«Meeting point» – Δημήτρης Λιόλιος … 15/10/2012

Music Corner: Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση που έχεις σε σχέση με τη μουσική και σε ποια ηλικία ήταν αυτή;
Δημήτρης Λιόλιος: Η μουσική ήταν ο τρόπος με τον οποίο “αποκωδικοποιούσα” το κόσμο από μικρό παιδί. Ήταν, ας πούμε, κάτι που λειτουργούσε τόσο έντονα μέσα μου σε σημείο που δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς πέρα από το να το ακολουθώ σε “χνάρια”  ψυχής… Συνεπώς, δεν μπορώ να πω ποιά ήταν η ανάμνηση, ούτε το πότε αυτή η ανάμνηση δημιουργήθηκε… Aπό τότε που άρχισα να θυμάμαι τον εαυτό μου και ακόμα και τώρα με οδηγεί!

Music Corner: Η τελευταία σου δισκογραφική δουλειά έχει τίτλο «Τα λόγια της ψυχής». Θες να μας πεις δυο λόγια γι’ αυτήν;
Δημήτρης Λιόλιος: Τα “Λόγια της ψυχής” ήταν η “ανάγκη”  μου να εκφράσω αυτό το συναίσθημα του “κλεισίματος” ενός κύκλου πορείας. Πιστεύω ότι οι ζωές μας κάνουν κύκλους που στην ολοκλήρωσή τους μας έχουν διδάξει όλα όσα χρειαζόμαστε για το επόμενο “κυκλικό” μας ταξίδι, αυτή δε, είναι και η θεματολογία γύρω από την οποία περιστρέφεται αυτή η πρόσφατη δισκογραφική μου δουλειά. Επίσης, είναι και η πρώτη φορά όπου συνυπάρχουν ο ελληνικός με τον αγγλικό στίχο καθώς όλα αυτά τα χρόνια έχω συνεργαστεί με στιχουργούς από το εξωτερικό με αποτέλεσμα να υπάρχει και αυτό το υλικό το οποίο “περίμενε” την ώρα που θα άνοιγε ο δρόμος του για το κοινό.

Music Corner: Στην πορεία σου έχεις ασχοληθεί με τη rock, τη jazz, την κουβανέζικη μουσική, το λαϊκό και το παραδοσιακό τραγούδι. Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με τόσο ετερόκλιτα μεταξύ τους είδη;
Δημήτρης Λιόλιος: Κατα τη διάρκεια ενός ταξιδιού, περνάει κάποιος από διάφορα μέρη. Όσο πιο μεγάλο το ταξίδι τόσο διαφορετικές οι τοποθεσίες μεταξύ τους. Έτσι είναι πιστεύω και στη τέχνη… Δεν έψαξα το εκάστοτε μουσικό είδος, (αν και δεν πιστεύω στην ορολογία “μουσικό είδος”) παρά, συναντούσα στο δρόμο μου τη μουσική σε διάφορες πτυχές της. Όπως συνυπάρχουν λοιπόν τόσα διαφορετικά μέρη στη γη μας και απαρτίζουν αυτόν τον πανέμορφο πλανήτη που ζούμε, έτσι συνυπάρχουν και μέσα στο καθένα μας οι διαφορετικές εμπειρίες του.

Music Corner: Από τις συνεργασίες σου και τους μουσικούς σου πειραματισμούς φαίνεται ότι το rock είναι το είδος που σε εκφράζει. Τι σε έλκει σε αυτή τη μουσική;
Δημήτρης Λιόλιος: Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο που μπορεί να αναλυθεί επιτυχώς. Απλώς μέσα στα χρόνια υπερίσχυσε μέσα μου αυτή η μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης. Ταιριάζει με τον μέσα μου κόσμο. Δεν ξέρω αν τελικά αυτό που κάνω είναι rock ή κάτι άλλο, ξέρω όμως σίγουρα πως είναι όλη αυτή η μουσική γύρω μου και μέσα μου κατά τη διάρκεια της πορείας μου, κατασταλαγμένη και χρωματισμένη από τη γνώση που μου έδωσαν οι εμπειρίες μου.

