Της Παρασκευής Παπαγιάννη
Από τα πρώτα της βήματα με το “Κάποιες Ώρες Γεννιούνται τα Όνειρα” μέχρι και σήμερα η τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια Joanna Drigo (κατά κόσμον Iωάννα Ντριγκοπούλου) δηλώνει σταθερά και ποιοτικά παρούσα στα ελληνικά μουσικά δρώμενα καθ’ όλη τη διάρκεια μιας περιόδου στην οποία είδαμε πολλά δεδομένα στον δημιουργικό κλάδο (από την μεταβατική πορεία της μουσικής βιομηχανίας, μέχρι την άνοδο του ανθρωπότυπου του influencer) να αλλάζουν.
Με σπουδαίες συνεργασίες αλλά και μια προσωπική πορεία που χαρακτηρίζεται από συνέπεια και μετρημένα βήματα, έχει συνδυάσει την εξωστρέφεια και το λεπτό χιούμορ με την ενδοσκόπηση και την αναζήτηση, μέσα από ροκ και φολκ στοιχεία. Η Joanna Drigo έχει σίγουρα εντρυφήσει στις λεπτομέρειες όχι μόνο της τραγουδοποιίας αλλά και στη δομή της σκέψης που απαιτεί η επεξεργασία της καθημερινής ζωής ώστε να μπορέσει να αντλήσει από αυτήν και να δημιουργήσει μουσικές και τραγούδια που να αγγίζουν με ευαισθησία και ειλικρίνεια θέματα άσχετα από το που βρίσκονται στην κλίμακα της “σημαντικότητας”.
Συναντηθήκαμε με τη Joanna Drigo και μιλήσαμε για τη τέχνη και τη δημιουργία σε σχέση με την επικαιρότητα, την αβεβαιότητα και την αναπόληση, τις (πολλαπλές και ταυτόχρονες) κρίσεις που αποτελούν μέρος της καθημερινότητας και του δημόσιου λόγου και το πως μετουσιώνεται η είδηση σε τέχνη.
Ήθελα να ξεκινήσουμε κατ’ αρχήν με το “World On Fire”, το τελευταίο σου τραγούδι.
Ο πυρήνας του τραγουδιού αφορά την κλιματική κρίση, την κακοποίηση των γυναικών, τη διαφορετικότητα… Το γράψαμε μαζί με τη Spring Tr3e, την εταιρεία με την οποία συνεργάζομαι αυτή τη στιγμή. Σκεφτήκαμε να το πάμε στη Eurovision, γράφτηκε με αυτό το σκοπό και με το σκεπτικό ότι είναι μια πολύ μεγάλη γιορτή που απευθύνεται σε πάρα πολύ κόσμο… Είπαμε ότι θα ‘ναι ωραίο σαν εκπροσώπηση της Ελλάδας να προβάλουμε κάποια από τα φλέγοντα κοινωνικά θέματα που μας έχουν θορυβήσει όλους.
Έχει ενδιαφέρον αυτό που λες για τη γιορτή και τον προβληματισμό.
Βρισκόμαστε όλοι σε μια πάρα πολύ μεγάλη αμηχανία… Κι εγώ το συζητούσα σήμερα. Υπάρχει ένα μούδιασμα, ότι “εδώ γίνεται πόλεμος δίπλα, πώς μπορείς εσύ να «γλεντάς»”. Από την άλλη είναι η δομή της πραγματικότητας. Πάντα συνυπάρχουν αυτά, δεν βρίσκονται όλοι σε ταυτόχρονη δυστυχία, αλλά οι πόλεμοι και η εξαθλίωση, δυστυχώς μας περιβάλλουν συνέχεια. Απλά σε άλλες περιπτώσεις δεν μας επηρεάζει ίσως τόσο άμεσα.
Όταν υπάρχει μια κρίση, σε μια κατάσταση που ανατρέπει βεβαιότητες ενδεχομένως, η δημιουργικότητα πώς βρίσκει χώρο και πως λειτουργεί;
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η καλλιτεχνική δημιουργία είναι μια εκτόνωση συναισθήματος απέναντι σε αυτά που βιώνεις… Η επιτυχία στο πώς θα το πεις μετά ορίζεται από το φίλτρο που έχει ο κάθε καλλιτέχνης, που έγκειται στο ταλέντο και την αντίληψη του. Έχει σημασία και το πόσο ασκημένος είσαι. Οι προσλαμβάνουσες και οι προβληματισμοί είναι κοινοί. Η δημιουργικότητα είναι σαν μια φωτογραφική κάμερα. Το τί φωτίζεις και αναδεικνύεις εξαρτάται από τους “φακούς” και την οπτική γωνία που χρησιμοποιείς. Εκεί έγκειται και η ποιότητα του τραγουδοποιού.
