Γράφει η Χρύσα Λύκου
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη

«Ω, τα πουλιά που ακούγαμε
Δεν έμειναν πουλιά
Έγιναν άξαφν’ άνεμοι
Και μας τρελαίνουν»

Βράδυ Δευτέρας και εμείς βρεθήκαμε στο Ίδρυμα Κακογιάννη, βρεθήκαμε στη γιορτή μνήμης και τιμής για έναν άνθρωπο που απέδειξε ότι ακόμα και αν «φεύγουμε» νωρίς απ’ αυτήν τη γη, δεν αποτελεί δικαιολογία για την αδιάφορη πορεία μας σε αυτήν.

pnoes_tou_mai_live_2015_05_020

Ο Γιώργος Σαραντάρης, γεννημένος το 1908 στην Κωνσταντινούπολη και εγκατεστημένος στην Ιταλία απ’ το 1912, σπούδασε Νομικά έως ότου επέστρεψε το 1931, στην Ελλάδα. Στα χρόνια που ακολούθησαν, πήρε μέρος στις πνευματικές ζυμώσεις της δεκαετίας του 30’, κινούμενος στους λογοτεχνικούς κύκλους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Το 1940, έλαβε μέρος στον ελληνοιταλικό πόλεμο όπου και σύμφωνα με τον συμπολεμιστή του Οδυσσέα Ελύτη, αρρώστησε πιθανότατα από τύφο. Το 1941, «φεύγει» απ’ τη ζωή μόλις 33 χρονών, προλαβαίνοντας ωστόσο να μας αφήσει ένα έργο σπουδαίο, το οποίο απόψε τραγουδάμε.

Η Λίνα Νικολακοπούλου, επιμελείται και παρουσιάζει μια  βραδιά γεμάτη από ανάσες άνοιξης, γεμάτη από ουρανό πασχαλιές και αηδόνια. Μια βραδιά με αγέρες που μοιάζουν με γυναίκες, που γίνονται σύννεφα και χάνονται στους αιώνες.

Η σαν καλοκαίρι φωνή της Μελίνας Τανάγρη, ξυπνά μνήμες και συναισθήματα που κορυφώνονται με τους Αργυρώ Καπαρού, Θοδωρή Βουτσικάκη και Δημήτρη Νικολούδη, σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.

Η μουσική της Δάφνης Αλεξανδρή, πλημμυρίζει την αίθουσα, μας ταξιδεύει σε αγάπες παλιές που πέθαναν και εμείς μείναμε να σβήνουμε τα φώτα της καρδιάς μας, να μη βλέπουμε το καθετί, να κοιμόμαστε απλά στα όνειρα άλλων. Πίσω απ’ την επταμελή ορχήστρα, ο Γιώργος Σαραντάρης στέκεται και μας κοιτά. Τα νιάτα του συγκινούν, τα μάτια του τρυπούν τις μέρες που ονειρευτήκαμε, που διψάσαμε για ουρανό.

Σιωπή και χειροκρότημα είναι το αυστηρό τελετουργικό της βραδιάς, μιας βραδιάς που μαθαίνουμε όσα δεν ξέραμε και που στο τέλος της, θέλουμε και άλλο. Οι στίχοι του ποιητή, φτάνουν στο σήμερα, να γνωρίσουν την αποδοχή που τους στερήθηκε τότε, έχοντας πάντα υποστηρικτή τους, το μεγάλο δώρο που έκανε ο Θεός στην Ελλάδα, τον Οδυσσέα Ελύτη.

«Δεν είναι πια ο καιρός της απάτης
Το κομψό ψέμα μάς παράτησε»

Τα όσα έγραψε ο Σαραντάρης έμειναν κληρονομιά στην ελληνική ποίηση επηρεάζοντας την βαθιά και ουσιαστικά. Οι εικόνες των όσων γράφει, είναι όσα ξεχάσαμε πως ονειρευτήκαμε το Μάη της ζωής μας, μιλώντας για ένα τώρα που δε θυμόμαστε πότε άρχισε. Ένα «σκίρτημα τραγουδιού» κρύβουν τα όσα πρόλαβε να γράψει και απόψε το σκίρτημα αυτό, έγινε χτύπος δυνατός για όσους τον ένιωσαν.

Στο τέλος της βραδιάς, τραγουδιστές, ορχήστρα καθώς και η Λίνα Νικολακοπούλου με τη Δάφνη Αλεξανδρή, υποκλίθηκαν στο συγκινημένο κοινό που χειροκρότησε με σεβασμό, τους στίχους και τη μουσική.

Και αν όλα είναι κύκλος και αν πάντα το τέλος γίνεται αρχή έτσι θα κάνω και εγώ με αυτό το άρθρο, έτσι θα κλείσω όπως ακριβώς άρχισα. Με ένα ποίημα και μια ευχή, να το θυμάστε πάντα…

«Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε,
σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα,
παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους,
τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
και στη σκόνη του καιρού.

Σημαίνει πως φοβόμαστε
και η ζωή μάς έγινε ξένη,
ο θάνατος βραχνάς»

——————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here