7/11/2013
www.musiccorner.gr
ΧΑΪΝΗΔΕΣ
(σε …meeting με την Ανδρονίκη Τσατσαρώνη)
Οι «Χαΐνηδες» μετρούν ήδη 23 χρόνια από τη δημιουργία τους στο Ηράκλειο, 23 χρόνια αναζήτησης ευφάνταστων μουσικών τρόπων για να ρωτούν τα οικουμενικά και τα αιώνια. Ρίζα του ονόματός τους η αραβική λέξη «χαΐν» που, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της τουρκικής εισβολής στην Κρήτη, αποδόθηκε στον επαναστάτη, τον προδότη, στους νέους εκείνους που κατέφυγαν στα βουνά για να αιφνιδιάζουν τους Τούρκους με νυκτερινές καταδρομές.
Οι Χαΐνηδες με τη μουσική τους σμίγουν τόπους, χρόνους, συναισθήματα, ειλικρινείς πάντοτε απέναντι στη δημιουργία χωρίς στεγανά, με ματιά κριτική αλλά και κρητική. Από την αρχή τους προσπαθούν να αλλάζουν διαρκώς, ως καλλιτεχνική κολεκτίβα που αντιτίθεται στην κοινωνική αδράνεια, τον εχθρό της σκέψης. Συνδιαλέγονται, ερευνούν, πειραματίζονται και πιστεύουν ότι αυτός είναι ο αιώνας των συγκλονιστικών αλλαγών που θα επανοηματοδοτήσουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Δεν έχω καταλήξει τι έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, να τους ακούς ή να τους κουβεντιάζεις. Θα τους δείτε αυτό το Σάββατο 9 Νοεμβρίου στο Stage του Ρυθμού. Φιλική προτροπή να μην τους χάσετε!
Music Corner: Ποια θεωρείτε ως τη χειρότερη μορφή βίας και ασχήμιας εν έτει 2013 στην Ελλάδα; Με ποιο τρόπο μπορούν αυτές να γίνουν Τέχνη;
Δημήτρης Αποστολάκης: Η Βία είναι αδερφή του Κράτους και του Φόβου (και κόρη του Πάλλαντα και της Στυγός). Αποκυήματα τους – στις μέρες μας – είναι η μονοκρατορία της ασφάλειας και της αδράνειας. Το άσχημο είναι το μη εύσχημο. Δηλαδή το μη επικοινωνίσιμο. Το μη μνημονεύσιμο. Το στείρο. Δεν υπάρχει τέχνη. Υπάρχουν μόνο καλλιτέχνες. Δεν έχουμε επίγνωση της αυτοοργάνωσης των προσλαμβανομένων αντιθετικών δεδομένων σε ενορατικά συνθετική ολότητα, όπως είναι μια καλλιτεχνική δημιουργία.
Music Corner: Ποια θετικά ή αρνητικά στοιχεία των χαρακτήρων σας, ενδεχομένως, και της καθημερινότητάς σας, διοχετεύετε δημιουργικά στη μουσική σας;
Δημήτρης Αποστολάκης: Κατά πρώτον δεν ξέρω το χαρακτήρα μου (είμαι αχαρακτήριστος). Κατά δεύτερον, δεν προσπαθώ να διοχετεύσω ή να μη διοχετεύσω τίποτα. Διοχετεύουν, ανακατεύουν και διαλύουν οι Αλχημιστές. Εγώ φιλοδοξώ να είμαι Μάγος.
Music Corner: Ποια κοινωνικά ερωτήματα θέτετε μέσα από τα τραγούδια σας;
Δημήτρης Αποστολάκης: Τα αληθινά τραγούδια είναι του συλλογικού ασυνείδητου. Ως εκ τούτου, επαναθέτουν τα κοσμικά ερωτήματα με καινούργια γλώσσα, με καινούργιο τρόπο. Η κλίμακα του μεγάκοσμου διαδρά με αυτήν του μικρόκοσμου. Τα κοινωνικά ερωτήματα που απορρέουν από το ‘εδώ’ και το ‘τώρα’ συνδέονται στις αληθινές δημιουργίες με το ‘παντού’ και το ‘πάντα’. Σε αντίθετη περίπτωση, προσπαθώντας να γίνεις επίκαιρος καταντάς πρόσκαιρος.
