ΑΛΕΞΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
(σε… meeting με τον Παύλο Ζέρβα)
Πάνε σχεδόν 30 χρόνια (1987) από τότε που η Αλέξια άρχισε να μπαίνει για τα καλά στην ελληνική μουσική πραγματικότητα, με τη συμμετοχή της αρχικά στη Eurovision για λογαριασμό της Κύπρου (Άσπρο Μαύρο – 7η θέση!) και την έκδοση του πρώτου της album στη χώρα μας με τίτλο το όνομά της, που ξεπέρασε τις 300.000 πωλήσεις!!! Από τότε και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90, μεσουράνησε στην pop σκηνή, με τους δίσκους της να γίνονται χρυσοί και πλατινένιοι. Με μια τέτοια πορεία, θα περίμενε κανείς ότι η Αλέξια δεν θα άλλαζε τίποτα στην καριέρα της, ωστόσο στα μέσα της δεκαετίας του ’90 αποφασίζει να σπάσει τα “δεσμά της επιτυχίας της” και να ακολουθήσει εντελώς διαφορετικούς καλλιτεχνικούς δρόμους. Συνεργάστηκε αρχικά με τον Μίκη Θεοδωράκη και τη Λαϊκή Ορχήστρα του, στη συνέχεια έγραψε μουσική για θέατρο και κινηματογράφο και τελικά επέστρεψε στην Αμερική για να αφιερωθεί πάλι στο είδος της μουσικής που σπούδασε στο Berklee College of Music της Βοστώνης, στη jazz.
Θα χρειάζονταν πολλές αράδες για να αναφέρουμε τους σπουδαίους καλλιτέχνες που έχει συνεργαστεί στην πολύχρονη πορεία της, από τον Θεοδωράκη, την Φαραντούρη και τον Νταλάρα, μέχρι τον Stevie Wonder, τον Chick Corea και την Chaka Khan. Από τον Andreas Vollenweider μέχρι την Milva και την Madeleine Peyroux και ακόμα από Χαριτοδιπλωμένο και Πασχάλη, μέχρι τον Μίμη Πλέσσα και τον Γιώργο Χατζηνάσιο. Από τα ονόματα αυτά, μπορεί κάποιος να κατανοήσει το “ταξίδι” της Αλέξιας, από το ένα άκρο της μουσικής στο άλλο, ένα ταξίδι που συνεχίζεται και στις μέρες μας με απόλυτη επιτυχία, κι ας μην ακούμε πια συχνά το όνομά της στην Ελλάδα, αφού κινείται κυρίως μεταξύ Λος Άντζελες και Κύπρου. Τελευταία ίδρυσε το The Alexia Vassiliou International Music Foundation, στο πλαίσιο του οποίου επιχειρεί να διδάξει τη Μέθοδο Μουσικής Ακρόασης Re-bE που δημιούργησε η ίδια, με στόχο να “σπείρει” μουσικούς καρπούς σε σχολεία και κοινότητες…
Όλη αυτή την πολυσχιδή πορεία της στον χώρο, θα επιχειρήσει να αναπαραστήσει την Τρίτη 4 Οκτωβρίου, που έρχεται και πάλι στα μέρη μας και θα δώσει μια συναυλία στο Ηρώδειο. Θα επιχειρήσει μια μουσική αναδρομή στις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας της, από το 1987 μέχρι σήμερα. Με αφορμή αυτή τη συναυλία, μιλήσαμε με την Αλέξια και είχαμε την παρακάτω πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση…
———-
Που σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό; Ξέρουμε ότι ταξιδεύετε συχνά στο Λος Άντζελες και στην πατρίδα σας, την Κύπρο.
