Συνέντευξη στην Ειρήνη Ζαβιτσάνου

Μεστή και ώριμη σκέψη, ουσιαστικές και με βαθύτερο νόημα απαντήσεις. Καταιγιστική και αφοπλιστικά ειλικρινής. Μας μιλά και μας εξομολογείται το πάθος της για τη μουσική και το νόημα που βρίσκει μόνο σε αυτή. Άνθρωπος που χαίρεται τη ζωή και έχει μάθει να απολαμβάνει την κάθε στιγμή της.

Από μικρή έδειξε την αδυναμία της στο πιάνο, ασχολήθηκε με τη μουσική και καταξιώθηκε στον χώρο. Μας χάρισε μεγάλες επιτυχίες που όλοι λίγο – πολύ έχουμε σιγοτραγουδήσει… Πρόσφατα, κυκλοφόρησε το «Όπως λένε», ένα single που ερμηνεύει με την χαρακτηριστική ευαισθησία της.

Η Ηρώ Λεχουρίτη ή απλώς Ηρώ, όπως τη γνωρίζουμε όλοι, σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης…

Μιλήστε μας λίγο για το νέο σας τραγούδι που τιτλοφορείται «Όπως λένε» και είναι ουσιαστικά η ελεύθερη μετάφραση του γαλλικού “Comme ils disent” του Charles Aznavour.
Είναι ένα τραγούδι που είχα στο μυαλό μου και στο «συρτάρι» μερικά χρόνια τώρα. Ήθελα πολύ να το αποδώσω στα ελληνικά. Έχει γραφτεί το 1970 και παρουσιάστηκε το 1972.
Με αφορμή το Μάη του 69 στην Γαλλία. Είναι η πρώτη σοβαρή προσέγγιση σε ένα δύσκολο κοινωνικό φαινόμενο που μέχρι τότε αντιμετωπιζόταν με φαιδρότητα και ελαφρώς κοροϊδευτικά όπως έχει πει ο ίδιος ο Aznavour. Κι όμως αποτελούσε μια γροθιά στο στομάχι για την εποχή. Αποδεικνύει ουσιαστικά την απέραντη μοναξιά και απομόνωση της διαφορετικότητας. Μιας διαφορετικότητας που είναι είτε από επιλογή είτε από μια εσώτερη εφόρμηση, που ξεπερνάει τις κοινωνικές αντιστάσεις. Είναι η δύναμη του «είμαι, άρα υπάρχω».
Ήρθε η στιγμή να το εκφράσω καλλιτεχνικά πιστεύοντας ότι συμμετέχω στην εξέλιξη και τις αναγκαίες αλλαγές ώστε όλοι οι άνθρωποι να είναι αποδεκτοί και κυρίως να μην νιώθουν παραγκωνισμένοι ούτε μόνοι.
Το τραγούδι αυτό ήρθε να με βρει ξανά μέσα από γεγονότα βίας και εκμετάλλευσης του αδύνατου που ήρθαν στο φως και θέλησα με τον τρόπο μου να πω ότι κάποτε «η αγάπη για τον πλησίον» θα πρέπει να γίνει πράξη και επειδή συχνά οι άνθρωποι μας εκπλήσσουν δυσάρεστα με άνομες και ακατανόμαστες συμπεριφορές, θα πρέπει επιτέλους να παίρνουμε όλοι θέση σαν να επρόκειτο για εμάς τους ίδιους, γιατί μια πόρτα μας χωρίζει από το διπλανό.


…τι υγιές βλέπετε εσείς στην κυριαρχία μεταξύ νοημόνων όντων; Εγώ τίποτα…

Κύριο θέμα του τραγουδιού η ομοφυλοφιλία. Όσοι αγώνες κι αν έχουν γίνει και όσο κι θέλουμε να δείχνουμε προοδευτικοί και εκσυγχρονισμένοι, για πολλούς παραμένει ένα θέμα ταμπού…
Το ταμπού σημαίνει «απαγορευμένο». Αφορά πρωτόγονους πολιτισμούς, αποτελεί λέξη σε γλώσσες της Πολυνησίας και σημαίνει το πρόσωπο ή το αντικείμενο που απαγορεύεται να πλησιάσει, να αγγίξει, να κατονομάσει κανείς επειδή θεωρείται ή ιερό ή μιαρό. Κάλλιστα λοιπόν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για το ιερό και όχι για το μιαρό. Και ιερή είναι η δύναμη και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Αυτοδιάθεση σημαίνει επίγνωση του είμαι και των ορίων που θέτω εγώ στον εαυτό μου, αρκεί να μην απειλείται η ελευθερία του άλλου. Ιερή είναι η ελευθερία μου να καθορίζω τη ζωή μου, τις επιλογές μου και να δικαιούμαι όσα δικαιούνται όλοι. Ιερή είναι η δικαιοσύνη για όλους χωρίς “ναι μεν αλλά”.
Η απαγόρευση ως ταμπού είναι κύημα των κατεστημένων και απαύγασμα των κατά βούλησιν ερμηνειών των κοινωνικών φαινομένων. Είναι κυριαρχία του ανθρώπου στον άνθρωπο. Τι υγιές βλέπετε εσείς στην κυριαρχία μεταξύ νοημόνων όντων; Εγώ τίποτα…

Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία για την παρενόχληση: σεξουαλική, λεκτική και κάθε άλλης μορφής, που βιώνουν αρκετοί άνθρωποι στον αθλητισμό, στο θέατρο, στη μουσική… Ποια είναι η άποψή σας;
Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση. Κάθε κίνηση που γίνεται με γνώμονα την κυριαρχία, την υπεροψία και την εξουσία με στόχο τον αδύναμο, είναι η πιο ποταπή και αηδιαστική εικόνα του ανθρώπου. Είναι αποκρουστική. Επειδή είμαι αμετανόητα ρομαντική, θέλω να πιστεύω ότι στο τέλος δυνατός δεν είναι αυτός που επιβάλλεται αλλά αυτός που συγχωρεί και προχωράει. Αυτός που βλέπει πιο μακριά από τα βιώματα του και μαθαίνει από αυτά. Δυνατός είναι ο αδύναμος που έμαθε. Και πάνω από όλα δυνατός είναι αυτός που ξεχωρίζει τη βρωμιά από την καθαρότητα, το ψέμα από την αλήθεια, αυτός που παίρνει θέση και επαναστατεί, αυτός που θα «γράψει ιστορία με το αίμα του».

Έτυχε ποτέ να έρθετε σε δύσκολη θέση, βιώσατε κάτι που σας έκανε να νιώσετε άσχημα ή περίεργα στο χώρο της δουλειάς σας;
Εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πιστεύω ότι οι περισσότερες γυναίκες και άνδρες έχουμε βιώσει κάποιες συμπεριφορές ανεπίτρεπτες σε επίπεδο σεβασμού και δικαιοσύνης. Οποιαδήποτε παραβίαση της προσωπικότητας του άλλου αποτελεί παράβαση των νόμων μιας ευνομούμενης κοινωνίας. Στο περιβάλλον μου έτυχε κάποιες φορές να έρθω σε δύσκολη θέση από ανθρώπους. Ευτυχώς για μένα δεν υπήρξε ποτέ κάτι που υπερέβη την δύναμη μου να το αντιμετωπίσω. Μπορώ όμως να φανταστώ μια τέτοια στιγμή και πραγματικά μου προκαλεί πολύ άσχημα συναισθήματα.

Στην χώρα μας συνηθίζεται να «κουκουλώνονται» γεγονότα, ενώ τώρα άρχισαν να ανοίγουν στόματα…
Ναι, η ελληνική κοινωνία είναι ακόμα μια φοβισμένη κοινωνία με κατεστημένα και ταμπού (με την έννοια του μιαρού) τέτοια που δεν διευκολύνουν τα θύματα να εκφραστούν και να μιλήσουν. Εάν το παραδεχτούμε αυτό σαν πρόβλημα, θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα. Γιατί σε κάθε ανήλιαγη γωνιά ενός χωριού ή μιας συνοικίας ή ενός σπιτιού υπάρχουν άνθρωποι που καταδυναστεύονται από άλλους και φοβούνται να μιλήσουν. Με ανατριχιάζει αυτή η ιδέα και θα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να βοηθήσω. Δεν θα σιωπούσα ούτε θα αδιαφορούσα κι αυτό το μάθημα πρέπει να γίνει μάθημα εκπαίδευσης για τα παιδιά μας. Να μην φοβούνται το φόβο που τους δημιουργούν οι φοβισμένοι. Όλα μαθαίνονται, για όλα εκπαιδευόμαστε και για όλα υπάρχουν οι διορθωτικές κινήσεις που θα οδηγήσουν στην υγιή εξέλιξη.