Και μπορεί μια κρίση να αλλάξει τους φακούς σου; Να τους οξύνει;
Οι παράγοντες πιστεύω ότι είναι εσωτερικοί για το πώς φτιάχνεται ας πούμε η “κάμερα”. Πόσο εσύ έχεις οξύνει το μυαλό σου και τις ευαισθησίες σου. Και οι εποχές, η διαμόρφωση της κάθε κοινωνίας παίζει επίσης ρόλο. Μετά την μεταπολίτευση οι άνθρωποι είχαν διαφορετικές αξίες, τώρα πολλοί δείχνουν να είναι απολιτίκ… Ασφαλώς και στο σήμερα συμβαίνουν μεγάλα γεγονότα. Η πρόκληση είναι στο πώς μπορεί ένας καλλιτέχνης να τα αποτυπώσει με μια ομορφιά, μ’ έναν τρόπο που να συγκινεί αλλά και να προβληματίζει. Σκέφτομαι τον Θεοδωράκη για παράδειγμα. Η αίσθηση μου είναι ότι δεν υπάρχουν αντίστοιχοι συνθέτες σήμερα, ότι υπάρχει ένα έλλειμμα στη μουσική δημιουργία.
Η κάθε “κρίση” ορίζει και με έναν τρόπο τη διαθεσιμότητα των μέσων αλλά και το πόσο νιώθει ο καθένας ότι έχει το δικαίωμα να τα χρησιμοποιήσει. Στα εικαστικά για παράδειγμα υπάρχει πολύ μεγάλη συζήτηση γύρω απ’ το αναλογικό και το ψηφιακό σε σχέση με την περιβαλλοντική κρίση.
Σε μας πιστεύω ότι κυρίως επηρεάστηκαν τα κανάλια επικοινωνίας (ραδιόφωνο, τηλεόραση) καθώς και το προϊόν το ίδιο. Υπάρχουν πολλές ψηφιακές πλατφόρμες αλλά αυτό από ένα σημείο και μετά γίνεται παγίδα, γιατί είναι πάρα πολλή η πληροφορία. Επίσης δεν έχουμε πια φυσικό φορέα. Το ψηφιακό εντείνει την αίσθηση του αναλώσιμου, του ευτελούς. Παλιά έπαιρνες ένα ωραίο cd, έναν ωραίο δίσκο… Υπήρχε το αντικείμενο στο οποίο επένδυες και το πρόσεχες. Έκανες μια χειροπιαστή συλλογή για την οποία ένιωθες περηφάνια και δέσιμο! Τώρα το προϊόν έχει γίνει αναλώσιμο. Βάζεις να ακούσεις ένα τραγούδι, σου αρέσει, το ακούς και το ξανακούς (τσάμπα) και όταν το βαρεθείς, προχωράς στο επόμενο. Τις περισσότερες φορές μάλιστα ακούς μόνο τα πρώτα δευτερόλεπτα. Ακόμη και οι μεγάλες δισκογραφικές δεν έχουν βρει ακόμη στην πραγματικότητα τρόπο να επιβιώσουν από αυτή την μετάβαση. Προσπαθούν ίσως να βγάλουν από τις ψηφιακές πλατφόρμες ή ποσοστά από τα λάιβ. Αλλά αυτό δεν είναι και λύση…
Αυτό έχει να κάνει και με την απώλεια του δημόσιου χώρου; Πολλά κομμάτια της ζωής μας μεταφέρονται στο ίντερνετ. Σε πράγματα όπως η παραστατικότητα και η αμεσότητα έχεις δει διαφορές τα τελευταία χρόνια;
Εγώ ξεκίνησα σε μια φάση πριν τα social media και ήταν κάπως αλλιώς η κατάσταση. Το αν είσαι αξιόλογος καλλιτέχνης δεν μετριόταν σε like ή σε followers ή σε views στο youtube… Τώρα στα τελευταία γεγονότα, έγινε επίσης και κάποια προσπάθεια μέσα στις καραντίνες να παίζουμε διαδικτυακά… Αλλά το πιο ενδιαφέρον πράγμα σε ένα λάιβ είναι να είσαι εκεί πέρα και να βιώνεις την ατμόσφαιρα. Αλλιώς κάθεσαι και βάζεις συναυλίες στο youtube και τελειώνει η υπόθεση. Εντάξει, ήταν μια απόπειρα για κάτι. Αλλά κάποια πράγματα δεν μπορούν να ψηφιοποιηθούν. Κάποια πράγματα είναι αρχέγονα, όπως και το θέατρο. Χρειάζεται η πραγματική αίσθηση.
