6/11/2012
www.musiccorner.gr

THE BITTER SWEET
(σε …meeting με την Ελένη Λαμπράκη
)

Φιλοξενούμενοι μας σήμερα είναι οι BitterSweet! Πρόκειται για ένα συγκρότημα με αγάπη στο βρετανικό rock, στην ψυχεδέλεια, τα 60’s και τα 90’s!

Με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου τους album με τίτλο «Dancing In The Zoo», είχαμε την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε και να μιλήσουμε με τον frontman του group Νικόλα Αλαβάνο. Για όλα τα υπόλοιπα, ραντεβού στο Κ44 στις 10/11 για την live παρουσίαση του δίσκου…!

Music Corner: Αγαπητοί BitterSweet, θα θέλατε να συστηθείτε στο κοινό του Music Corner;
The BitterSweet:
Είμαστε το αγγλόφωνο αθηναϊκό σχήμα που ακούει στο όνομα The BitterSweet. Πήραμε το όνομά μας από το ομότιτλο κομμάτι των Roxy Music και αγαπάμε ιδιαιτέρως την αγγλική 60’s ψυχεδέλεια, το μη φλύαρο progressive rock των 70’s και την glam και indie rock. Δημιουργηθήκαμε το 2007 απ’ τον Νικόλα Αλαβάνο και έκτοτε τραβάμε το γλυκό διαστρικό μας ταξίδι στο σύμπαν της ροκ εν ρολ. Μέλη μας οι:
Νικόλας Αλαβάνος – στίχοι, μουσική, lead vocals, κιθάρες
Δημήτρης Ρίγκος – τύμπανα
Αντώνης Γκούφας- κιθάρες
Κώστας Κοντονίκας – μπάσο
Χριστίνα Παπανδρέου – πλήκτρα, πιάνο.
Τον Ιούνιο του 2012 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ μας “Dancing In The Zoo” σε διανομή ΕΜΙ MUSIC
!

Music Corner: Για ποιο λόγο ονομάσατε το album σας «Dancing in the Zoo»;
The BitterSweet:
Tο άλμπουμ βαφτίστηκε απ’ το δεύτερο κομμάτι του, το ομότιτλο “Dancing In The Zoo” , το οποίο με τη σειρά του καταπιάνεται με μια άγρια βιωματική μου εμπειρία στους «ζουγκλώδεις» δρόμους των Αθηνών που μαστίζονται από νταήδες, ανελέητους οδηγούς – φονιάδες! Κατ’ επέκταση όμως, κόλλησε γάντι σαν γενικότερη έννοια στην τόσο γιγαντωμένη -υπό το πρίσμα των τελευταίων τραγικών εξελίξεων- ζούγκλα της Ελλάδας της κρίσης. Μας φάνηκε λοιπόν εννοιολογικά και σημασιολογικά το πιο δυνατό κομμάτι και ο πιο κατάλληλος τίτλος για να δανείσει το όνομά του στο ντεμπούτο άλμπουμ μας.

Music Corner: Πως χαρακτηρίζετε το στυλ της μουσικής σας;
The BitterSweet:
Φιλοδοξία της μουσικής μας είναι να είναι περιπετειώδης, πρωτότυπη και ελαφρώς ανένταχτη, με άξονα και οδηγό τις μουσικές προσμείξεις και το βρετανοκεντρικό στυλ. Αν αναγκαζόμουν να της δώσω μια ταμπέλα, τότε θα την χαρακτήριζα με δυσκολία indie progressive pop-rock, με μια σαφή κλίση προς την ψυχεδέλεια του Syd Barrett και των Floyd. Δε λείπουν επίσης και οι jazz αναφορές.

Music Corner: Σαν συγκρότημα υπάρχετε από το 2007 και όμως ο πρώτος δίσκος κυκλοφόρησε φέτος. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για ένα συγκρότημα του δικού σας στυλ να μπει στη δισκογραφία;
The BitterSweet: Είναι αφάνταστα δύσκολο και προϋποθέτει πίστη στο μουσικό σου όραμα, δύναμη εσωτερική για να αντεπεξέλθεις στις αποτυχίες και τις συμβουλές των απανταχού «φωστήρων», προσήλωση, τρέλα, εμμονές, επιμονή, αποφασιστικότητα και ΠΟΛΛΗ δουλειά. Φυσικά χρειάζονται και κάποιοι άνθρωποι-κλειδιά που θα πιστέψουν στη δουλειά σου και θα τη στηρίξουν τις κρίσιμες στιγμές. Παρ’ όλη αυτή την «αργοπορία» όμως, ο ροκ κόσμος αγκαλιάζει με αγάπη το “Dancing In The Zoo” και αυτό μας κάνει ιδιαίτερα χαρούμενους.