Music Corner: Έχεις συνεργαστεί με κάποιους από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της rock στη χώρα μας όπως ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Γιάννης Γιοκαρίνης, οι Φατμέ και ο Λάκης Παπαδόπουλος. Σήμερα ποιοι νέοι καλλιτέχνες πιστεύεις ότι είναι άξιοι συνεχιστές των παλαιότερων ροκάδων;
Δημήτρης Λιόλιος: Είχα τη τύχη να συναντήσω στη πορεία μου πολύ σημαντικούς ανθρώπους – καλλιτέχνες όντως. Η μουσική έχει μια συνεχόμενη ροή, δεν σταματάει. Δεν γίνεται να σταματήσει γιατί είναι ένα μεγάλο κομμάτι του χρόνου που κυλάει… Ο χρόνος σημαίνει σημείο έναρξης και εξέλιξη. Δεν μας αφορά το σημείο λήξης εδώ. Για μένα είναι λάθος να ψάχνουμε να βρούμε ποιός είναι συνεχιστής κάποιου αλλου τη στιγμή που ο κάθε ένας από όλους εμάς, (και εννοώ με το “εμάς” όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως ιδιότητας) αφήνει το δικό του μοναδικό στίγμα στη ζωή. Υπάρχουν άξιοι συνεχιστές  της μουσικής. Όχι συνεχιστές της πορείας κάποιου άλλου. Οι επιρροές μας δεν καθορίζουν το ποιοί ή το τι θα είμαστε. Οι επιρροές μας έχουν να κάνουν με το τι ή ποιός μας εμπνέει και πως για να ξεκινήσουμε να περπατάμε επάνω σε ένα μονοπάτι ή δρόμο και να διαγράψουμε τη  δική μας μοναδική πορεία. Ναι… υπάρχουν αξιολογότατοι νέοι καλλιτέχνες.

Music Corner: Το καλοκαίρι του 2009 η Microsoft επέλεξε το τραγούδι σου «Stormy Eyes» μαζί με άλλων καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο για την πρώτη καμπάνια των Windows 7. Πώς έγινε αυτή η επιλογή;
Δημήτρης Λιόλιος: Τους πλήρωσα! (γέλια)  Καμμία σχέση…! Είχα πάρει μέρος σε έναν διαγωνσμό μέσω του ίντερνετ και επιλέχτηκα. Η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ περίμενα ένα τέτοιο αποτέλεσμα όταν συμπλήρωνα τη φόρμα συμμετοχής. Είναι μια από τις στιγμές στη ζωή μου που μου έδωσε δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσω να προσπαθώ.

Music Corner: Ποια βλέπεις να είναι η γενικότερη επιρροή της τεχνολογίας και του internet στο χώρο της μουσικής;
Δημήτρης Λιόλιος: Μα ήδη η τεχνολογία και το ίντερνετ έχουν διαμορφώσει τον τρόπο που η μουσική δημιουργείται και στη συνέχεια προωθείται στο κοινό. Όπως κάθε τεχνολογική εξέλιξη, έχει τα θετικά αλλά και τα αρνητικά της. Τα πάντα γύρω μας κάνουν τόσο κακό ή τόσο καλό όσο εμείς θέλουμε ή επιλέγουμε. Είναι θέμα διαχείρισης, εσωτερικής και μη.

Music Corner: H παράσταση που ετοιμάζεις στο Ghosthouse έχει τίτλο «Μέρες θλιμμένες» και λες ότι ακολουθεί την ευτυχία ακόμα κι όταν τίποτα δεν τη θυμίζει… Πόσο εύκολο είναι αυτό;
Δημήτρης Λιόλιος: Όσο εύκολο είναι να πιστεύει κάποιος σε κάτι πολύ…

Music Corner: Μπορεί κάποιος σήμερα να «χαμογελάσει στον πανικό» και αν ναι από πού μπορεί να αντλήσει δύναμη και αισιοδοξία;
Δημήτρης Λιόλιος: Η δύναμη, η χαρά και η αισιοδοξία αντλούνται πάντα και μόνο από μέσα μας. Ανάλογα με το τι επιτρέπουμε στον εαυτό μας να νιώσει, ακολουθούν και οι καταστάσεις που δημιουργούνται καλώντας μας να τις αντιμετωπίσουμε ή απλά, να τις βιώσουμε. Η καλή επικοινωνία με το “μέσα” μας επιφέρει τη συνειδητοποίηση, η οποία  είναι μια επιτυχής κατάσταση ωρίμανσης που δεν είναι άλλη απο την απλή αποδοχή του εαυτού μας ΑΡΧΙΚΑ. Όταν συμφιλιώνεσαι ή βρίσκεσαι σε ένα δρόμο συμφιλίωσης με κάποιον, του χαμογελάς… Και δεν είναι ο πανικός… Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, γιατί αυτό το μικρό θυμωμένο παιδάκι μέσα μας τα κάνει όλα άνω κάτω και εμείς το μεταφράζουμε σε πανικό… Δεν θα χαμογελάσεις σε ένα παιδί; Δεν μπορείς να το μαλώνεις συνέχεια…

Music Corner: Τι ετοιμάζεις μετά τις δύο παραστάσεις στο Ghosthouse;
Δημήτρης Λιόλιος: Οι “Θλιμμένες μέρες” έχουν σκοπό να ταξιδέψουν από άκρη σε άκρη όλη αυτή τη χρονιά ακολουθώντας την ευτυχία, όπου μπορούν… ακόμα και παντού!