Ο Mark Fisher είχε πει ότι σε ένα κλίμα όπως το τωρινό, ρευστό και μεταβατικό, όπου δε βλέπεις ή φοβάσαι την άλλη άκρη της μετάβασης, υπάρχει μία τάση για πισωγύρισμα στη συλλογική φαντασία και την πολιτιστική παραγωγή. Η αναπόληση (η προσωπική και η πολιτιστική) μας δίνει πράγματα;
Ουσιαστικά από το 2000 και μετά δεν ξέρουμε αν έχει υπάρξει σημαντική πρωτοτυπία στη μουσική ή εξέλιξη. Ούτως ή άλλως, σχεδόν έχουν ειπωθεί όλα. Γυρίζουμε στα ’80s, στα ’90s ακόμα και πιο πίσω. Κι εμείς ας πούμε βάλαμε στο World On Fire στοιχεία από την ηλεκτρονική μουσική των ’80s, παρόλα αυτά με μια σύγχρονη ματιά. Ένα άλλο παράδειγμα, πριν από κάποια χρόνια οι σουίνγκ διασκευές πάνω σε λαϊκά τραγούδια ήταν πολύ της μόδας στην Ελλάδα. Πάντως, εκτός από τα ρεύματα της μουσικής, γενικότερα φαίνεται να υπάρχει μια επιστροφή σε αντιλήψεις προηγούμενων κοινωνιών. Έχει να κάνει, πιστεύω με την αίσθηση της ασφάλειας. Έχει αναδυθεί ξαφνικά ένας συντηρητισμός εκεί που θα περίμενες στις αξίες να υπάρχει πρόοδος. Τώρα σε ότι αφορά την αναπόληση είναι μεγάλη η άνθηση του ρεμπέτικου για παράδειγμα… Παρόλα αυτά, κατά την γνώμη μου, μια μουσική που φτιάχτηκε σε μια τελείως διαφορετική εποχή, μπορούμε να την εξερευνήσουμε, να την προσεγγίσουμε και να την προσαρμόσουμε στο σήμερα αλλά δεν είναι σίγουρο ότι μπορούμε να την αντιληφθούμε ακριβώς όπως αυτοί που την πρωτοφτιάξανε.
Όπως το καταλαβαίνω πάντως υπάρχουν πολλές προκλήσεις όταν πας να αγγίξεις ως τραγουδοποιός την επικαιρότητα.
Σίγουρα. Υπάρχει μια σημαντική δυσκολία όταν θες να γράψεις κάτι με αφορμή την επικαιρότητα. Να μην μείνεις στο ειδησεογραφικό μέρος, όπως και το να μην μείνεις στο αυτονόητο. Μετά πρέπει κάπως να το ερμηνεύσεις. Ο Bob Dylan το έκανε εξαιρετικά αυτό. Έχει γράψει πολλά τραγούδια με αφορμή αποσπάσματα από εφημερίδες, ήταν εκπληκτικός ο τρόπος που τα αποτύπωνε, το πώς αυτός τις ερμήνευε. Μπορεί να ξεκινάς απ’ το μεγάλο γεγονός. Αλλά έχεις να το δεις και να το αποδώσεις με το δικό σου φίλτρο. Έτσι το φέρνεις σε ανθρώπινη κλίμακα. Αυτό έχει πολύ μεγαλύτερο νόημα. Γιατί ουσιαστικά ο καλλιτέχνης και η μουσική για μένα προσφέρουν ένα είδος ανακούφισης. Ο σκοπός είναι να πω σε σένα κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα και θα σε προβληματίσει με την ουσία του πράγματος.
Σε ότι αφορά το πλαίσιο στο οποίο υπάρχει η τέχνη (τη μουσική βιομηχανία για παράδειγμα). Σε ποιο επίπεδο νιώθεις ότι χωράει αμφισβήτηση και σε ποιο επίπεδο υπάρχει μάθηση. Έστειλες ένα τραγούδι στη Eurovision και σίγουρα σε αυτή τη διαδικασία υπήρχαν και τα δύο.