Ναι, μένω αρκετούς μήνες στο Λος Άντζελες αλλά και στην Κύπρο, ταξιδεύω σε πολλές χώρες και τραγουδώ τις μουσικές που αγαπώ. Αυτές τις μέρες βρίσκομαι στην Αθήνα. Μόλις επέστρεψα από το Λος Άντζελες όπου τραγούδησα στην συναυλία μου μαζί με τον διεθνούς φήμης μαέστρο Carlo Ponti Jr. γιο της ηθοποιού Σοφίας Λόρεν, στο Raymond Kabbaz Theater στο Beverly Hills, μαζί με την ορχήστρα κλασσικής μουσικής που έχει ιδρύσει ο ίδιος “The Los Angeles Virtuosi Orchestra”. Τραγούδησα τραγούδια από κινηματογραφικές ταινίες με τις οποίες είχαν σχέση οι γονείς του, η μητέρα του Σοφία και ο πατέρας του Carlo Ponti, παραγωγός ταινιών. Η συναυλία μας ήταν sold out από ένα διεθνές κοινό όπου με υποστήριξε η Ελληνική κοινότητα του Λος Άντζελες με πολλή αγάπη αλλά και κοινό από όλα τα μέρη της γης.
Είστε μια ερμηνεύτρια που “ψάχνεστε” συνεχώς επαγγελματικά και δεν επαναπαύεστε στις επιτυχίες σας. Αφήσατε την καριέρα σας στην Ελλάδα ενώ ήσασταν στο peak, γεμάτη χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν μια εσωτερική ανάγκη να δοκιμάζετε διαρκώς τις ερμηνευτικές σας ικανότητες με νέες προκλήσεις, ωστόσο κάποια στιγμή δηλώσατε ότι δεν σας ικανοποιούσε η τροπή που είχε πάρει η καριέρα σας στην Ελλάδα…
Σας ευχαριστώ για τα ωραία σας λόγια. Είχα όμορφα χρόνια όταν ζούσα στην Ελλάδα, με υπέροχες μουσικές συνεργασίες. Ναι, είναι η αλήθεια ότι μου αρέσει να εξερευνώ καινούργια μουσικά τοπία και τρόπους έκφρασης που εναλλάσσονται κάθε καινούργια φορά. Γι’ αυτό και ένα από τα πιο αγαπημένα μου είδη μουσικής είναι ο αυτοσχεδιασμός: στον αυτοσχεδιασμό όλα είναι καινούργια και αυτό που καθορίζει το τι πρόκειται να δημιουργηθεί, είναι η ροή της στιγμής. Αυτό χρειάζεται να εμπιστευθούμε και δια μέσου αυτής της πρακτικής, θυμόμαστε ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε εμάς τους ίδιους, τις βαθιές μας επιθυμίες, παραμένοντας παρόντες στην παρούσα στιγμή. Με τη γαλήνη και τη σιγουριά που μόνο η εμπιστοσύνη φέρνει, η εμπιστοσύνη στην ύπαρξη μας.
Αποφάσισα να ταξιδέψω σε άλλες χώρες και σε άλλες ηπείρους διότι λατρεύω να μελετώ και να μαθαίνω συνεχώς καινούργιες πληροφορίες όσον αφορά στην μουσική, στην γραφή, στο περιβάλλον, στον αυτοσχεδιασμό, στην μουσική εκπαίδευση. Στα ταξίδια μου γνωρίζω ανθρώπους που είναι αγνοί, που αγαπούν και σέβονται τον εαυτό τους, τους συνανθρώπους τους, το περιβάλλον, όπως οι Guerilla Gardeners που φυτεύουν δέντρα σε περιοχές άγονες, που δεν ενδιαφέρουν κανένα, με σκοπό να τρέφουν κόσμο που δεν έχει πρόσβαση σε φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Δείχνουν έτσι, δια του παραδείγματος τους, σε πολλούς ανθρώπους, ότι όλοι μας μπορούμε να αλλάζουμε τα πράγματα γύρω μας όταν η αλλαγή είναι αναγκαία. Τείνουμε να ξεχνούμε ότι μπορούμε τα πάντα.
