28/4/2014
www.musiccorner.gr
Electric Litany
(σε …meeting με την Φωτεινή Κοκκινάκη)
Λάτρεψα την μουσική των Electric Litany από την πρώτη στιγμή που τους άκουσα, εντελώς τυχαία, ακολουθώντας ένα link στο facebook. Ήταν μοιραίο να συμβεί! Στο πρώτο κιόλας άκουσμα ένιωσα ότι ράγισαν πολλά από τα μέχρι τότε μουσικά μου στερεότυπα και ότι κάποιος με προκαλούσε να αναμετρηθώ ακόμα και με τις ανομολόγητες σκέψεις μου. Είμαι σίγουρη ότι το έχουν νιώσει κι άλλοι εκεί έξω, οι Electric Litany να τους αρπάζουν από το χέρι και να τους ταξιδεύουν μέσα από μονοπάτια «ηλεκτρισμένα» συναισθηματικά, στη λύτρωση…
Κι αν σας κούρασα με τα κλισέ μου και τα πολλά λόγια – τα οποία ποτέ δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν την μαγεία της μουσικής – η συνέντευξη που ακολουθεί θα σας εκπλήξει ευχάριστα. Ο Αλέξανδρος Μίαρης, ο leader των Electric Litany μας αποδεικνύει ότι δεν είναι μόνο η μουσική τους που τους κάνει να ξεχωρίζουν, αλλά και η στάση τους απέναντι στη δημιουργία και την σημερινή πραγματικότητα.
Music Corner: Καταρχάς, θα ήθελα να μου πεις δύο λόγια για τον τίτλο του καινούριου άλμπουμ, το οποίο κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες. Αν καταλαβαίνω σωστά έχει αυτοαναφορικά στοιχεία. Γιατί μεσολάβησε μεγάλο διάστημα από το πρώτο άλμπουμ μέχρι το δεύτερο «παιδί» σας;
Αλέξανδρος Μίαρης: Ο λόγος που μεσολάβησε ένα τέτοιο διάστημα από τον πρώτο δίσκο είναι οι άπειρες προετοιμασίες που κάναμε για τον δίσκο αυτό. Μια και δεν θέλαμε καμία έκπτωση στο μουσικό και τεχνικό κόμματι και επειδή δεν είχαμε τα μέσα που θέλαμε, έπρεπε να βρούμε τρόπους και τεχνικές να κάνουμε τη μουσική μας όπως την είχαμε φανταστεί. Ο τίτλος είναι και αυτοαναφορικός και περιγράφει όλη την προσπάθεια αυτή. Από την άλλη βέβαια επειδή δεν υπάρχει κάτι πιο βαρετό από έναν μουσικό να μιλάει μόνο για τον εαυτό του, ο τίτλος αλλά και τα νοήματά του, σκιαγραφούν όποιον θέλει να γνωρίσει τον εαυτό του μέσα σε αυτά…
Music Corner: Τι σας άφησε το πρώτο σας album; Είστε ικανοποιημένοι από τη πορεία και την αποδοχή του από τον κόσμο;
Αλέξανδρος Μίαρης: Δεν μας ενδιαφέρει καθόλου, μα καθόλου, οποιαδήποτε εμπορική επιτυχία ή αναγνώριση. Ο πρώτος δίσκος είχε όντως μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο, μα αυτό που μας άφησε και αυτό που αποζητούσαμε να μας αφήσει ήταν μια ειλικρινής και από καρδιάς αναγνώριση από τυχαίους ανθρώπους που αγάπησαν την μουσική μας και αγάπησαν άλλους παρέα με αυτήν. Την χρησιμοποίησαν και την έκαναν δική τους. Αυτό είναι που ζητάμε πάντα για να μπορούμε να κρίνουμε το οποιοδήποτε έργο μας… Μια ειλικρινή αποδοχή από τους ανθρώπους. Όλα τα άλλα (πωλήσεις, hype, youtube views, likes) πραγματικά, μέσα από την καρδιά μου το λέω, να πάνε να γ………ν. Όσοι «καλλιτέχνες» αποζητούν αυτά είναι άξιοι αιώνιας μοναξιάς…
Music Corner: Τι σηματοδοτεί για εσάς η νέα σας δουλειά; Είναι μια νέα εποχή για το συγκρότημα ή μια σημαντική στιγμή που «κρύβει» μέσα της την πορεία αυτών των τεσσάρων χρόνων;
Αλέξανδρος Μίαρης: Όλη αυτή η ανάλυση μπορεί να γίνει μόνο εκ των υστέρων. Αφότου βγήκαμε από αυτό το ταξίδι του γραψίματος της ηχογράφησης, των εξωφύλλων κτλ . Τότε μπορούμε να πούμε με κάποιο τρόπο, τι ήταν όλο αυτό. Τον καιρό της δημιουργίας νομίζω πως ίσως και να πρέπει να «απαγορεύεται» να κρίνεις υπό τέτοιο πρίσμα τι, πώς και γιατί. Μόνο σε μπερδεύει από το ίδιο το αντικείμενο.