…ποιος ο λόγος να κάνεις κάτι που αγαπάς, εάν αρχίσεις τις εκπτώσεις; Κάνε κάτι άλλο…

«Έτσι είμαι εγώ και δεν μπορώ ούτε και θέλω να αλλάξω». Από τους πιο πολυτραγουδισμένους στίχους σας. Πολύ σημαντικό να έχει κάποιος το «γνώθι σαυτόν» και να ξέρει τι ζητάει σε μια κοινωνία που παλεύει να βρει την ταυτότητα της…
Το έτσι είμαι εγώ, ειπώθηκε κάποτε ότι έχει έναν εγωισμό. Όμως εάν μου επιτρέπετε επειδή είμαι ο δημιουργός του και ο ερμηνευτής, θα έλεγα ότι ήταν η στιγμή που πάτησα στα πόδια μου και άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου, τις πράξεις μου, την ουσία μου. Ήταν η στιγμή που είπα θα κάνω αυτό που ονειρεύτηκα και όποιος το συναισθανθεί. Θα ακολουθήσω την καρδιά μου, γιατί αυτή τη δουλειά την έκανα γιατί αγαπούσα τη μουσική… Και ποιος ο λόγος να κάνεις κάτι που αγαπάς, εάν αρχίσεις τις εκπτώσεις; Κάνε κάτι άλλο.

Περάσατε μια δύσκολη περιπέτεια υγείας, με το πόδι σας…
Ω, πρώτη φορά με ρωτούν για αυτό! Ήταν μια διετία δύσκολη με ένα ατύχημα που είχα στο πόδι μου. Όχι κάτι ανεπανόρθωτο (υπάρχουν δυστυχώς πολύ χειρότερα συμβάντα) αλλά κάτι που μου άλλαξε τη ζωή για πάντα. Πέρασα από το στάδιο του φόβου, του θυμού, της θλίψης, της απόγνωσης, του σαρκασμού, του γέλιου. Κι αυτό κάνει ακόμα κύκλους, μέχρι να γιατρευτώ. Όχι σωματικά, ψυχικά. Βλέπετε ο χρόνιος πόνος είναι μια κατάσταση που μπορεί να μεταβάλει την προσωπικότητα σου… Ένα έχω να πω: μέσα σε μια στιγμή μπορεί να συμβούν τα πάντα. Και άσχημα, αλλά και καλά. Και αξίζει να ζούμε με πάθος και αποφασιστικότητα γιατί μπορεί να έρθει η στιγμή που να μην μπορούμε να έχουμε όσα επιθυμούμε.

…με την αγάπη βλέπεις πέρα από εσένα και όλα δένουν μεταξύ τους με μια αόρατη κλωστή. Γίνεσαι μέρος ενός συνόλου με μια καρδιά που πάλλεται από κοινού. Γίνεσαι Άνθρωπος…

Τι είναι αυτό που σας δίνει δύναμη και ώθηση να ξεπερνάτε κάτι τέτοιο και να προχωράτε;
Τι με κάνει να προχωρώ; Γελάω πολύ, κλαίω πολύ, αισθάνομαι και συναισθάνομαι, αγαπώ. Η αγάπη έχει μια λύση για όλα. Γιατί με την αγάπη βλέπεις πέρα από εσένα και όλα δένουν μεταξύ τους με μια αόρατη κλωστή. Γίνεσαι μέρος ενός συνόλου με μια καρδιά που πάλλεται από κοινού. Γίνεσαι Άνθρωπος…

Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει για το μέλλον;
Ναι. Φοβάμαι πως όταν βγούμε από αυτήν την κατάσταση του εγκλεισμού, η ατροφία της κοινωνίας θα είναι μεγάλη και πολλοί άνθρωποι θα είμαστε πραγματικά σε πολύ δύσκολη θέση να ανταπεξέλθουμε ακόμα και στα στοιχειώδη. Με ανησυχεί πολύ αυτό. Όχι γιατί δεν θα διορθωθεί αλλά γιατί μέχρι να διορθωθεί θα έχουμε υποφέρει παρά πολύ κι αυτό είναι άδικο, γιατί δεν το ορίζουμε εμείς. Αλλά: θα σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι, θα είμαστε μάχιμοι και δεν θα εγκαταλείψουμε κανέναν αγώνα. Θα είμαστε νικητές. Κι επειδή είναι Άνοιξη, οι 4 εποχές μας διδάσκουν ένα πράγμα: ότι τίποτε δεν κρατάει για πάντα. Ούτε ο μαρασμός ούτε η άνθιση.

