ΦωτοΡεπορτάζ: Ζέτα Χιώτη
Σ‘ ένα συναισθηματικό ετυμολογικό λεξικό, ο όρος “καλή μουσική” θα μπορούσε να γεμίσει ατελείωτα λήμματα υποκειμενικότητας απόψεων. Πρωτοτυπία, στίχος, πειραματισμός, συναίσθημα, τεχνική; Η μήπως εκείνο το -απαξιωτικότατο για την ελληνική μουσική- “α, σοβαρά είναι Έλληνες αυτοί που τραγουδάνε;”
Και ο Κ.Β. είναι έτοιμος να αποδείξει ακόμη μια φορά πως εκφράζει όλους τους παραπάνω προσδιορισμούς.
Ένα βράδυ στον φιλόξενο χώρο της Πειραιώς 117, κομμένος και ραμμένος για συναυλίες που δεν μπορείς -και δεν θέλεις- να μείνεις καθιστός. Οι Midnight Zeros κάνουν μια ευχάριστη εισαγωγή, ερμηνεύοντας δικά τους κομμάτια. H Αλίκη Μεταλλινού κι ο Νίκος Φραγκούλης, μαζί με τον Θοδωρή Ψυχάλη στα drums, σε rock – ambient διάθεση, δημιουργούν ένα πολύ ζεστό κλίμα για ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει.
Πολυμήχανος. Πολυπράγμων. Πολυτάλαντος. Ο Κωνσταντίνος Βήτα ανεβαίνει στη σκηνή και τα μόνα επίθετα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για τον περιγράψεις, μ’ εκείνο το λεξικό που λέγαμε, είναι συνθετικά του “πολύς”. Ο ίδιος έχει δηλώσει πως εισήγαγε ποικιλοτρόπως την αφαιρετικότητα στη ζωή του, πως με διάσπαρτα, ετερόκλητα στοιχεία βρίσκει το κέντρο, την ουσία στη δουλειά του. Κι έτσι καταφέρνει να γεμίσει τη σκηνή με το παράστημά του. Επικοινωνώντας, χορεύοντας, γράφοντας μουσική που σπάνια ακούς από Έλληνες συνθέτες.
Παρουσίασε το καινούριο EP του, “Περίεργη Ώρα”, με πέντε κομμάτια, όπως το “Κόκκινο Φως” και τη “Σπατάλη”, αλλά απ’ το setlist δεν θα μπορούσαν να λείπουν αγαπημένα τραγούδια σαν τ’ “Ανθισμένα Χρυσάνθεμα”, το “Μπλε Καφέ”, το “Δεν είναι αργά”, το “Κύμα”, και πολλά πολλά ακόμη… Και η κατάμεστη πλέον Πειραιώς γίνεται ένα ατελείωτο “Πάρτυ”. Με ανθρώπους κάθε ηλικίας, που τραγουδούν και χορεύουν. Κι ενορχηστρωτή έναν άνθρωπο που είναι “πολύς”, ακριβώς επειδή δεν δείχνει να προσπαθεί ιδιαίτερα για να το αποδείξει.
Στο δικό μου λεξικό, καλή μουσική είναι κυρίως εκείνη που σε ταξιδεύει στο παρόν και το μέλλον σου συγχρόνως. Ένα ταξίδι εσωτερικής συναισθηματικής αναμέτρησης, από την οποία όμως δεν βγαίνεις ποτέ χαμένος ή κρινόμενος. Δεν έχει σημασία το είδος της μουσικής. Η προσωπική μας α-λήθεια, είναι η άρση της λήθης από ερεθίσματα που μας ξυπνούν συναισθήματα, κρίσεις, μνήμες. Και η σημερινή βραδιά ήταν μια καλή αφορμή για ν’ ανασύρουμε κάποιες αλήθειες μας…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr …