6/3/2014
www.musiccorner.gr
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΝΤΣΙΟΣ
(σε… meeting με τη Μάτα Λίτου)
Ο Βασίλης Πάντσιος αποφάσισε τελικά να μην ακούσει τον πατέρα του που του έλεγε συνέχεια να αφήσει αυτά τα τρελά με τη μουσική και να κοιτάξει να βρει… μία θεσούλα στο δημόσιο. Έτσι, χρόνια μετά, εγώ στη θέση του δημοσιογράφου και εκείνος σε αυτή του συνεντευξιαζόμενου, με απαντήσεις χειμαρρώδεις, συζητήσαμε για τον προσωπικό του δίσκο, τη μουσική του πορεία, τα όνειρα του, καθώς και για μία έννοια ίσως παρεξηγημένη σήμερα, το ροκ, «εντός του» αλλά και γενικά…
MusicCorner: Βασίλη, ποια ήταν η πρώτη επαφή που είχες με τη μουσική; Υπήρχε κάποιος μουσικός στην οικογένεια που σου “κόλλησε το μικρόβιο”;
Βασίλης Πάντσιος: Όχι, καμία σχέση δεν είχε η οικογένεια μου με τη μουσική και, καθώς εκείνα τα χρόνια στη μικρή μας Κομοτηνή, δεν είχαμε μουσικές σκηνές και οι συναυλίες γνωστών καλλιτεχνών ήταν σπάνιες, εγώ αγάπησα τη μουσική πρώτα από το ραδιόφωνο και από τους δίσκους που αγόραζα συχνά. Αργότερα, στην εφηβεία μου, ένιωσα την ανάγκη να ασχοληθώ και ο ίδιος πιο ενεργά και ξεκίνησα παίζοντας τύμπανα σε μικρά μπαράκια με τα πρώτα γκρουπάκια που κάναμε με φίλους. Κάποια στιγμή μετά, καταπιάστηκα με την κιθάρα και το τραγούδι και από την αρχή, θυμάμαι, που μάθαινα τα πρώτα ακόρντα, ήθελα να γράψω κάτι δικό μου. Εκεί είναι που ένιωσα στ’ αλήθεια πως θέλω να κάνω κάτι σοβαρό με τη μουσική.
MusicCorner: Ποια ήταν τα πρώτα σου ακούσματα; Θυμάσαι τον πρώτο δίσκο που αγόρασες;
Βασίλης Πάντσιος: «Jean-Michel Jarre – The Concerts In China». Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος και γρήγορα ήρθαν δίσκοι των Jimi Hendrix, Janis Joplin, David Bowie, The Cure, Smiths, Joy Division, Doors και κάποιες συλλογές της εποχής με αξιόλογα τραγούδια της δεκαετίας του ‘80, ήχος που με έχει σημαδεύσει και ακόμα αναζητάω στοιχεία του, προσπαθώντας να τον ενσωματώσω στις δικές μου παραγωγές… Ο δίσκος, πάντως, που μου έχει μείνει μακράν από την εποχή της νιότης μου ήταν οι Cocteau Twins με το «Treasure». Αξεπέραστος ήχος για μένα μέχρι σήμερα…
MusicCorner: Πως πήρες την απόφαση να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική και κάτω από ποιες συνθήκες αποφάσισες να μεταβείς από την Κομοτηνή στην Αθήνα;
Βασίλης Πάντσιος: Στο νεφελώδες μυαλό ενός νεαρού (όπως ήμουν εγώ τότε), τα πράγματα δεν είναι μόνο άσπρα και μαύρα. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που καθορίζουν την εξέλιξή του και τις αποφάσεις που παίρνει για το μέλλον του… Από τη μία, η σχέση μου με το γράψιμο και την τραγουδοποιία ήταν από την αρχή έντονη και συνεχής και, χρόνο με το χρόνο, ένιωθα πως σοβάρευαν τα πράγματα και πως έχω μερικά καλά τραγούδια στα χέρια. Από την άλλη, προσπαθούσα να εκλογικεύσω την (παράλογη για πολλούς) απόφασή μου, λέγοντας πως σε αυτό ήμουν καλύτερος και όχι σε κάτι άλλο, άρα προς τα εκεί έπρεπε να κατευθυνθώ. Κάτω από δύσκολες συνθήκες κατέβηκα στην Αθήνα… Πορεία στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ήμουν μόνος, συχνά στην ανασφάλεια, χωρίς σχέδιο, χωρίς φίλους να με στηρίξουν. Βρέθηκα στα βαθιά από την αρχή και τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα. Θυμάμαι πόσο αγχωμένος ήμουν στις πρώτες εμφανίσεις που έκανα σε μπαράκια που έβρισκα μέσω αγγελιών. Έβγαινα μόνος με την κιθάρα μου, ήμουν πανικόβλητος αλλά φαίνεται πως το είχα το ρημάδι… Μετά τα πρώτα τραγούδια λυνόμουν και ξεσήκωνα το μαγαζί! Ο κόσμος γούσταρε και με ξαναφωνάζανε να παίξω.
