Γράφει η: Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Μαρία Γκρουμούτη
Περίπου πέρυσι τέτοιο καιρό, είχα βρεθεί πάλι στο Μοναστηράκι σε ένα live της Μαρίας Παπαγεωργίου και θυμάμαι ακόμη ότι φεύγοντας σιγοτραγουδούσα τη «Μαρκίζα». Αυτή η «Μαρκίζα» και ο «Κηπουρός» είναι μόνο δύο από τους λόγους που αξίζει να δει κανείς αυτό το κορίτσι και να καταλάβει ότι μιλάμε για μια σπάνια και ξεχωριστή περίπτωση τραγουδοποιού στο ελληνικό πεντάγραμμο.
Πρόκειται για μια καλλιτέχνιδα που δεν προσπαθεί απλώς να επικοινωνήσει αλλά να «κοινωνήσει» τα τραγούδια της και το νόημα αυτών. Και είναι όμορφη αυτή η «μοιρασιά» με τη Μαρία. Είναι από αυτές τις φορές που μαζεύεις όμορφες στιγμές, τις πλέκεις με νότες και στίχους με ουσία, από αυτές που νιώθεις να σε αγγίζει η δύναμη της φωνής της και να σε ανατριχιάζει η ερμηνεία.
Την έχουν χαρακτηρίσει «το κορίτσι με την κόκκινη κιθάρα» και την έχουμε συνηθίσει να είναι …ξυπόλυτη πάνω στη σκηνή, να έχει αυτό το μειλίχιο και ντροπαλό βλέμμα, να περιμένεις να ακουστούν οι πρώτες νότες από το επόμενο τραγούδι και τότε να σηκώσει το κεφάλι, να σε κοιτάξει με τα μεγάλα, καθαρά μάτια της και «αυτό που βλέπουν τα πουλιά» να σε κάνει να προσπαθήσεις και εσύ να το δεις… Ερμηνείες που είναι συναισθηματικά φορτισμένες και ξέρεις ότι θα τις απολαύσεις και με το παραπάνω.
Το βροχερό βράδυ της Πέμπτης 21 Νοεμβρίου βρεθήκαμε στην σκηνή του «Six Dogs» όπου πραγματοποιήθηκε η πρώτη από τις δυο προγραμματισμένες εμφανίσεις της Μαρίας.
Ήταν ένα πρόγραμμα διαφορετικό με νέα «στοιχεία» και πολλές αλλαγές για όσους έχουμε παρακολουθήσει παλαιότερες εμφανίσεις της Μαρίας. Στο συγκεκριμένο live αισθανόσουν και «άκουγες» αυτή την αλλαγή: Το ρεπερτόριο περιείχε κάποια από τα αγαπημένα τραγούδια της Μαρίας αλλά όχι πολλά, προστέθηκαν τραγούδια του Γιάννη Αγγελάκα και του Φοίβου Δεληβοριά. Το «ανατολίτικο» στοιχείο που ήταν αρκετά έντονο σε προηγούμενες παραστάσεις της, εδώ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο ενώ η μικρή home band που την συνόδευε άλλοτε, μεγάλωσε και άλλαξε. Αναφορικά με την ίδια, είδαμε μια πιο «δυναμική» Μαρία που έβγαζε πιο έντονη σιγουριά …για την ωριμότητα δεν θα σχολιάσω τίποτα καθώς από την πρώτη φορά που την άκουσα live ήταν για μένα από τις πιο «ώριμες» και «μεστές» τραγουδοποιούς, χαρακτηριστικό που διέπει κάθε εμφάνισή της.
Η έναρξη έγινε με ένα νέο τραγούδι που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη και έχει τίτλο «Τι θα μείνει» ενώ ακούσαμε και άλλο ένα νέο ακυκλοφόρητο κομμάτι: «που πηγαίνει η αγάπη». Και τότε ήρθε το «Δεν σε είδα». Εκεί που δεν χρειάζεται κανένα φίλτρο και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ανοίξεις τους προβολείς της ψυχής, να ανοίξεις τα μάτια και να αντικρίσεις την καθάρια ομορφιά, αυτή που βγαίνει σεργιάνι με τις μελωδίες και τους στίχους, αυτή που σου κάνει το χατίρι να σε πάρει από το χέρι και να σε οδηγήσει στα πιο όμορφα μουσικά μονοπάτια. Ένα πραγματικό υπέροχο τραγούδι που προκάλεσε αίσθηση από την πρώτη στιγμή που ακούστηκε.