Το πολύ ωραίο της υπόθεσης με τη Eurovision ήταν ότι έγινε μια πολύ ανοιχτή πρόσκληση. Φτάσαμε μέχρι την τελική πεντάδα κι αυτό ήταν πάρα πολύ αισιόδοξο. Το γεγονός ότι τελικά δεν είμαστε εμείς που επιλεγήκαμε, είναι στενάχωρο για μας, γιατί πραγματικά θέλαμε (εγώ και η ομάδα που συνεργάζομαι, η SPRING TR3E) να είναι αυτό το κομμάτι που θα εκπροσωπούσε την Ελλάδα. Πάντως μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση το είχαμε θετικές αντιδράσεις από τον κόσμο. Χωρίς να φαίνεσαι γραφικός, χωρίς να φαίνεσαι καταγγελτικός, φαίνεται ότι ο κόσμος ζητάει από τους καλλιτέχνες να ασχοληθούν μ’ αυτά τα ζητήματα. Γιατί είναι και κάτι πλέον το οποίο δεν μπορείς να μην δεις πια. Κι αυτό μπορούμε να το πούμε και για τη Eurovision κιόλας, ότι έχει αρχίσει κι αλλάζει.
Ο Austin Kleon στο “Κλέψε σαν Καλλιτέχνης” επιμένει πολύ στο πόσο σημαντικό είναι να έχεις “πρωινή δουλειά”. Όμως αυτό έχει τις δικές του προκλήσεις και ειδικά η διαχείρηση του χρόνου ή το να περνάς από τον έναν τρόπο “λειτουργίας” στον άλλο. Ποιά είναι η δική σου εμπειρία;
Το αντικείμενο που σπούδασα είναι η πληροφορική. Για αρκετά χρόνια πριν δε δούλευα σε κάποια τέτοια δουλειά. Αυτό που κάνω τώρα (που αφορά την πληροφορική και το management) με βοήθησε πάρα πολύ. Μου δίδαξε τη συνέπεια, που μπορεί να είναι για ένα άσχετο αντικείμενο αλλά παρόλα αυτά είναι βασική. Το επάγγελμα του μουσικού πλέον απαιτεί κάποια συγκρότηση η οποία με έναν τρόπο αντίκειται στο ρόλο του καλλιτέχνη που θέλει να χάνεται, να ζει τη ζωή και να την παρατηρεί, να αφοσιώνεται στην τέχνη του. Γιατί από αυτό αντλείς για να γράψεις και για να τραγουδήσεις ή οτιδήποτε. Όταν κάνεις δύο δουλειές, δεν είναι εύκολο να σκέφτεσαι δύο πράγματα ταυτόχρονα. Ή να αφήνεις το ένα και να πιάνεις το άλλο. Την ίδια μέρα. Αλλά οι συνθήκες αυτό απαιτούν. Και κάπου είτε χάνει το ένα από τη μία, είτε χάνει το άλλο.
Γενικά το επάγγελμα του μουσικού σήμερα, προϋποθέτει πλέον, το 80% να είσαι έμπορος και το 20% καλλιτέχνης. Ο έμπορος ασχολείται με το πώς προωθείς τη δουλειά σου, σε τι ανθρώπους μιλάς, πώς θα βγουν τα κομμάτια, που θα κλείσεις τα λάιβ. Όλα αυτά περνάνε από εσένα, ενώ είναι μία δουλειά ξένη από την φύση του καλλιτέχνη, δηλαδή μπορεί να μην είσαι εξίσου ικανός στο να το κάνεις αυτό… Υπάρχουν μάλιστα καλλιτέχνες οι οποίοι μπορεί να υστερούν στο δημιουργικό μέρος αλλά έχουν πολύ ανεπτυγμένο το υπόλοιπο. Το βλέπουμε και αυτό. Είναι μια δουλειά που είναι απαιτητική σε πολλούς τομείς.
