Γράφει η Ευδοκία Αραβαντινού-Σιμωνέτου
Φωτογραφίες : Ματίνα Φουντούλη
Τον βρήκαμε εκεί που η Σόλωνος βγάζει στα Εξάρχεια, πίσω από μια άσπρη ξύλινη πόρτα, σε ένα μικρό καφέ που μετά βίας χωράει 30 άτομα, να έχει στήσει τα όργανα και τα μικρόφωνα μπροστά στον τοίχο, ανάμεσα στους θαμώνες. Ο Λόλεκ (ο Γιάννης Αναγνωστάτος, αν προτιμάτε) έπαιξε με μια κιθάρα τη μουσική του στη «Ρότα» σε ένα ατμοσφαιρικό live, από εκείνα που γίνονται για τους λίγους και εκλεκτούς, για εκείνους που πιστά τον ακούν και ξέρουν τα λόγια, αλλά και για εκείνους που είναι αρκετά τυχεροί να τον ακούσουν για πρώτη φορά μια Παρασκευή βράδυ… Δίπλα του, ο Χρήστος Καψαλάκης, τον συνόδευε με την κιθάρα – μπάσο του στις μελωδίες και στους πειραματισμούς του ήχου.
Ξεκινήσαμε με χαμηλωμένα φώτα και με «αυτά» τα «λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση του Μαύρου» της Κατερίνας Γώγου σε μελοποίηση του ίδιου του Λόλεκ – βρισκόμασταν εξάλλου στα Εξάρχεια, δε γινόταν αλλιώς. Ακολούθησαν τραγούδια από τους τρεις προσωπικούς του δίσκους (“Alone”, «Αχινός», «Ουρανός Μολύβι»), λίγα καινούρια, αλλά και διασκευές τραγουδιών των Nirvana και παλιών ρεμπέτικων.
Οι δύο μουσικοί έπαιζαν ανάμεσα σε ήρεμα ακόρντα και σε πιο «σκληρά» τρυπαρίσματα και το χαίρονταν φανερά. Οι τόνοι ανέβηκαν και κατέβηκαν, πάντα όμως διατηρούταν η θλίψη και η μελαγχολία της ατμόσφαιρας. Μιας ατμόσφαιρας που σε ρουφούσε μέσα της και έπιανες τον εαυτό σου να κάθεται αποσβολωμένος μπροστά στις σκέψεις που – δεν κατάλαβες πότε και πώς – βρέθηκαν να παρελαύνουν μπροστά σου.
Ήταν σίγουρα οι μελωδίες που συνέβαλλαν σε αυτό. Ήταν σίγουρα και η φωνή του Λόλεκ. Σταθερή και μελαγχολική, αλλά ποτέ τσακισμένη, ποτέ μελό. Ήταν σίγουρα και η ίδια η παρουσία των μουσικών. Απλοί και ήρεμοι, έπαιζαν για τους φίλους, κάνοντας ακόμα και λίγη πλάκα μεταξύ τους. Ήταν σίγουρα και οι στίχοι. Ωμοί, δεν υπέκυπταν σε κομψότητες, δεν κρύβονταν πίσω από λυρισμούς και εύκολους συνδυασμούς λέξεων. «Χρειάζομαι λέξεις θαλάμους αερίων / μαχαίρια που στριφογυρνάνε στο κόκκαλο / που σκίζουν το καθετί κοιμήσικο / αισιοδοξίες, νεανικότητα και τα τοιαύτα» τραγούδησε. Τα τραγούδια του δεν αντιμετώπισαν τη θλίψη σαν παραίτηση, ήταν σκληρά και αληθινά, ήταν καταγγελτικά, ήταν ευαίσθητα και ήταν πολλές φορές σαρκαστικά : «Μιλάω για καρικατούρες/ χιλιοπαιγμένες παρτιτούρες/ κακοπαιγμένες παρτιτούρες/ αστείους ρόλους και φιγούρες…».
Ανάμεσα στα τραγούδια που ακούσαμε ήταν «Το Καράβι», το «Θα γίνω», τα μελοποιημένα «Κεριά» του Καβάφη και ο «Μάρκος», πριν ακούσουμε τη διασκευή του «Αρρώστησα στα ξένα μακριά σου» του ίδιου του Μάρκου. Το κοινό συνόδευσε τον Λόλεκ στα πολύ γνωστά του τραγούδια, όπως ο «Ουρανός Μολύβι», «Πελαγίσιες θύρες», «Αχινός», “Have you noticed?”. Εκείνο το live είχε την μορφή μιας μυσταγωγίας που παρακολουθούσαμε με προσοχή, ψιθυρίζοντας ελάχιστα και μόνο στα ενδιάμεσα τον τραγουδιών. Ένα τεχνικό πρόβλημα που έκοψε το φινάλε από τον «Ουρανό Μολύβι» δεν ήταν αρκετό για να χαλάσει αυτή την ατμόσφαιρα.
Στη μέση περίπου του live ο Χρήστος Καψαλάκης έδωσε τη θέση του σε ένα φίλο μουσικό, το Θοδωρή, τον οποίο κάλεσε δίπλα του και μας παρουσίασε ο Λόλεκ. Μαζί τραγούδησαν Nirvana, το “Pennyroyal Tea”, στη συνέχεια ο Θοδωρής τραγούδησε μόνος του ένα τραγούδι δικό του, το “The Shepherd” και όλοι μαζί τραγουδήσαμε το “Oh Mama”… Ύστερα, ανέλαβε την κιθάρα και πάλι ο Καψαλάκης για το υπόλοιπο μέρος.
Πάντα το κριτήριο για το αν ένα live πήγε καλά είναι η αντίδραση του κόσμου στο τέλος. Αν ζητήσει κι άλλο, του άρεσε. Αν μάλιστα συνεχίσει να ζητάει κι άλλο και ο καλλιτέχνης σταματήσει μετά από πολλά encore μόνος του, τότε το live ήταν παραπάνω από υπέροχο. Το τελευταίο συνέβη στην περίπτωση του Λόλεκ την Παρασκευή. Αυτοί που τον γνώριζαν καλά, αλλά και εμείς που τον είχαμε μόνο ακουστά, ζητήσαμε «άλλα δυο τραγούδια» και μετά από αυτά «κι άλλα δύο» κι έπειτα «κι άλλα δύο πριν το τελευταίο». Ο Λόλεκ έκλεισε με το “Something in the way” των Nirvana – σε δική του διασκευή – και το τελευταίο που έμεινε να ακούγεται ήταν ένα χειροκρότημα αντάξιο ενός live σε στάδιο…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…