Γράφει η Πέννυ Πηττά
Φωτογραφίες: Χάρης Ακριβιάδης
Λένε, ότι οι λέξεις είναι πολύ ισχυρές. Ότι μπορείς με αυτές να περιγράψεις τα πάντα, να δώσεις ξανά ζωή σε στιγμές, υπόσταση σε ανθρώπους, συγκίνηση σε περασμένα. Πώς μπορείς όμως να περιγράψεις με αυτές, τη μαγεία και το συναίσθημα της μουσικής;
Ο Θάνος Μικρούτσικος με ένα τρόπο ξεχωριστό -σχεδόν μαγικό- έχει καταφέρει να μελοποιήσει τους στίχους του Νίκου Καββαδία, να τους διαδώσει στο κοινό, να τους κάνει κατανοητούς για όλους, να βάλει μουσική στο συναίσθημα, να φτιάξει ήχο τέτοιο που κάθε φορά να ακούγεται διαφορετικός. Δεν είναι τυχαίο που οι «γραμμές των οριζόντων» και «ο σταυρός του νότου» αποτελούν τα δύο πιο σπουδαία έργα του. Ίσως να φταίει ότι ο ίδιος ταυτίστηκε πρώτος με τα ταξίδια του ποιητή, τα έκανε δικά του, ανέβηκε στο πλοίο, τράβηξε μπροστά και από πίσω όλοι εμείς στο ίδιο ταξίδι, για σαράντα περίπου χρόνια. Σαράντα περίπου χρόνια στα ίδια τραγούδια και ενώ ουδεμία σχέση έχουμε με καράβια, θάλασσες δεν έχει υπάρξει ούτε μια στιγμή που βαρεθήκαμε, ούτε μια φορά που δε βρήκαμε τον εαυτό μας μέσα στις μουσικές.
Την Τετάρτη 15 Μαΐου, στο Μέγαρο Μουσικής, ο καπετάνιος Θάνος Μικρούτσικος θα σάλπαρε για ακόμα ένα τέτοιο ταξίδι. Με “πλήρωμα” εκλεκτά επιλεγμένο, τον Θοδωρή Οικονόμου και τον Μάξιμο Δράκο, δεξιοτέχνες και οι δύο στο πιάνο, ο πρώτος με σύγχρονες επιρροές και ο δεύτερος με jazz αισθητική…
Ο Θύμιος Παπαδόπουλος στα πνευστά και ειδικότερα στο σαξόφωνο, το φλάουτο και το κλαρινέτο ήταν εκείνος που θα έδινε διαφορετικό ηχόχρωμα στο κατάστρωμα.
Ο Θάνος ήταν εκείνος που βίραρε την άγκυρα και μας παρουσίασε με δικά του λόγια όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν. Προλόγισε έναν έναν τους συνεργάτες του.
Η Ρίτα Αντωνοπούλου που άνοιξε τη βραδιά με τον «Σταυρό του Νότου», άφησε τον «καρχαρία να πιλοτάρει» σε ένα «Καραντί», που τελικά ακόμα δεν έχω καταλήξει αν η συγκίνηση στην αίθουσα οφειλόταν στην εξαιρετική της ερμηνεία, στην απλότητα της μελωδίας ή την φουσκοθαλασσιά του παραλόγου-λογικού των στίχων του Καββαδία.
Ο Κώστας Θωμαΐδης είναι συνοδοιπόρος με το Θάνο Μικρούτσικο από τα πρώτα βήματα της δημιουργικής ενασχόλησης με τα έργα του Καββαδία. Με την ιδιαίτερη λυρική φωνή του, μας «πότισε με το κρασί του Μίδα» και τις αξεπέραστες ερμηνείες στα «Εσμεράλδα» και «Kuro Siwo», με το σαξόφωνο του Παπαδόπουλου να σολάρει και να συνοδεύει καταπληκτικά.
