενος άνθρωπος. Αντιμετωπίζει τα πράγματα και τη ζωή διαφορετικά, τουλάχιστον από τους ανθρώπους που έχω δει εγώ. Και ο Σωκράτης το ίδιο. Δεν τους απασχολούν μικρά πράγματα.
Πώς εξελίχθηκε αυτή η φιλία;
Είναι άνθρωποι που θα τους συμβουλευόμουν για πάντα. Ο Σωκράτης από ‘κει που δεν το περιμένεις ξαφνικά μπορεί να σου πει «έλα εδώ μικρή να σου πω κάτι, δεν θα κάνεις αυτό, δεν θα κάνεις εκείνο, θα προσέχεις πού ξοδεύεσαι που που που…». Και οι δύο είναι πολύ γλυκείς άνθρωποι.
Τι εικόνα σου άφησε η περυσινή περιοδεία; Ποια ήταν η καλύτερη συναυλία;
Το καλοκαίρι ήταν μακρύ και πάρα πολύ ωραίο, δεν είχα ξανακάνει τόσες συναυλίες με τόσο μεγάλη μπάντα, 11 άτομα! Τρομερή συναυλία ήταν στην Ικαρία. Είναι, βέβαια και το vibe του νησιού… και η πρώτη συναυλία στο Θέατρο Γης, επίσης. Στην πλατεία Νερού έπαθα εγκεφαλικό. Την πρώτη μέρα είχε 16.000 άτομα και τη δεύτερη 13.000 και οι μισοί είχαν ξανάρθει την πρώτη! Δεν το πίστευα.
Τι συνέβη όταν ανέβηκες στη σκηνή;
Ήταν τρομακτικό. Η συνειδητοποίηση ότι βγαίνεις στη σκηνή με δύο «τέρατα», ότι όλοι έχουν έρθει για να ακούσουν αυτούς τους δύο ανθρώπους, ότι είναι 16.000 από κάτω… Δεν το ξεπέρασα ποτέ, πάντα είχα ένα άγχος. Αλλά ήταν τόσο ωραίο που έλεγες δεν γίνεται να μην το ζήσεις. Δεν διαχειρίζομαι καλά το άγχος μου, αλλά μου φεύγει μόλις πω το πρώτο τραγούδι.
Πώς έχεις εξελιχθεί προσωπικά και επαγγελματικά μέσα από αυτήν τη γνωριμία;
Επαγγελματικά με έχει ωθήσει πολύ μπροστά. Έρχεται κόσμος στα μαγαζιά που δουλεύω, διότι με έχει μάθει. Τώρα σαν άνθρωπο… Πάντα όταν γνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους με τέτοια αξία μεγαλώνεις και εσύ σαν άνθρωπος και γίνεσαι καλύτερος. Και μόνο να κάτσεις να τους ακούς να μιλάνε, να λένε τις ιστορίες τους… Θεωρώ ότι έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος.
Με τον Σωκράτη περάσατε μαζί το χειμώνα και θα συνεχίσετε και καλοκαιρινή περιοδεία. Ανυπομονείς;
Τρελαίνομαι! Αρχίζει το πάρτι! Και πέρυσι σαν πάρτι το έβλεπα, αλλά κάποια στιγμή ήρθε η κούραση χωρίς να το θέλω. 37 συναυλίες… Πάλι ανυπομονούσα όμως.
Και για να κλείσω το κεφάλαιο Σωκράτης – Θανάσης, πες μου μια δυο λέξεις για τον καθένα.
Για τον Θανάση θα έλεγα ποιητής. Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Για τον Σωκράτη… μου έρχονται οι λέξεις τύπου «καιάδας» (γέλια), όχι με την κακή έννοια. Έχει αυτό το μπάσο, μου βγάζει έναν όγκο, ένα βάθος… Το βάθος της ψυχής του. Είναι τόσο γλυκός και καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε αυτή η λέξη στο κεφάλι!
Είσαι σε αυτή τη δουλειά περίπου 15 χρόνια και τον τελευταίο καιρό δουλεύεις κάθε μέρα…
Τον χειμώνα κουράστηκα πάρα πολύ αλλά το ευχαριστήθηκα. Τη Δευτέρα τραγουδούσα με τον Σωκράτη, την Τρίτη έπαιζα λαϊκά και το ΠΣΚ έπαιζα ρεμπέτικα. Ήταν όλα διαφορετικά και με ξεκούραζε αυτό.
