Γράφει η Μάρω Παναγή
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Μια από τις μεγαλύτερες θεατρικές παραγωγές για φέτος με πολυμελή θίασο και με την υπογραφή του Γιάννη Κακλέα φιλοξενεί η σκηνή του θεάτρου του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Η βρετανική ομώνυμη οσκαρική ταινία του 1998 ζωντανεύει επί σκηνής σε μια διασκευή αρκετά πιο κωμική αλλά το ίδιο αισθαντική και τρυφερή όπως η αυθεντική ιστορία αγάπης του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και της Λαίδης Βιόλας ντε Λεσσέψ.
Η ιστορία, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, διαδραματίζεται στην ελισαβετιανή Αγγλία όπου ο νεαρός συγγραφέας Σαίξπηρ ψάχνει τη μούσα που θα τον εμπνεύσει για να γράψει το νέο του έργο. Η Λαίδη Βιόλα γοητευμένη από τη μαγεία του θεάτρου αποφασίζει να αψηφήσει κάθε βασιλικό και κοινωνικό πρόσταγμα και παρουσιάζεται ως άνδρας στον Σαίξπηρ στην ακρόαση για τη νέα παράσταση. Δεν θα αργήσει να ξεσπάσει μεταξύ τους ένας θυελλώδης έρωτας που θα πάει κόντρα στην εποχή και τις νόρμες και εν τέλει θα αποτελέσει και την ίδια την έμπνευση του Σαίξπηρ για το μοναδικό έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».
Η μεγάλη σκηνή του θεάτρου παρέμεινε γεμάτη από την αρχή μέχρι το τέλος του έργου με εξαιρετικά σκηνικά υψηλής αισθητικής και ποιότητας που εναλλάσσονταν διαρκώς σε κάθε σκηνή, από τις πολεμίστρες και τον αχυρώνα, στο μεγαλοπρεπές βασιλικό ανάκτορο και στα θέατρα της εποχής… κάθε εικόνα θύμιζε πίνακα ζωγραφικής! Πολλά μπράβο, λοιπόν, στον Μανόλη Παντελιδάκη για την υπέροχη δουλειά του αλλά και στην Ηλένια Δουλαρίδη για τις ενδυματολογικές επιλογές που με τα εξαίσια χρώματα τους φώτιζαν τους ηθοποιούς και μαζί με τη μουσική πλαισίωναν αριστοτεχνικά την ιστορία.
Τα 24 μέλη του θιάσου έδεναν σε ένα γεμάτο ενέργεια σύνολο. Ξεχωριστές ερμηνείες έδωσαν οι Μίνα Αδαμάκη ως νένα, η Μπέτυ Λιβανού ως βασίλισσα Ελισάβετ και οι Σωκράτης Πατσίκας και Θάνος Μπίρκος που χάρισαν άπλετο γέλιο. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος φαίνεται να είναι το ιδανικό πρόσωπο για τη συγκεκριμένη σκηνοθετική δουλειά του Κακλέα (δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που συνεργάζονται). Με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή αλλά και την εύπλαστη φιγούρα του απέδωσε τον χαρακτήρα του Σαίξπηρ πιο ανθρώπινο. Ο μεγάλος συγγραφέας δεν φάνταζε πια ένα ακόμη φάντασμα του μακρινού παρελθόντος. Εξάλλου η αρχή και το τέλος του έργου ήταν σημεία αναφοράς στο παρόν που έδειξαν τη διαχρονικότητα του συγγραφέα και του θεατρικού πάθους. Σε αυτό, βέβαια, συνέβαλε και η μετάφραση της Λουίζας Μητσάκου που έφερε το έργο στο σήμερα παραμένοντας όμως πιστή στους διαλόγους της ταινίας. Από τη μεριά της η Έλλη Τρίγγου ακροβατούσε πειστικά ανάμεσα στον ρόλο του άνδρα και της γυναίκας με τόση γλυκύτητα όση χρειαζόταν αλλά και με τον απαιτούμενο δυναμισμό.
Η παράσταση δεν θα κατάφερνε να μας μεταφέρει την αλήθεια της, που από εποχή σε εποχή παραμένει ατόφια, εάν δεν υπήρχε η σκηνοθετική δουλειά του Γιάννη Κακλέα. Γεμίζοντας τη σκηνή με καθόλου υπερβολική γεωμετρία, κάνοντας σκηνικά και ηθοποιούς ένα, έβαλε το δικό του στοιχείο της κωμικοτραγικής αφήγησης που τελικά δεν αλλοίωνε τη βαρύτητα της ιστορίας.
Ο «Ερωτευμένος Σαίξπηρ» είναι ένα έργο που λέει πολλά για τον έρωτα, «μπορεί φωτιά ν’ ανάψουν οι σπίθες της αγάπης», μιλά για τον κόσμο του θεάτρου και τον ίδιο τον καλλιτέχνη που από πάντα πάσχιζαν, εμπνέονταν και ονειρεύονταν. Άλλωστε, στο τέλος «όλα θα σβήσουν, θα διαλυθούν σαν όνειρα»…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…