Θέλει πολύ χρόνο που και είναι λίγες οι απολαβές που έχεις. Πως μπορεί να είναι βιώσιμο αυτό το πράγμα εν τέλει;
Θυμάμαι ότι είχες τραγουδήσει το “Rid Of Me” της PJ Harvey. Πως μπορεί να λειτουργήσει ο θαυμασμός για άλλους καλλιτέχνες στην εξέλιξη αυτού που κάνεις, ή στο πως θα δημιουργήσεις τη δική σου φωνή;
Όλοι προτού πάμε να κάνουμε κάτι το έχουμε οραματιστεί μέσα μας. Δηλαδή εγώ είχα δει τον εαυτό μου να ‘μαι σε μια σκηνή με μια ηλεκτρική κιθάρα… Την PJ Harvey, με το που την είχα ακούσει στα 17, ένιωθα ότι μ’ έπιανε σε πάρα πολλά επίπεδα. Μ’ άρεσε που ήταν τολμηρή, μου άρεσε ο τρόπος που εξέφραζε το θυμό της, που εξέφραζε την αγάπη και τον έρωτά της. Ήταν πολύ ανατρεπτική κιόλας σαν μουσικός και στιχουργός. Ήθελα να της μοιάσω, να κάνω κάτι παρόμοιο. Θεωρούσα ότι μπορούσα να το αποκωδικοποίησω και να κάνω κάτι που μοιάζει. Στην πραγματικότητα ευτυχώς δεν τα κατάφερα. Θα ήμουν ένα κακέκτυπό της. Όμως σε αυτήν μου την προσπάθεια έκανα κάτι το οποίο εγώ νόμιζα ότι μοιάζει και τελικά βρήκα ένα δικό μου δρόμο μέσα από αυτό.
Αυτή η συμφιλίωση είναι μεγάλο βήμα στη ζωή του δημιουργού. Από εκεί που έχεις το ιδεατό που σε σπρώχνει μετά αρχίζεις και βλέπεις τα βήματα στην πραγματικότητα. Έχεις συνήθειες, τελετουργικά, οτιδήποτε που σε γειώνει και σε καθοδηγεί;
Είναι η διάθεση μου κυρίως που με καθοδηγεί. Έχω γράψει και κατά παραγγελία. Μ’ αρέσει, με κινητοποιεί. Ο άλλος τρόπος είναι όταν με πνίγει το συναίσθημα και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Συμβαίνει βέβαια και το να μην μπορώ να γράψω. Το μπλοκάρισμα όταν συμβαίνει είναι ψυχικό. Χάνεται η διάθεση. Ή βλέπω ότι επαναλαμβάνομαι. Αν γράψεις πολλά κομμάτια την ίδια περίοδο δεν μπορείς να αποκλίνεις και πάρα πολύ. Εκεί πρέπει να ζήσεις κι άλλες εμπειρίες, πρέπει ν’ αφήσεις λίγο τον εαυτό σου αναπνεύσει για να γράψεις κάτι καινούργιο. Οπότε πολλές φορές είναι κι αυτός ανασταλτικός παράγοντας σε μένα.
Αυτό πάει και στο θέμα της παύσης που αναφέραμε πριν. Ίσως έχουμε φτάσει σε ένα σημείο πλέον, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ανάγκη που δημιουργείται να είσαι συνέχεια επίκαιρος, που θέλει ένα επιπλέον θάρρος να κάνει κανείς παύση.
Ναι! Είναι σημαντική η παύση! Καινούργια δουλειά (και χρονοβόρα!) το ποστάρισμα. Επιπρόσθετη δηλαδή… Είμαι με τις μέρες μου σ’ αυτό, με προβληματίζει. Υπάρχει η παγίδα που σου δίνει το απευθείας feedback από τους χρήστες, γίνεται σαν ενός είδους ψυχαναγκασμός του να είσαι αρεστός. Επίσης είναι και αυτό που συμβαίνει τώρα με τους influencers, που παρατηρείς ανθρώπους να γίνονται επιδραστικοί χωρίς κόπο, χωρίς να έχουν δημιουργήσει κάτι αξιόλογο. Αυτό κάνει τους δημιουργούς κάποιας τέχνης, όχι να υστερούν, αλλά να ψάχνουν την ταυτότητά τους και τον τρόπο επικοινωνίας τους, το χώρο να υπάρξουν απέναντι στο κοινό. Και υπάρχουν και καλλιτέχνες οι οποίοι θέλουν να είναι και τα δύο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Αρχίζει να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα το έργο και αρχίζει να έχει μεγαλύτερη σημασία η περσόνα στα social media, παρά το έργο καθ’ αυτώ.
Θέλω να πάω λίγο στην αρχή και να αντιστρέψω μια προηγούμενη ερώτηση. Πως επιδρά η δημιουργικότητα πάνω στη συνθήκη κρίσης. Πως μπορεί να επιδράσει ένα τραγούδι, ένα οποιοδήποτε δημιούργημα πάνω σε μια κρίση;
Σου δίνει τη ματιά του καλλιτέχνη. Αν εσένα σου κάνει αυτή η ματιά και σε κάνει να νιώθεις καλύτερα και σε ανακουφίζει και σε αποφορτίσει, αυτό είναι το ζήτημα πιστεύω.
