Μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους ομώνυμου δίσκου, τα Κίτρινα Φώτα έχουν μπει στο στούντιο, προετοιμάζοντας την επόμενη δισκογραφική δουλειά τους.
Με το νέο digital single με τίτλο «Ο μικρός Παντελής» το συγκρότημα ρίχνει το …φως του σε μία από τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Εκεί που στα στενά όρια της κλειστής πόρτας και των κλειστών στομάτων, οι θύτες γεννάνε θύματα που θα γίνουν θύτες με τη σειρά τους στο μέλλον.
Πρόκειται για ένα τραγούδι που αποτελεί ένα ηχηρό μήνυμα ενάντια σ’ ένα κοινωνικό φαινόμενο που για χρόνια αποτελούσε το πιο «νοσηρό» και «ένοχο» μυστικό της κοινωνίας μας και που ευτυχώς το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότερα θύματα σπάνε τη σιωπή τους και τους «κρίκους» αυτής της αλυσίδας της ντροπής.
Τα Κίτρινα Φώτα στέκονται ενάντια σε κάθε μορφή βίας και ονειρεύονται ένα κόσμο, όπου «Ο μικρός Παντελής» θα υπάρχει μονάχα για να προσέχει και να αγαπά τη μικρή δεσποινίς.
Ευχαριστούμε πολύ τις …μικρές δεσποινίδες Άρτεμις Ζάννου και Έλενα Γραψοπούλου για την πολύτιμη συμμετοχή τους στα φωνητικά.
Το τραγούδι μπορείτε να το βρείτε σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.
Η μικρή δεσποινίς πάει σχολείο
Στο διπλανό το θρανίο
Είναι ο μικρός Παντελής
Που την κοιτάει
Και η καρδιά του χορεύει – γελάει
Ο μικρός Παντελής ψάχνει θάρρος
Να σηκώσει αυτό το βάρος
Μιας ακόμα ντροπής
Που αποφεύγει
Σαν μια στάμπα που ποτέ της δεν φεύγει
Η μικρή δεσποινίς δεν τον βλέπει
Έτσι είπε η μαμά, έτσι πρέπει
Δεν είναι λέει γι’ αυτήν
Που έχει τρόπους
Και να μπλέξει δεν πρέπει με τέτοιους ανθρώπους
Ο μικρός Παντελής δεν μιλάει
Πως μπορεί απορεί και χτυπάει
Τη μαμά… ο μπαμπάς
Την πονάει
«μη φοβάσαι, θυμώνει… μετά του περνάει»
Ο μικρός Παντελής μεγαλώνει
Τώρα πια πολλά δεν σηκώνει
Σημαίες στο μπαλκόνι κρεμάει
Δέντρο στολίζει
Και την καρδιά του με λαμπάκια φωτίζει
Η μικρή δεσποινίς γυρνάει απ’ το γραφείο
Μοναχή περπατάει μέσα στο κρύο
Πως ξανά θα τον βρει;
Ποτέ της δεν ξέρει
Θυμώνει μα σκύβει μπροστά σ’ εκείνο το χέρι
Σ’ εκείνο το χέρι…
Και μια νύχτα θα δεις
Το ‘χε δει στ’ όνειρό της
Πως θα σπάσει πια το ζυγό της
Κι ο μικρός Παντελής
Που χτυπούσε με πάθος
Που ξεχνούσε κι αυτός
Πως μεγάλωσε λάθος
Που είχε γίνει μικρός
Σε ψυχή και σε σώμα
Το να «γίνεις άντρας σωστός»
Κουβαλούσε ακόμα
Μέχρι που ήρθε ο καιρός
Και του φώναξε φτάνει
Μα είχε πια πεθάνει
Κι η μικρή δεσποινίς…
Κι ο μικρός Παντελής…