Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Φωτογράφηση: Λένα Σιώπη
Θα πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους Θεσσαλονικείς που ως το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής δεν είχε πάει ποτέ στο θέατρο «Βεργίνα» του “Hyatt Regency Casino”. Ένας χώρος που λειτουργεί περισσότερα από δέκα χρόνια κι από τη σκηνή του έχουνε περάσει καλές έως εξαιρετικές δουλειές, θεατρικές και μουσικές. Να μη ξεχνάμε ότι εκεί έκανε τις τελευταίες εμφανίσεις της ζωής της η αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού το χειμώνα του 2005 κι ακόμη μετανιώνω που δεν πήγα να τη δω από κοντά…
Αυτή τη φορά όμως, δε θ’ άφηνα την ευκαιρία να πάει χαμένη. Η ανακοίνωση της μουσικής παράστασης του Κώστα Μακεδόνα και της Ελένης Πέτα με τίτλο «Αντικριστά», ήταν το «ερέθισμα» να βρεθώ επιτέλους στο συγκεκριμένο χώρο, για τον οποίο είχα ακούσει τα καλύτερα. Ομολογώ ότι η συνύπαρξη δύο ερμηνευτών από διαφορετικά «πεδία» ρεπερτορίου μου προκάλεσε απορία και περιέργεια να παρακολουθήσω από κοντά πώς μπορούν αυτά τα μουσικά «ετερώνυμα» να «δέσουν» επί σκηνής…
Έτσι λοιπόν, πήγα στην πρεμιέρα του «διδύμου» με όλες αυτές τις σκέψεις και τα ερωτήματα. Το πρώτο ξάφνιασμα ήλθε όταν αντίκρισα αυτή την πραγματικά καταπληκτική αίθουσα, που από μόνη της σε προδιαθέτει για ένα ευχάριστο βράδυ. Ένας χώρος «ζεστός» και φιλόξενος με απαλή μουσική και κυρίως, ευγενέστατους ανθρώπους οι οποίοι από τη στιγμή που θα περάσεις την είσοδο ως τη στιγμή που θα καθίσεις στο τραπέζι, σου φέρονται μ’ ένα τρόπο που ειλικρινά σε σκλαβώνει και είναι πρόθυμοι να σ’ εξυπηρετήσουν και να λύσουν οποιοδήποτε πρόβλημα τυχόν παρουσιαστεί…
Η παράσταση αρχίζει…
Κατά τη διάρκεια της αναμονής για την έναρξη του προγράμματος, ήμουνα προετοιμασμένος ότι θα παρακολουθούσα κάτι «τυπικό» και «προβλέψιμο». Με άλλα λόγια, βγαίνουν οι ερμηνευτές, λένε κάποια τραγούδια μαζί για λίγα λεπτά, εν συνεχεία ο καθένας κάνει το δικό του «σόλο» και προς το τέλος «ξανασυναντιούνται» στη σκηνή για ένα τελευταίο κοινό μέρος.
Κι όμως, διαψεύστηκα πανηγυρικά. Περίμενα ότι στο ξεκίνημα θα δω μαζί τον Κώστα Μακεδόνα και την Ελένη Πέτα, σε καμία περίπτωση όμως ότι θα κάνανε κοινό πρόγραμμα για ακριβώς μία ώρα, δηλαδή ολόκληρο το πρώτο μέρος. Πέρασαν 60 λεπτά γεμάτα εντυπωσιακές και άριστα «δεμένες» μουσικές εναλλαγές, ενορχηστρωμένες ιδανικά από τον Κωνσταντίνο Βελλιάδη, έναν εξαιρετικό δημιουργό και σολίστα του μπουζουκιού, αλλά -όπως αποδείχτηκε- και στο να συνδυάζει ετερόκλητα ακούσματα…
Από τους αδελφούς Κατσιμίχα στον Θάνο Μικρούτσικο, από τον Μάνο Λοΐζο στον Μιχάλη Σουγιούλ κι από τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Χρήστο Νικολόπουλο στον Σταμάτη Κραουνάκη, η «μετάβαση» ήτανε τόσο άρτια που ξεχνούσες ότι το τάδε τραγούδι είναι λαϊκό, το δείνα έντεχνο κλπ…
Και τι δεν ακούσαμε από τους δυο τους αυτή την ώρα: Από το «Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα» (για καλωσόρισμα), τη «Θεσσαλονίκη», το «Ένα χειμωνιάτικο πρωί» και το «Όλα σε θυμίζουν», ως το «Χωρίσαμε ένα δειλινό», το «Ένα βράδυ πού ‘βρεχε» και το «Αυτή η νύχτα μένει» (του Κραουνάκη).