Music Corner: Για τη δημιουργία του άλμπουμ συνεργαστήκατε και με τον Alan Parsons. Πρόκειται για έναν κυριολεκτικά κορυφαίο παραγωγό που έχει συνεργαστεί με θρύλους της μουσικής. Ποια ήταν η σημασία αυτής της συνεργασίας για εσάς;
Αλέξανδρος Μίαρης: Έκτος της σημασίας που είχε στη μουσική μας, χωρίς να είναι σχισματικός στην ήδη υπάρχουσα ιδέα και ατμόσφαιρα του δίσκου, λειτούργησε ως γεύση στιβαρότητας, σιγουριάς και επιβεβαίωσης σε ότι ολοκληρώναμε. Η συνεργασία μας με τον Alan και η αλληλοεκτίμηση που οδήγησε σε συναυλίες μαζί του το καλοκαίρι το 2013, στο δικό μου μυαλό είναι ένα απόλυτο παράδειγμα όπου το έργο και το ήθος είναι τα στοιχεία που ενώνουν δύο πλευρές και όχι τα φράγκα.
Music Corner: Θέλω να μου μιλήσεις και για την σχέση σας με το κοινό. Τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα. Κι αυτό γιατί δείχνει να τρέφει για εσάς ιδιαίτερη εκτίμηση, πολλοί μάλιστα κάνουν λόγο για «συγκλονιστική εμπειρία», μιλώντας για τις συναυλίες σας. Ποιο είναι το δικό σας συναίσθημα για τις στιγμές που μοιράζεστε με το κοινό σας, με αφορμή και την πρόσφατη συναυλία σας στην Ολλανδία;
Αλέξανδρος Μίαρης: Αν υπάρχει κάτι που μας προκαλεί την μεγαλύτερη ευχαρίστηση είναι η σχέση μας με το εκάστοτε κοινό μας, ανεξαρτήτου χώρας. Οι άνθρωποι που παρακολουθούν τις συναυλίες μας σιωπηλοί και χαμένοι στις δίκες τους σκοτεινές σκέψεις, ενίοτε με κλειστά τα μάτια. Το ίδιο και εμείς. Η απολυτή ειλικρίνεια είναι «βασιλιάς» στην σχέση μας με τον κόσμο και του κόσμου με εμάς.
Music Corner: Εμείς θα έχουμε τη χαρά να σας δούμε επί σκηνής στο προσεχές διάστημα; Έχετε κάποιο πλάνο συναυλιών για το 2014;
Αλέξανδρος Μίαρης: Ναι θέλουμε πολύ να βάλουμε και την Ελλάδα μέσα σε ένα ευρωπαϊκό tour που θα ξεκινήσει από την Αγγλία και μέσω Ευρώπης θα φτάσουμε στην Ελλάδα. Καθ’ οδόν θα κάνουμε μια στάση στα Βαλκάνια και από εκεί θα ταξιδέψουμε ως την Σκανδιναβία. Αυτό το κλείνουμε τώρα, δεν ξέρουμε ημερομηνίες ακριβώς μα θα τις γνωρίζουμε σύντομα. Το πρώτο σίγουρο για την Ελλάδα, που το έχουμε κανονίσει, είναι μια εμφάνιση στο UP festival στα Κουφονήσια 17-19 Ιουλίου.
