Γράφει η Ματίνα Φουντούλη
Ήταν Μάρτιος του 2020, ένας χρόνος πριν (ναι, καλά!) όταν ακυρώνονταν η μία συναυλία μετά την άλλη, το ένα θέατρο μετά το άλλο, το ένα ταξίδι μετά το άλλο. Και κάπου εκεί, σαν αχτίδα φωτός στο σκοτάδι, η Μαρία Παπαγεωργίου σε ζωντανή σύνδεση από το σαλόνι της έκανε ίσως το πιο περίεργο λάιβ που έχουμε παρευρεθεί ποτέ. Όχι μάλλον το “παρευρεθεί” δεν είναι η σωστή λέξη, κυριολεκτικά τουλάχιστον, οπότε ας πούμε αισθανθεί. Το πιο περίεργο λάιβ που είχαμε αισθανθεί ποτέ!
Είναι Μάρτιος του 2021, και ίσως κανείς (κανείς;) δεν περίμενε ότι έναν χρόνο μετά θα ζούμε ακόμα το Μένουμε Σπίτι με μεταλλάξεις ενός lockdown που μοιάζει ατελείωτο. Και η Μαρία Παπαγεωργίου είναι πάλι εδώ, πάλι σαν αχτίδα φωτός, όχι από το σαλόνι της αυτή τη φορά, αλλά από την σκηνή του ενός άδειου Gazarte. Και κάπως έτσι, μουσικοί και καλλιτέχνες, εταιρείες παραγωγής πολιτιστικών εκδηλώσεων αποδεικνύονται πολύ πιο έτοιμοι απ’ όλους για την αντιμετώπιση των συνεπειών μιας πανδημίας.
Εκείνο το live streaming της Μάριας, λοιπόν, πέρυσι τον Μάρτιο, μέσα σε ένα πρωτόγνωρο κλίμα, φόβου κυρίως, για τον άγνωστο ιό ήταν κάτι αδιανόητο. Συναυλία μέσω οθόνης; Με τις πιτζάμες μου; Με ποτό από την κουζίνα μου; Μα πως γίνεται αυτό; Δε θα μου δώσουν χαρτάκι στην είσοδο για τη συλλογή μου; Δε θα γκρινιάξω που πάλι καθυστέρησε να αρχίσει; Δε θα σκουντήξω τον διπλανό μου στο αγαπημένο μου τραγούδι -καλά, αυτό μπορεί και να το κάνω. Το άγχος να προλάβω το τελευταίο μετρό; Τίποτα απ’ όλα αυτά; Μόνο μια οθόνη με τον αγαπημένο καλλιτέχνη να παίζει εκεί μπροστά μόνος του για τους επίσης μόνους ακροατές; Αδιανόητο!
Και να, που έναν χρόνο μετά ζούμε ακόμα αυτό το αδιανόητο. Με τη διαφορά ότι δεν είμαστε πια στο σαλόνι της Μαρίας Παπαγεωργίου, αλλά σε ένα άδειο (από κοινό) Gazarte. Πιο επίσημα αυτή τη φορά, αλλά και πάλι πίσω από την οθόνη. Δε λέω είναι μια παρηγοριά, αλλά από την άλλη, μιλάμε για τη Μαρία Παπαγεωργίου.
Τη Μαρία Παπαγεωργίου που ερμηνεύει τη Μαρκίζα και περνάνε από μπροστά σου όλες οι φορές από το πατάρι του Σταυρού του Νότου που είχες κρεμαστεί σχεδόν από τα κάγκελα γιατί δε γινόταν αλλιώς, που λέει το Ξημερώνει και προσπαθείς να τη φανταστείς τη στιγμή που το έπαιζε μπροστά στον Θεοδωράκη, που λέει το Θέλω να είμαι η μουσική του Αγγελάκα ή τον Μόχα και τη θυμάσαι σε εκείνο το σχεδόν μυσταγωγικό set στο Θέσις 7 ή στο Skrow Theatre, που λέει το Ο κόσμος τελειώνει και θυμάσαι που γέλαγες πέρυσι και έλεγες πόσο επίκαιρο είναι και μέσα σου αναρωτιόσουν λες όντως να τελειώνει ο κόσμος;
Που λέει το Αντίθετα πια και είναι η μόνη φορά που εύχεσαι να ήταν Δευτέρα γιατί ξέρεις ότι το βράδυ θα παίζει στον Σταυρό. Που λέει το Σπόρο και χαίρεσαι γιατί μετά μάλλον θα πει και το Ανάθεμα τον αιτιό. Που χαίρεσαι ακόμα κι όταν τελειώνει το λάιβ γιατί ξέρεις ότι έχει φτάσει η ώρα του Κηπουρού.