Όμως, δύο τραγούδια μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, καθώς πλέον δεν είναι από κείνα που ακούμε συχνά κι ας υπήρξαν μεγάλες επιτυχίες στην εποχή τους: Το «Επεμβαίνεις» του Σταμάτη Κραουνάκη (ντουέτο Μοσχολιού-Ζαμπέτα από τα «Σκουριασμένα χείλια» του 1981) και το «Εγώ θα σου μιλώ» του Χρήστου Νικολόπουλου (από τον «Τραγουδιστή» του 1983 με τον Γιώργο Νταλάρα).
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι τα τραγούδια που διάλεξε ο ίδιος ο Κώστας Μακεδόνας -επιμελητής του προγράμματος- ήτανε το ένα καλύτερο από το άλλο, ένιωθα ότι μεταξύ των δύο ερμηνευτών υπήρχε μιαν «απόσταση» και μια σχετική «ψυχρότητα». Ο καθένας ήτανε στο μικρόφωνό του κι έδειχνε ότι απλώς διεκπεραίωνε ένα ρόλο.
Για να το αποδώσω παραστατικά, ήτανε σαν να έβλεπα δύο ανθρώπους να τραγουδούν ο καθένας στο δικό του «δωμάτιο», λες και δίπλα δεν υπήρχε κάποιος άλλος. Μετά το τέλος της παράστασης, εξέφρασα στον δημοφιλή ερμηνευτή το εν λόγω συναίσθημα κατά τη συνάντησή μας στα καμαρίνια και θα διαβάσετε στο τέλος αυτού του ρεπορτάζ την -ομολογουμένως απρόσμενη- εξήγησή του…
Τα «προβλέψιμα»
Η έκπληξη λοιπόν ήταν ότι δεν περίμενα πως το κοινό πρόγραμμα των δύο ερμηνευτών θα γινότανε στην αρχή κι όχι στο τέλος όπως συνηθίζεται. Η συνέχεια βεβαίως ήτανε πιο «προβλέψιμη» και «φυσιολογική», καθώς μετά από ένα ολιγόλεπτο ορχηστρικό διάλειμμα (και μιαν υπέροχη εκτέλεση του «Όταν έρχονται τα σύννεφα» από τη «Τζοκόντα» του Μάνου Χατζιδάκι…), επί σκηνής εμφανίστηκε η Ελένη Πέτα η οποία δεν είχε καμία σχέση με τη στατική και σχεδόν ανέκφραστη παρουσία του πρώτου μέρους.
Γεμάτη ζωντάνια, ρυθμό, διάθεση και κίνηση, για μισή ώρα ερμήνευσε όλες τις γνωστές κι αγαπημένες προσωπικές επιτυχίες της από την εικοσαετή και πλέον δισκογραφική πορεία της («Αυτό που ξέρω», «Λόγια της σιωπής» (ή «Τα δικά μου λόγια»), «Να μείνεις εδώ» κ.α.), έχοντας μια πολύ καλή και άμεση επαφή με τον κόσμο. Αυτή η εικόνα της, μ’ έκανε ν’ αναρωτιέμαι αν στο πρώτο μέρος έβλεπα κι άκουγα το ίδιο πρόσωπο…
Το επόμενο μισάωρο ανήκε στον Κώστα Μακεδόνα, ο οποίος με τη σειρά του μας «ταξίδεψε» στο δικό του ρεπερτόριο («Μόνο μια φορά», «Μη μου λες αντίο», «Πάρε με», «Κάτσε καλά» κ.α.), με το κοινό να συμμετέχει ενεργά. Την ώρα που τελείωσε την εμφάνισή του, αναρωτήθηκα φωναχτά: «Μα πώς δεν είπε «Το ποδήλατο»; Την ίδια στιγμή, άκουσα ένα κουδουνάκι ποδηλάτου στη σκηνή και ο ερμηνευτής που πήγαινε ν’ αποχωρήσει απ’ αυτήν, επέστρεψε λέγοντας: «Ωχ, κάτι ξέχασα. Καλά που μου το θύμισε ο μαέστρος». Και φυσικά, είπε «Το ποδήλατο»…
Το φινάλε του προγράμματος ήτανε το ίδιο όπως και του πρώτου μέρους, με τους δύο ερμηνευτές να τραγουδούν το «Αντικριστά» του Γιώργου Θεοφάνους, το οποίο έδωσε και τον τίτλο στις εν Θεσσαλονίκη παραστάσεις τους…
Η αίσθηση που αποκόμισα από όλα όσα είδα και άκουσα, είναι ότι το εν λόγω πρόγραμμα έχει τραγούδια για όλα τα γούστα και απ’ όλα τα είδη: Από παλιά και σύγχρονα λαϊκά, μέχρι ποπ και ροκ μπαλάντες, αλλά και έντεχνο, ερμηνευμένα από δύο σπουδαίες φωνές, ενορχηστρωμένα από έναν εξαιρετικά ταλαντούχο μουσικό κι εκτελεσμένα από μιαν εξαίρετη ορχήστρα, αποτελούμενη αποκλειστικά και μόνο από Θεσσαλονικείς σολίστες (ο Μακεδόνας τη χαρακτήρισε «γιάφκα»…). Ο χώρος είναι μοναδικός και βεβαίως θα ήτανε παράλειψη η μη αναφορά στον ιδανικό φωτισμό της σκηνής με «ζεστά» χρώματα, τα οποία συνόδευαν το κάθε τραγούδι με τον ιδεωδέστερο τρόπο…
Μια ολιγόλεπτη κουβέντα…
Οι απορίες που είχα από τα όσα παρακολούθησα ετούτη τη βραδιά, ήτανε το αρχικό θέμα της συζήτησης που έλαβε χώρα στο καμαρίνι του Κώστα Μακεδόνα. Η πρώτη, αφορούσε την «απόσταση» που έβλεπα να υπάρχει στο πρώτο μέρος μεταξύ των δυο τους. Η απάντησή του, αφοπλιστική κι απρόσμενη: «Το εισπράξατε, έτσι; Ακριβώς αυτό θέλαμε να πετύχουμε, άρα πάει να πει ότι τα καταφέραμε. Είχα στο μυαλό μου να παρουσιαστούμε ως ένα ζευγάρι που περνά κρίση, είναι «ψυχραμένο» μεταξύ του κι ο καθένας βρίσκεται στο δικό του χώρο, αλλά σιγά-σιγά σπάει ο πάγος κι έρχεται ξανά κοντά. Γι’ αυτό μας είδατε και τους δύο στο πρώτο μέρος, ενώ συνήθως κάτι τέτοιο γίνεται στο τέλος.
Επιπλέον, δεν ήθελα να κάνουμε ένα πρόγραμμα που θα βγαίνει ο καθένας να λέει τα τραγούδια του και στο τέλος οι δυο μαζί κάποια λαϊκά κλπ, όπως συνηθίζεται. Προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε ένα συνδυασμό πολλών ειδών, με σεβασμό στο κοινό και σε μια πολύ «προσιτή» ώρα (Σ.Σ.: Το πρόγραμμα ξεκινά λίγο μετά τις 22:00 και ολοκληρώνεται λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα). Ως προς τις επιλογές των τραγουδιών, φρόντισα να διαλέξω κάποια που να έχουνε μια μουσική ροή και σύνδεση μεταξύ τους».
Στη συνέχεια, ο ερμηνευτής αναφέρθηκε στη συνεργασία του με την Ελένη Πέτα: «Έχω εμφανιστεί ξανά σ’ αυτό τον εξαιρετικό χώρο, ήθελα να έλθω πάλι και σκεφτόμουνα με ποιο τρόπο. Ένας φίλος δημοσιογράφος μου πρότεινε το όνομα της Ελένης και μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Μπορεί από πλευράς ρεπερτορίου ν’ ανήκουμε σε διαφορετικούς χώρους, αλλά μας ενώνει η αγάπη για το καλό τραγούδι κι έτσι αποφασίσαμε να συνεργαστούμε. Η Ελένη είναι μιαν εξαιρετική τραγουδίστρια και χαίρομαι πολύ που βρισκόμαστε στην πόλη που γεννηθήκαμε και σ’ έναν ωραίο χώρο όπως το θέατρο “Βεργίνα”».
