Φωτορεπορτάζ: Μάριος Γκούβας
Μ’ αυτό το λογοπαίγνιο με το όνομα της Μικαέλας Δαρμάνη συνηθίζουν οι μουσικοί της να την καλούν στη σκηνή. Ποια σκηνή; Αυτή του Θέσις7, του καφέ – μπαρ στο κέντρο της Αθήνας.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Σάββατο βράδυ, οι ανάγκες του ρεπορτάζ μας οδηγούν στην Ερμού, ανάμεσα στο Μοναστηράκι και το Θησείο. Το κρύο δεν επηρεάζει τους νεαρούς Αθηναίους και δεν τους αποθαρρύνει από τη Σαββατιάτικη έξοδό τους. Το αίμα βράζει, άλλωστε, και οι παρέες κυκλοφορούν χαζεύοντας τα μαγαζιά, κάνοντας πειράγματα μεταξύ τους, γελώντας ανέμελα. Η κρίση είναι για τους “άλλους”. Μετά την ταλαιπωρία του parking, τα βήματά μας μας οδήγησαν στο φιλόξενο Θέσις7, όπου η Μικαέλα μας …περίμενε να μας γνωρίσει τους μουσικούς αλλά και τους φίλους της που, όπως φαίνεται, …δεν έχουν αλλού να πάνε τα Σαββατόβραδα!!! Αλλά ακόμα κι αυτό έχει την εξήγησή του.
Όπως και να έχει, λίγο αργότερα ο Τάσος Γρυπαίος και ο Μάριος Στρέπης έπιασαν τις κιθάρες, ο Daniel Allen έκατσε στο cajon του και η Μικαέλα άνοιξε το μικρόφωνο και ξεκίνησε με τα “δικά” της τραγούδια. Κι όταν βάζουμε τα εισαγωγικά στο “δικά” της, το κάνουμε επειδή η Μικαέλα έχει κυκλοφορήσει μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος με τη ματιά του Παναγιώτη Μάργαρη.
“Ας ερχόσουν για λίγο”, “Καίγομαι”, “Αργοσβήνεις μόνη”, συνδυασμένα με άλλα τραγούδια μας κάνουν να θυμηθούμε τις παλιές μελωδίες, να σιγοτραγουδήσουμε τις νεώτερες, και να μπούμε στο κλίμα που δημιουργεί η Μικαέλα με την αισθαντική φωνή της. Η ατμόσφαιρα ζεσταίνεται, οι παρέες “ξανοίγονται”, το προσωπικό του Θέσις7 τρέχει να εξυπηρετήσει με χαμόγελο. Κάπως έτσι, αρμονικά και μελωδικά, φτάνουμε στο διάλειμμα που μας δίνει την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα με τους καλλιτέχνες.
Το δεύτερο μέρος ξεκινάει στους ίδιους ρυθμούς, αλλά σύντομα το πρόγραμμα γίνεται …μπάχαλο! Με την καλή έννοια, φυσικά. Από Τσιτσάνη μέχρι “Serenade”, από Beatles μέχρι Κραουνάκη, “Πόσο μ’ αρέσει ο τρόπος που μ’ αγαπάς” κι ο Daniel “ηρεμεί” τα πράγματα με λατινοαμερικάνικους ήχους, όπως τα “Hasta Siempre” και “Dos Gardenias”. Σειρά παίρνει και ο Τάσος με “Φωτιά” σε μίξη με “Fire” και “Satisfaction” και στη συνέχεια οι καλλιτέχνες παίζουν …ό,τι ζητάει το κοινό, ενώ άλλοι καλλιτέχνες που βρίσκονται στο μαγαζί συμμετέχουν ενεργά ερμηνεύοντας δικά τους κομμάτια ή διασκευές. Μεταξύ αυτών και ο De Baron, κατά κόσμον Γιάννης Σκουλάς, που ερμηνεύει με τον δικό του μοναδικό τρόπο κομμάτια όπως τα “Summertime” και “I put a spell on you”.
Οι “παραγγελιές” διαμορφώνουν το πρόγραμμα, η Μικαέλα “μοιράζει” το μικρόφωνο στους θαμώνες, τα σφηνάκια πηγαινοέρχονται από παρέα σε παρέα και οι όρθιοι δε σταματάνε να χορεύουν. “Αχάριστη” με “La Bamba”, Beatles και Olympians, κάνουν το θερμόμετρο να χτυπήσει κόκκινο και το κέφι να φτάσει στα ύψη, ενώ πλέον όλο το μαγαζί έχει ομογενοποιηθεί και αποτελεί μια μεγάλη παρέα. Ο χρόνος δεν έχει σημασία καθώς όλοι έχουμε παρασυρθεί στο πάρτι που εξελίσσεται γύρω μας.
Με τους μουσικούς να ζητάνε “υπερωρίες”, τη Μικαέλα να τους απειλεί με απόλυση και την ώρα να έχει φτάσει ήδη 3.30 (πότε πέρασε άραγε;), το πάρτι ολοκληρώνεται με το “Αναπνοή μου”, ‘ένα από τα τραγούδια της Μικαέλας που πρόσφατα οπτικοποιήθηκε.
Κάπως έτσι αποχωρήσαμε κι εμείς, αφού …καλημερίσαμε τους καλλιτέχνες, και συνειδητοποιήσαμε ότι η εξήγηση που αναφέραμε παραπάνω δεν είναι άλλη από τη ζεστή ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τη Μικαέλα και τους μουσικούς της.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…