Γενικά, ωστόσο, ήμουν εσωστρεφής και κλεισμένος στον εαυτό μου, κάτι εγκληματικό, αν θες να κάνεις καριέρα στη μουσική. Έπιανα τον εαυτό μου τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα να αναρωτιέται «Τί κάνω εγώ εδώ πέρα; Δεν πάω καλά… Είμαι τρελός για δέσιμο…» Στην πορεία, πάντως, κατάλαβα πως ίσως το ταξίδι ήταν αυτό που αποζητούσα κυρίως, το παίδεμα ψυχής και την παιδεία που συνεπάγεται, και λιγότερο το τελικό αποτέλεσμα. Υπήρχαν περίοδοι, θυμάμαι, που προτιμούσα να δουλεύω σε πιτσαρίες και ως κούριερ παρά να τραγουδάω σε μαγαζιά. Έκανα συχνά δεύτερες σκέψεις και αμφισβητούσα την αξία του όλου εγχειρήματος. Θεωρούσα πως τελικά το να έχεις μια καλή φωνή και να γράφεις μερικά τραγούδια δεν είχε και τόσο μεγάλη σημασία… Η δημιουργία ήταν που με άναβε περισσότερο. Το να έχεις να παρουσιάσεις μια ολοκληρωμένη πρόταση, μια νέα αισθητική στο κοινό ήταν το σημαντικό κι όχι να βγάλεις απλώς ένα δίσκο με δυο καλά τραγουδάκια και να ακουστείς λίγο παραέξω. Κι επειδή είχα πάντα τον πήχη ψηλά έφτασα τώρα, μετά από πολλά χρόνια δουλειά και ψάξιμο να νιώσω πως την έχω πια αυτή την πρόταση.
MusicCorner: Ποιες ήταν οι αντιδράσεις στην οικογένειά σου όταν τους αποκάλυψες, ή -έστω- όταν ανακάλυψαν από μόνοι τους πως σκοπεύεις να ακολουθήσεις το δύσβατο δρόμο της μουσικής;
Βασίλης Πάντσιος: Ενώ ήταν θετικοί όσο έμενα σε ερασιτεχνικό επίπεδο και το θεωρούσαν μια δημιουργική απασχόληση, ήταν τελείως αρνητικοί όταν κατάλαβαν ότι σκοπεύω να ακολουθήσω στα σοβαρά αυτόν τον δρόμο… Ειδικά ο μακαρίτης ο πατέρας μου (και είχε δίκιο φαντάζομαι από τη μεριά του) επέμενε πολύ «Να αφήσω αυτά τα τρελά και να κοιτάξουμε να βρούμε καμιά θεσούλα στο δημόσιο…». Αυτό νομίζω ήταν και η πρώτη πραγματικά ροκ πράξη που έκανα: Είπα όχι στο βόλεμα από νωρίς και μπήκα στο τριπ της αναζήτησης. Είπα όχι σε μια πιο εύκολη ζωή με ό,τι αυτό συνεπάγεται, με την ανασφάλεια, την ταλαιπωρία, τις καταστάσεις που ανέφερα πιο πάνω. Ένας δύσκολος δρόμος που πονάει ακόμα. Σίγουρα φαίνεται ρομαντικό στις ταινίες και στα βιβλία -ο επαναστάτης νέος, ο καλλιτέχνης που δεν συμβιβάζεται και που κυνηγάει τα όνειρα του-, αλλά στην πραγματική ζωή το πληρώνεις… Και μάλιστα πολλές φορές.
