Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Ζέτα Χιώτη
Δύο εμφανίσεις πραγματοποίησε ο Γιάννης Αγγελάκας στο Fuzz: Παρασκευή 5 και Σάββατο 6 Απριλίου. Και οι δύο εμφανίσεις sold out. Αναμενόμενο, καθώς οι «οπαδοί» του Γιάννη Αγγελάκα είναι πιστοί και «ταμένοι», δεν χάνουν εύκολα την ευκαιρία να βρεθούν κοντά του και να τον απολαύσουν.
Καταφέρνει κάθε φορά να μας ξεσηκώνει, να μας κάνει να περνάμε καλά και ταυτόχρονα να μας χαρίζει μεγάλη συγκίνηση, δυνατές και έντονες στιγμές. Ο Γιάννης Αγγελάκας, μετρώντας ολόκληρες δεκαετίες στο ελληνικό μουσικό στερέωμα, έχει ταυτίσει το όνομά του όχι μόνο με το ροκ αλλά με το μουσικό γίγνεσθαι της χώρας μας. αποτελώντας αναμφισβήτητα μια από τις σπουδαιότερες και μεγαλύτερες μορφές της.
Το πρόγραμμα άνοιξαν οι «Τεφλόν» γύρω στις 21.15 χαρίζοντας ένα ωραίο ζέσταμα στο κοινό που ακόμη προσερχόταν στον φιλόξενο χώρο του Fuzz. Για μια περίπου ώρα έπαιξαν δικά τους τραγούδια, άλλοτε όμορφα και ατμοσφαιρικά, άλλοτε βασισμένα σε ηλεκτρικούς ήχους που δονούσαν την ατμόσφαιρα, μέσα σε ένα συνδυασμό ηλεκτρικών vibes και σκηνικού γεμάτου πολύχρωμους καπνούς. Το τέλος της σκηνικής τους παρουσίας ήρθε με το κομμάτι τους «κάποτε έρχεται το τέλος» που έμοιαζε σαν μια όμορφη αφήγηση παραμυθιού… Στο σύνολό τους, ήταν κάτι παραπάνω από καλοί και μας προϊδέασαν ιδανικά για την καταπληκτική βραδιά που θα ακολουθούσε.
Λίγο πιο μπροστά μου στέκει ένα ζευγάρι γύρω στα πενήντα με μπύρες στα χέρια και T-shirt που γράφουν: «και περιφέρομαι από πόλη σε πόλη με ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι».
Οι 100o C ξεπροβάλλουν στη σκηνή και όλα είναι έτοιμα να υποδεχτούν τον οικοδεσπότη της βραδιάς, ο οποίος εμφανίζεται χαμογελαστός, μας χαιρετά και πιάνει κατευθείαν το μικρόφωνο. Τα λόγια της στάμπας που έβλεπα τόση ώρα στα t-shirt μπροστά μου, ακούγονται τώρα δια στόματος του δημιουργού τους: «κεφάλι γεμάτο χρυσάφι», το πρώτο τραγούδι που ερμηνεύει ο Γιάννης Αγγελάκας από το μακρινό 1996 (Τρύπες) και σύσσωμο το κοινό τραγουδά μαζί του, ζητωκραυγάζει και παρότι είναι μόλις το πρώτο τραγούδι, εκείνο μοιάζει σαν έτοιμο από ώρα να υποδεχτεί τον δικό του Γιάννη.
