Αρχική MC3 Μήπως σας λένε Γιάννη; …σας ψάχνουν στο Passport Art!

Μήπως σας λένε Γιάννη; …σας ψάχνουν στο Passport Art!

Μάι 20, 2015

Γράφει ο Γιάννης Μαυρόπουλος
Φωτογραφίες: Αθανασία Ζήση

Ναι με λένε Γιάννη! Έτσι με βαφτίσανε δηλαδή, έτσι με φωνάζουν τόσα χρόνια και σε αυτό το όνομα έχω μάθει να γυρίζω (άμα θέλω!). Ίσως και να ήταν και ο λόγος που με τράβηξε σε αυτό το έργο. Δεν έκατσα να το ψάξω και πολύ, είπα μήπως δεν είναι τυχαίο; Και η τύχη μου με οδήγησε στον Πειραιά, ώστε να απαντήσω σε αυτό το «πρωτότυπο» κάλεσμα.

Ομολογώ ότι με είχε φάει η περιέργεια μέχρι να φτάσω στο χώρο του PassPort Art. Αλλά πήρα τις απαντήσεις μου, πολύ γρήγορα θα έλεγα. Ακορντεόν και πιάνο στη σκηνή, παλιό ραδιόφωνο, τοίχοι με πίνακες. Άλλοι απεικονίζουν μοναξιά, άλλη νοσταλγία, άλλη τρυφερότητα… Στο άκουσμα της Λιλί Μαρλέν δεν είχα πλέον καμία αμφιβολία. Μια μικρή αλλά συνάμα αισθησιακή σκηνή, που παρέπεμπε σε καμπαρέ «τσέπης» ( το μέγεθος μετράει τελικά…). Ο χώρος δεν μπορείς να πεις πως γέμισε, αλλά όσοι βρέθηκαν εκεί είχαν την ίδια προσμονή και αγωνία στα πρόσωπά τους. Μοναδικό μελανό σημείο το πρόγραμμα της παράστασης στο τραπεζάκι (spoil 1). Πειρασμός! Να το ανοίξω ή όχι; Δεν κρατήθηκα και έριξα μερικές «κλεφτές» ματιές. Με ξένισε κάπως. Πως θα δέσουν όλα αυτά μαζί; Όταν τα φώτα χαμήλωσαν αργά, πήρα τις απαντήσεις μου…

Η ιστορία εξελίσσεται γύρω από μια γυναίκα ελευθέρων ηθών, που αφηγείται την πολυτάραχη ερωτική ζωή της, ξεφεύγοντας μέσα από τους κλειστούς τοίχους του καμπαρέ. Ανοιχτή και έξω καρδιά, δεν μετανιώνει για αυτό που διάλεξε να κάνει και μιλά για τους άνδρες που πέρασαν και απλά ακούμπησαν από τη ζωή της. Όταν όμως μιλά για τον Γιάννη τα πάντα αλλάζουν. Μέσα από πολλά ταξίδια (Γαλλία, Ιταλία, Σαν Φραντσίσκο) και αρκετές παραλλαγές (Τζόννυ, Τζάννι, Ζαν, Χουάν, Τζιοβάννι) το όνομα Γιάννης την άγγιξε όσο κανένα άλλο! Μάταια αναζητούσε τον έναν που θα της αλλάξει τη ζωή, αλλά αυτό δεν κρατούσε ποτέ για πολύ. Μετά από χρόνια δείχνει να το έχει ξεπεράσει και να έχει ξεχάσει τον Γιάννη. Μα κάθε της τραγούδι ξυπνά συναισθήματα, αναμνήσεις και μια νοσταλγία στα μάτια της για κάθε χαμένο της έρωτα. Το τέλος τη βρίσκει να αναρωτιέται ενώ σιχτιρίζει: Μήπως σας λένε Γιάννη;

Μετά το διάλειμμα και τους τόσους …Γιάννηδες, η εμπνευστής αυτής της παράστασης και δημιουργός, Μέμη Σπυράτου, συνεχάρη τον καθένα ξεχωριστά για αυτή την παράσταση: τους ηθοποιούς, τους μουσικούς, ακόμα και τους θεατές, όλους όσους δούλεψαν με αγάπη και μεράκι για να βγει αυτή η παράσταση. Μπορεί να μας είπε τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια (spoil 2) αλλά αυτό δεν μείωσε το ενδιαφέρον κανενός. Οι ηθοποιοί ξαναεμφανίστηκαν στη σκηνή και με τραγούδια ιταλικά, ελληνικά, γκρεκάνικα μας είπαν μια ξεχωριστή “Καληνύφτα”, πριν μας αποχαιρετήσουν με μερικά εξαιρετικά ρεμπέτικα και έντεχνα κομμάτια ( Μας χώρισαν οι Θάλασσες, Ζηλεύω τα πουλιά, Φεγγάρι Χλωμό και Μην μου ξαναφύγεις πια).

Ένα ακορντεόν, ένα πιάνο, μια αφηγήτρια, δύο τραγουδιστές, δύο χορευτές, τέσσερις συνολικά ηθοποιοί και δύο μουσικοί έδεσαν αρμονικά υπό τις οδηγίες της εξαιρετικής Μέμης Σπυράτου. Αυτό που την κάνει ξεχωριστή είναι ότι τα εύσημα πήγαν στους υπόλοιπους συντελεστές και όχι σε εκείνη. Η αφήγηση της ιστορίας από την Αναστασία Καπάνταη δεν κούρασε, το αντίθετο μάλιστα μας διασκέδασε και μας ταξίδεψε στις χρυσές εποχές του καμπαρέ. Άλλωστε και πολλοί θεατές είναι η αλήθεια μπήκαν στο πετσί του ρόλου (όχι εγώ, μην παρεξηγηθώ!). Στο πλευρό της κυρίας Καπάνταη ο Σταύρος Νιφοράτος, που με τα τραγούδια και τις μελωδικές τους φωνές έντυσαν όμορφα την παράσταση, από την οποία δεν έλειψε ούτε ο χορός. Γι’ αυτό φρόντισαν η πανέμορφη και ταλαντούχα Μαρία Θωμά και ο χαμογελαστός και ΜΟΡΦΗ (το τονίζω αυτό!) Παντελής Παπαγεωργίου, που κέρδισαν το πιο ζεστό χειροκρότημα με το τανγκό τους. Τα συγχαρητήρια αξίζουν φυσικά και στον Τάσο Αθανασιά (ακορντεόν) και Παναγιώτη Φραγκούλη (πιάνο) που για 2 ώρες έκαναν την παράσταση ξεχωριστή με το παίξιμό τους, πάντα εναρμονισμένοι με το κλίμα του καμπαρέ…