MusicCorner: Πες μας λίγα λόγια για το δίσκο σου “Το Ροκ Εντός μου”…
Βασίλης Πάντσιος: Η παραγωγή είναι το αιώνιο βάσανο των καλλιτεχνών… Το να έχεις γράψει μερικά τραγούδια είναι άλλο, και είναι τελείως διαφορετικό να τα μεταμορφώσεις σε υλικό, σε ένα έργο που μπορείς να παρουσιάσεις στο κοινό. «Το Ροκ Εντός μου» είναι η πρώτη προσωπική μου δουλειά, μια δική μου παραγωγή και μου πήρε πάνω από τρία χρόνια να την ολοκληρώσω. Χωρίς την βοήθεια κάποιας εταιρείας, με τις οικονομικές δυσκολίες που βιώνουμε όλοι μας μέσα στην κρίση. Όταν κάποτε τελείωσε ένιωσα ότι έκανα μια υπέρβαση, πως βρήκα τον τρόπο να κάνω χειροπιαστό κάτι άϋλο που υπήρχε μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μου. Μέσα σε εποχές δύσκολες για την δισκογραφία και τους νέους καλλιτέχνες έγινα εγώ παραγωγός του εαυτού μου. Γιατί από κάποιο σημείο και μετά, όλο το πράγμα ξέφυγε από το καλλιτεχνικό στοιχείο του και έμπλεξα με τεχνικούς όρους που δεν ήξερα, με πράγματα δυσνόητα όπως κομπρέσορες και συχνότητες, editing και μίξεις που συνήθως πρέπει να τα σπουδάσει κάποιος σε καλές σχολές για να βγάλει άκρη κι εγώ δεν το είχα κάνει… Γι’ αυτό και είχα πολλές αποτυχίες και απογοητεύσεις τον πρώτο καιρό. Πάλευα με ενορχηστρώσεις που είχαν κολλήσει, με μίξεις που δεν έβγαιναν, με τραγούδια που νομίζεις ότι έχουν τελειώσει μα λίγο καιρό μετά συνειδητοποιείς ότι θέλουν κι άλλο ψάξιμο… Χρειάστηκαν άπειρα ξενύχτια στον υπολογιστή και η πολύτιμη βοήθεια αξιόλογων φίλων μουσικών και ηχοληπτών για να μπορέσει να φτάσει η δουλειά σε ένα τόσο καλό και επαγγελματικό επίπεδο. Και, μετά από όλα αυτά, χαίρομαι που βλέπω ήδη να έχει απήχηση στο ευρύ κοινό με μεταδόσεις σε ραδιόφωνα και σε μπαράκια και με ενάμιση εκατομμύριο επισκέψεις στη σελίδα μου στο YOUtube λίγες βδομάδες μόνο μετά την κυκλοφορία του. Αυτό μου δίνει δύναμη και αυτοπεποίθηση για την συνέχεια. Ο δίσκος περιλαμβάνει 12 τραγούδια που κινούνται σε μελωδικές αλλά και δυναμικές φόρμες, περιγράφουν συναισθήματα και καταστάσεις που έχω βιώσει και αποτυπώνουν το ροκ μέσα από τη δική μου ματιά.
MusicCorner: Γνωρίζω ότι πριν από τον πρώτο προσωπικό σου δίσκο είχες κυκλοφορήσει έναν ακόμη κάτω από τη σκέπη του συγκροτήματος «Ντομινο». Πόσο διαφορετική είναι η διαδικασία παραγωγής ενός δίσκου όταν είσαι μέσα σε μία ομάδα από όταν λειτουργείς ως μονάδα;
Βασίλης Πάντσιος: Σίγουρα η διαδικασία με την οποία λειτουργείς είναι τελείως διαφορετική. Στο συγκρότημα, καθώς είναι μια ομαδική δουλειά, όλοι έχουν κάποιο λόγο και αυτό δεν είναι πάντοτε καλό… Θυμάμαι ότι μερικές φορές είχαμε προστριβές και έντονες διαφωνίες μεταξύ μας στην ενορχήστρωση και στην ηχογράφηση για το που θα κινηθεί ένα τραγούδι. Ενώ όταν είσαι μόνος σου κάνεις πραγματικά αυτό που θέλεις. Είσαι ο μοναδικός υπεύθυνος για το αποτέλεσμα. Και σίγουρα παίρνεις το ρίσκο, την ευθύνη και όλα τα βάρη επάνω σου.