Άφιξη και νέο «πρόσωπο» στην μπάντα της Μαρίας η ταλαντούχα Νεφέλη Φασουλή. Την έχουμε γνωρίσει και την έχουμε αγαπήσει από τις εμφανίσεις της δίπλα στο Φοίβο Δεληβοριά. Καταπληκτική στα φωνητικά, έδωσε το δικό της ξεχωριστό στίγμα στην μαγική αυτή βραδιά και έδεσε τέλεια τόσο μουσικά όσο και σκηνικά με τη Μαρία Παπαγεωργίου. Ήταν ένα όμορφο συν-ταίριασμα τα δυο κορίτσια επί σκηνής και έβλεπες ότι το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από πετυχημένο. Η Νεφέλη, μας μετέφερε νοερά σε «ένα καλοκαίρι» ενώ αναρωτιόταν “where does it lead”, για να καταλήξει τελικά να μας πει ντουέτο με την Μαρία …«Μόνο ψέματα»!
Ιδιαίτερη μνεία στους εξαιρετικούς μουσικούς που την πλαισίωναν και για πρώτη φορά η ομάδα μεγάλωσε: με την Σοφία Ευκλείδου στο τσέλο, η οποία αποτελεί σταθερή αξία πλέον, τον Σταύρο Ρουμελιώτη στις κιθάρες και τον Ντίνο Μάνο στο κοντραμπάσο καθώς και τον Κρίτωνα Μπελλώνια στα τύμπανα.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, η ερμηνεύτρια και η μπάντα της ανέβηκαν ξανά στη σκηνή για να συνεχίσουν να μας μαγεύουν και να μας ταξιδεύουν. Στην πλώρη ήταν και η λατρεμένη σκυλίτσα της Μαρίας που την συντρόφευε σ’ αυτό το ταξίδι! Ιδιαίτερη και συγκινητική η εικόνα να την βλέπεις να κάθεται στα πόδια της και να «ακούει» τις μελωδίες της. Το δεύτερο αυτό μέρος ξεκίνησε με το «this voice» ενώ εξαιρετική ήταν η ερμηνεία της στην «Πατρίδα» του Αλκίνοου Ιωαννίδη.
Ο «σπόρος» που μπορεί να μην έχει κυκλοφορήσει ακόμη επίσημα αλλά είναι κομμάτι που αποτελεί «must» σε live της Μαρίας και έχει ήδη αγαπηθεί από το κοινό μας έβαλε για τα καλά στο κλίμα του τι θα ακολουθούσε. Ξέρεις –και πας προετοιμασμένος ψυχολογικά– ότι θα ακούσεις το «Ξημερώνει» και την πολυαγαπημένη «Μαρκίζα». Όταν έρχεται όμως η στιγμή να ερμηνεύσει η Μαρία αυτά τα κομμάτια, καταλαβαίνεις ότι τελικά δεν ήσουν και πολύ …έτοιμος. Είναι αυτή η ανατριχίλα που νιώθεις ως τα μύχια της ψυχής ακούγοντάς την να …ψιθυρίζει τραγουδώντας τη «Μαρκίζα» και εσύ μένεις εκεί παρακαλώντας να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερο αυτή η μέθεξη.
Μπορεί να φύγαμε με ένα μικρό παράπονο ότι θα θέλαμε να ακούσουμε κι άλλα τραγούδια από τη Μαρία, να φύγαμε με την αίσθηση ότι μας ήταν απαραίτητη λίγο ακόμη αυτή η ζεστή και αισθαντική φωνή, ειδικά ένα τόσο βροχερό και κρύο βράδυ, αλλά επειδή «ο κόσμος δεν τελειώνει», θα έχουμε την ευκαιρία να την ξανακούσουμε στο δεύτερο Live που θα πραγματοποιηθεί πάλι στον ίδιο χώρο (six Dogs), την επόμενη Πέμπτη, 28 Νοεμβρίου.
Ποιο θα ήταν το ιδανικό φινάλε γι’ αυτή τη βραδιά; Αυτό που μας πρόσφερε απλόχερα η Μαρία: ο «Κηπουρός». Αυτός που γυρνάει στον κήπο της μοναξιάς του καθενός και φεύγοντας σιγοτραγουδά «η αγάπη θα ‘ρθει, θα ‘ρθει…» κάτι σαν υπόσχεση, σαν προφητεία, ήταν όμως τόσο η έντονη η «θέρμη» με την οποία ακουγόταν που έπαυε να είναι μια εικασία και έγινε βεβαίωση, σαν να την βλέπεις να πλησιάζει… Η αγάπη θα ‘ρθει…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…