Και όλα αυτά τα ξέρεις γιατί την έχεις δει, την έχεις χορτάσει ήδη σε αρκετά live, παρ’ όλα αυτά σου λείπουν. Δεν ξέρω πως θα ήταν αν δεν την είχα δει. Και σου λείπουν κυρίως γιατί όλα αυτά που τώρα θυμάσαι, τότε που τα έβλεπες μπροστά σου ήταν κάτι νέο. Πάντα είχε κάτι νέο, αυτό περίμενες άλλωστε. Και κάθε φορά, με αυτόν τον τρόπο, η παραπάνω λίστα μεγάλωνε.
Εδώ ας πούμε, η Ανακωχή του Μαρτίου του 2020 έγινε Πίσσα και Πούπουλα. Εδώ άκουσες, θυμήθηκες, τις Μοναχικές γιαγιάδες που δεν την έχεις δέσει τόσο με τη Βιτάλη κι ας μπορεί να κάνει δικά της τα πάντα. Εδώ άκουσες να νοσταλγεί και η ίδια τις συναυλίες που της λείπουν, από την πλευρά του κοινού, όπως εκείνη το 2015 της Ane Brun στον ίδιο χώρο που βλέπαμε τώρα την ίδια.
Είναι, όμως, αυτή η ανάγκη της, η ανάγκη μας, ότι όλα αυτά τα live streaming που γίνονται είναι για να μην ξεχάσουμε την αναγκαιότητα της τέχνης στη ζωή μας, στην καθημερινότητα μας. Να μείνουμε θετικοί και ρεαλιστές, όσο γίνεται, όπως θα ευχηθεί στο τέλος της συναυλίας αντί αποχαιρετισμού. Και έχει περάσει μιάμιση ώρα, τα γράμματα πέφτουν στην οθόνη, σαν να βλέπεις ταινία, χειροκροτείς τους τοίχους γιατί δε μπορείς να κάνεις αλλιώς, και σου λείπουν πάλι τα πάντα. Ακόμα και το encore που το θες, σίγουρα το θες, αλλά ποτέ δε συμμετείχες σε αυτό και η αναμονή του θα βγει / δε θα βγει ξανά, και αν βγει ποιο τραγούδι θα πει και στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι, αναρωτιέσαι, αν θα τύχαινε και σήμερα το ραδιόφωνο να παίξει ένα τραγούδι της όπως γινόταν σχεδόν πάντα, έτσι για το επίσημο κλείσιμο της βραδιάς.
Θα γυρίσουμε στις μουσικές σκηνές και στις συναυλίες… Κάποια στιγμή θα γυρίσουμε, δε μπορεί να γίνει αλλιώς. Και όλα θα είναι διαφορετικά. Θα παθιαζόμαστε περισσότερο, θα τραγουδάμε πιο δυνατά, θα αγκαλιάζουμε πιο σφιχτά στα αγαπημένα μας τραγούδια και θα θυμηθούμε γιατί τώρα μάς λείπει τόσο όλο αυτό. Και γιατί ποτέ, μα ποτέ, μια οθόνη δε θα μπορέσει να αντικαταστήσει ένα stand για 2 ή ένα τραπέζι για 4 ή μια αρένα. Απλώς, μέχρι τότε κρατιόμαστε ζεστοί…
——————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…