Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας
Τετάρτη βραδάκι, ακριβώς μέσα Ιούλη, στη ζεστή Αθήνα, κατηφορίζουμε προς το κέντρο της πόλης για να απολαύσουμε άλλη μια συναυλία στην …μετά covid εποχή. Η αγαπημένη Φωτεινή Βελεσιώτου, δίνει απόψε την πρώτη της συναυλία μετά από τόσο καιρό (τελευταία φορά είχε τραγουδήσει 31/1) και εμείς σπεύσαμε να την απολαύσουμε. Μας έλειψαν οι συναυλίες, ψέματα μη λέμε…!
Μπαίνοντας στον χώρο της Τεχνόπολης, μια αίσθηση περίεργη σε διακατέχει, ένα μούδιασμα υπάρχει, ένα σάστισμα πλανιέται και ένα περίεργο αίσθημα που δεν μπορείς να προσδιορίσεις, αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Δυστυχώς όσα ζήσαμε την περασμένη άνοιξη, άφησαν βαθιά αποτυπώματα στην καθημερινότητα και στην ψυχολογία μας. Υπάρχει όμως κάτι που λέγεται “μουσική” και είναι ικανή να σε ταξιδεύει. Να σε παρασέρνει και να σε κάνει να ξεχνάς έστω και πρόσκαιρα όλα αυτά τα δυσάρεστα και τα δύσκολα που περιστοιχίζουν την καθημερινότητά σου.
Τώρα περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη την τέχνη και τον πολιτισμό, έχουμε ανάγκη την ψυχαγωγία. Τι κι αν χρόνια ολάκερα τρέχαμε σε συναυλίες τα καλοκαίρια, αγκαλιαζόμασταν, χορεύαμε και πίναμε μπύρες; Όρθιοι τότε…
Αυτό το καλοκαίρι τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αυτό το καλοκαίρι κρατάμε μια μικρή απόσταση, καθόμαστε σε καρέκλες (κι όμως!), κατά την είσοδο και την έξοδο φοράμε μάσκα που μπορεί να κρύβει το χαμόγελο της χαράς, αλλά δεν είναι ικανή να κρύψει την λάμψη από τα μάτια μας… γιατί εκείνα λένε πάντα την αλήθεια και μαρτυράνε πόσο όμορφα περνάμε.
Το καλωσόρισμα της Φωτεινής Βελεσιώτου θερμό αλλά διαφορετικό κι αυτό: «δεν μπορώ να σας αγκαλιάσω κι αυτό πονάει πολύ, σα μαθητούδι νιώθω… έχω να τραγουδήσω από 31 Ιανουαρίου»… Ανταποδώσαμε με το πιο ζεστό και δυνατό μας χειροκρότημα. Πώς αλλιώς άλλωστε μπορείς να δείξεις σε μια τόσο μεγάλη καλλιτέχνιδα και κυρίως σε έναν άνθρωπο που στέκει εμπρός σου στη σκηνή και σου μιλάει τόσο λιτά και ειλικρινά ότι κατανοείς τα λόγια του;
Η φωνή της χαρακτηριστική, πολλοί είναι εκείνοι που την έχουν παρομοιάσει με την Σωτηρία Μπέλλου, σε μαγεύει, σε ταξιδεύει και αφήνεσαι να σε παρασύρει όπως μόνο εκείνη ξέρει ερμηνεύοντας αγαπημένα και δίνοντας κάθε φορά κάτι από την ψυχή της.
Την ώρα που θα περάσεις τα «Διόδια» την περιμένεις με ανυπομονησία και η Βελεσιώτου το γνωρίζει καλά γι’ αυτό και δεν σε απογοητεύει ποτέ… Στέκει εκεί και δίνει τον καλύτερό της εαυτό… το ίδιο συμβαίνει φυσικά και στις «Μέλισσες» τραγούδια που έχουν αποτελέσει σταθμούς στην καριέρα της και είναι από τα πλέον αγαπημένα στο ευρύ κοινό. Σε μουσική του Μάνου Λοΐζου και στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ακούσαμε το «έχω έναν καφενέ» και σεργιανίσαμε νοερά εκεί στου λιμανιού την άκρη, όπου «πάντα γελαστοί και γελασμένοι» μάθαμε ένα περίφημο «μυστικό», όπως μόνο η Φωτεινή μπορεί να ερμηνεύσει με την εξαίσια φωνή της.
Τον Βασίλη Προδρόμου τον γνωρίζουμε αφενός από την πολυετή παρουσία του στο πλευρό της Γλυκερίας, αφετέρου από την συμμετοχή του στο soundtrack της κινηματογραφικής ταινίας «ΕΥΤΥΧΙΑ», που έσπασε ταμεία τη φετινή σεζόν. Εκτός λοιπόν από την ερμηνεία δύο κομματιών της ταινίας που συμμετείχε, μας ερμήνευσε υπέροχα το «όνειρο» και τον αγαπημένο «Πεχλιβάνη» ενώ μας άρεσε ιδιαίτερα το ντουέτο του με τη Βελεσιώτου στο τραγούδι «Ρίζα», του Δημήτρη Λίβανου (δισκογραφικά το ντουέτο είναι Βελεσιώτου-Μάλαμας).
Είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε καινούρια τραγούδια, όπως τα «Τα μανίκια» που μετράνε μόλις λίγες μέρες κυκλοφορίας, τον «Συγκάτοικο», τραγούδι του Ορέστη Κολέτσου το οποίο γράφτηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας αλλά και πολλά παλιά ρεμπέτικα και λαϊκά αγαπημένα τραγούδια, που πάντα συμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμα της Βελεσιώτου.
Το ρεπερτόριο είχε από Κουγιουμτζή μέχρι Αλκίνοο και από Μητροπάνο μέχρι Μάλαμα και Ζερβουδάκη. Ήταν ένα τρίωρο γεμάτο με μουσική θαρρείς και όλοι προσπαθούσαμε να χωρέσουμε σε αυτό νότες, στίχους και μελωδίες που είχαμε στερηθεί τόσο καιρό.
Το καθιερωμένο encore, όπως το έχουμε συνηθίσει από την …εποχή των συναυλιών δεν υπήρξε. Υπήρξε όμως μια έκπληξη από την Φωτεινή Βελεσιώτου, η οποία κάνοντας μερικά βήματα μπροστά στη σκηνή τραγούδησε acappella «Θα με δικάσει», με όλους εμάς να νιώθουμε ανατριχίλα, τα μάτια να βουρκώνουν και τη συγκίνηση να έχει χτυπήσει κόκκινο σε μια πραγματικά συγκλονιστική ερμηνεία.
«Μου λείψατε, δεν μπορώ να σας κάνω αγκαλιά…» είπε απολογητικά η Φωτεινή και η απάντηση ήρθε δια στόματος ενός παιδιού από το κοινό, δεν έχει σημασία ποιού…
«ΦΩΤΕΙΝΗ Σ’ΑΓΑΠΑΜΕ»!!!
Να… Κάτι τέτοια γίνονται εκεί στις συναυλίες και λες… Αξίζει… αξίζει όλοι να είμαστε ενωμένοι, να παλέψουμε, να περάσουμε τα «διόδια» και θα ξαναζήσουμε τα όμορφα και τα αλλοτινά…!
——————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…