Ξεκινήσατε με σπουδές στη jazz, στη gospel και στη κλασσική μουσική, συνεχίσατε με pop στην Ελλάδα, τραγουδήσατε Θεοδωράκη, παλιό ελληνικό κινηματογράφο, πλέον συνθέτετε μουσική για θέατρο και ταινίες μικρού μήκους, έχετε συνεργαστεί με πλήθος διάσημων καλλιτεχνών από πολύ διαφορετικούς χώρους… Δεν φοβηθήκατε ποτέ ότι θα χάσετε το κοινό σας, ότι μπορεί να μη σας ακολουθούσε από το ένα είδος στο άλλο, και ότι θα έπρεπε κάθε φορά να “αλλάζετε” κοινό, ακόμη και σε ηλικιακό επίπεδο;
Ποτέ δεν το φοβήθηκα αυτό. Ακολουθούσα πάντα την μουσική με εμπιστοσύνη και πηγαίνω όπου αυτή με οδηγεί. Δεν ακολούθησα την φήμη, μόνο την μουσική. Εξάλλου πιστεύω ότι υπάρχει πάντα κοινό για ότι εμείς πρώτα αγαπούμε. Εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε την υποχρέωση αλλά και την ευθύνη, μέσω της μουσικής, να δείχνουμε στον κόσμο, στο κοινό, τρόπους μέσα από τους οποίους καλείται να “θυμηθεί” ποιος / ποια πραγματικά είναι. Ώστε να μπορέσουν να επανασυνδεθούν με την αυθεντική τους φύση. Η μουσική είναι το μέσο το οποίο καθιστά αυτή την πράξη δυνατή. Η δόνηση της μουσικής μπορεί να είναι καταστροφική ή θεραπευτική. Εγώ επιλέγω τον τρόπο που η μουσική κάνει καλό.
Μιλήστε μου για το “The Alexia Vassiliou International Music Foundation” που έχετε δημιουργήσει. Ποιοι οι στόχοι και ποιες φιλοδοξίες σας πηγάζουν από αυτή την δραστηριότητα;
Το Alexia Vassiliou International Music Foundation, ιδρύθηκε στο Λος Άντζελες πριν από 2 χρόνια μαζί με τη Μέθοδο Μουσικής Ακρόασης Re-bE και έχει ως σκοπό να φέρει μουσική σε Νηπιαγωγεία, Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια και στην κοινότητα, ξεκινώντας από την Κύπρο, την Ελλάδα, το Λος Άντζελες, ώστε τα παιδιά αλλά και οι έφηβοι μας να έχουν πρόσβαση στην μουσική. Από τις πιο απομονωμένες περιοχές μέχρι τα κέντρα των πόλεων στα οποία δεν φτάνει η μουσική. Η μουσική με έσωσε σε δύσκολες στιγμές και καταστάσεις, μου απάλυνε τον πόνο, με εμψύχωσε, με ενδυνάμωσε. Όποτε ακούσω μουσική που με εμπνέει θυμάμαι αμέσως ποια είμαι, τι πραγματικά επιθυμώ, τι μου δίνει χαρά. Αυτό είναι που επιθυμώ να προσφέρω και στα παιδιά και τους εφήβους μας. Θα μπορέσω να αναφέρω περισσότερες λεπτομέρειες σε μεταγενέστερο στάδιο.
Τελικά υπάρχει κάτι που αναπολείτε έντονα από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και από αυτήν του ’90, όταν κάνατε στην Ελλάδα την μια επιτυχία πίσω από την άλλη; Υπάρχει κάποια συνεργασία εκείνης της περιόδου, που τη θεωρείτε ιδιαίτερα σημαντική ή όλα “ξέθώριασαν” μπροστά σ’ αυτά που ήρθαν στη συνέχεια;
Όλα ήταν σημαντικά αφού με έφεραν εδώ που βρίσκομαι σήμερα που αισθάνομαι πλήρης, ευτυχισμένη, χαρούμενη και που επιτρέπω στον εαυτό μου να εκπληρώνει συνεχώς επιθυμίες.
Αγαπώ τον αυτοσχεδιασμό και την μουσική που έχει σχέση με τον κινηματογράφο, την μουσική του ’20 και του ’30. Εξαρτάται από το ποια μουσική θα με εμπνεύσει κάθε εποχή. Όσο για τους σημαντικότερους σταθμούς στην καριέρα μου, θεωρώ όλα όσα τραγούδησα σημαντικά, διότι ο κάθε δίσκος με οδήγησε στις επόμενες μου επιλογές και στο σήμερα. Ξεχωρίζω, παρ’ όλα αυτά, τις συνεργασίες μου με τους εξής: με τον αγαπημένο μου ενορχηστρωτή και συνθέτη του δίσκου μου “Τα Κλασικά”, Κώστα Καπνίση, τον οποίο γνώρισα χάρη στον παραγωγό του δίσκου μας, Μάκη Δελαπόρτα, όπως και την υπερταλαντούχα Ρένα Βλαχοπούλου, τον Chick Corea ο οποίος είναι από τους σημαντικότερους διεθνούς φήμης πιανίστες / συνθέτες του 20ου – 21ου αιώνα, τον μπασίστα John Patitucci, τον Μίκη Θεοδωράκη με τον οποίον συνεργάστηκα πάνω από δέκα χρόνια και τη Λαϊκή ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης με την οποία δημιουργήθηκε ο διπλός μου δίσκος “Αλέξια-Μίκης Θεοδωράκης” μαζί με το αυτοσχεδιαστικό μας ντουέτο με τον Μίκη Θεοδωράκη “Μέσα στις Θαλασσινές σπηλιές” σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη.
Συνεργάστηκα ακόμη με πολλούς εξαιρετικούς συνθέτες και μουσικούς, όπως με τον αγαπημένο μου Μίμη Πλέσσα, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Μάριο Μελετίου που ήταν και το πρώτο μου Ηρώδειο το 1996 με τη συναυλία του δίσκου “Λεμονανθούσα μου κυρά Αμμόχωστος” σε ποίηση της τέως Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου κας Κλαίρης Αγγελίδου. Με τον Κώστα Τουρνά, την Ρένα Βλαχοπούλου, τον Βλάση Μπονάτσο, την Ιταλίδα τραγουδίστρια Milva, τον Ελβετό αρπίστα Andreas Vollenweider, τον Κώστα Κακογιάννη, τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο, τον Σπύρο Πάζιο, την Τασούλα Θωμαΐδου.. και πολλούς άλλους. Όλους τους αγαπώ και όλους τους ευχαριστώ!
Από τους δασκάλους σας, ποιος “σημάδεψε” περισσότερο την καλλιτεχνική σας υπόσταση;
Ο Ivan Rodriguez, o Gary Burton και ο Chick Corea στην μουσική και η Χριστιάνα Λαμπρινίδη στη δημιουργική γραφή και στις φεμινιστικές σπουδές, δίπλα στην οποία μαθήτευσα επί 6 χρόνια.
Έχετε παίξει και σε ταινίες μικρού μήκους, αυτό προέκυψε τυχαία ή η υποκριτική είναι μια ακόμη καλλιτεχνική πτυχή που επιθυμείτε να ξεδιπλώσετε; Θα σας δούμε και στο μέλλον σε ρόλο ηθοποιού;
Πάντα επιθυμούσα να παίξω στον κινηματογράφο και μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω σε δύο ταινίες μικρού μήκους σε πρωταγωνιστικό ρόλο σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ησαΐα ο οποίος ζει και εργάζεται στο Λος Άντζελες. Η μουσική και στις δύο ταινίες είναι δική μου. Είχαμε γράψει το σενάριο μαζί, ήταν δική του η ιδέα και η πλοκή και δική μου η γραφή. Στην πρώτη μας ταινία με τον Κ. Ησαΐα, έπαιζε και ο Keegan Allen τον οποίο θεωρώ οικογένεια, ο οποίος πρωταγωνιστεί στη σειρά της Warner Brothers, “Pretty Little Liars”. Έφυγε από εμάς μόλις τελείωσε το γύρισμα και πήγε να κάνει οντισιόν εκεί και την ίδια ημέρα πέρασε επιτυχώς! Οι ταινίες μας προβάλλονται σε πολλά Διεθνή Φεστιβάλ. Μετά από αυτή την εμπειρία, άρχισα να κάνω πειραματικές ταινίες οι οποίες ήταν η επίσημη επιλογή των Πολιτιστικών Υπηρεσιών της Κύπρου και συμμετείχα με 6 ταινίες μου με την μουσική και την φωνή μου ως soundtrack στο Images and Views Of Alternative Cinema. Εδώ και 4 χρόνια δουλεύω πάνω σε μία ιδέα για ταινία μικρού μήκους την οποία γράφω εγώ. Πέρσι έγραψα το theme song για την ταινία μικρού μήκους της Τόνιας Μισιαλή “The lullaby of the butterfly” και πέρσι επίσης συνέθεσα μέρος της μουσικής του ντοκιμαντέρ “On Guardian Mountain” του φίλου μου σκηνοθέτη Cory Tomascoff, από την Βοστώνη.
Πώς εισπράττετε σήμερα την ωριμότητα που έχετε αποκτήσει μέσα από την πολύχρονη καριέρα σας;
Τη βιώνω απολαμβάνοντας την. Η ένδειξη ωριμότητας για μένα, έγκειται σε δύο τακτικές που ανέπτυξα ή καλύτερα σε δύο τρόπους που επέλεξα να υπάρχω:
α) να επιτρέπω να είμαι πάντα ο εαυτός μου στην μουσική αλλά και παντού, χωρίς να κάνω συμβιβασμούς, χωρίς μα κρύβω επιμελώς ότι έχω ανάγκη να εκφράσω μήπως και οι προσδοκίες του κοινού δεν ευοδωθούν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποφεύγω να τραγουδώ live για αρκετά χρόνια.
β) Να αποβάλω το στρες / άγχος σαν έννοιες στην ζωή μου μια για πάντα και να απολαμβάνω τόσο τη διαδικασία της προετοιμασίας όσο και τη στιγμή της κάθε συναυλίας. Άργησα να συνειδητοποιήσω ότι η μουσική είναι ανταλλαγή ενέργειας, προσφέρουμε οι καλλιτέχνες τη μουσική στο κοινό, για να νοιώσουν πιο ευτυχισμένοι, για να θυμηθούν την αυθεντική τους φύση, για να τους εμπνεύσει η μουσική, ώστε να βάλουν στη ζωή τους χαρά. Ο σκοπός δεν είναι να εντυπωσιάσουμε αλλά να προσφέρουμε. Μόλις συνειδητοποίησα αυτά, άρχισα να θέλω να τραγουδώ παντού αυτά που μου έδιναν την μέγιστη χαρά.
Κατάγεστε από την κατεχόμενη Αμμόχωστο, μια πόλη που εδώ και 42 χρόνια μετά την εισβολή, θεωρείται -και είναι- πόλη φάντασμα. Ο χρόνος σβήνει ή δυναμώνει τις πληγές; Αν η Κύπρος την ανακτούσε, θα επιστρέφατε για να ζήσετε την υπόλοιπη ζωή σας εκεί; Πόσο θα το θέλατε αυτό;
Σας ευχαριστώ που αναφέρεστε στην Αμμόχωστο. Ο χρόνος επούλωσε τις δικές μου πληγές όσο είναι δυνατό. Επειδή είμαι καλλιτέχνις και δημιουργός, κατάφερα δια της δημιουργίας της μουσικής, να επουλώσω μεγάλο μέρος του τραύματος. Το τριπλό μου cd “Re-bE” περιέχει ένα τραγούδι χωρίς λόγια που ονομάζεται Famagusta, το οποίο είναι το Ενετικό όνομα της Αμμοχώστου. Πρόπερσι πήγα στην Αμμόχωστο στην μαύρη επέτειο της εισβολής και της άλωσης της Αμμοχώστου. Είχα την ανάγκη να πάω τις ίδιες ημέρες, χρόνια μετά, στα ίδια μέρη, σε περίοδο ειρήνης, έχοντας βιώσει τον εκτοπισμό, εγκαταλείποντας την πόλη μέσα σε πυροβολισμούς και βομβαρδισμούς, για να καθαρίσω τα αυτιά μου και τις μνήμες μου από τους αχούς του πολέμου. Κατά την διάρκεια της περιήγησης μου, γυρίστηκε το docu-video του τραγουδιού μου Famagusta από μένα και από την συνεργάτιδα μου και παραγωγό ντοκιμαντέρ στο θρυλικό PBS στην Αμερική, την Valentina Karantoni (Βαλέντινα Καραντώνη).
Αν κάποτε μας δοθεί η ευκαιρία, θα ήθελα πολύ να πάω να ζήσω και εκεί.
Ας κλείσουμε με τη μεγάλη συναυλία σας στο Ηρώδειο, στις 4 Οκτωβρίου. Μια εφ’ όλης της ύλης συναυλία, μια αναδρομή στη πλούσια καριέρα σας. Τι μήνυμα θέλετε να στείλετε στον κόσμο για αυτή τη συναυλία; Τι να περιμένουμε;
Κατ’ αρχήν σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας να μάθετε τι νοιώθω για όλα αυτά και για τη συναυλία μου. Η συναυλία μου αυτή θα είναι μια ρετροσπεκτίβα όλου μου του ρεπερτορίου, αναδρομή σε όλη μου τη μέχρι σήμερα καριέρα. Από τα ποπ χρόνια μου, από την Eurovision, “Τα Κλασικά” με την Ρένα Βλαχοπούλου, τον δίσκο μου με τον Μίκη Θεοδωράκη, από τους δύο Jazz δίσκους μου, ο ένας με την συμμετοχή του θρυλικού πιανίστα Chick Corea και του μπασίστα John Patitucci, από το χοροθέατρο Οκτάνα “Η κυρία με τις Καμέλιες” σε μουσική του φίλου μου Αριστείδη Μυταρά το οποίο είναι ένα τρίφωνο χορωδιακό που θα τραγουδήσω μαζί με την υπέροχη Μαρίνα Σάττι. Η συναυλία θα συμπεριλαμβάνει και αρκετά από τα καινούργια μου τραγούδια από τον τριπλό δίσκο μου Re-bE σε στίχους δικούς μου και σε μουσική δική μου, το Backyards που είναι ένας από τους 12 δίσκους μου με αυτοσχεδιασμούς μαζί με τον φίλο μου κιθαρίστα, συνθέτη, παραγωγό Βασίλη Στεργίου από την Θεσσαλονίκη.
Θα με συνοδεύσουν πολλοί από τους παλιούς και έμπιστους μου συνεργάτες, οι καταπληκτικοί και σπάνιας ποιότητας και ταλέντου δεξιοτέχνες μουσικοί: ο πιανίστας μου Antoni Donchev από την Σόφια, Βουλγαρία (Κλασικά, Re-bE), ο Fergus Currie από την Σκωτία (Αλέξια – Μίκης Θεοδωράκης, ταινία Safe Sex, Re-bE) κλασικός μπασίστας / ακουστικό μπάσο, ο μπασίστας Γιώργος Παλαμιώτης / ηλεκτρικό μπάσο (Re-bE “το Κυπριακό”) ο οποίος έχει μια ιδιαίτερη, συμπαντική, μυστηριακή σχέση με τον ρυθμό. Θα μας φέρει κρουστούς από την Κούβα, την Ελλάδα, την Αργεντινή για να παίξουμε όλοι μαζί. Συμμετέχει η υπέροχη Μαρίνα Σάττι που έχει επιμεληθεί τα vocal arrangements / τις ενορχηστρώσεις για το φωνητικό σύνολο της, “Φωνές” μέρος του οποίου θα λάβει μέρος στην συναυλία μου, 8 υπέροχες γυναικείες φωνές. Θα υπάρχει επίσης ένα καταπληκτικό σύνολο εγχόρδων του οποίου ηγείται ο βιρτουόζος βιολιστής Διονύσης Βερβιτσιώτης, πνευστά με τον σπουδαίο Τάκη Πατερέλη και πολλούς άλλους!
Για τη συναυλία της Αλέξιας στο Ηρώδειο, την Τρίτη 4 Οκτωβρίου, μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά στο σχετικό δελτίο τύπου…
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner…