Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη
Η ώρα είναι 21.10 και φτάνω επιτέλους έξω απ’ το Μέγαρο Μουσικής. Ακούγεται μουσική και η φωνή της Monika στο βάθος, προφανώς και είχε ξεκινήσει γιατί στο Μέγαρο είναι Άγγλοι στα ραντεβού τους και στην ώρα έναρξης των συναυλιών. Συνειδητοποιώ παίρνοντας το πάσο μου ότι τα εισιτήρια είναι από ώρα sold out και η διόλου ευκαταφρόνητη ουρά που περιμένει είναι για τα κρατημένα εισιτήρια, που ίσως ακυρωθούν. Όπως καταλάβαμε όλοι, στο εσωτερικό του κήπου γινόταν πατείς με – πατώ σε. Αναμενόμενο όμως…
Το έχουμε ξαναπεί και ελπίζω να το λέμε κάθε χρόνο. Ο Κήπος του Μεγάρου είναι από τις καλύτερες επιλογές που έχει ο Αθηναίος για να παρακολουθήσει μια καλοκαιρινή συναυλία. Είναι καταπράσινος και δροσερός, με πολύ εύκολη πρόσβαση, προσιτό εισιτήριο, λόγω των γύρω νοσοκομείων προλαβαίνεις πάντα το μετρό της επιστροφής (καθώς δεν μπορούν τα live να τραβήξουν μετά τις 12), και κυρίως φιλοξενεί πολύ ωραία θεάματα. Για όλους τους παραπάνω λόγους, και πιθανόν κάποιους ακόμα που αγνοώ, έχει αποκτήσει θαμώνες, οι οποίοι δίνουν τα 10€ ή τα 12€ ακόμα κι αν δεν είναι ο top αγαπημένος τους καλλιτέχνης, αράζουν στο γρασίδι και απολαμβάνουν τη βραδιά (αυτό έχει και ένα μειονέκτημα, το οποίο θα αναφέρω στη συνέχεια).
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής τη Monika δεν την είχα δει ποτέ live, παρ’ όλο που τη θυμάμαι απ’ το MySpace αρκετά πριν το Avatar. Και η άποψή μου πάντα αμφιταλαντευόταν στο αν μου άρεσε ή δε μου άρεσε. Εκεί που άκουγα ένα τραγούδι και ενθουσιαζόμουν όπως π.χ. το “Pretend”, εκεί μου πέταγε ένα “Babe” που δε μου έλεγε τίποτα και με έχανε. Εκεί που για έναν ανεξήγητο λόγο ενθουσιαζόμουν με το “Σε ποιον έρωτα ζω” και την σχεδόν ακατέργαστη φωνή της, εκεί έβλεπα στο YouTube cover εκτελέσεις από συναυλίες της και δε μου άρεσαν καθόλου. Συν όλη αυτή η καλλιεργημένη εικόνα με τις περιβόητες συνεντεύξεις και αφοριστικές δηλώσεις για καλλιτέχνες και μουσικά είδη, με έκανε πάντα να τη βλέπω με κάποιο σκεπτικισμό.
Αν και την ώρα που μπήκα στο χώρο έλεγε το “Babe”, η live εκτέλεση του έδωσε κάποιους πόντους συμπάθειας για μένα. Η συνέχεια δε ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα με το “Babyboy” απ’ τον τελευταίο της δίσκο να δίνει μια πιο funk νότα… για λίγο όμως μιας και η συνέχεια ήταν “Avatar” και Monika στο πιάνο: “Misery loves company”, “Pretend” αλλά και το αδικημένο “Fraud” το οποίο ποτέ δεν ακούστηκε όσο έπρεπε. Το low tempo κομμάτι της βραδιάς δε θα μπορούσε φυσικά να μην κλείσει με το “Yes I do”, τραγουδισμένο μαζί και ανάμεσα στον κόσμο όπως και στη συναυλία του Ηρωδείου, ταιριάζοντας απόλυτα με το όλο κλίμα της βραδιάς.
Και κάπου εκεί το tempo ανέβηκε, όπως άλλωστε απαιτούν οι disco/funk νεοϋορκέζικοι ήχοι του “Secret in the Dark”. Έντονα φωτορυθμικά, πολύ beat και γενικά μια άλλη Monika. Προσωπικά καθαρά λόγω μουσικών προτιμήσεων προτιμώ την πρώτη, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν υποστηρίζει και τα δύο στυλ. Αντιθέτως μάλιστα η live εκδοχή των τραγουδιών με έκανε να θέλω να ακούσω πιο προσεκτικά τον τελευταίο της δίσκο, ο οποίος γενικά δε μου είχε κινήσει την περιέργεια.
Η ίδια μάλιστα με εξέπληξε θετικά στο ότι δεν καθόλου στημένη ή ψεύτικη, αντιθέτως είχε μια ωραία αλληλεπίδραση με το κοινό, έδειχνε να το απολαμβάνει και γενικά έβγαλε έναν παιδικό ενθουσιασμό με τον οποίο κέρδισε τις εντυπώσεις. Το όλο στήσιμο του live, ταίριαξε πολύ με το χώρο – κι ας μην έχουμε συνηθίσει το Μέγαρο ή τον κήπο του με φωτορυθμικά -, η μπάντα ήταν εξαιρετική χωρίς καμία υπερβολή και με λίγα λόγια ήταν ό,τι έπρεπε μετά από μια κουραστική Παρασκευή στη δουλειά.
Η ώρα πάει 23.00 και η συναυλία φτάνει προς το τέλος της. Φόρος τιμής και τα σχετικά στο “Over the hill”, πανικός και ενθουσιασμός δικαιολογημένος στο “Shake your hands” και πρόωρο φινάλε με το “Let me roll it” των Paul McCartney & Wings. Και το λέω πρόωρο γιατί ενώ όλα έδειχναν ότι θα υπήρχε encore -το υπονόησε και η ίδια η Monika αλλά και ακόμα ήταν αρκετά νωρίς- κάτι τέτοιο δε συνέβη. Ακολούθησε ένα αμήχανο δεκάλεπτο όπου αρκετοί φώναζαν, ακόμα περισσότεροι περίμεναν αλλά και αρκετοί κινήθηκαν προς την έξοδο, τελειώνοντας ίσως λίγο άδοξα το συγκεκριμένο live (εδώ κολλάει ο “θαμώνας” λοιπόν).
Δεν πειράζει, πιστεύω θα υπάρξει κι άλλη εμφάνιση στο καλοκαίρι που μόλις ξεκίνησε. Ίσως σε άλλο χώρο, αλλά με την ίδια ενέργεια. Αν και ακόμα θεωρώ τα τραγούδια της άνισα, κάποια μέτρια και κάποια εξαιρετικά, κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει το ταλέντο αυτού του κοριτσιού. Και μπορεί πια να μην είναι η indie πριγκίπισσα του MySpace, και να τη βλέπουμε στον Κήπο του Μεγάρου, το Ηρώδειο και τη Στέγη, αλλά σίγουρα έχουμε να ακούσουμε ακόμα πολλά και τουλάχιστον ενδιαφέροντα…!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…