Ποιες στιγμές στην καριέρα σας θα χαρακτηρίζατε ορόσημο;
Στη δική μας περίπτωση η καριέρα είναι κάτι σχετικό και η σύσταση της αποτελείται από το ζητούμενο του καθενός μας.

…άνθρωπος ορόσημο ήταν ο γιος μου. Η ύπαρξη του ήρθε σαν αεράκι που έδωσε ανάσα στα δικά μου φτερά. Νικήσαμε μαζί τη μοναξιά. Νικήσαμε μαζί, του χρόνου τη φθορά…

Φαντάζομαι ότι υπήρξαν και άνθρωποι «ορόσημο»…
Σίγουρα στην καριέρα τα ορόσημα είναι Άνθρωποι, δεν είναι καταστάσεις ακόμα κι αν είμαστε εμείς οι ίδιοι. Θα τα πω λοιπόν όπως μου έρχονται: Άνθρωπος ορόσημο ήταν ο γιος μου. Η ύπαρξη του ήρθε σαν αεράκι που έδωσε ανάσα στα δικά μου φτερά. Νικήσαμε μαζί τη μοναξιά. Νικήσαμε μαζί, του χρόνου τη φθορά. Αυτό τουλάχιστον λένε οι στίχοι από το τραγούδι που έγραψα για κείνον, «του χρόνου η φθορά».
Άνθρωποι ορόσημο είναι η οικογένεια μου. Με τα καλά και τα άσχημα της όπως όλες οι οικογένειες. Με σμίλεψαν και συνέβαλαν σε αυτό που είμαι. Αλλά κυρίως με μεγάλωσαν σαν έναν ξεχωριστό άνθρωπο και κατανοήσαν τελικά ότι τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στην μοναδικότητα του «είμαι». Άνθρωποι ορόσημο είναι όλοι εκείνοι οι καλλιτέχνες που με ενέπνευσαν να τους φτάσω. Οι συνθέτες, οι ερμηνευτές. Δικές μου προσωπικές εμπειρίες συνεργασιών όπως ο Μίκης Θεοδωράκης ο Γιώργος Μαρίνος, η Αλέκα Κανελλίδου. Τέλος, οι άνθρωποι ορόσημα είναι οι καθημερινοί ξεχωριστοί άνθρωποι που παρατηρώ και γίνονται το έναυσμα της έμπνευσης μου. Είμαστε τόσο εξαρτημένοι οι καλλιτέχνες από τους ανθρώπους γύρω μας, όσο και εκείνοι από εμάς και το έργο μας. Είναι μια δυνατή σχέση ψυχικής ανάγκης κι αυτό είναι μοναδικό.

Έχετε κάνει πολλές συναυλίες στο εξωτερικό. Τι αποκομίσατε από αυτή την εμπειρία και φέρατε πίσω στις αποσκευές σας;
Χωρίς τα ταξίδια και τη γνωριμία με άλλους πολιτισμούς, συναφείς μεν στην εικόνα, πολύ διαφορετικούς δε στην ουσία τους, νομίζω ότι παραμένουμε προσκολλημένοι σε ιδέες και απόψεις για την τέχνη και για τη ζωή φοβούμενοι το γεγονός ότι ο κόσμος αλλάζει. Όχι πάντα για καλό και όχι πάντα για κακό. Απλά είναι αναπόφευκτο να αλλάζει. Όσο πιο κοντά λοιπόν είσαι στις αλλαγές τόσο πιο “ανοιχτός” νους γίνεσαι.
Τι αποκόμισα; Τον πολιτισμό στη συμπεριφορά των ανθρώπων, την αυστηρότητα, τη μέθοδο, τον προγραμματισμό, τον σεβασμό στον καλλιτέχνη, τον θαυμασμό στην ίδια την τέχνη, τη σιωπή την ώρα της συναυλίας και την προσπάθεια να πούνε έστω και δύο λέξεις ελληνικές για να με τιμήσουν. Δεν είναι μόνο ένα είναι πολλά και είναι σημαντικά και μαθαίνω να γίνομαι καλύτερη και να έχω υψηλότερες απαιτήσεις από τον εαυτό μου.

Πέρασαν 20 χρόνια από το 2001 που κυκλοφόρησε ο δίσκος «απογείωση» με το χαρακτηριστικό «Έτσι είναι οι σχέσεις» να φιγουράρει επί 3 χρόνια στις πρώτες θέσεις.
Εκείνες οι συνεργασίες με τον Δημήτρη Κοντόπουλο ήταν ένα άνοιγμα σε ένα είδος ενορχήστρωσης και έναν ήχο που ήταν πολύ καινούριος για την Ελλάδα. Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο η δίκη του οπτική. Ήταν ακόμα μια εποχή πιο ξέγνοιαστη και λιγότερο ενοχική. Ήμουν πολύ νέα και πολύ έτοιμη για καινούριες εμπειρίες. Ο δίσκος αυτός ήταν η συνέχεια του «έτσι είμαι εγώ» που ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία και συνέβαλε σε αυτό ο Γιάννης Πετρίδης που ήταν ο μοναδικός που πίστεψε σε μένα και στη δουλειά μου. Και του το χρωστάω αυτό. Η «απογείωση» ήταν το επόμενο μεγάλο άλμα που μου χάρισε έναν χρυσό και έναν πλατινένιο δίσκο, μα αυτό που πραγματικά μου έδωσε απλόχερα ήταν μια αγάπη με τον κόσμο που τελικά παρέμεινε αειθαλής…

Ποια τα συναισθήματα σας κοιτάζοντας το μακρινό παρελθόν;
Τώρα κοιτώντας με πολύ χαρά αυτήν την εποχή, χαρίζω στον εαυτό μου ένα χαμόγελο γιατί δούλεψα πολύ για αυτό και ότι κατάφερα το κατάφερα με δικές μου δυνάμεις και με την βοήθεια των πολύτιμων συνεργατών μου. Δεν χαρίστηκα σε κανέναν, δεν έκανα εκπτώσεις και τα όχι μου ήταν περισσότερα από τα ναι. Δεν μετάνιωσα και ακόμα και όταν απογοητεύομαι λέω μέσα μου: έτσι είμαι εγώ και δεν μπορώ ούτε και θέλω να αλλάξω. Όχι εγωιστικά αλλά με πλήρη επίγνωση.

Τα πράγματα ωστόσο στην δισκογραφία έχουν αλλάξει… λίγοι είναι εκείνοι που κάνουν ολόκληρο δίσκο. Υπάρχει η τάση και η προτίμηση στα digital singles.
Καλύτερα έτσι. Η πιθανότητα για κάτι καλό είναι πολύ μεγαλύτερη. Δεν παλεύουμε να γεμίσουμε ένα δίσκο απλά για να στηρίξει μια ή δυο καλές συνθέσεις. Έχουμε ένα τραγούδι και το επικοινωνούμε. Ουκ εν τω πολλώ το ευ.

…η μουσική ξέρει για μένα τα πάντα ενώ εγώ θα ανακαλύπτω συνεχώς κάτι που δεν ξέρω για κείνη…

Θέλω να μου πείτε, τι είναι για εσάς η μουσική; Τι σημαίνει;
Η μουσική είναι ο τρόπος να εκφράζομαι και να εκφράζω τις απορίες, τα θέλω μου, τα αδιέξοδα, τις προσωπικές μου νίκες και ήττες, τον πόνο, την χαρά, τη δημιουργία, την απώλεια, το παρελθόν, το μέλλον, έγινε σε πολύ μικρή ηλικία . Αυθόρμητα και πηγαία όπως συμβαίνουν όλα στην παιδική ηλικία άλλωστε. Η μουσική είναι για μένα το σπουδαιότερο επίτευγμα της ανθρώπινής υπόστασης και γενικότερα η τέχνη. Αφού λοιπόν μπορώ να την υπηρετώ γνωρίζοντας το μέγεθος της και έχοντας επίγνωση της μηδαμινότητας μου μπροστά της, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό αλλά και πολύ θαρραλέο που διάλεξα αυτό στην ζωή μου.
Η γνωριμία μου με την μουσική και κατ’ επέκτασιν με τον εαυτό μου είναι ο πρώτος σταθμός της ζωής μου. Μόνο από τη μουσική έχω προσδοκίες, μιας και είναι κάθε μέρα μια ανακάλυψη μαζί της σε έναν κόσμο -αυτόν της τέχνης- που δεν έχει τέλος. Η μουσική ξέρει για μένα τα πάντα ενώ εγώ θα ανακαλύπτω συνεχώς κάτι που δεν ξέρω για κείνη! Θα είναι εκεί να με συντροφεύει σε κάθε αλλαγή της ζωής μου, θα αλλάζει μαζί με την δική μου εξέλιξη και ωριμότητα. Είναι η εναρμόνιση μου με το σύμπαν μιας και αποτελώ έναν αγωγό επικοινωνίας και συναισθημάτων.