«Μόνο από τη λύπη σου δεν θα ‘θελα να πιω» τραγουδούσε ο Αγγελάκας, ποτίζοντάς μας με σταγόνες χαράς και χαρίζοντάς μας στιγμές μοναδικές. Δεν ήταν μόνο το αλκοόλ που έρεε και προκαλούσε γλυκιά ζάλη, ήταν μια «καινούρια ζάλη». Τέτοια που μόνο ο μεγάλος καλλιτέχνης μπορεί να σου δημιουργεί κάθε φορά. Περάσαμε, στροβιλιστήκαμε και βυθιστήκαμε σε αυτή τη ζάλη. Και είναι και αυτοί οι στίχοι που μιλάνε στα μέσα σου και εσύ επιλέγεις να βαφτίσεις τα τραγούδια με δικά σου ονόματα, με ονόματα που έχουν δικές τους συντεταγμένες και δημιουργούν ξεχωριστές εκρήξεις στο είναι του καθενός, καθώς εκείνος συνεχίζει να τραγουδά για έναν «άγγελο»…
Ξέρεις ότι βρίσκεσαι στο σωστό μέρος όταν βουτάς μέσα σε ιδιότροπους πανικούς, όταν το μυαλό και η καρδιά θέλουν να δραπετεύσουν και να γίνουν ένα «Αιρετικό» άσμα για να σεργιανίσουν σε ανήλιαγα σοκάκια και λεωφόρους μεγαλουπόλεων, αφήνοντας τις μελωδίες και τους στίχους του να σε χορτάσουν. Και έπειτα, θαρρείς και είναι χαραγμένο σύνθημα σε κανένα έρημο παγκάκι ή graffiti σε κάποιον τοίχο, το «τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων» γίνεται στίχος που φωνάζεις ξανά και ξανά δίχως να παίρνεις απάντηση…
«Πολύ γουστάρω που είναι άνοιξη και είμαστε εδώ», μας λέει χαμογελαστά ο Γιάννης Αγγελάκας. Εμείς να δεις! Έφτασε μόνο μια στιγμή για να δώσει ο «αρχηγός» το σύνθημα και όλοι άρχισαν να χτυπάνε παλαμάκια, να τραγουδάνε, να χοροπηδάνε, να ουρλιάζουν και να χορεύουν. Γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του μεγάλου καλλιτέχνη διαδέχονταν το ένα το άλλο, φτάνοντας το κέφι στο ζενίθ και δημιουργώντας μια εκστατική ατμόσφαιρα. Ανάμεσα σε αυτά τα «Σιγά μην κλάψω», «Ευγνωμοσύνη», «Ο χαμένος τα παίρνει όλα», «Το τρένο», «Ακούω την αγάπη». Κομμάτια που τραγουδούσες από πάντα… από παλιά… κομμάτια που σου επιβεβαιώνουν ότι τόλμησες –ή δεν τόλμησες– να ζήσεις τα εφηβικά όνειρα και τις παρορμήσεις.
Μετά από ένα δίωρο, γεμάτο πρόγραμμα, ο Γιάννης Αγγελάκας μας χαιρετά φεύγοντας από τη σκηνή για να εμφανιστεί μετά από λίγα λεπτά χαρίζοντας μας ακόμη πιο δυνατές και έντονες στιγμές, καθώς το encore συμπεριλάμβανε τραγούδια λατρεμένα και χιλιοτραγουδισμένα. Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να φύγουμε χωρίς να τα ακούσουμε, δεν γίνεται να πας σε συναυλία του Αγγελάκα και να μην γυρίσεις χρόνια πίσω, όταν οι Τρύπες μας μιλούσαν για μια «ταξιδιάρα ψυχή», η οποία έχει αποκτήσει πλέον διαχρονική αξία ενώ συνέχισε τονίζοντας μας «θα ανατέλλω» και είμαστε απόλυτα βέβαιοι γι’ αυτό.
Πηγαίνοντάς μας ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή, από το αέναο αλισβερίσι της χαράς και της θλίψης, από τα όνειρα στις αυταπάτες, από την ανατολή στη δύση και από το χαμόγελο στο δάκρυ και το αντίστροφο. Αυτό είναι η αγάπη: ένα ταξίδι σε όλα τα μικρά που κάνουν κάτι μεγάλο. Αυτό ήταν και το φινάλε της μαγικής βραδιάς: ο Αγγελάκας να τραγουδά «βάλε φωτιά σε ότι σε καίει σε ότι σου τρώει τη ψυχή» και κάποιοι από το ένθερμο κοινό τον άκουσαν και άναψαν καπνογόνα βάζοντας κυριολεκτικά φωτιά στην μαγική αυτή βραδιά.
Μας καληνυχτίζει με τον δικό του χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο τρόπο: «Γεια σας αγριογούρουνα, καλή αντάμωση»! κλείνοντας την αυλαία μιας υπέροχης και εκστατικής βραδιάς. Βγαίνοντας από το χώρο της συναυλίας, ένα ανοιξιάτικο ψιλόβροχο που είχε ήδη αρχίσει και μια ριπή αέρα, πρόσθεσαν το δικό τους στίγμα στη νύχτα και η απόλαυση συνεχίστηκε καθώς βαδίζοντας στη βροχή σιγοτραγουδάς «…δεν πειράζει που δεν σου ‘ρθε η ζαριά, τζογάρισες στο όνειρο και είσαι έτοιμος για όλα…»
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr …