Ο Κώστας Τσιμπίδας ερμηνεύει και μας παρουσιάζει το νέο του τραγούδι με τίτλο «Χρόνος Δίχως φως» σε μουσική του Χρήστου Παπαδόπουλου και στίχους της Αγγελικής Κοτσά.
O Κώστας Τσιμπίδας είναι ένας γνήσιος λαϊκός ερμηνευτής με μεγάλες φωνητικές δυνατότητες, στέρεες μουσικές σπουδές και πολυσχιδή δραστηριότητα. Η αγάπη του για το τραγούδι και προσήλωση στην τέχνη του, τον καθοδηγούν σε όλη τη διάρκεια της σημαντικής έως τώρα πορείας του στην ελληνική μουσική σκηνή. Είναι απόφοιτος του τμήματος μουσικών σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών, πτυχιούχος κλασικής κιθάρας και διπλωματούχος βυζαντινής μουσικής.
Από το 1996 έως σήμερα εμφανίζεται σε διάφορες μουσικές σκηνές ως τραγουδιστής και κιθαρίστας. Έχει συνεργαστεί με σπουδαίους μουσικούς και ερμηνευτές όπως oι: Μαριάννα Χατζοπούλου, Γιάννης Ζουγανέλης, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Μαρίζα Κωχ, Στάθης Κουκουλάρης, Νίκος Φιλιππίδης, Χρήστος Ζώτος, Θεόδωρο Ορφανίδης κ.ά.
Τον Οκτώβριο του 2005 κυκλοφόρησε η πρώτη του προσωπική δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Μη με ξεχάσεις» σε μουσική Γιάννη Δενδρινού και στίχους Σώτιας Τσώτου.
Η ζωή του είναι συνυφασμένη με το τραγούδι, κάτι που αντικατοπτρίζεται στην ένταση της εκφραστικής δύναμης των ερμηνειών του.
Το τραγούδι «Χρόνος δίχως φως» είναι μια εξαιρετική λαϊκή μπαλάντα του καταξιωμένου συνθέτη Χρήστου Παπαδόπουλου, που επενδύει ιδανικά τον ξεχωριστό λόγο της αξιόλογης στιχουργού Αγγελικής Κοτσά. Ο «Χρόνος δίχως φως» είναι ένα τραγούδι λεπτών συναισθηματικών αποχρώσεων, τις οποίες ο Κώστας Τσιμπίδας διακρίνει και αποδίδει με απόλυτη επιτυχία μεταδίδοντας στον ακροατή, την προσδοκία, τη συγκίνηση και την ελπίδα που διαπνέουν τους στίχους του.
Μείνε στο πλάι μου ακόμα λίγο,
μείνε, δε σου ζητάω πολλά,
μια ματιά σου θέλω μόνο, δίχως πόνο,
για να κάψω τις καρδιές που σε κρατούν στο χτες.
Πώς γερνάει ο χρόνος τώρα δίχως φως
Πώς ριζώνει στο δάκρυ σου άλλος καιρός
Πώς σου κρύβει αλήθειες ο καπνός
Πώς αντέχει που ράγισε η Κυριακή
Πώς στενεύει και η ζωή δείχνει μισή
Πώς μικραίνει εδώ μια φυλακή.
Βάλε στην άκρη τα παράπονά σου,
βάλε, κρασί για μας τους δυο,
μια σου λέξη θέλω μόνο, και πληρώνω
όσα της ζωής χρωστάς, μπροστά σου να κοιτάς.
Πώς γερνάει ο χρόνος τώρα δίχως φως
Πώς ριζώνει στο δάκρυ σου άλλος καιρός
Πώς σου κρύβει αλήθειες ο καπνός
Πώς αντέχει που ράγισε η Κυριακή
Πώς στενεύει και η ζωή δείχνει μισή
Πώς μικραίνει εδώ μια φυλακή.