MusicCorner: Υπάρχει κάποιο τραγούδι που ξεχωρίζεις λίγο παραπάνω από το δίσκο σου; Αν ναι, ποιο είναι αυτό και γιατί;
Βασίλης Πάντσιος: Το «Αλήτισσα Καρδιά» το ξεχωρίζω γιατί με ταλαιπώρησε περισσότερο από όλα στην παραγωγή. Για χρόνια πήγαινα κι έφερνα ηχογραφήσεις και αρχεία σε Κομοτηνή, Ξάνθη, Θεσσαλονίκη και Αθήνα, σε φίλους μουσικούς για να με βοηθήσουν στην ενορχήστρωση, σε στούντιο για να βγάλω άκρη με τις μίξεις… Αισθανόμουν πια ότι είχα γίνει γραφικός, γι’ αυτό και χάρηκα πολύ όταν τελείωσε και έγινε τόσο καλό. Σίγουρα θα ξεχώριζα και το «Χρώματα Σιωπής», ένα κομμάτι που ενώ το κουπλέ του γράφτηκε με την μία όταν ήμουν πιτσιρικάς, το ρεφρέν του το άλλαξα 4-5 φορές μέσα στην πάροδο των ετών μέχρι να πάρει την τελική του μορφή και να μου αρέσει… Αυτό το κομμάτι δηλαδή πήρε καμιά εικοσαετία για να τελειώσει!
MusicCorner: Μέσα από τον τίτλο του δίσκου σου βάζεις την ταμπέλα του “ροκ” στον εαυτό σου χαρακτηρίζοντας έτσι αναπόδραστα και τη μουσική σου. Της δίνεις μια ταμπέλα. Τελικά, υπάρχουν ταμπέλες στη μουσική και τι ρόλο πιστεύεις ότι παίζουν;
Βασίλης Πάντσιος: Όχι, δεν νομίζω ότι μπορούν να μπουν ταμπέλες στη μουσική… Υπάρχει μόνο η καλή μουσική που έχει δύναμη και διάρκεια, που μαγεύει τους ανθρώπους και τους φέρνει πιο κοντά, και η κακή μουσική, ένα φτηνιάρικο εμπορικό υποκατάστατο που προκαλεί σύγχυση και ανασφάλεια, ειδικά στους νεότερους, γιατί δημιουργεί λάθος πρότυπα… Που είναι αντιαισθητική, έχει κακό ήχο και εκπροσωπείται κυρίως από ασημαντότητες υπέρ-μεγεθυμένες από ένα ισχυρό star system και από μια κακή τηλεόραση…
MusicCorner: Στην ταινία “Almost Famous” ο πρόσφατα εκλιπών Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν, στον ρόλο του ροκ δημοσιογράφου Lester Bangs είχε πει την εξής ατάκα: «Θα καταστρέψουν το ροκ και θα πνίξουν ό,τι αγαπάμε σ’ αυτό”. Δεν θα σε ρωτήσω ποιοι πιστεύεις ότι είναι αυτοί που το καταστρέφουν, αλλά ποιοι είναι εκείνοι που, για σένα, το κρατάνε ακόμη ζωντανό και τι είναι αυτό που εσύ αγαπάς στη ροκ μουσική;
Βασίλης Πάντσιος: Όπως είπα πιο πάνω, τη δύναμη και τη διάρκεια της… Την ικανότητα της να φέρνει τον κόσμο πιο κοντά… Να τραγουδάνε όλοι μαζί σε ένα μπαράκι ή σε ένα στάδιο… Αυτή την ενέργεια και τον ηλεκτρισμό που κουβαλάει… Το ότι είναι πολυδιάστατη και δεν έχει όρια… Δεν σε περιορίζει σε φόρμες, δεν μένει στις κιθάρες και στα τύμπανα. Μπορείς να βάλεις βασικό όργανο σε μια ροκ μπάντα ένα φλάουτο, όπως οι Jethro Tull, και να λειτουργεί και πάλι υπέροχα… Αν κοιτάξουμε για λίγο το ροκ πέρα από τη στενή του έννοια που είναι απλά ένα είδος μουσικής, θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμβολικά λειτουργεί και σε άλλα επίπεδα… Σαν ενέργεια, σαν πηγή, σαν βάση και τελικά σαν παιδεία… Αυτοί που το κρατάνε ακόμα ζωντανό είναι διαχρονικά, όλα τα ανήσυχα πνεύματα που διψάνε να δημιουργήσουν, είτε ένα τραγούδι, είτε έναν πίνακα, είτε ένα βιβλίο, είτε απλώς να εξελιχτούν αυτοί οι ίδιοι σαν άτομα… Ο Ντοστογιέφσκι, ο Καζαντζάκης ο Van Gogh, η Μελίνα, ο Ρασούλης και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήταν όλοι ροκ… Άνθρωποι που λειτουργούν και υπάρχουν περισσότερο στο πνευματικό παρά στο υλιστικό επίπεδο. Που κουβαλούσαν την αλήθεια τους και κυρίως βρήκαν τον τρόπο να τη μεταδώσουν στο ευρύ κοινό…
