Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Κάθε πρωί που ξυπνώ, η πρώτη μου κίνηση –κυριολεκτικά– είναι να ανάψω το ραδιόφωνο, το οποίο είναι πάντοτε συντονισμένο σε κάποιον μουσικό σταθμό. Τις τελευταίες μέρες, όλο και πιο συχνά, σκέφτομαι «Κι αν αυτό το μικρό κλικ δεν ήταν δεδομένο;» Ή «Αν, ανοίγοντας το ραδιόφωνο, δεν ακουγόταν πια μουσική;» Θα ήταν σαν να μου έλεγαν ότι έχει εξαφανιστεί… ο Παρθενώνας, τον οποίο εξίσου σταθερά αντικρίζω κάθε μέρα από το παράθυρο.
Νομίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς την τέχνη –χωρίς μουσική, ταινίες, θέατρο, βιβλία, εικαστικά, χορό. Εν τέλει, χωρίς συλλογικές αναμνήσεις. Διότι αναφορικά με το ζην σαφώς πρωτεύουν όσα έχουν να κάνουν με τη βιολογική μας επιβίωση, ωστόσο το ευ ζην διασφαλίζεται μόνο μέσω της δημιουργίας. Ο προϊστορικός άνθρωπος ένιωσε την ανάγκη να ζωγραφίσει στον τοίχο της σπηλιάς που κατοικούσε –κάτι μας λέει αυτό.
Σε μια πρωτόγνωρη περίοδο για όλη την ανθρωπότητα, οι καλλιτέχνες και όλοι οι εργαζόμενοι σε επαγγέλματα που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την Τέχνη, ζητούν να τους στηρίξουμε, όπως ακριβώς έκαναν αυτοί μέσω του έργου τους, καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας. Νομίζω πως σε όλους τους “art workers” δίνεται τώρα μία σπάνια ευκαιρία να ενωθούν πραγματικά και να διεκδικήσουν κάτι συλλογικά. Έχουν επιλέξει ένα εξ ορισμού ανασφαλές επάγγελμα και το γνωρίζουν πολύ καλά, πιστεύω. Δεν πρέπει, όμως, να τους έχουμε στο μυαλό μας ως «χομπίστες» ή διαφορετικούς από όλους εμάς που επιθυμούμε να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς, κάνοντας αυτό που αγαπάμε. Ας αναλογιστούμε άπαντες –εργαζόμενοι στον χώρο της Τέχνης και μη– ότι, κατά μία έννοια, είμαστε όλοι δημιουργοί. Διότι, δημιουργός είναι αυτός που θα γράψει ένα τραγούδι ή θα φιλοτεχνήσει έναν πίνακα, δημιουργός είναι και αυτός που θα κατασκευάσει μια καρέκλα, δημιουργός είναι και αυτός που θα προετοιμάσει με αγάπη ένα φαγητό, δημιουργός είναι και όποιος «στύψει» το μυαλό του για να βρει τις σωστές λέξεις να πει σε κάποιον, προκειμένου να τον κάνει να νοιώσει καλύτερα σε μια δύσκολη στιγμή. Η Τέχνη, λοιπόν, δεν είναι ανώτερη από όλα αυτά. Απλώς έχει το μοναδικό προνόμιο να μπορεί να ενώνει όλους τους ανθρώπους επί γης με μία αμεσότητα, την οποία ούτε ο Αθλητισμός είναι σε θέση να επιτύχει –ακριβώς διότι η Τέχνη, πέρα από ψυχική ανάταση, προσφέρει ταυτόχρονα ελπίδα και παρηγοριά.
Τώρα, λοιπόν, που σιγά-σιγά επιστρέφουμε στην «κανονικότητα» –τι άσχημη λέξη, αλήθεια–, ας αντιμετωπίσουμε την πανδημία ως ευκαιρία να απαλλαγούμε από οτιδήποτε «κανονικό» μάς κρατά βολεμένους και δυστυχείς και ας στηρίξουμε ό,τι αγαπάμε αληθινά. Ας κοιτάξουμε μέσα μας, χωρίς φόβο, ας αφουγκραστούμε τις επιθυμίες της ψυχής μας κι ας τις κάνουμε πράξη. Η ανάγκη καθενός από εμάς για έκφραση και δημιουργία είναι ταυτόχρονα δώρο για τον ίδιο και όλους τους συνανθρώπους του.
Και κάτι τελευταίο: την πρώτη μέρα του Ιούνη, ανοίγουν τα θερινά σινεμά. Ας δώσουμε όλοι ραντεβού σε κάποιο απ’ αυτά –κι ας είμαστε λιγότεροι κι ας φοράμε μάσκες κι ας κρατάμε αποστάσεις. Θα θυμηθούμε –ή θα μάθουμε– να διαβάζουμε τα μάτια, να προσέχουμε τί μας λένε τα βλέμματα. Γιατί οι μάσκες μπορεί να κρύβουν το χαμόγελο στα χείλη αλλά δεν μπορούν να καλύψουν ένα βλέμμα που χαμογελά. Και οι αποστάσεις που θα κρατήσουν τα σώματά μας, δεν μπορούν να κρατήσουν μακριά τις ψυχές μας, ούτε να μας εμποδίσουν να απολαύσουμε το μεγαλύτερο δώρο της δημιουργίας: να μοιραζόμαστε όλοι –ανεξαιρέτως και ταυτοχρόνως– τα συναισθήματά μας. Πώς το λέει το τραγούδι; Κι όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας / όλα θα λάμψουνε αλλιώς / και θα χαθεί μες στις σκιές μας / όλος ο κόσμος ο παλιός. Αυτό ακριβώς.
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…