Νομίζω ότι αυτό που επιφέρει είναι ξαλάφρωμα. Είναι μια αίσθηση περίεργη… Δεν ξέρω πως να την πω. Ασφάλεια; Είναι σαν να έρχεται κάποιος και να στα κάνει λιανά, και να σου λέει όμως “μην ανησυχείς”, δεν είναι πάντοτε βέβαια το “μην ανησυχείς” το ζητούμενο του τραγουδιού. Το “World On Fire” έχει και μια αισιόδοξη χροιά. Αλλά νομίζω ότι γενικά ο σκοπός της μουσικής είναι να σε κάνει να προβληματιστείς, όμως και να σε ανεβάσει σε ένα υψηλότερο επίπεδο. Να μην καταρρακωθείς όπως όταν βλέπεις τις ειδήσεις. Να σου δώσει το γεγονός, αυτό για το οποίο σου μιλάει το τραγούδι, σαν να το κάνεις δικό σου κτήμα, για να σκεφτείς εσύ, για να παράγεις εσύ εκ των υστέρων κάτι δικό σου νέο μέσα στο μυαλό σου… Δεν μπορείς να μην προβληματίζεσαι πια με το τι συμβαίνει γύρω σου. Και με την περιβαλλοντική καταστροφή και με τις σχέσεις των ανθρώπων που τις βάζαμε τόσα χρόνια κάτω απ’ το χαλί. Ίσως είναι και μια εποχή που είναι πρόσφορο το έδαφος κι αυτό είναι πολύ αισιόδοξο. Ήταν καιρός πια νομίζω. Για να αναπνεύσουμε λίγο…
*** Η Joanna Drigo θα εμφανιστεί ζωντανά στις 14/5/22 στο Six Dogs.
Λίγα λόγια για τη Joanna Drigo
Η Joanna Drigo, μια από τις πιο υποσχόμενες νέες ερμηνεύτριες και τραγουδοποιούς στην Ελλάδα, ξεκίνησε την καριέρα της στη μουσική γράφοντας η ίδια στίχους και μουσική για το ντεμπούτο άλμπουμ της «Κάποιες ώρες γεννιούνται τα όνειρα», που κυκλοφόρησε από την EMI. Η αρχή έγινε αφού επιλέχθηκε μετά από οντισιόν για να συμμετάσχει στις ζωντανές εμφανίσεις του Φίλιππου Πλιάτσικα, ενός από τα ιδρυτικά μέλη του θρυλικού συγκροτήματος των Πυξ Λαξ.
Η συνεργασία της Joanna με τον Φίλιππο Πλιάτσικα οδήγησε στην ηχογράφηση του πρώτου της άλμπουμ, με τα τραγούδια “Βίκυ” και “Αλλεργία στις δεσμεύσεις” να κερδίζουν αμέσως τις εντυπώσεις του κοινού, καθιστώντας την ως μια από τους πιο ενδιαφέροντες καλλιτέχνες στο ελληνόφωνο αλλά και αγγλόφωνο τραγούδι της Ελλάδας.
Η Joanna κυκλοφόρησε αργότερα το δεύτερο της άλμπουμ με τίτλο “Ζυγός στην καρδιά” καθώς και διάφορα άλλα singles μέσα στα επόμενα χρόνια, ξεχωρίζοντας για τις πολυάριθμες και συναρπαστικές ζωντανές εμφανίσεις της.
Το 2021 η Joanna συναντά την SPRING TR3E, μια ομάδα φιλόδοξων μουσικών παραγωγών με όραμα, πολυετή εμπειρία στη μουσική παραγωγή, τη σύνθεση τραγουδιών και την προώθηση καλλιτεχνών. Το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους είναι ένας φρέσκος και πρωτότυπος ήχος, με το πρώτο δείγμα της συνεργασίας τους να είναι το single “Foolish game” καθώς και το “World on fire”, ένα τραγούδι που γράφτηκε για τον διαγωνισμό της Eurovision 2022 και κατάφερε να φτάσει στα 5 επικρατέστερα υποψήφια κομμάτια προς επιλογή. Μέσα από την επιτυχημένη συνεργασία με τους SPRING TR3E και άλλα singles αναμένονται να κυκλοφορήσουν το προσεχές διάστημα.
https://www.facebook.com/joanna.drigo.5
https://www.instagram.com/joannadrigo/