Music Corner: Κρίνοντας από την αφίσα της επερχόμενης εμφάνισής σας και το σχετικό δελτίο τύπου, διακρίνω μια μεγάλη αναφορά στο ψυχεδελικό rock. Πιστεύετε ότι υφίσταται στις μέρες μας ή έχει ξεπεραστεί μετά τη δεκαετία του ’70;
The BitterSweet:
Με την κοινότυπη έννοια του αν υφίσταται δυνατά πολιτισμικά στις ζωές μας ή αν είναι trendy, θα έλεγα απερίφραστα ότι όχι, δεν υπάρχει ενεργό ψυχεδελικό ροκ κίνημα στις μέρες μας. Απλά πάγια άποψή μου είναι ότι τα μουσικά κινήματα δεν εμφανίζονται και εξαφανίζονται έτσι εύκολα, εν μια νυκτί. Προφανώς δεν μιλώ για την εμπορευματοποιημένη πλευρά της εφήμερης ποπ. Μιλώ για μουσικές προτάσεις με όραμα, κουλτούρα, καλλιέργεια, μουσική δύναμη και διάθεση για πρωτοτυπία και πειραματισμό, που συστήνουν νέα πολιτιστικά ρεύματα και κάνουν το μουσικόφιλο κοινό να χορεύει, να ξεφαντώνει, αλλά και να σκέφτεται. Υπό αυτή την έννοια σκηνές όπως αυτή της ψυχεδελικής και της πειραματικής ροκ δεν θα εξαφανιστούν εντελώς ποτέ, γιατί προσφέρουν καλλιέργεια, ακόνισμα του εγκεφάλου και αφορμή για σκέψη, μέσα από την αυτοσχεδιαστική πειραματική τους φύση. Όπως ακριβώς δεν θα εκλείψει ποτέ η κλάσικη μουσική και ο Johann Sebastian Bach!

Music Corner: Θα ήθελα να μου αναφέρετε μερικούς καλλιτέχνες Έλληνες ή ξένους που θαυμάζετε και με τους οποίους θα θέλατε να συνεργαστείτε
The BitterSweet:
Η λίστα είναι απλά τεράστια. Θαυμάζουμε τους σκεπτόμενους καλλιτέχνες και αφήνουμε τις επιδράσεις και τη σκέψη  τους να «ποτίσουν» τη δουλειά μας. Θαυμάζουμε τον Syd Barrett, τους Pink Floyd, τους Beatles, τους Stones της περιόδου 67’-72’, τον David Bowie, τους Roxy Music, τους Smiths, τον Nick Cave, τους Radiohead, τους Blur, τους Procol Harum, τους Genesis της περιόδου Peter Gabriel, τους Beach Boys, τους Love, τους Velvet Underground και τον Nick Drake. Πιστέψτε με, χωράνε άνετα άλλα είκοσι ονόματα σ’ αυτή τη λίστα! Όρεξη, χώρος και χρόνος να υπήρχε… Θα θέλαμε ιδιαιτέρως να συνεργαστούμε με τους Caravan και τους Soft Machine των 60’s, τον Brian Eno και τους Tindersticks! Απ’ την ελληνική σκηνή υπάρχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στις Τρύπες, στους Raining Pleasure και στον παλιό, καλό Μάνο Χατζιδάκι του Reflections.

Music Corner: Το ελληνικό κοινό είναι ανοιχτό σε αγγλόφωνα rock συγκροτήματα της εγχώριας σκηνής; Ποια είναι η εμπειρία σας;
The BitterSweet:
Αρχικά θα έλεγα ότι ένα σεβαστό ποσοστό ακροατών είναι σχετικά διστακτικό και επιφυλακτικό απέναντι στο ξενόφωνο, γιατί τους λείπει η αμεσότητα της γλώσσας. Υπάρχουν όμως περίοδοι ακμής και παρακμής για το αγγλόφωνο ροκ -με μεγάλα σκαμπανεβάσματα ιστορικά… Θα έλεγα ότι βιώνουμε μια περίοδο ιδιαίτερης ακμής, μια αναγέννηση της αγγλόφωνης ποπ-ροκ, με πολλές και πολύ ενδιαφέρουσες νέες προτάσεις και εξαιρετικού επιπέδου παραγωγές. Υπάρχει πληθώρα δημιουργικότατων νέων καλλιτεχνών σε μια ευρύτατη μουσική γκάμα και το κοινό φαίνεται να αγκαλιάζει τη νέα σκηνή με ενδιαφέρον και αγάπη. Γνωρίζω πολύ κόσμο που στηρίζει με θέρμη τα αγγλόφωνα εγχώρια γκρουπ. Εμείς ως The BitterSweet είμαστε πολύ ευχαριστημένοι από την ανταπόκριση του ελληνικού μουσικόφιλου κοινού και το «αγκάλιασμα» της δουλειάς μας.

