Ο Γιάννης Μήτσης, Θεσσαλονικιός και πολίτης του κόσμου, προσκυνητής της ροκ και της ηπειρώτικης παράδοσης, τραγουδιστής εξομολογητικός, τρυφερός και διαυγής, συνθέτης μελωδιών “δικών μας” και “ξένων” που ακούγονται το ίδιο οικείες, τραγουδοποιός του Ελληνικού βορρά, παιδί του Σαββόπουλου και του Παπάζογλου, συνομιλητής του Μάλαμα, του Θανάση Παπαπακωνσταντίνου, του Παυλίδη, του Ζερβουδάκη και του Πορτοκάλογλου…

Όπως λέει ο ίδιος όταν τον ρωτούν τι από αυτά νοιώθει περισσότερο:
Όλα αυτά και πολλά άλλα. Η ζωή μας φέρνει αντιμέτωπους με πολλούς ρόλους, φοράμε πολλές ταυτότητες. Όμως κατεξοχήν αισθάνομαι μουσικός. Η τραγουδοποιία είναι η ανάγκη μου να εκφραστώ γράφοντας τραγούδια. Το τραγούδι είναι αυτό που γεμίζει τον κόσμο μου, αυτό που συγκρούεται μέσα μου και θέλει να βγει. Έτσι εξελίσσομαι ως άνθρωπος.

Η εμπειρία και οι αναμνήσεις των χρόνων με τα Ξύλινα Σπαθιά επιβεβαιώνουν την ανάγκη του να δημιουργεί μουσική συνεχώς:
Τα Ξύλινα Σπαθιά τα δημιούργησε η εποχή τους, μία εποχή που είχε ανάγκη από συγκροτήματα. Ήταν χρόνια δυνατά, με πολλές εμπειρίες και άφησαν μέσα μου όμορφες αναμνήσεις. Όμως, είτε υπήρχαν, είτε όχι τα Σπαθιά, η δική μου ανάγκη για μουσική θα ήταν η ίδια με σήμερα. Πάντα παρούσα στη ζωή μου και το ίδιο απαραίτητη για την ψυχή μου.

Το τελευταίο γίνεται φανερό από την δημιουργία ενός νέου δίσκου που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Μέσα στην καραντίνα και στην περίεργη συνθήκη που δημιουργήθηκε για όλους τους καλλιτέχνες, ξεπήδησαν νέα τραγούδια, τα περισσότερα σε μουσική του Γιάννη Μήτση, ενώ η παραγωγή είναι του Γιώργου Ανδρέου.

Το πρώτο single με τίτλο Οι Ψυχές Μας Θα ‘Ναι Πάντα Εδώ μιλά για την αγάπη, όπως την ερμηνεύει ο καθένας. “Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το συναίσθημα. Κάθε τι που μπορεί να προκαλέσει τη γέννηση, την έκρηξη, την ανάδυση ή την αναζωπύρωση ενός συναισθήματος, μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για καλλιτεχνική δημιουργία. Πότε είναι ο έρωτας, πότε η θλίψη, πότε ο θυμός.

Το τραγούδι αυτό ήρθε να σηματοδοτήσει και μία νέα συνεργασία, αυτή με την Κορίνα Λεγάκη. Ο Γιάννης Μήτσης γνώρισε την Κορίνα σε μία συναυλία. Και εντυπωσιάστηκε από την καθαρότητα της φωνής της και την έκφρασή της. Οι φωνές τους ταίριαξαν πολύ αρμονικά και το αποτέλεσμα είναι μοναδικό.

Άκουσα τον Γιάννη Μήτση να ερμηνεύει το τραγούδι “Οι ψυχές μας θα’ ναι πάντα εδώ” (μουσική και στίχοι του Νόμικ), σε μια πρώτη μίξη από το στούντιο στη Θεσσαλονίκη κι αμέσως ένιωσα πως ήθελα να μπω κι εγώ στο τραγούδι, να γίνω κομμάτι του, δίπλα στον Γιάννη. Η φωνή του, σκέφτηκα, ταιριάζει με τη δική μου, και το αίσθημα του με το δικό μου αίσθημα. Ο ηλεκτρισμός του τραγουδιού και οι θερμοί στίχοι του με καθήλωσαν μόλις φόρεσα τα ακουστικά στο στούντιο και ξεκίνησα να τραγουδώ. Αγαπώ πολύ τον ήχο του Γιάννη Μήτση επειδή ισορροπεί όμορφα ανάμεσα στο ελληνικό και στο “ξένο” – ίσως επειδή είμαι κι εγώ μισή ελληνίδα και μισή σουηδέζα. Όλα αυτά τα χρόνια που ερμηνεύω στη σκηνή και που δισκογραφώ, προσπαθώ (είτε συνειδητά είτε όχι) τις δυο μου καταγωγές να συνδυάσω, μελωδίες, στίχους, ήχους και μνήμες. Κι όλοι οι δημιουργοί και οι μουσικοί, που έχω συνεργαστεί είναι κοσμοπολίτες, η ματιά τους είναι συγχρόνως ελληνική και διεθνής. Ποτέ δεν αγάπησα τα κλειστά σύνορα.
Κορίνα

Eρμηνεία: Γιάννης Μήτσης, Κορίνα Λεγάκη
Mια παραγωγή του Γιώργου Ανδρέου
Μουσική, Στίχοι: Νόμικ

Γιώργος Ανδρέου: Πλήκτρα, πιάνο, κιθάρα ακουστική, κιθάρα δωδεκάχορδη
Τάσος Κορκόβελος: Πλήκτρα
Βαγγέλης Καλαμάρας: Τύμπανα
Γιάννης Μπέλος: Μπάσο
Περικλής Βραχνός: Βιολί
Αμαλία Σάνη: Τσέλο
Γιώργος Καλλιφατίδης: Κιθάρα κλασική
Ενορχήστρωση: Γιώργος Ανδρέου, Γιάννης Μήτσης

Κι αν τα κορμιά μας χωριστήκαν οι ψυχές μας θα ‘ναι πάντα εδώ
κι αν η αγάπη μας αγάπη μου θα γίνει ένα τραγούδι
θα γίνω αστέρι φωτεινό και κάθε νύχτα θα στο τραγουδώ
κι αν τα κορμιά μας χωριστήκαν οι ψυχές μας θα ‘ναι πάντα εδώ

Μη ξεχνάς ότι ζω μου το ‘χεις μάθει
κι ας μετράς τ’ ασυγχώρητα μας λάθη
σαν περνάς τις θολές γραμμές του πόνου
μη ρωτάς που θα είμαστε του χρόνου

Σε όσες παράφορες ψυχές και να μιλήσω τα ίδια θα μου πουν
τον ίδιο δρόμο το ίδιο σπίτι ένα πρόσωπο θα δείξουν
από της θάλασσας το αλάτι που αναδύεσαι το νερό θα πιούν
σε όσες παράφορες ψυχές και να μιλήσω τα ίδια θα μου πουν

 

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here