Η Μαρία Παπαγεωργίου μπαίνει στη νέα της καλλιτεχνική περίοδο εγκαινιάζοντας έναν καινούριο κύκλο τραγουδιών με το κομμάτι «Κάποτε ήσουν». Η μουσική ανήκει στην ίδια, ενώ τους στίχους – που είναι σαν δικοί της, όπως αναφέρει– υπογράφει ο Μιχάλης Γελασάκης.
Ένα τραγούδι για όλους αυτούς που στη ζωή μας κάποτε ήταν. Για τις άλικες αγάπες που υπήρξαν σταθμός. Που σήμαιναν κάτι, που άφησαν πίσω τους εικόνες και αξεθώριαστες λεπτομέρειες. Που ήταν μαζί μας στο σπίτι, στην πόλη, στις διαδηλώσεις, στα ταξίδια και τα όνειρα.
Η νέα παραγωγή πλαισιώνεται από σταθερούς συνεργάτες αλλά και νέους συνοδοιπόρους. Ξεκίνησε από το Παγκράτι και ολοκληρώθηκε στο Παρίσι, κάνοντας στάσεις στο Μαρούσι, το Ελληνικό και τον Χολαργό.
Το τραγούδι εντάσσεται στο νέο κύκλο τραγουδιών που θα συμπεριλαμβάνει δύο μέρη:
Την πλευρά Α, με τίτλο «Ο τελευταίος αναλογικός έρωτας» και την πλευρά Β, με τίτλο «Ο τελευταίος αναλογικός άνθρωπος» και θα ακούγεται στις ζωντανές εμφανίσεις στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου που ξεκινούν από Δευτέρα 14 Μαρτίου και για 4 Δευτέρες.
Μουσική: Μαρία Παπαγεωργίου
Στίχοι: Μιχάλης Γελασάκης
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Σοφία Ευκλείδου | τσέλο
Héloïse Lefebre | βιολί
Γιώργος Καρδιανός | ηλεκτρικές κιθάρες
Δημήτρης Τσεκούρας | κοντραμπάσο
Κρίτων Μπελλώνιας | τύμπανα
Μαρία Παπαγεωργίου | κλασικές κιθάρες, κρουστά, πιάνο, synths, φωνητικά
Ενορχήστρωση | Μαρία Παπαγεωργίου
Ενορχήστρωση εγχόρδων | Ευριπίδης Ζεμενίδης
Μίξη | Ευριπίδης Ζεμενίδης, Χάρης Καραντζάς
Master | Γιάννης Χριστοδουλάτος
Κάποτε ήσουν σπίτι, ήσουν η πόρτα, ήσουν κρεβάτι,
ήσουν τ’ ασιδέρωτα.
Κάπου σε είπα φίλο, σε είπα άντρα, σε είπα βλάκα,
σε είπα έρωτα.
Κάτω απ’ τον ήλιο ήσουν ουρανός
Πάνω απ’ την πόλη διαδήλωση, καπνός
Μέσα στο σώμα μου, σαν θαύμα ήσουν γυμνός.
Κάποτε ήσουν γέλιο, ήσουν το κλάμα, ήσουνα πέρασμα, ήσουνα κάτι.
Κάπως σε είπα χώρα, σε είπα δέντρο, σε είπα χρώμα. Οφθαλμαπάτη.
Κάτω απ’ τον ήλιο ήσουν ουρανός
Πάνω απ’ την πόλη διαδήλωση, καπνός
Μέσα στο σώμα μου, σαν θαύμα ήσουν γυμνός.
Η πιο μεγάλη αγάπη είναι η πράξη της
Κάτι στο πάτωμα δικό σου
Ακόμα να κλείσει την πόρτα τρέχοντας
Αν είχα να σου πω μονάχα ένα:
«Η πιο σκληρή χαρά είναι η γέννα».
Κάτω απ’ τον ήλιο, ήσουν ουρανός
Μέσα στα χέρια μου ζεστό ήσουνα φως
Πουθενά σύννεφα, μα εσύ βροχοποιός.