Music Corner: Μιλήστε μας για το live που ετοιμάζετε στο Κ44 στις 10/11
The BitterSweet:
Θα παρακολουθήσετε ζωντανά την παρουσίαση ολόκληρου του ντεμπούτο μας… Φιλοδοξία μας είναι η όσο το δυνατόν πιο πιστή στο πρωτότυπο αναπαραγωγή του άλμπουμ, το οποίο είναι πολύ απαιτητικό σε αρμονίες, ενορχηστρώσεις και παραγωγή. Γι’ αυτό τον λόγο έχουμε επιστρατεύσει special guests που συμμετείχαν και στις ηχογραφήσεις για να μας βοηθήσουν on stage και να εμπλουτίσουν τον ήχο μας με τις μοναδικές μουσικές προσωπικότητες τους. Θα δοθεί ιδιαίτερη προσοχή λοιπόν στις αρμονίες των φωνών και στην ομοιογένεια των ενορχηστρώσεων. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίασης θα προβάλλεται ειδικό βίντεο που θα κεντράρει στις πολιτιστικές, καλλιτεχνικές και μουσικές επιρροές των The BitterSweet, σε εικόνες που καθοδήγησαν το μουσικό μας όραμα. Mουσικά ντοκιμαντέρ, στιγμές αυθεντικής ψυχεδέλειας και 60’s αισθητικής θα παρελάσουν από τις «οθόνες» του Κ44. Μετά την παρουσίαση θα παίξουμε καινούρια κομμάτια και διασκευές. Και αφού εμείς θα έχουμε εγκαταλείψει τη σκηνή, θα ακολουθήσει ξέφρενο dj set υπό την μαεστρική καθοδήγηση του Χρήστου Μήλιου και των Fresh And Yellow…! Σας περιμένουμε!

Music Corner: Μετά από την εμφάνισή σας στο Κ44, ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;
The BitterSweet:
Ακολουθεί πολλή και κοπιαστική δουλειά. Σίγουρα κάποια ακόμα live και συμμετοχές σε φεστιβάλ για την προώθηση του “Dancing In The Zoo” σε Αθήνα και επαρχία. Θα γυριστεί νέο video clip για το επόμενο single “The Wind” και -εν ευθέτω χρόνω- θα μπούμε στο στούντιο για την ηχογράφηση του δεύτερου μας άλμπουμ. Το υλικό είναι έτοιμο! Είναι σαφές ότι, αφού τώρα συστηνόμαστε στον κόσμο, έχουμε πολύ -και άκρως ευχάριστο- τρέξιμο και δημιουργικούς «πονοκεφάλους» !

Music Corner: Τις τελευταίες βδομάδες βλέπουμε ότι διάφορα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα έχουν αρχίσει και πλήττουν το χώρο της Τέχνης, όπως συνέβη με την παράσταση στο θέατρο Χυτήριο. Εσείς πως νιώθετε για όλο αυτό;
The BitterSweet:
Αν και δεν θεωρώ ότι είναι αρμοδιότητα μας άμεση να κρίνουμε τα -πλείστα όσα- δυσάρεστα πολιτικοκοινωνικά φαινόμενα της εποχής, καθώς αφοσιωνόμαστε καθημερινά στην υπηρεσία της μουσικής, είμαστε σαφώς κατά οποιασδήποτε λογοκρισίας στην τέχνη. Όσο σοκαριστικό και αν είναι το θέαμα του εκάστοτε αρτιστικού – πνευματικού «προιόντος», και όσο αμφιλεγόμενης αισθητικής και αν είναι το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, ουδείς έχει το δικαίωμα να λογοκρίνει την τέχνη, και ειδικά με τραμπουκικές χουλιγκανίστικες συμπεριφορές. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα που θίξατε, γνώμη μου είναι ότι το θέαμα ήταν αρκετά οριακό, έθιγε θέματα «ταμπού» για τον έλληνα, και μπορούσε εν δυνάμει να προκαλέσει, αλλά η αντίδραση ήταν το λιγότερο μεσαιωνική και αναχρονιστική. Στο κάτω κάτω αν δεν συμφωνείς με κάτι, κάθεσαι στο σπίτι σου και το αποδοκιμάζεις, το πολεμάς σιωπηρά. Ή το αντιμετωπίζεις με διάλογο και επιχειρήματα

———————–

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here