Γράφει η Μάρω Παναγή
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ανεβαίνει το έργο «Με λένε Έμμα» του Ντάνκαν ΜακΜίλαν με πρωτότυπο τίτλο “People, Places and Things” από την ομάδα Νάμα στο Σύγχρονο Θέατρο σε μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου. Το έργο του ΜακΜίλαν έκανε πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου τον Αύγουστο του 2015 κι έκτοτε θεωρείται έργο σταθμός του σύγχρονου θεάτρου.

Τι κι αν έλεγα πως μετά το «Στέλλα κοιμήσου» θα αργήσω να δω μια παράσταση γροθιά, ήρθε η ομάδα Νάμα να με διαψεύσει. Η πρωταγωνιστική ερμηνεία της Μαίρης Μηνά, η όπως πάντα ευφάνταστη και προσεγμένη σκηνοθετική δουλειά της Ελένης Σκότη και το ίδιο το περιεχόμενο του έργου, όπου βλέπουμε μία μία να ξετυλίγονται οι κλωστές που δημιουργούν το χάος της εξάρτησης, είναι σίγουρα οι βασικοί λόγοι για να μην χάσετε την παράσταση.

Η 40χρονη περίπου Έμμα είναι ηθοποιός και τοξικοεξαρτημένη και μέχρι να κάνει αυτήν την παραδοχή ο χρόνος που περνάει στο κέντρο αποτοξίνωσης κυλάει σε βάρος της. Δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στους ρυθμούς της δουλειάς της και η επιλογή του κέντρου φαίνεται να είναι μονόδρομος. Το έργο είναι γεμάτο με αναφορές στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, τον αποκλεισμό, τη θρησκεία, τον ρόλο της οικογένειας. Περιγράφει την προσπάθεια του σύγχρονου ανθρώπου να επιβιώσει στον κόσμο και υμνεί τη γενναιότητα.

Για την Έμμα αντίσταση στο χάος γύρω μας είναι ο εθισμός· εθισμός στις ουσίες και εθισμός στο προσωπείο του θεάτρου. Το έργο βασίζεται ακριβώς πάνω σε αυτόν τον παραλληλισμό της θεραπείας της εξάρτησης και της θεατρικής διαδικασίας. Ο εθισμός στις όποιες ουσίες δεν διαφέρει και πολύ από αυτόν στους ρόλους, στις μάσκες, στις παρηγοριές και τις ασφάλειες. Διαφέρει, όμως, στην αντιμετώπιση. Ο παραδομένος στη μοίρα του ναρκομανής, «τρελός», κάθε μορφής έγκλειστος θα αντιμετωπίζεται ως αυτό και τίποτε άλλο για τους «μη-εξαρτημένους» και «ελεύθερους» άλλους. Παράλληλα, το έργο ειρωνεύεται τους διάφορους εθισμούς μας· σε ρυθμούς εργασίας και παύσεις, διατροφικές συνήθειες, ηθικούς νόμους και αξίες… Η Έμμα απορρίπτει τη θρησκευτική σωτηρία, επικαλείται τον Φουκώ, συνειδητά επιλέγει το χάος. Η Έμμα μας κάνει να ομολογήσουμε πως όλα είναι εξαρτήσεις, όλα υπάρχουν στο χάος.

Η Ελένη Σκότη είναι γνωστή δεξιοτέχνισσα στον κόσμο του θεάτρου. Αποδίδει τον ρεαλισμό των έργων με τα οποία καταπιάνεται με ύφος ολόδικό της. Δασκάλα και σκηνοθέτιδα ξέρει να πλάθει αριστοτεχνικά τους ηθοποιούς φέρνοντας τους επάνω στη σκηνή με γυμνή ψυχή. Στη συγκεκριμένη παράσταση ο εξαιρετικός ρυθμός, τα κινηματογραφικά στοιχεία του video art, οι εύστοχες εναλλαγές στη δραματουργία και οι ερμηνείες συνθέτουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.

Η Μαίρη Μηνά στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Έμμα ήταν καθηλωτική. Η φρέσκια αυτή παρουσία απέδωσε τις δυσκολίες του περίπλοκου ρόλου της με αλήθεια και απλότητα που θα ζήλευαν έτοιμες και έμπειρες ηθοποιοί. Λάμποντα μάτια και σωματική έκφραση που φώναζε και παρέσυρε. Η Σκότη αναμφίβολα έκανε την ιδανική επιλογή. Όπως συνέβη και στην περίπτωση της Αλεξάνδρας Σακελλαροπούλου που ενσάρκωνε τρία διαφορετικά πρόσωπα με χαρακτηριστική ηρεμία και πειθώ.

Οι Γιάννης Λεάκος, Χάρης Τζωρτζάκης, Κώστας Ξυκομηνός, Ανδρέας Κοντόπουλος, Ιωάννα Τζίκα, Μαρίτα Τζατζαδάκη, Έλενα Βακάλη, Λένα Μποζάκη  είναι οι υπόλοιποι της ομάδας. Μιας ομάδας πραγματικά δεμένης όπου κάθε ερμηνεία σήκωνε ακόμη πιο ψηλά την όλη προσπάθεια. Οι επιβλητικοί φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου, η μουσική του Στέλιου Γιαννουλάκη και τα λειτουργικά και έξυπνα σκηνικά του Γιώργου Χατζηνικολάου «έντυσαν» την παράσταση ιδανικά. Εξάλλου, έχοντας δει και παλαιότερες δουλειές της ομάδας («Αγαπητή Ελένα», «Άγριος σπόρος» κ.α.) το εξαιρετικό αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο.

«Δεν είμαστε εμείς προβληματικοί, ο κόσμος είναι γαμημένος». Αυτή είναι η Έμμα, ή… η Σάρα, ή… ο Φόστερ, ή… εγώ… κι εσύ… Το «Με λένε Έμμα» δεν είναι απλώς ένα έργο για τους ναρκομανείς και τη σημασία της αποκατάστασης. Είναι ένα έργο, χωρίς ωραιοποιήσεις και κλισέ, για κάθε «κραυγή που ψάχνει το στόμα της».

————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here