“Ο έρωτας λένε πως θα ‘ρθει..”

Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη

Και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι. Και το ταξίδι φτάνει πάντα σε έναν “Προορισμό”. Χαμηλά φώτα, καθαρός ήχος, μυσταγωγία και τέχνη. Ο έρωτας λένε πως θα ‘ρθει, ένα αγόρι σε ένα δωμάτιο, με μία βαλίτσα στο χέρι ψάχνει τον προορισμό του. Έναν προορισμό που περνάει μέσα από ιστορίες προσωπικές, ιστορίες συλλογικές, ιστορίες μνήμης. Εικόνες, αφηγήσεις και τραγούδια, πολλά τραγούδια.

“Τα νιάτα μου σε χρόνο παρακείμενο
το μέλλον μου σχεδόν τετελεσμένο
θα έχει μείνει μ’ άλλο αντικείμενο
σε κείμενο παλιό και ξεχασμένο.”

Κάπως έτσι ζει και νιώθει ο ήρωας της ιστορίας μας. Ψάχνει να βρει τους φίλους που σκόρπισαν, τα όνειρα που κοιμήθηκαν και μια Άννα. Μια Άννα που η ανάμνησή της κινείται σαν αερικό μέσα στο χώρο, τον παίρνει απ’ το χέρι και τον πάει ένα βήμα παρακάτω. Είδα την Άννα κάποτε…

Στον πέτρινο τοίχο προβάλλονται κινούμενες εικόνες, παράλληλα με την ιστορία. Η πρόζα διαδέχεται την ποίηση, ο χορός το τραγούδι και από μπροστά μας περνάνε μερικά απ’ τα ωραιότερα τραγούδια της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας: Πλάτωνος, Κραουνάκης, Μικρούτσικος… δε θέλει πολλά, ένα βιολί με το ακορντεόν του και ένα βιολοντσέλο με το κοντραμπάσο του, αρκούν για να σε ταξιδέψουν κι ας βρίσκεσαι μέσα σε τέσσερις τοίχους.

“…Και πετάξουμε ψηλά
μ’ ένα αερόστατο,
που θα στοιχίζει ακριβά.
Αλλά εκεί τα όνειρά μου
εγώ πάντα πληρώνω,
στον αέρα, με αντίτιμο το χρόνο.”

Ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος είναι ένας νεαρός σε ηλικία τραγουδοποιός, όχι όμως νέος γιατί έχει οργώσει στην κυριολεξία τις μουσικές σκηνές σε Αθήνα, Πάτρα και άλλες πόλεις. Το βιογραφικό του πλούσιο, με σημαντικές συνεργασίες όπως αυτή με το Νότη Μαυρουδή, αλλά αυτά μπορείς να τα βρεις και χωρίς να στα πω εγώ. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι ποτέ δε με απογοητεύει. Και ο “Προορισμός” του, έτσι όπως τον είδαμε την προηγούμενη Πέμπτη στο Χυτήριο, ήταν απλά μια εξαιρετική παράσταση.

Η επιλογή των τραγουδιών ήταν εξαιρετική, η αισθητική άψογη και όλες οι τέχνες – μιας και η παράσταση πέρα από τραγούδι, έχει ποίηση, απαγγελία, χορό και animation, όλα άψογα εναρμονισμένα. Η φωνή του Χρήστου, πάντα δυνατή και εκφραστική, χαρίζει υπέροχες ερμηνείες, χωρίς όμως να μειώνει κάποιων από τους συνεργάτες του επί σκηνής.

Χάρηκα που η παράσταση βασίστηκε κυρίως στα δικά του τραγούδια, και οι διασκευές ήταν στοχευμένες και πολύ συγκεκριμένες. Χάρηκα που παρακολούθησα μια παράσταση με αρχή, μέση και τέλος, χωρίς στημένες τυπικότητες και απελπισμένη προσπάθεια ευφορίας, που συναντάμε πολλάκις από καλλιτέχνες σε μια μάταιη προσπάθεια επικοινωνίας με το κοινό τους. Χάρηκα που άκουσα Brel και “Καληνύφτα”, αγάπησα όμως τα “Δυαράκια” απ’ το δίσκο του Χρήστου, άκουσέ το και θα με θυμηθείς.

Ένα μεγάλο μπράβο στη Μαρία Ρούτση στην απαγγελία και στη Δανάη Αναστασίου στο χορό, που με τη συμβολή τους έδωσαν κάτι το ξεχωριστό. Και αν νιώθεις πως δεν καταλαβαίνεις τίποτα απ’ αυτά που σου γράφω, να πας να δεις την παράσταση. Κι αν και πάλι νιώθεις μπερδεμένος, μην αγχώνεσαι. Ο προορισμός σου είσαι εσύ…

Music Corner: Έχουμε να τα πούμε από κοντά πάνω από δύο χρόνια και σήμερα συναντιόμαστε στο Χυτήριο για τη νέα σου μουσική παράσταση με τίτλο “Προορισμός”, η οποία παρουσιάζεται πρώτη φορά στην Αθήνα…
Χρήστος Κωνσταντόπουλος: Ακριβώς, η παράσταση ονομάζεται “Προορισμός, όπως είναι και ο τίτλος του καινούριου μου δίσκου ο οποίος κυκλοφόρησε το Μάιο που μας πέρασε. Ουσιαστικά είναι μια παράσταση βασισμένη στα τραγούδια του δίσκου μου, όμως επειδή αγαπώ πολύ τους Έλληνες συνθέτες, αποφάσισα να εντάξω τραγούδια τους μέσα στην παράσταση, οπότε έχει γίνει μία επιλογή από τραγούδια του Μάνου Χατζηδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη, του Νότη Μαυρουδή με τον οποίο συνεργάστηκα δισκογραφικά αλλά και σε πάρα πολλές συναυλίες. Δε λείπουν φυσικά αναφορές στο αγαπημένο μου γαλλικό τραγούδι με κομμάτια της Edith Piaf και του Jacques Brel.
Είναι μια παράσταση έτσι ακριβώς όπως την είχα ονειρευτεί. Ουσιαστικά περιγράφει ένα αγόρι, το οποίο με μια βαλίτσα ξεκινά ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο για να βρει τον τελικό του προορισμό, όπου συνειδητοποιεί ότι δεν είναι άλλος από τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι ένας ταξιδιώτης μέσα στο χρόνο που καταλήγει σε μένα τον ίδιο. Αντιλαμβάνομαι ότι η δύναμή μου είμαι εγώ, κι αν πιστέψουμε στον εαυτό μας μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται αυτό, το πιστεύω στο έπακρον.
Αυτή η παράσταση είναι πολύ φιλόδοξη για τα δικά μου δεδομένα, έχει πολλούς συντελεστές και δεν είναι μια δουλειά από την οποία υπολογίζω να βγάλω λεφτά, αντιθέτως όμως κυνηγάω το όνειρό μου. Γι’ αυτό το λόγο δεν έχω κανέναν περιορισμό, ούτε από την εταιρεία μου την Phonograph Music όπου έβγαλα το δίσκο, ούτε από το “σύστημα” μιας και δεν ανήκω σε αυτό και είναι αυτό που σου είπα και πριν, είναι μία παράσταση όπως την είχα ονειρευτεί. Έχει παρουσιαστεί ήδη στην Πάτρα, για τρεις εμφανίσεις, και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ θερμή και συγκινητική, και νιώθω ότι πέτυχα το στόχο μου να αγγίξω δηλαδή τις καρδιές των ανθρώπων με τέτοιο συγκινητικό τρόπο. Ξεκινήσαμε στην Πάτρα, απόψε είμαστε εδώ στο Χυτήριο και ευελπιστώ μέσα στο ‘15 να την παρουσιάσω και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Ήδη κυμαίνομαι μεταξύ Πάτρας και Αθήνας, οπότε το πρώτο πραγματικό ταξίδι έχει γίνει;

Music Corner: Πόσο επίπονη μπορεί να είναι όμως η διαδικασία μιας περιοδείας, απ’ τη στιγμή που τα μέσα είναι εξ’ ολοκλήρου δικά σου;
Χρήστος Κωνσταντόπουλος: Κοίτα η δουλειά μας είναι λίγο η δουλειά του τρελού. Ξεκινάμε κι εμείς με μια βαλίτσα στο χέρι και γυρνάμε την Ελλάδα για να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας, δηλαδή στην ουσία να τραγουδήσουμε τα όνειρά μας. Ωστόσο είναι και μεγάλη ανάγκη, προσωπικά δε μπορώ να κάνω χωρίς αυτό.

Music Corner: Και είναι και το θέμα του κοινού της επαρχίας, το οποίο έχει πάντα περιορισμένη πρόσβαση σε θεάματα σε σχέση με το κοινό της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης.
Χρήστος Κωνσταντόπουλος: Και δεν υπάρχουν επαγγελματίες καλλιτέχνες στις πιο μικρές πόλεις, σπάνια βρίσκεις. Όμως πια, και το πιστεύω απόλυτα αυτό, η εποχή δεν προστάζει περιοχές και τόπους. Ο δρόμος του καλλιτέχνη είναι πια τόσο μοναχικός και είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα επί της ουσίας, ώστε όπου κι αν βρεθείς, δε μπορείς να αποδείξεις σε κανέναν τίποτα εάν δεν είσαι καλός, εάν δεν έχεις δουλέψει πραγματικά πάνω σε αυτό που θέλεις να παρουσιάσεις. Και η Αθήνα είναι πια ένα χωριό, μη νομίζεις. Εγώ πιστεύω στον άνθρωπο.
Δες την πολιτική, δεν ψηφίζουμε κόμμα αλλά πρόσωπα. Είναι η εποχή που πιστεύουμε σε ανθρώπους και παρουσιάζουμε πράγματα ανεξάρτητα από τη μεγαλούπολη, την πρωτεύουσα ή την επαρχιακή πόλη. Ο κόσμος πια έχει ανάγκη να ακούσει κάτι αληθινό και κάτι καλό σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας κι αν βρίσκεται, και δη, ας μου επιτραπεί η έκφραση, στο πιο “ποιοτικό” επίπεδο, γιατί πια έχει φύγει λίγο η εποχή του θεάματος, του θεαθήναι, του να δειχθούμε, του να παρουσιάσουμε πράγματα που πρωταγωνιστεί η εικόνα και μετά όλα τ’ άλλα. Νομίζω πια πως επειδή αυτή η δουλειά της μουσικής, και της τέχνης γενικότερα, θέλει πολύ γερό στομάχι και μόνο αυτός που αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, των δύσκολων περιστάσεων της εποχής.

Music Corner: Για να περάσουμε στα δισκογραφικά, ο πρώτος σου προσωπικός δίσκος, “Προορισμός” και αυτός, κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Ποια είναι η εμπειρία σου από αυτή τη διαδικασία;
Χρήστος Κωνσταντόπουλος: Και πάλι πρόκειται για μοναχική εμπειρία. Ήταν όνειρο ζωής απ’ τα παιδικά μου χρόνια, μιας και από πολύ μικρός ήξερα ότι ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική και να βγάλω έναν προσωπικό δίσκο. Μετά τη συμμετοχή μου λοιπόν το 2011 στο δίσκο του Νότη Μαυρουδή “Στου χρόνου τις καταπακτές”, χρειάστηκε να περάσει περίπου μία τριετία για να αποφασίσω πια να κάνω τη δική μου προσωπική δουλειά. Η εμπειρία ήταν αρκετά ψυχοφθόρα, όμως κρατάω το ότι ήταν ένα πολύ όμορφο ταξίδι. Και αυτό γιατί δούλεψα τα τραγούδια στο studio με τον τρόπο που ήθελα εγώ, τραγούδια σε δική μου μουσική και ενός Πατρινού συνθέτη και πιανίστα του Γιώργου Δίπλα με τον οποίο δουλέψαμε μαζί, οπότε έγιναν όλα σε ένα “ρομαντικό” επίπεδο.
Δεν είχα κανένα βέτο, η εταιρεία μου είναι η Phonograph Music, μια μικρή εταιρεία η οποία με αγκάλιασε πραγματικά και δε μου έβαλε κανέναν περιορισμό. Τους άρεσε η φωνή μου και 2-3 δείγματα που τους έδωσα στην αρχή, κάνοντας όλη τη διαδικασία σε μένα, στο μουσικό της κομμάτι, πολύ ευχάριστη. Βέβαια υπήρχε και υπάρχει και μία άλλη πλευρά, η πλευρά της προώθησης και του marketing ενός δίσκου. Εκεί λίγο δυσκολεύτηκα και η αλήθεια είναι πως δε βρήκα καμία πόρτα ανοιχτή σε αυτό το κομμάτι, ήταν όμως κάτι που ίσως περίμενα, γιατί μιλώντας και με άλλους συναδέλφους, βλέπω πως όλοι πια το διαχειρίζονται μόνοι τους.
Πρέπει να το τραβήξεις αυτό το κουπί μιας και από τα Μ.Μ.Ε. δεν υπάρχει βοήθεια σε νέους ή ανερχόμενους καλλιτέχνες. Αν αξίζεις, ή αν έχεις κάτι να δείξεις, πρέπει να το αποδείξεις πολύ πιο έντονα από καλλιτέχνες της εποχής των ‘90s ή και παλαιότερων εποχών. Τότε επέλεγε η κάθε εταιρεία έναν καλλιτέχνη και επί έναν χρόνο όλα τα media προωθούσαν αυτόν τον καλλιτέχνη. Τώρα έχουν αλλάξει εντελώς αυτές οι “ισορροπίες”.

Music Corner: Θεωρείς ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά σε σχέση με το παρελθόν;
Χρήστος Κωνσταντόπουλος: Σίγουρα υπάρχουν μεγάλες διαφορές και όχι με το πολύ μακρινο. Πάρε τη δεκατία του 2000 και την τωρινή του 2010. Η δισκογραφία πλέον είναι σχεδόν ανύπαρκτη, ακόμα και οι “μεγαλοεταιρείες” δε σου προσφέρουν τίποτα πια πέρα από ένα λογότυπο. Τον κόσμο δεν τον ενδιαφέρει από ποια εταιρεία βγαίνει ένας δίσκος τον ενδιαφέρει να ακούσει καλά τραγούδια.

Music Corner: Χαρακτηρίζεις την παράστασή σου ταξίδι στο χρόνο; Ο χρόνος πως κυλάει για σένα; Είναι εχθρός ή σύμμαχος;
Χρήστος Κωνσταντόπουλος: Όσο μεγαλώνω ο χρόνος είναι σύμμαχος για μένα. Όταν πρωτομπήκα στο χώρο της μουσικής, εκεί στα 19-20 ένιωθα ότι ο χρόνος έτρεχε και έπρεπε να τα πραγματοποιήσω όλα τότε. Νόμιζα πως ήταν όλα εύκολα, είχα άγνοια κινδύνου – ακόμα έχω κάποιες φορές, απλά τότε ήταν μεγαλύτερη. Ο χρόνος είναι φίλος τώρα πια, γιατί όταν είσαι συνειδητοποιημένος γι’ αυτό που θες να κάνεις και δεν επηρεάζεσαι από σειρήνες και εξωτερικούς παράγοντες του mainstream συστήματος, μπαίνεις στη διαδικασία και αναρωτιέσαι για ποιο λόγο μπήκες σ’ αυτό το χώρο και θες να λέγεσαι τραγουδιστής ή καλλιτέχνης.
Δεν αυτοβαφτίζεσαι, οι άλλοι σε κρίνουν. Οπότε φτάνω σε ένα σημείο και λέω πως είναι φίλος μου ο χρόνος γιατί είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένος γι’ αυτό που θέλω να κάνω, κι αυτό που θέλω να κάνω χρειάζομαι χρόνο. Αλλά στο τέλος δικαιώνομαι γιατί αυτή η παράσταση, και το λέω με παρρησία ακόμα κι αν ακουστεί εγωιστικό, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από καμία άλλη αντίστοιχη μουσική παράσταση αυτή τη σαιζόν.

Music Corner: Μετά την αποψινή παράσταση στο Χυτήριο έχεις ετοιμάσει κάτι άλλο; Θες να μας μιλήσεις και για τους υπόλοιπους συντελεστές;
Χρήστος Κωνσταντόπουλος: Απόψε είναι η μοναδική μας παράσταση στο Χυτήριο και υπάρχουν συζητήσεις για να συνεχιστεί σε κάποιους άλλους χώρους στην Αθήνα και μετά ελπίζω επαρχία. Υπάρχει ενδιαφέρον και χαίρομαι γιατί η παράσταση είναι πραγματικά δελεαστική. Τη σκηνοθεσία και τις χορογραφίες έχει αναλάβει η Μαριμίλλη Ασημακοπούλου, τα κείμενα η Νίκη Κωνσταντοπούλου, στίχους της οποίας έχω μελοποιήσει στο δίσκο, ο Γιώργος Μελισσαρόπουλος είναι στο animation και το video art και έχω τέσσερις σπουδαίους μουσικούς, το Μιχάλη Δάρμα στο κοντραμπάσο, το Γιώργο Ντούρη στο βιολί, τον Κώστα Νικολόπουλο στο ακορντεόν και τον Nikolai Komissarov στο βιολοντσέλο. Συμμετέχουν επίσης η Μαρία Ρούτση στην αφήγηση και τα φωνητικά και η Δανάη Αναστασίου η οποία κινείται σα “σώμα” μέσα στο χώρο. Τους ευχαριστώ όλους πολύ, έχουμε δουλέψει όλοι για να πετύχει αυτή η παράσταση.

Music Corner: Για να κλείσουμε, είπες πριν ότι πιστεύεις στον άνθρωπο. Έχουμε βγει μόλις από εκλογές, με νέα πρόσωπα και ίσως νέες ιδέες, και αν και είναι πολύ νωρίς για να κρίνουμε ακόμα, φαίνεται πως ο κόσμος έχει ανάγκη να πιστέψει πως κάτι μπορεί και ν’ αλλάξει. Εσένα που σε βρίσκει όλη αυτή η κατάσταση, στην πλευρά των αισιόδοξων ή των απαισιόδοξων;
Χρήστος Κωνσταντόπουλος: Είναι η πρώτη φορά που είμαι λίγο αισιόδοξος μετά από πολλά χρόνια, κι αυτό πιστεύω γιατί κανένα κόμμα πια δεν το παίρνει να κοροϊδέψει άλλο τον κόσμο. Έχουμε φάει τόση κοροϊδία όλοι μας, ανεξαιρέτως πεποιθήσεων, χαρακτήρα, κοινωνικής και οικονομικής θέσης. Έχουμε γίνει όλοι ανθρωπάκια, και είμαστε ένας λαός από τους πιο τολμηρούς στην αρχαιότητα, οι Έλληνες που ήταν πάντα πρωτοπόροι, λεβέντες, ένας λαός περήφανος.
Αυτή η περηφάνια έχει γίνει λίγο μίζερη. Είναι η πρώτη φορά που έχουν αλλάξει λίγο το πράγματα και που ίσως μπορέσει να φύγει αυτό το ζοφερό πράγμα που επικρατεί στη χώρα. Εγώ δεν είμαι με κανένα κόμμα, και επειδή αισθάνομαι καλλιτέχνης, τη βλέπω πάντα την πολιτική απ’ έξω. Μπορεί να γράψω ένα τραγούδι, να βγω στη σκηνή και να πω ένα πολιτικό τραγούδι, καλή ώρα όπως σήμερα, αλλά δεν είμαι απ’ αυτούς που θα βγουν και θα μιλήσουν αμιγώς πολιτικά. Θεωρώ ο καθένας καλό είναι να μιλάει, να εκφράζει τα θέλω του και τα πιστεύω του απ’ το δικό του δρόμο.
Έχουμε φτάσει σ’ ένα σημείο ο καθένας να λέει το γνώμη του χωρίς να σκέφτεται, και αυτό καταντάει κουραστικό. Συγχέουμε την ελευθερία με το “μπάτε σκύλοι αλέστε”. Ο Έλληνας πρέπει να ηρεμήσει, να σκεφτεί καλά, να δει τι είναι αυτό που θα τον πάει μπροστά σαν λαό και μετά να βγει να μιλήσει. Ευελπιστώ μέσα το ‘15 να λυθούν αν όχι όλα όσα μας προβληματίζουν και βασανίζουν, τουλάχιστον να υπάρξουν για τον καθένα μας στιγμές χαράς και ευτυχίας και φυσικά τα προς το ζην. Να μπορούμε να κινηθούμε με αξιοπρέπεια, γιατί κι αυτό είναι πιο πολυτέλεια!

Περισσότερες φωτογραφίες του MusicCorner από την παράσταση

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…