Έχετε κάποιο μότο;
Το χθες μακρινό, το αύριο μυστικό, μα του σήμερα τα δώρα αν τα θες, ζήσε το …τώρα…
Και ένα ακόμα:
ο Άνθρωπος δεν διακρίνεται από τις δυνατότητες του αλλά από τις επιλογές του…

…να μην φοβόμαστε την ευθύνη. Να την αγαπάμε και να τη θεωρούμε δύναμη…

Ποια πιστεύετε ότι είναι η πιο χρήσιμη συμβουλή που έχετε δώσει στον γιο σας;
Θα του έλεγα ότι μόνο η αγάπη και η συνειδητοποίηση ότι εμείς μόνοι μας μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο αυτόν και ότι δεν μας αρέσει. Να μην φοβόμαστε την ευθύνη. Να την αγαπάμε και να τη θεωρούμε δύναμη. Να σκεφτόμαστε να κρατηθούμε ζωντανοί κι αν φοβόμαστε, να απλώνουμε το χέρι να ζητάμε βοήθεια. Ας δείξουμε εμπιστοσύνη, γιατί αλλιώς δεν μπορούμε να ζήσουμε. Η ζωή είναι καθρέφτης και αργά ή γρήγορα σου επιστρέφει συμπεριφορές και αποφάσεις. «Να είσαι ο εαυτός σου», μου είπε ο πατέρας μου κάποτε και το λέω τώρα στον γιο μου.

Βιώνουμε μια ιδιότυπη παύση τον τελευταίο χρόνο λόγω της πανδημίας. Εσείς πώς την αντιμετωπίζετε όλη αυτή την κατάσταση;
Κάνω τα πάντα. Μαγειρεύω, βάφω, περιποιούμαι αμέτρητα φυτά και δεντράκια, ασβεστώνω τώρα που αλλάζει ο καιρός, ακούω μουσική, που και που γράφω μουσική αλλά σπάνια μου αρέσουν όσα γράφω. Και έχω ένα γιο που ετοιμάζεται να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις και όπως καταλαβαίνετε οι προτεραιότητες έχουν ήδη καθοριστεί. Ζω και αγωνιώ μαζί του, δεν έχω το παραμικρό παράπονο, προσπαθεί πάρα πολύ και ξέρω ότι αυτή η προσπάθεια άσχετα με το αποτέλεσμα, είναι το μεγαλύτερο σχολείο για τη ζωή του. Άλλωστε κανείς ποτέ δεν απέδειξε ότι όσοι μπήκαν στα πανεπιστήμια έγιναν και ευτυχισμένοι άνθρωποι.
Όμως η καλλιέργεια είναι αυτό που του προσφέρω από τη γέννηση του και αφορά από τη συμπεριφορά μου μέχρι την εικόνα μου και την κάθε μου κίνηση. Τα παιδιά μιμούνται όσα βλέπουν και όχι όσα τους λέμε.

Ποιες είναι οι συνέπειες της πανδημίας στη δουλειά σας;
Η πανδημία είναι καταστροφική για όλους τους καλλιτέχνες όχι μόνο από οικονομικής πλευράς αλλά και από δημιουργικής, καθώς το λειτούργημα τους ξεκινά και τελειώνει στην επαφή με το κοινό. Όταν αυτή εκλείπει, ο καλλιτέχνης δεν έχει να απευθυνθεί κάπου κι αυτό κάνει την ύπαρξη του μισή. Ότι μας δόθηκε από όπου μας δόθηκε ήταν μόνο για να το μοιραστούμε.
Εύχομαι να τελειώσει σύντομα ο εγκλεισμός αλλά εύχομαι και όταν ανοίξει η κοινωνία τις πόρτες της, να μπορέσουμε όλοι να βρούμε το χώρο μας, γιατί αυτό θα είναι ακόμα πιο δύσκολο. Ευελπιστώ ότι και η πολιτεία θα δράσει ως προς αυτό. Ευελπιστώ ότι, όπως για τους συνάνθρωπους μας, έτσι και για την πολιτεία είμαστε μια ανάγκη που ξεπερνάει τη βιωσιμότητα και έχει αναφορά στην ψυχική βιωσιμότητα και ισορροπία κι αυτό είναι αναπόσπαστο μέρος της ορθής λειτουργίας της κοινωνίας.

Σας ευχαριστώ πολύ…
Κι εγώ σας ευχαριστώ από την καρδιά μου για τις όμορφες ερωτήσεις σας…

————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here