MusicCorner: Ποια είναι τα όνειρα και τα σχέδια σου για το μέλλον;
Βασίλης Πάντσιος: Θα ήθελα καταρχάς να πάει καλά αυτή η δουλειά, να έχει κάποια απήχηση στον κόσμο, να στηριχτεί από ραδιόφωνα και ΜΜΕ, για να έχω έτσι τη δύναμη να συνεχίσω τις παραγωγές μου σε επαγγελματικό επίπεδο. Έχω ήδη έτοιμα τα επόμενα άλμπουμ με κομμάτια που έχω παιδέψει (και με έχουν παιδέψει…) μέσα στο χρόνο και νομίζω πως αξίζει να βγουν προς τα έξω. Ταυτόχρονα δουλεύω καιρό τώρα το πρόγραμμα που αφορά τις live εμφανίσεις και περιλαμβάνει εκτός από το δικό μου υλικό και γνωστά αγαπημένα τραγούδια που έχω διασκευάσει με τον δικό μου τρόπο και τα έχω φέρει στα μέτρα μου. Κάποια από αυτά υπάρχουν ήδη ηχογραφημένα στη σελίδα μου στο YOUtube και μπορεί ο καθένας να τα ακούσει και να σχηματίσει μια άποψη.
Θέλω επίσης να στήσω μια δουλεμένη και σταθερή ροκ μπάντα που θα έχει για κορμό της πολύ καλούς μουσικούς, και ταυτόχρονα θα υπάρχει πάντα με δυο βασικές φωνές στον άξονα της, ανδρική και γυναικεία, καθώς σημαντικό κομμάτι του live θα είναι τα ντουέτα που έχω δουλέψει και θέλω να πω με την παλιά μου φίλη Μίκα Δαρμάνη, μια υπέροχη δυνατή ροκ φωνή, και εξαιρετική παρουσία που έχει μεγάλη εμπειρία στη σκηνή με συμμετοχές της σε σχήματα γνωστών καλλιτεχνών. Είναι ένα φιλόδοξο project, μια ολοκληρωμένη μουσική πρόταση, και ελπίζω να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να μπορέσω να την κάνω πραγματικότητα…
MusicCorner: Τελικά, Βασίλη, τί και ποιος είναι πραγματικά ροκ;
Βασίλης Πάντσιος: Ο πόλεμος ενάντια στο κιτς, ενάντια στη βλακεία, σε καθετί ρηχό… Το «ροκ» είναι η παγκόσμια σταθερά, αυτό που υπήρχε και θα συνεχίζει να υπάρχει, το ανθρώπινο πνεύμα… Όταν όλα γύρω μοιάζουν να γκρεμίζονται -σχέσεις που μας στρίμωξαν, άνθρωποι που μας πρόδωσαν, παρέες που μας κούρασαν, καταστάσεις που μας μπούχτισαν, κολλήματα που μας φρέναραν, πόλεις που μας στοίχειωσαν… Αυτή η φλόγα μέσα μας είναι εκεί… Να μας κρατάει όρθιους να συνεχίζουμε… Ο συνδετικός κρίκος, η δύναμη μας… Όταν γεννιούνται και πεθαίνουν φιλοσοφίες, πολιτικοί σχηματισμοί, χάρτινες ιδεολογίες, λαϊκισμοί, φανατισμοί, αυτό είναι εκεί… Όταν τάσεις, μόδες, κουλτούρες και κούφια life style έρχονται και παρέρχονται αυτό είναι εκεί… Το «ροκ εντός μας»… Σταθερό έδαφος. Ο σκληρός αμετακίνητος βράχος. Αυτό που διαρκεί, που έχει συνέχεια και σκοπό… Ο αγώνας, το πάθος, η επιστροφή στην πηγή… ο εχθρός του συμβιβασμού, η ανθρωπιά και η χαμένη μαγκιά μας… Ροκ στην πραγματικότητα για μένα είναι μια πιο πιασάρικη ονομασία που έδωσα σε αυτό που αντιπροσωπεύει το ανθρώπινο πνεύμα!
*«Το Ροκ Εντός μου» κυκλοφορεί σε όλα τα δισκοπωλεία καθώς και σε ψηφιακά καταστήματα από την FM RECORDS.
————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…