Music Corner: Η επόμενη ερώτηση αφορά την επιλογή να βγάλετε τη νέα σας δουλειά και σε βινύλιο. Είναι κάτι που το βλέπουμε τακτικά από καλλιτέχνες τα τελευταία χρόνια και μάλιστα, οφείλουμε να πούμε ότι πολύ γρήγορα εξαντλήθηκε η πρώτη παρτίδα βινυλίων του «Enduring Days You Will Overcome». Γιατί άραγε αυτή η στροφή προς μια επιλογή που – μάλλον βιαστήκαμε να πούμε ότι – πέρασε η εποχή της;
Αλέξανδρος Μίαρης: Το βινύλιο δεν μπόρεσε να νικηθεί από τα mp3 όπως φερειπείν τα cd, διότι παίζει σε μια άλλη διαφορετική κατηγορία από μόνο του. Πάντα υπήρχαν οι άνθρωποι που εκτιμούσαν το βινύλιο και την τελετουργία του και οι ίδιοι ακόμη άνθρωποι συνεχίζουν να υπάρχουν μαζί με άλλους.
Music Corner: Θα ήθελα να κάνω μια καθαρά βιωματική παρατήρηση αναφορικά με την μουσική σας: Νομίζω ότι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της μαγείας συνθέτεται από ένα στοιχείο «παιδικότητας», μια διάσταση αθωότητας, ότι στο τέλος κερδίζουν οι καλοί. Είναι συνειδητό αυτό; Οι ίδιοι παραμένετε παιδιά;
Αλέξανδρος Μίαρης: Ότι και να γίνει στο τέλος κερδίζουν οι καλοί με την έννοια πως και να χάσουμε εν τέλει, αυτό που έχουμε στο μυαλό μας δεν φυλακίζεται δεν μπορεί κανείς να μας κερδίσει. Αυτή η έκφανση της παιδικότητας, της συμπυκνωμένης απλότητας και του ωραίου μας ενδιαφέρει γιατί είναι πολύ κοντά σε μια έννοια απόλυτης ελευθερίας. Στην τελική έχουμε βομβαρδιστεί να ακούμε έξω μα και μέσα στην Ελλάδα βλακείες, σκουπίδια και μουσικά περιττώματα που η μετριοπαθής στάση δεν βοηθά στο να γλιτώσουμε. Πρέπει να είμαστε πολύ συγκεντρωμένοι στο τι θέλουμε και στο τι εκφράζουμε για να είναι αληθινά στιβαρό, έτσι ώστε να μην το πάρει μαζί της η φουρτούνα της απύθμενης βλακείας που επικρατεί.
Music Corner: Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω για τη δική σου εικόνα αναφορικά με την κατάσταση στον πλανήτη. Υπάρχει γυρισμός, μπορείς να δεις αίσιο τέλος ή είσαι απαισιόδοξος;
Αλέξανδρος Μίαρης: Θα μπορούσαμε να συζητάμε εκτενέστατα γι αυτό. Απλά για την οικονομία της απάντησης θα έλεγα πως είναι πλέον προφανές και στον πιο δύσπιστο πως έχουμε έναν πόλεμο, έναν οικονομικοκοινωνικο πόλεμο, και η άνοδος του φασισμού και της ακροδεξιάς είναι ένα από τα όπλα του πολέμου αυτού προς όλους εμάς. Δεν είμαι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος, ζω στο παρόν και κοιτάω και πράττω. Στην Ελλάδα μου κομπιάζει λίγο ο λαιμός να βλέπω φερειπείν τους πατεράδες φίλων που ήταν δυνατοί άνδρες να ζητιανεύουν για ένα μεροκάματο του τόρμου και νέους να ζουν σε ένα τίποτα αντί να ξεριζώνουν τις ρίζες της σαπίλας. Πρέπει να εννοήσουμε πως χρειάζεται μια διαύγεια σκέψης και ένα τρομερά οργανωμένο σπρώξιμο, να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια, να μιλήσουμε και να σουτάρουμε κάθε σκατοφασίστα, τσιράκι και το κράτος – εχθρό να μην το έχουμε πια ανάγκη. Η καταστολή σίγουρα είναι μεγάλη και το «πλύσιμο» εγκεφάλων έντονο μα βαθιά μέσα μας την αλήθεια την ξέρουμε ή μάλλον την νιώθουμε: Η φτώχεια θέλει επανάσταση!