Το πρώτο single απ’ το νέο κύκλο τραγουδιών σε στίχους του Νίκου Αναγνωστάκη και μουσική των Ανδρέα Κατσιγιάννη και Χρήστου Παπαδόπουλου.
Με την αισθαντική ερμηνεία του Κώστα Μακεδόνα σε ένα βαθιά λυρικό, ερωτικό τραγούδι ξεκινά το ταξίδεμά της μια νέα ολοκληρωμένη δισκογραφική εργασία.
Κόντρα στους δύσκολους καιρούς ο Νίκος Αναγνωστάκης υπογράφει τους στίχους ενός ολοκληρωμένου πολυσυλλεκτικού άλμπουμ, με σπουδαίους ερμηνευτές που τις συνθέσεις μοιράζονται δύο πηγαίοι μελωδοί, ο Χρήστος Παπαδόπουλος και ο Ανδρέας Κατσιγιάννης.
Σε μουσική του τελευταίου είναι και το «Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα», μια ατμοσφαιρική αλλά με δυνατές εξάρσεις μπαλάντα.
Ο Κατσιγιάννης υπογραμμίζει μαεστρικά τον λόγο του στιχουργού, που με μεστή αμεσότητα μεταφέρει εικόνες και συναισθήματα. Άλλωστε οι δυο τους έχουν συνεργαστεί αποδοτικά και στο παρελθόν.
«Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα»: Γαλήνη, ντροπή, παραδοχή και μοίρασμα της ήττας αλλά και ταυτόχρονα ερωτική έκρηξη, ένωμα, πόθος, στιγμή που αξίζει να νιώσεις κι ας καείς.
Καθοριστική στο τελικό αποτέλεσμα η ενορχήστρωση του Γιώργου Θεοδωρόπουλου, που βρίσκει στις πολύτιμες «πρώτες ύλες» του μαέστρου και συνθέτη Κατσιγιάννη τις ατραπούς για να αναδείξει κι αυτός με τη σειρά του την ευφάνταστη δημιουργική του φλέβα.
Αντιστοίχως κινείται και ο Κώστας Μακεδόνας, εκφραστικός ερμηνευτής υψηλών απαιτήσεων που έχει το χάρισμα να φωτίζει, πέρα από το μήνυμα και την ουσία, ακόμη και αθέατες λεπτομέρειες των τραγουδιών.
Μίξη: Ηλίας Λάκκας
Ενορχήστρωση: Γιώργος Θεοδωρόπουλος
Τύμπανα: Μανώλης Τόμπρος
Μπάσο: Ηλίας Λάκκας
Κιθάρες: Αποστόλης Βαλαρούτσος
Κλαρίνο: Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος
Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα του μεγάλου θυμού
Που οι ματιές σαν σπαθιά σπινθηρίζαν
Τα λόγια φεύγαν σαν σφαίρες παλιού πιστολιού
Κι εμάς δυο άλλους εαυτούς μας θυμίζαν.
Κάηκε ο έρωτας απ’ τη μεγάλη φωτιά,
Αυτά τα λένε τα χείλη μα όχι η καρδιά.
Φταίω εγώ μα φταίμε και οι δυο
Ψυχή που δεν βάλαμε μέσα στο σώμα.
Φταίω εγώ μα φταίμε και οι δυο
Μπροστά στη ντροπή δεν αλλάξαμε χρώμα.
Στους δρόμους τώρα δεν βρίσκονται οι δικές μας ζωές,
Τι μου ΄ρθε πια και σου ζητώ να θυμίσεις.
Σπασμένα κατάρτια σε καράβια πληγές
Και σαν κουρέλια παλιά οι αναμνήσεις.
Κάηκε ο έρωτας απ’ τη μεγάλη φωτιά,
Αυτά τα λένε τα χείλη μα όχι η καρδιά.