Ο τρίτος του πληρώματος ήταν ο Χρήστος Θηβαίος. Ο Θηβαίος έχει την αρετή να συγκινεί με οτιδήποτε τραγουδήσει. Είναι αυτή η χροιά της φωνής του που σε βάζει σε ενδοσκοπικά μονοπάτια που δεν έχουν να κάνουν τόσο με το τι τραγουδάει αλλά με το πως το τραγουδάει. Χαραγμένο στη μνήμη μας θα μείνει το ταξίδι με το «Λύχνο του Αλαδίνου», άλλωστε μπορεί το σώμα να ήταν στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά η ψυχή εκείνη τη νύχτα ταξίδευε «χωρίς πλευρικά». Μια ενορχήστρωση απόλυτα λιτή αλλά και ταυτόχρονα μεγαλειώδης που άφησε τους στίχους να κυλήσουν στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου Μουσικής ξεγυμνωμένοι, απόλυτα αρμονικοί και ταυτόχρονα διαφορετικοί από ότι τους έχουμε ακούσει στις πρώτες τους εκτελέσεις.
Ο ήχος και η ατμόσφαιρα της αίθουσας, συντελούσαν στη μαγική βραδιά που εξελισσόταν στα μάτια του κοινού, που σιωπηλά ταξίδευε από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, στο Αλγέρι, στη Μασσαλία, στη Νότια Κίνα. Παρακολουθούσε τον παπαγάλο, τον λοστρόμο, τον θερμαστή και κάπου μέσα σε αυτούς έβρισκε ο καθένας κάτι από τον εαυτό του.
Τα φώτα χαμήλωσαν. Η σκηνή άδειασε. Ήταν η στιγμή του Θάνου. Εκείνος και το πιάνο του. Δε θα έμενε για πολύ όμως μόνος, αφού τη θέση των μουσικών στη σκηνή του Μεγάρου πήραν επτά ήρωες! Ο στραβοκάνης Χαράμ, ο Σημ, ο αλλήθωρος Ραμάν, ο Ρεκ, ο Τοτ που του έλειπε το ένα χέρι, ο Γκο και ο κουφός Σάλαχ. Παρατάχθηκαν ευλαβικά ο ένας δίπλα στον άλλο σαν να περίμεναν εντολές από τον καπετάνιο. Αυτή τη φορά δεν θα έμοιαζαν νάνοι αλλά καλοκάγαθοι ταλαιπωρημένοι γίγαντες, θα γέμιζαν τη σκηνή του νου. Ο Θάνος Μικρούτσικος ως άλλος Καββαδίας άρχισε να μονολογεί και να μιλάει στους ναύτες του, έναν προς έναν ξεχωριστά και αυτοί σαν να τον κοιτούν και να τον ακούν με προσοχή. Το Μέγαρο Μουσικής είχε γίνει κατάστρωμα εμπορικού πλοίου και ήταν τόσο ζωντανό που σχεδόν μύριζες τη θάλασσα, άκουγες τον αέρα να λυσσομανάει στα αυτιά σου, έβρεχες με αλμύρα τα μαλλιά σου. Ήμασταν πια ναύτες στο S-S Cyrenia!
Κι αφού πήρε τα μάτια του από τους 7, τότε ήταν που παρακολουθήσαμε την καλύτερη -κατά την άποψή μου- εκτέλεση του ομώνυμου τραγουδιού. Τα δάχτυλά του χάιδευαν τα πλήκτρα κι όμως αυτά πυροβολούσαν νότες και η φωνή του, τόσο ζεστή και λυρική που λες και καλούσε τον ασυρματιστή Νίκο Καββαδία, να ανέβει στη σκηνή, να κλείσουν παρέα τη παράσταση.
Το κοινό είχε σηκωθεί όρθιο σε ένα συναισθηματικό χειροκρότημα που κράτησε περίπου είκοσι λεπτά! Είκοσι λεπτά “ευχαριστώ” και ένας Θάνος Μικρούτσικος συγκινημένος να ανοίγει τα χέρια του σαν να τους αγκαλιάζει όλους έναν προς έναν.
Το Sultans Of Swing ακούστηκε στην αίθουσα. Ο Θάνος έπιασε από το χέρι όλους του μουσικούς και ερμηνευτές της παράστασης και τους έφερε στη σκηνή. Το χειροκρότημα του κοινού ήταν ακόμη εκεί…
Φύγαμε, με την ψυχή μας να χορεύει ακόμα «πάνω στο φτερό του καρχαρία»…
————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…