Music Corner: Πώς σας βρίσκει η τρίτη δεκαετία, που διανύετε ήδη ως μουσική κολεκτίβα; Η κρίση; Ποιες βασικές διαφορές εντοπίζετε μεταξύ των ημερών της δημιουργίας σας και του τώρα;
Δημήτρης Αποστολάκης: Κρίση είχαμε και τότε. Κρίση πολιτική – πολιτισμική – ηθική – αισθητική. Λίγοι το έβλεπαν. Το ότι τώρα έγινε έκδηλη το θεωρώ εξαιρετικό. Η εκδήλωση της κρίσης έκανε αφάνταστο καλό στους Χαΐνηδες, αφού η κρίση επαναπροσδιορίζει το Αναγκαίο και στρέφει τα βλέμματα στο Αληθινό. Η κρίση σε βοηθά να βρεις τους πραγματικούς συγγενείς σου. Κάθε μέρα μας έχει τα χαρακτηριστικά της δημιουργίας μας, αφού δεν απαρνηθήκαμε την παιδιάστικη μας περιέργεια. Ένας ζωντανός οργανισμός αναδημιουργείται καθημερινά. Το ίδιο κι ένας συλλογικός οργανισμός, όπως ένα συγκρότημα. Το κυνήγι του αγνώστου είναι η συγκλονιστικότερη εμπειρία για μας κι αυτό δεν έχει αλλάξει από τότε.
Music Corner: Εάν είχατε στα χέρια σας ένα τηλεσκόπιο, προς ποια κατεύθυνση θα το στρέφατε; Τι θα θέλατε να παρατηρήσετε;
Δημήτρης Αποστολάκης: Το άπαν. Από το πιο μακρινό αστέρι μέχρι τις καμπύλες της ευειδούς κορασίδος στο απέναντι μπαλκόνι.
Music Corner: Μιλήστε μου για την Κρήτη της ζωής και της μουσικής σας. Ποια είναι αυτή η Κρήτη;
Δημήτρης Αποστολάκης: Η πραγματικότητα είναι μια πλάνη, μια απέραντη ψευδαίσθηση. Το μόνο που υπάρχει είναι το φαντασιακό που εκδηλώνεται σαν εν γίγνεσθαι είναι. Έτσι, η Κρήτη μου έχει ευγένεια, περηφάνεια, αρχοντιά ,φιλοξενία, αυταπάρνηση και προπαντός τη γελαστή θυσία που στροβιλίζει τις υπάρξεις στον κοσμικό χορό της ζωής και του θανάτου (καμία σχέση με την Κρήτη της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων της).
Music Corner: Ποια θεωρείτε πως είναι, σήμερα, η μεγαλύτερη απειλή που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα μας;
Δημήτρης Αποστολάκης: Η μεγαλύτερη απειλή είναι η λήθη και η (επιβαλλόμενη) αξιακή μετάλλαξη.
Music Corner: Θεωρείτε ότι ζούμε ημέρες παρακμής για την Τέχνη, ή, μέσα από τη βαθιά κοινωνικοοικονομική κρίση που βιώνουμε, η Τέχνη θα βγει τελικά κερδισμένη, πιο ουσιαστική, πιο ζωντανή;
Δημήτρης Αποστολάκης: Οι Σούφι λένε πως ό,τι γίνεται είναι καλό. Μέσα στη λάσπη και τα ξερόφυλλα κρύβονται σπόροι των πιο όμορφων αγριολούλουδων. Το θέμα δεν είναι να βγει κερδισμένη κάποια τέχνη. Το ζητούμενο είναι να γεννηθεί πλανητικά ο καινούργιος ανθρωπολογικός τύπος που θα έχει εξ ορισμού τα χαρακτηριστικά του καλλιτέχνη – δημιουργού.
Music Corner: Εάν όχι στην Ελλάδα, πού θα ήθελαν οι Χαΐνηδες να ζουν και να παίζουν μουσική;
Δημήτρης Αποστολάκης: Χρόνια ζω στο μαγικό μου κόσμο. Επισκέπτομαι την Ελλάδα συχνά, όπως και πολλές άλλες χώρες, με το μαγικό χαλί που μου χάρισε ο Πέρσης φίλος μου Αχούρα Μάζντα.
Music Corner: Πάνε ήδη δυο χρόνια από την κυκλοφορία της τελευταίας σας δισκογραφικής δουλειάς. Επόμενα σχέδια; Υπάρχει κάτι στα σκαριά; Νιώθετε ακόμη «λαθρεπιβάτες στο καράβι της τέχνης»;
Δημήτρης Αποστολάκης: Τα γεγονότα αυτοπραγματώνονται και μας καλούν – αν είμαστε τυχεροί – στη γέννηση τους. Η μοίρα (βάση της αρχαιοελληνικής τραγωδίας) σε ρίχνει ή στην όχθη του λαθρεπιβάτη και του κουρσάρου ή στην όχθη του πλοιοκτήτη και του επιβάτη κρουαζιερόπλοιου. Ε, για εμάς διάλεξε πολύ νωρίς.
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…