Να πούμε σ’ αυτό το σημείο ότι οι δυο τους θα εμφανιστούν στη Θεσσαλονίκη για τα επόμενα δύο Παρασκευοσάββατα. Όσο για το αν θα συνεχιστεί η συνεργασία τους και στην Αθήνα, ο Κώστας Μακεδόνας δεν το απέκλεισε: «Αυτό είναι κάτι που θα το εξετάσουμε στην πορεία. Ας δούμε πρώτα πώς θα πάει εδώ στη Θεσσαλονίκη κι εν συνεχεία θα το συζητήσουμε. Η αλήθεια είναι πάντως ότι και οι δυο έχουμε κάποιες υποχρεώσεις και δεν ξέρω αν θα το καταφέρουμε, όμως τίποτε δεν αποκλείεται»…
Η συζήτησή μας με τον εκλεκτό ερμηνευτή επεκτάθηκε και στην εν γένει πορεία του ελληνικού τραγουδιού: «Με ανησυχεί πολύ το γεγονός ότι παρά τη μεγάλη κρίση που βιώνουμε, δε «γεννήθηκε» κάτι πολύ «δυνατό» μέσα από αυτή. Αν πιστέψουμε ότι το τραγούδι τελείωσε στον Θεοδωράκη και τον Μαρκόπουλο, τότε δεν πάμε πουθενά. Κι επειδή ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα -δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά ρεαλιστής-, νομίζω ότι επιβάλλεται να βγει κάτι δυνατό που θα παρασύρει τις εξελίξεις στο χώρο του τραγουδιού.
Όσο κι αν τα πράγματα δεν είναι όπως παλαιότερα, πιστεύω ότι αν γίνει κάτι τέτοιο, τίποτε δε θα μπορέσει να το σταματήσει. Θυμηθείτε λ.χ. τη «Θητεία» του Μαρκόπουλου και του Ελευθερίου. Όταν βγήκε, είπαν όλοι «τι μουσικές είναι αυτές που έγραψε ο Μαρκόπουλος και τι στίχους ο Ελευθερίου». Κάτι τέτοιο χρειαζόμαστε και τώρα και πιστεύω ότι υπάρχουν οι δημιουργοί που μπορούν να το κάνουν».
Δισκογραφικά, ο Κώστας Μακεδόνας ετοιμάζει τη νέα του δουλειά σε μουσική του Κωνσταντίνου Βελλιάδη και οσονούπω θα μπει στο στούντιο για την ηχογράφηση ορισμένων τραγουδιών αυτής, ενώ για το τέλος του ζητήσαμε να στείλει ένα μήνυμα στο κοινό της Θεσσαλονίκης αναφορικά με τις «αντικριστές» εμφανίσεις του στο πλευρό της Ελένης Πέτα: «Ο κόσμος να έλθει να μας δει γιατί παρουσιάζουμε κάτι αυθεντικό, κάτι γνήσιο, κάτι ελληνικό, κάτι που αγαπάμε, με σεβασμό σ’ εκείνους που θα μας ακούσουν και σ’ αυτό που κάνουμε, το οποίο βγαίνει πρώτα απ’ την καρδιά μας»…
Εν κατακλείδι, είχαμε την τύχη ν’ απολαύσουμε ένα από τα πιο «πλήρη» προγράμματα που θα μπορούσανε να «στηθούν» σε μια μουσική σκηνή και σας το συστήνουμε ανεπιφύλακτα. Ο Κώστας Μακεδόνας, η Ελένη Πέτα και τα τραγούδια «τους», σας περιμένουν τα δύο προσεχή Παρασκευοσάββατα στις 22:00 στο θέατρο «Βεργίνα»…
*** Θα θέλαμε ν’ απευθύνουμε ένα μεγάλο και ειλικρινές ευχαριστώ στην κα Μπεττίνα Τάσσου, στέλεχος των δημοσίων σχέσεων του θεάτρου «Βεργίνα» για την άψογη συμπεριφορά κι εξυπηρέτηση που παρείχε στον γράφοντα και στη φωτογράφο του MC Λένα Σιώπη, ούτως ώστε να κάνουν όσο γίνεται πιο σωστά τη δουλειά τους.
————–
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη παρουσίαση
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…