Τι σου αρέσει πιο πολύ να τραγουδάς;
Μπορώ να τραγουδήσω με την ίδια ευχαρίστηση, άμα μου αρέσει ένα τραγούδι, από Πάολα μέχρι Χατζιδάκι.
Κάνεις μια δουλειά νύχτας. Ποιες είναι οι δυσκολίες; Είπες ποτέ «δεν αντέχω, ας κάνω ένα διάλειμμα»;
Δεν το είπα ποτέ αυτό. Είναι δύσκολο από την άποψη του ύπνου, αλλάζει εντελώς το ρολόι σου, τα ωράρια που κοιμάσαι δεν είναι φυσιολογικά. Είναι δύσκολη και η έκθεση στον τόσο δυνατό ήχο, τον καπνό, τα φώτα… ο εγκέφαλος δεν ξεκουράζεται κανονικά. Είναι μία κατάσταση μη ηρεμίας σωματικά, αλλά έχει και τόσα άλλα καλά. Αν φροντίζεις λίγο τον εαυτό σου τα καταφέρνεις. Όπως και όλοι οι άνθρωποι δεν κάνουν για όλες τις δουλειές, είναι κάποιοι που αντέχουν πιο πολύ σαν κράση και ιδιοσυγκρασία.
Έχεις στο μυαλό σου ότι σε λίγα χρόνια από τώρα θα κάνεις κάτι άλλο επαγγελματικά;
Δεν το έχω στο μυαλό μου αλλά δεν λέω και όχι γιατί δεν ξέρεις ποτέ πώς έρχονται τα πράγματα. Προς το παρόν στο μυαλό μου είναι να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω. Οποιαδήποτε ασχολία με τη μουσική θα με ευχαριστούσε.
Στο σπίτι τι σου αρέσει να ακούς και να τραγουδάς;
Τα πάντα. Φέτος η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ακούσει ποτέ λιγότερη μουσική, αλλά ήταν επειδή δούλευα συνέχεια και άκουγα συνέχεια μουσική, οπότε στο σπίτι ήθελα να είμαι ήσυχη. Αν ένα τραγούδι επιτελεί τον σκοπό του, είναι επιτυχία. Δηλαδή αν σκοπός του είναι να σε κάνει να χορέψεις και εσύ χορέψεις, τέλος! Δεν πάει να το είπε η Πάολα ή ο Σωκράτης… Στο σπίτι μπορεί να τραγουδάω “είσαι Θεόοοοος”… Δεν έχω θέμα. Στο μπάνιο μου τραγουδάω ότι μου κατέβει στο κεφάλι. Τώρα τελευταία δεν ακούω πολύ ξένη μουσική παλαιότερα άκουγα πάρα πολύ.
…είτε είσαι με χιλιάδες κόσμο να σε κοιτάνε όταν λες το αγαπημένο τους τραγούδι, είτε στο κουτούκι με 50 άτομα, είναι το ίδιο από την άποψη του δικού σου συγκινησιακού φορτίου…
Τι είναι για σένα πιο έντονο: να τραγουδάς στη σκηνή μαζί με τον Σωκράτη και από κάτω χιλιάδες κόσμο ή στο κουτούκι και να μπαίνει «Αυτό» το τραγούδι, να κλείνεις τα μάτια, να έχει ησυχία..;
Είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Είναι διαφορετικό μόνο από την άποψη του όγκου. Είτε είσαι με χιλιάδες κόσμο να σε κοιτάνε όταν λες το αγαπημένο τους τραγούδι, είτε στο κουτούκι με 50 άτομα, είναι το ίδιο από την άποψη του δικού σου συγκινησιακού φορτίου.
Η περίπτωσή σου είναι αρκετά σπάνια καθώς ξεκίνησες από πολύ μικρή να δουλεύεις και σου ανοίχτηκαν σχετικά γρήγορα σημαντικοί δρόμοι.
Είμαι πάρα πολύ τυχερός άνθρωπος. Δύο άνθρωποι στη ζωή μου έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στο πώς εξελίχθηκε αυτό το πράγμα. Η μία είναι εκείνη η φίλη μου που τυχαία με πήρε τηλέφωνο και μου είπε «πάω σεζόν, πήγαινε να με αντικαταστήσεις στο μαγαζί» και εγώ δεν είχα ξανατραγουδήσει ποτέ και από τότε δεν πέρασε μέρα που να μην τραγούδησα σε μαγαζί! Στο σχολείο δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω. Οικονομικά ήθελα να σπουδάσω, μετά πέρασα ΤΕΙ Ηλεκτρονικής, τα παράτησα… Δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα γίνω τραγουδίστρια. Τυχαία με πήρε αυτή η φίλη μου τηλέφωνο η οποία δούλευε σ’ ένα μαγαζί και μου είπε «πήγαινε» και της λέω «Δανάη, πού να πάω δεν έχω τραγουδήσει ποτέ δεν έχω ρεπερτόριο»… Μη σε νοιάζει, μου λέει, πήγαινε. Και πήγα και έτσι ξεκίνησε και εξελίχθηκε σταδιακά. Μετά συνεργάστηκα με τον μπαμπά της, τον Θοδωρή Παπαδόπουλο και άρχισε να ανοίγει ένας μεγαλύτερος κύκλος… Έχω υπάρξει πολύ τυχερή στη ζωή μου.
…έχω κλάψει λέγοντας το «Γρήγορα να γυρίζεις πίσω» του Αντώνη Απέργη. Και του Σωκράτη «Του έρωτα», χάνομαι με αυτό…
Ποιους στίχους όταν τραγουδάς λυγίζεις;
Θα σου πω ένα συγκεκριμένο τραγούδι που έχω κλάψει λέγοντας το. Είναι το «Γρήγορα να γυρίζεις πίσω» του Αντώνη Απέργη. Και του Σωκράτη «Του έρωτα» που το έλεγα πέρυσι στον Σταυρό. Χάνομαι με αυτό…
Γράφει στίχους και μουσική;
Όχι είμαι άσχετη εντελώς. Θα ήθελα, όμως, είναι ένα πολύ δημιουργικό κομμάτι και θαυμαστό σε όποιον το καταφέρνει να βάλει σε μία τάξη το συναίσθημά σου, γιατί το να γράφεις μουσική έχει προέλθει από ένα συναίσθημα που δεν μπορείς να εκφράσεις. Μου ‘ρχονται μελωδιούλες στο μυαλό, αλλά πάντα έχω την αίσθηση ότι κάπου τις έχω ξανακούσει…
Θέλεις να κάνεις έναν προσωπικό δίσκο;
Στο δίσκο του Φώτη είμαι εγώ η κυρία ερμηνεύτρια και έχω ξανακάνει άλλον ένα δίσκο που λέγεται «Με την καρδιά στη θάλασσα» και έχει γράψει στίχους η Μάτα Αδαμογιάννη και μουσική ο Άρης ο Κούκος. Υπάρχουν τραγούδια που έχουν γραφτεί για να τα τραγουδήσω αλλά δεν έχω συγκεντρώσει τόσα ώστε να βγει ένας δίσκος ολόκληρος, αλλά θα το ήθελα πολύ.
Έχεις πει ότι θα ήθελες πολύ να συνεργαστείς με τη Βιτάλη…
Ναι θα ήθελα πάρα πολύ. Όλες οι συνεργασίες, βέβαια, είναι ευπρόσδεκτες. Κάθε άνθρωπος έχει να σου δώσει τη δική του ψυχή.
Τι πλάνα έχεις για το μέλλον;
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω… Δεν είμαι άνθρωπος που σχεδιάζει, κακώς ίσως. Πιο πολύ ζω το παρόν. Ποιος δεν θα ήθελε, όμως, να σκεφτεί τον εαυτό του να απευθύνεται σε περισσότερο κόσμο και να κάνει κάτι δικό του μεγαλύτερο… Όλοι το θέλουμε, αλλά δεν έχω στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο. Άρα… καλοκαίρι και μετά χειμώνας και ξανά… Ποτέ δεν είναι το ίδιο!
Σε ευχαριστώ πολύ!
Κι εγώ ευχαριστώ, να ‘σαι καλά!
————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…